Η συνεπιμέλεια ήταν η αρχή

Δεν έχει πολλές ημέρες που το νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια ψηφίστηκε στην Βουλή. Ένα νομοσχέδιο που αφορά τα δικαιώματα των παιδιών αλλά και των αντρών. Το δικαίωμα των παιδιών σε μια υγιέστερη ανατροφή που αφορά και τους δυο γονείς του, εφόσον αυτοί το επιθυμούν, και το δικαίωμα των πατεράδων στην πατρότητα. Ένα αυτονόητο δηλαδή ανθρώπινο δικαίωμα τους που εδώ και δεκαετίες καταπατούνταν μέσα από ένα γυναικοκεντρικό καθεστώς που ευνοούσε τις μητέρες στο να αποκτήσουν την αποκλειστική επιμέλεια των παιδιών τους. Κάτι που σε πολλές περιπτώσεις οδηγούσε στην εργαλειοποίηση των παιδιών από την μητέρα ως μέσο εκδίκησης ή/και εκβιασμού προς τον πατέρα.

Πολλές οι περιπτώσεις που πατεράδες δεν έπαιρναν διαζύγιο επειδή εκ των προτέρων γνώριζαν πως δεν θα ξαναδούν τα παιδιά τους. Αυτό είναι κάτι που οι φεμινίστριες γνωρίζουν πολύ καλά. Εξάλλου το παραδέχονται και μόνες τους. Σε ένα άρθρο του Marie Claire μια φεμινίστρια δικηγόρος παραδέχεται. “Οι γυναίκες γνωρίζουν ότι κατά κανόνα θα τα κρατήσουν (τα παιδιά) κοντά τους και στη συνέχεια θα οριστούν οι υποχρεώσεις του πατέρα. Ωστόσο για τους άνδρες, τα παιδιά είναι ένας σοβαρός λόγος να μείνουν στο γάμο. Ξέρουν ότι αν φύγουν από το σπίτι, δεν θα μπορούν να μοιράζονται μαζί τους την καθημερινότητα”.

Είναι λοιπόν φανερό πως η αποκλειστική επιμέλεια μέσα από το προηγούμενο γυναικοκεντρικό καθεστώς αποτελούσε ένα πολύτιμο εργαλείο των φεμινιστριών.

Παρά το γεγονός του ότι είναι αποδεδειγμένο πως τα παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα όταν στην ανατροφή τους εμπλέκεται και ο πατέρας. Κάτι που οι φεμινίστριες εδώ και δεκαετίες προσπαθούν να αποδομήσουν, καθιστώντας τους πατεράδες απλούς παρόχους σπέρματος και διατροφής. Το νομοσχέδιο πολεμήθηκε με λύσσα από τον φεμινισμό. Τον ίδιο φεμινισμό που συνεχώς ρωτά τους άντρες “γιατί δεν κάνουν κάτι” για τα δικαιώματα τους. Τον ίδιο φεμινισμό που ιστορικά έχει πολεμήσει με την ίδια ακριβώς λύσσα οποιονδήποτε μιλάει για δικαιώματα αντρών.

Οι φεμινίστριες συκοφάντησαν, είπαν ψέματα, παρουσίασαν απόψεις για την συνεπιμέλεια ως “έρευνες”, απείλησαν, διαπόμπευσαν και εκβίασαν οποιονδήποτε υπερασπίζονταν το βασικότατο ανθρώπινο δικαίωμα των αντρών να είναι πατέρες. Και φυσικά λίγοι βίωσαν περισσότερο αυτό το μένος από εμένα. Είναι αφάνταστος ο πόλεμος που δέχτηκα από την πρώτη κιόλας στιγμή που άρχισα να παρουσιάζω έρευνες που αφορούσαν το θέμα. Τα προσωπικά μηνύματα απαίσια, οι απειλές με την σέσουλα, συκοφαντία και ψέματα που ντρέπομαι μέχρι και να αναφέρω. Ολόκληρα φεμινιστικά γκρουπ δημιουργήθηκαν μέσα στα οποία συζητούσαν ανοιχτά το πως θα με συκοφαντήσουν καλύτερα.

Πολλοί από εσάς γνωρίζετε πολύ καλά τι λέω.

Μιας και είναι ακριβώς αυτές οι πρακτικές τους που σας τρομάζουν από το να μιλήσετε για τα θέματα αυτά. Ή ακόμα και να μοιραστείτε ένα απλό άρθρο από την σελίδα. Και το καταλαβαίνω. 

Όμως κάτι πρέπει να γίνει εντελώς ξεκάθαρο. Η ψήφιση του νομοσχεδίου της συνεπιμέλειας είναι αποτέλεσμα της έλλειψης φόβου μερικών ανθρώπων, αντρών και γυναικών, που παρά τον συνεχή εκφοβισμό και λασπολογία που δέχτηκαν από τις φεμινίστριες, επέμεναν και δεν φοβήθηκαν τις πρακτικές τους. Για “λόμπι” αντρών μιλάνε πλέον οι φεμινιστικές οργανώσεις που επιδοτούνται εδώ και χρόνια με εκατομμύρια ευρώ στην Ελλάδα. Για “λόμπι” αντρών μιλάνε μια χούφτα φεμινίστριες που για εβδομάδες προσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο να υπογράψει κατά του νομοσχεδίου στην Δημόσια Διαβούλευση. Και που όταν η κοινωνία μίλησε με το 84% να υποστηρίζουν το νομοσχέδιο ξεκίνησαν έναν νέο πόλεμο λασπολογίας και ψεμάτων.

Όπως είχα πει όμως εξαρχής Δεν πέρασε το δικό τους.

Και αυτό είναι μια ζωντανή απόδειξη πως τα επιστημονικά δεδομένα, τα επιχειρήματα, η λογική και η έλλειψη φόβου είναι τα μόνα όπλα που στέκονται απέναντι στο τρομοκρατικό καθεστώς που προσπαθούν να καθιερώσουν ώστε να επιβάλλουν το μισανδρικό τους αφήγημα. Η συνεπιμέλεια ήταν μόνο η αρχή. Πλέον σειρά παίρνουν άλλα σοβαρά θέματα των αντρών όπως η ενδοοικογενειακή βία που βιώνουν από τις συντρόφους τους χωρίς να έχουν κανέναν απολύτως φορέα για να απευθυνθούν. Όπως και οι αντισυνταγματικές, γυναικοκεντρικές πολιτικές διάκρισης που βιώνουν σε όλα τα επίπεδα ως πολίτες. Σταματήστε να φοβάστε. Δεν κρίνεται μόνο το δικό σας μέλλον από αυτό αλλά και των παιδιών σας. Των αγοριών σας που θα αναγκαστούν, εάν μείνετε άπραγοι, να κληρονομήσουν μια μισανδρική δυστοπία.