Φυσικά δεν γνωρίζουμε πως μητέρες είναι αυτές που κακοποιούν περισσότερο τα παιδιά τους στην Ελλάδα. Επειδή όλες οι έρευνες που παρουσιάζουν οι φεμινίστριες και οι γυναικείες οργανώσεις για την ενδοοικογενειακή βία είναι μεροληπτικές. Και χρησιμοποιούν ψευδή στοιχεία ή παρουσιάζουν στοιχεία με παραπλανητικό τρόπο για να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Στην προσπάθεια τους να συνάδουν τα συμπεράσματα των ερευνών με την φεμινιστική θεωρία της “έμφυλης” βίας οι φεμινίστριες μεθοδικά αποκρύπτουν στοιχεία για την κακοποίηση των παιδιών. Ή τα παρουσιάζουν παραπλανητικά. Γιατί πολύ απλά έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με το πατριαρχικό αφήγημα. Και τις υποτιθέμενης “σχέσεις εξουσίας” στην ενδοοικογενειακή βία.
Ας δούμε πως.
Έρευνες έχουν δείξει πως σε παγκόσμιο επίπεδο τα αγόρια κακοποιούνται πιο συχνά από τα κορίτσια, και οι θύτες είναι στην πλειοψηφία τους οι μητέρες. Η πλειοψηφία των αγοριών ως θύματα ενδοοικογενιακής βίας αποτυπώνεται και στην Ελλάδα σε ποσοστό 48.5% στα αγόρια έναντι των κοριτσιών στο 44%. Και οι μητέρες έχουν πάλι τα πρωτεία με 36% να είναι οι μητέρες έναντι του 20.5% που είναι οι πατέρες. Να σημειωθεί πως αυτά αφορούν τα σοβαρά περιστατικά κακοποίησης παιδιών για το πρώτο εξάμηνο του 2020. Τα νούμερα λοιπόν και παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα συγκεκριμένα μας δείχνουν πως τα περισσότερα παιδιά που κακοποιούνται είναι αγόρια. Και σχεδόν δυο φορές πιο συχνά αυτές που τα κακοποιούν είναι οι μητέρες τους.
Και αυτό το φαινόμενο έρχεται σε αντίθεση με το πατριαρχικό αφήγημα της υποτιθέμενης “‘έμφυλης” βίας. Τα νούμερα αυτά έρχονται από το Χαμόγελο του Παιδιού, που ενώ γνωρίζει πως είναι σχεδόν δυο φορές πιο συχνό η μητέρα να κακοποιεί το παιδί της από ότι ο πατέρας, έχει ένα αντρικό χέρι να κρατάει το στόμα ενός μικρού παιδιού στην καμπάνια του κατά της κακοποίησης των παιδιών. Όχι ένα γυναικείο.
Αδιαφορώντας για το ότι μητέρες αυτές που κακοποιούν περισσότερο τα παιδιά τους στην Ελλάδα.
Ας δούμε όμως πως αλλιώς διαχειρίζονται το θέμα αυτό επικοινωνιακά οι γυναικείες και φεμινιστικές οργανώσεις, καθώς και τα φερέφωνα τους. Για αρχή σχεδόν ποτέ δεν αναφέρονται στο φύλο όταν μιλάνε για την κακοποίηση των παιδιών. Μιλάνε σχεδόν πάντα για “παιδιά” και όχι για αγόρια ή κορίτσια. Εκτός και εάν αναγκαστούν. Και μιλάνε σχεδόν πάντα για γονείς και όχι για μητέρα ή πατέρα. Για παράδειγμα σε μια έκθεση για την ενδοοικογενειακή βία της actionaid 144 σελίδων, το φύλο των κακοποιημένων παιδιών και των γονέων που τα κακοποιούν αναφέρεται μόνο μία φορά. Και αυτό γίνεται με έναν τρόπο μεροληπτικό. Ώστε να δημιουργούνται ατεκμηρίωτες εντυπώσεις που ξεπλένουν την βία των γυναικών και κατηγορούν πάλι τους άντρες για αυτήν.
Ας δούμε όμως τι γράφει ακριβώς. Αφότου έχει φυσικά ξοδέψει κυριολεκτικά δεκάδες σελίδες προπαγάνδας. Προσπαθώντας, χωρίς να το καταφέρνει φυσικά να πείσει για την εγκυρότητα της υποτιθέμενης “έμφυλης” βίας (σελίδες 23, 24). “Αναφορικά με τους δράστες, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων (93.7%) δράστες ήταν οι ίδιοι οι γονείς των παιδιών, είτε μαζί (37.5%), είτε μόνο η μητέρα (37%), ή μόνο ο πατέρας (19%)…”. Και συνεχίζει πιο κάτω. “Όσο για τα στοιχεία του Χαμόγελου του Παιδιού, είναι αξιοσημείωτο, ότι για τις φορές κατά τις οποίες δράσης ήταν ο ένας μόνο γονιός, η βία ήταν δυο φορές πιο πιθανόν να έρχεται από την μητέρα από ότι από τον πατέρα. Αυτό ίσως δεν είναι κάτι που θα περιμέναμε, δεδομένου ότι ως επί το πλείστον τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας είναι γυναίκες”. Προσέξτε την γλώσσα. “Αυτό ίσως δεν είναι κάτι που θα περιμέναμε”.
Και συνεχίζει εξηγώντας μας πως επί το πλείστον τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας είναι γυναίκες.
Κάτι το οποίο αντικρούουν τουλάχιστον 200 έρευνες για την ενδοοικογενειακή βία παγκοσμίως αλλά και για την Ελλάδα. Τραβάει την προσοχή από την ενδοοικογενειακή βία κατά των παιδιών. Στην ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών. Και φυσικά αδιαφορώντας εντελώς για την ενδοοικογενειακή βία κατά των αντρώ. Και συνεχίζει με ένα υπέροχο ξέπλυμα της.
“Μια πιθανή εξήγηση για το φαινόμενο «μητέρα-θύτης» είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της φροντίδας και επιμέλειας των παιδιών συνήθως εκπληρώνεται από τη μητέρα, λόγω της υψηλής γυναικείας ανεργίας (LSF, 2017), καθώς και των κυρίαρχων έμφυλων στερεοτύπων που θέλουν τη μητέρα ως κυρίως υπεύθυνη για την φροντίδα των παιδιών (Εurobarometer, 2017). Έτσι λοιπόν, τα παιδιά είναι στατιστικά πιο πιθανόν να τύχουν κακομεταχείρισης από τη μητέρα. Αφού περνάνε πολύ περισσότερο χρόνο μαζί της από ό,τι με τον πατέρα. Είτε οι γονείς είναι μαζί είτε είναι χωρισμένοι. Επίσης, είναι πιθανόν μια γυναίκα να είναι ταυτόχρονα και θύμα βίας από το σύντροφό της, αλλά και θύτης προς το παιδί της”.
Διαβάστε το ξανά. Ένας αχταρμάς από υποθέσεις. Χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο. Μας εξηγεί πως η βία που ασκούν οι μητέρες στα παιδιά τους είναι επειδή τα φροντίζουν περισσότερο. Στα “έμφυλα στερεότυπα”. Και καταλήγει αυθαίρετα σε ένα “έτσι λοιπόν τα παιδιά είναι στατιστικά πιο πιθανό να τύχουν κακομεταχείρισης από την μητέρα”. Προσέξτε πάλι εδώ την γλώσσα. “Κακομεταχείρισης από την μητέρα”. Όχι βία, όχι ενδοοικογενειακή βία, όχι “έμφυλη βία”. Όχι βία γενικά. Αλλά “κακομεταχείρισης”. Επίσης μας εξηγεί πάλι αυθαίρετα η έκθεση και χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο για αυτό πως. “είναι πιθανόν, μια γυναίκα να είναι ταυτόχρονα και θύμα βίας από το σύντροφο της, αλλά και θύτης προς το παιδί της”.
Εν ολίγοις ξαναγυρνάει πάλι στην βία κατά των γυναικών.
Kαι χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο δημιουργεί εντυπώσεις ότι οι μητέρες απλά χτυπούν τα παιδιά τους επειδή είναι θύματα των πατεράδων. Για να μην τα πολυλογούμε. Η έκθεση μας λέει, χωρίς κανένα στοιχείο, πως ενώ οι μητέρες βαράνε τα παιδιά τους, οι άντρες φταίνε για αυτό. Μισό λεπτό όμως. Δεν γράφτηκαν πριν από λίγες ημέρες τόσα άρθρα από γυναικείες οργανώσεις και φεμινίστριες για την συνεπιμέλεια; Που μας εξηγούσαν πως οι πατεράδες είναι κακοποιητικοί στα παιδιά τους; Και πως δεν πρέπει για τον λόγο αυτό να παίρνουν την συνεπιμέλεια τους;
Μέχρι και η Καθημερινή, ανάρτησε άρθρο με τίτλο “η συνεπιμέλεια, η διατροφή και η βία” που βασίζει όλη του την επιχειρηματολογία πάλι στην βία κατά των γυναικών και όχι κατά των παιδιών. Το άρθρο αναλώνεται σε (επίσης) ατεκμηρίωτες υποθέσεις, από την ανισότητα μέχρι και το μυθολογικό μισθολογικό χάσμα αλλά δεν κάνει ούτε μια αναφορά στην ενδοοικογενειακή βία κατά των παιδιών όπου μητέρες είναι οι περισσότερες θύτριες και τα αγόρια τα περισσότερα θύματα τους, εξηγώντας μας πως πρέπει να “διαβάσουν όλοι τις διαμαρτυρίες των φεμινιστριών”.
Πως γίνεται όμως ενώ στην έκθεση της η actionaid να υποθέτει πως οι μητέρες κακοποιούν (συγνώμη, κακομεταχειρίζονται) περισσότερο τα παιδιά τους επειδή περνάνε περισσότερο χρόνο μαζί τους, τώρα που πάει να ψηφιστεί η συνεπιμέλεια να μας εξηγεί πως οι μητέρες πρέπει να περνάνε περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους;
Δεν είναι εντελώς αντιφατικά αυτά τα δύο;
Εφόσον λοιπόν οι μητέρες κακοποιούν (συγνώμη, κακομεταχειρίζονται) τα παιδιά τους περισσότερο επειδή περνούν πολύ χρόνο μαζί τους, τότε δεν είναι εύλογο να περνάνε λιγότερο χρόνο μαζί τους για να μην τα κακοποιούν; Ένα άλλο άρθρο στο single parent που παίρνει θέση για την συνεπιμέλεια, ασχολείται με τον βιασμό τέκνου που έγινε πλημμέλημα και όχι με την ενδοοικογενειακή βία κατά των παιδιών. Και αυτό επειδή η σεξουαλική κακοποίηση του παιδιού αποτελεί μόλις το 0.5% της συνολικής ενδοοικογενειακής βίας κατά των παιδιών στην Ελλάδα, και επίσης δεν είναι απαραίτητα ο πατέρας ο θύτης, ίσα ίσα που τα στοιχεία δείχνουν πως είναι σχεδόν δύο φορές πιο συχνό να είναι η μητέρα.
Επίσης ποσοστό του 0.5% της σεξουαλικής κακοποίησης δεν είναι απαραίτητα όλα βιασμοί. Το άρθρο όμως εστιάζει σε αυτή το απειροελάχιστο ποσοστό βίας, το αποδίδει συλλήβδην στους πατεράδες. Παρά το γεγονός του ότι τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Και ξανά δεν κάνει καμία αναφορά στην ενδοοικογενειακή βία κατά των παιδιών. Που όπως είδαμε έχουν σχεδόν δυο φορές πιο συχνά μητέρες ως θύτες. Μας εξηγεί μάλιστα το single parent με φαντασιακά παραδείγματα. “Κάποιος δηλαδή που φέρεται σαν σατράπης και δέρνει ανηλεώς την γυναίκα του θεωρείται ότι μπορεί να είναι ήρεμος και καλός με τα παιδιά του. Μπορεί δηλαδή ο δικαστής να θεωρήσει εκ προϊμίου ότι ο πατέρας είναι διχασμένη προσωπικότητα και ψυχικά άρρωστος αλλά να του δώσει ίσο χρόνο με τα παιδιά”.
Συνεχίζει με λίγα λόγια στο ίδιο ακριβώς μοτίβο να αποκρύπτει μεθοδικά την βία κατά των παιδιών.
Για να συκοφαντήσει τους πατεράδες με προϊόντα φαντασίας και όχι με στοιχεία. Τέλος στις στατιστικές δεν συμπεριλαμβάνονται καν οι βρεφοκτονίες, που παγκοσμίως έως και 8 στις 10 πράττονται από μητέρες και μόνο 1 στις 10 από πατέρες. Με λίγα λόγια επειδή τα στοιχεία δεν βολεύουν το αφήγημα τους τα αποκρύπτουν. Με λίγα λόγια για άλλη μια φορά γίνεται εντελώς ξεκάθαρο πως ο φεμινισμός δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για τα θύματα. Είτε είναι άντρες, είτε είναι παιδιά.
Ακόμα και με όλα τα επιστημονικά στοιχεία να δείχνουν της μητέρες ως σχεδόν δυο φορές πιο πιθανό να κακοποιήσουν και όχι να “κακομεταχειριστούν” τα παιδιά τους (κυρίως τα αγόρια), οι φεμινίστριες και τα φερέφωνα τους συνεχίζουν μια αντι-επιστημονική προπαγάνδα μισανδρικών εντυπώσεων στο θέμα των συνεπιμέλειών, αποσπώντας την κοινή γνώμη με συκοφαντίες και ατεκμηρίωτες υποθέσεις από τα πραγματικά στοιχεία, βάζοντας έτσι πρώτα από όλα σε κίνδυνο τα ίδια τα παιδιά.
