Επιμέλειες

Υπάρχει ένα τεράστιο φάσμα επιστημονικών δεδομένων τα οποία μας βοηθούν να αναλύουμε και να αναζητούμε την αλήθεια για τις επιμέλειες. Τεράστιο μέρος αυτών αποκρύπτονται μεθοδικά από τον φεμινισμό που αντικαθιστά την αλήθεια με ιδεολογικές θεωρίες που έχουν εδώ και χρόνια καταρριφθεί. Για δεκαετίες ο φεμινισμός προάγει την μονογονεϊκή οικογένεια ως επιλογή -αποκλειστικά φυσικά- των γυναικών. Αυτό δεν είναι κάτι κρυφό και έχουν δημοσιευθεί μέχρι και εκθέσεις για τον ρόλο που ο φεμινισμός έπαιξε σε αυτή την επιλογή.

Η απόφαση αυτή πάντα χαρακτηρίζεται γενναία. Και σε συνδυασμό με την τεχνική γονιμοποίηση όπως και την ευγονική ρητορική του “επειδή οι άντρες δεν έχουν μήτρα δεν μπορούν να έχουν άποψη”, καθιστούν τον ρόλο του άντρα απαρχαιωμένο στην σύγχρονη οικογένεια. Δεκάδες είναι τα άρθρα που γράφονται για να στηρίξουν την γυναίκα στην απόφαση να γεννήσει και να μεγαλώσει μόνη της ένα παιδί. Δεκάδες οργανισμοί, κρατικοί και μη κυβερνητικοί λειτουργούν ενημερωτικά και υποστηρικτικά προς αυτή την απόφαση. Και φυσικά η κοινωνία κατανοεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια γυναίκα που αποφασίζει να μεγαλώσει μόνη της ένα παιδί.

Ακόμα και στην περίπτωση διαζυγίου όμως οι κοινωνίες και το δικαστικό σύστημα ευνοεί τις μητέρες εις βάρος των πατεράδων. Σε άλλες χώρες περισσότερο ή λιγότερο όμως πάντα υπάρχει μια ευνοϊκή αντιμετώπιση ως προς την μητέρα από την κοινωνία και -κυρίως- την δικαιοσύνη. Στην Ελλάδα για παράδειγμα βάση των -όπως πάντα σε θέματα που αφορούν άντρες- ελάχιστων στοιχείων που διαθέτουμε για τα διαζύγια το 90.6% στις επιμέλειες των παιδιών δίδεται στην μητέρα. Μόνο το 2.4% στους πατέρες.

Η αποκλειστική επιμέλεια των παιδιών δίδεται σχεδόν πάντα στην μητέρα.

Η παρουσία του πατέρα στο δικαστήριο υφίσταται και περιορίζεται μόνο για το ζήτημα της διατροφής. Είτε διεκδικεί την επιμέλεια, είτε όχι. Η πρακτική αυτή μεταφράζεται από τον φεμινισμό και κατά επέκταση από την κοινωνία ως αδιαφορία του πατέρα για τα παιδιά του. Αλλά όπως λένε οι ίδιοι οι πατέρες και ειδικοί, αυτό γίνεται κυρίως της ελλιπούς πληροφόρησης ως προς τα δικαιώματα τους για τις επιμέλειες των παιδιών τους.

Οι μόνες περιπτώσεις που το δικαστήριο αναθέτει επιμέλεια στους πατέρες όταν αυτοί την διεκδικούν, είναι ακραίες. Και αφορούν περιπτώσεις προφανούς ακαταλληλότητας της μητέρας, είτε για περιπτώσεις εγκατάλειψης των παιδιών από αυτήν. Σημαντικό είναι να αναφερθεί πως ενώ στις περιπτώσεις που ο πατέρας υπέβαλλε σχετικό αίτημα του επιδικάσθηκε δικαίωμα επικοινωνίας με τα παιδιά του ανεξαρτήτως φύλλου και ηλικίας, ο συνολικός χρόνος καθώς και οι ημέρες επικοινωνίας που επιδικάζονται είναι σχεδόν πανομοιότυπες. Δηλαδή ορίζουν χρόνο επικοινωνίας δύο Σαββατοκύριακα το μήνα ένα απόγευμα την εβδομάδα από μία εβδομάδα εναλλάξ τις εορτές Χριστουγέννων και Πάσχα και δεκαπέντε εως 30 ημέρες διακοπές το καλοκαίρι. Με λίγα λόγια ο πατέρας αναγκάζεται νομικά να κινείται στα περιθώρια και όχι στον πυρήνα της ζωής και των δραστηριοτήτων των παιδιών του.

Στην Ελλάδα επίσης δεν υπάρχει συνταγματική κατοχύρωση του πατρικού ρόλου.

 Δεν υπάρχει ίση επιδοματική και εργασιακή ισότητα ανάμεσα σε μητέρα και πατέρα (όρια συνταξιοδότησης, επιδόματα, άδεια πατρότητας κτλ). Στην Ελλάδα όπως και στις περισσότερες χώρες δεν υπάρχει τιμωρία σε γονέα (κυρίως μητέρες μιας και σε αυτές εκδικάζονται υπέρ οι επιμέλειες), που προσβάλει συκοφαντικά τον άλλον δίχως στοιχεία, με σκοπό να του στερήσει την επικοινωνία με τα παιδιά του, να δημιουργήσει χάσμα ανάμεσα σε αυτόν και αυτά, ή για να αποκτήσει αποκλειστική επιμέλεια.

Το σύνδρομο αυτό είναι αναγνωρισμένο και ονομάζονταν Σύνδρομο της Μοχθηρής Μητέρας αλλά μετονομάστηκε πρόσφατα για πολιτικά ορθούς λόγους σε Σύνδρομο του Μοχθηρού Γονέα, και αφορά γονείς (γυναίκες κυρίως) που αναζητούν να τιμωρήσουν τους πρώην συντρόφους τους με το να τους στερούν τα παιδιά τους, με το να τους αρνούνται την ανάμειξη στην ζωή τους, να λένε ψέματα στα παιδιά τους και να αναμιγνύουν τρίτους ή τα δικαστήρια για να τον απομακρύνουν από αυτά. Το κομμάτι που αφορά συγκεκριμένα την αποξένωση των παιδιών μέσω του γονέα (πάλι κυρίως της μητέρας) για τον άλλον γονέα (κυρίως του πατέρα) ονομάζεται Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης και για δεκαετίες τώρα δεν λαμβάνεται υπόψιν στα Δικαστήρια.

Ο φεμινισμός δεν αναφέρεται ποτέ σε αυτά τα κομμάτια όσον αφορά την ισότητα και τις επιμέλειες, ιδίως στην Ελλάδα. Και το μαρτύριο των πατεράδων που χάνουν επαφή με τα παιδιά τους μεταφράζεται αυθαίρετα και άστοχα ως “αδιαφορία”. Όπως εξάλλου με την συντριπτική πλειοψηφία των θεμάτων ο φεμινισμός χρησιμοποιεί σχεδόν αποκλειστικά το πατριαρχικό διήγημα για να μεταφράσει την πραγματικότητα.

Με αποτέλεσμα να καθιστά την οποιαδήποτε ανισότητα απέναντι στους άντρες αόρατη.

Ο φεμινισμός προάγει την μονογονεϊκή οικογένεια ως επιλογή -αποκλειστικά φυσικά- της γυναίκας. Την ίδια στιγμή που προσπαθεί να προβάλει τον ρόλο του πατέρα ως ανούσιο. Ο φεμινισμός μας ενημερώνει συνέχεια για την βία των αντρών (αποκλειστικά). Για την πατριαρχική εξουσία (αποκλειστικά). Για την τοξική αρρενωπότητα και το κατά πόσο αυτή συνδέεται με την βία (αποκλειστικά). Όπως και με τις θεωρίες του για “έμφυλη βία” και με όρους όπως “γυναικοκτονία” που συνάδουν απόλυτα με την ευγονική εγκληματολογία, πως οι άντρες (αποκλειστικά) ασκούν βία στις γυναίκες και τις δολοφονούν απλά επειδή είναι άντρες. Το πατριαρχικό αφήγημα έρχεται και καπελώνει συμπεριφορές και εγκληματικές πρακτικές στο όνομα του δόγματος του φεμινισμού. Το φάσμα της πραγματικότητας μικραίνει και η αλήθεια για τις επιμέλειες περιορίζεται πίσω από θεωρητικά μάμπο-τζάμπο.

Τι δείχνουν όμως οι αριθμοί;

Σύμφωνα με το Υπουργείο Δικαιοσύνης της Αμερικής:

• Το 63% των αυτοκτονιών αφορούν νέους και παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα.

• Το 90% των παιδιών και των νέων που το σκάνε από το σπίτι ή που είναι άστεγα μεγαλώνουν χωρίς πατέρα.

• Το 85% των παιδιών που παρουσιάζουν συμπεριφορικά προβλήματα μεγαλώνουν χωρίς πατέρα.

• Το 39% των παιδιών που παρατάνε το σχολείο μέχρι μέχρι την ηλικία των 16 μεγαλώνουν χωρίς πατέρα.

• 71% των νέων που παρατάνε το σχολείο μετά τα 16 μεγαλώνουν χωρίς πατέρα.

• Το 70% των νέων σε φυλακές ανηλίκων μεγαλώνουν χωρίς πατέρα.

• Το 75% των ενήλικων που έχουν εξάρτηση σε ουσίες μεγάλωσαν χωρίς πατέρα.

• Το 75% των βιαστών που έχουν διαγνωσθεί με εκτοπισμένο θυμό προς την μητέρα μεγάλωσαν χωρίς πατέρα.

Επιπλέον τα αγόρια που μεγάλωσαν χωρίς πατέρα είναι δυο φορές πιο πιθανό να καταλήξουν στην φυλακή, και η συχνότητα του φαινόμενου είναι ανεξάρτητη από άλλα χαρακτηριστικά όπως φυλή, οικονομική κατάσταση, μόρφωση του γονέα και την περιοχή που μεγάλωσε.

Που είναι η τοξική αρρενωπότητα που οδηγεί στην βία; Που είναι τα πατριαρχικά πρότυπα που οδηγούν στην βία και την αντικειμενικοποίηση των γυναικών;

Σε μία έκθεση του Υπουργείου Υγείας της Αμερικής εξηγείται το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών. Τα αγόρια είναι λιγότερο πιθανό να είναι επιθετικά, ενώ τα κορίτσια είναι περισσότερο πιθανό να δημιουργήσουν αυτοπεποίθηση. Επίσης σε αντίθεση με την πατριαρχική παραμύθα, βοηθούν τα αγόρια να αναπτύσσουν σεβασμό προς τις γυναίκες. Την ίδια στιγμή που βοηθούν τα κορίτσια να αισθάνονται άνετα ανάμεσα σε άντρες.

Για δεκαετίες ο φεμινισμός προσπαθεί να εξηγήσει τον κόσμο μέσα από την μυωπική ματιά της θεωρίας της πατριαρχίας.

Και μέσα στον συνεχή πόλεμο του κατά του άντρα κατάφερε στο όνομα δογματικών ιδεοληψιών να δαιμονοποιήσει την πατρική φιγούρα. Και να λειτουργήσει μεροληπτικά στο σύστημα για να την απαρχαιώσει. Για παράδειγμα ο Ομπάμα σε μια ομιλία του προσπάθησε σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο να καταστήσει ανούσια τα στοιχεία αυτά, χαϊδεύοντας το κεφάλι της γυναίκας που μπορεί να πετύχει τα πάντα όταν αυτή θέλει πραγματικά. Απλοποίησε μια ιδιαίτερα πολύπλοκη κατάσταση σε ένα απλοϊκό “εάν δεν θες δεν θα γίνεις σαν τον πατέρα σου”. Μεταθέτοντας έτσι την αποκλειστική ευθύνη των εγκληματιών στα χέρια τους.

“Μιλάω ως κάποιος που μεγάλωσε χωρίς πατέρα ….. Στους άντρες που μεγάλωσαν χωρίς πατέρα μην γίνετε σαν αυτούς, να είστε καλύτεροι. Κανείς δεν σας αναγκάζει να επαναλάβετε τα λάθη τους”. Κανείς δεν σας αναγκάζει μας εξηγεί ο Ομπάμα, αδιαφορώντας για τα καταστροφικά αποτελέσματα της δαιμονοποίησης του άντρα στις κοινωνίες μας. Όπως και την απαξίωση του ρόλου του πατέρα. Κανένας πολιτικός όμως δεν θα έβγαζε ομιλία για το πόσο εύκολο είναι να μεγαλώσεις σωστά “εάν το θες” χωρίς μητέρα.

Ιδίως εάν τα στοιχεία έδειχναν το αντίθετο.

Έχει έρθει καιρός εάν πραγματικά μας ενδιαφέρει μια καλύτερη κοινωνία με λιγότερη βία και περισσότερη ισότητα, να σταματήσουμε να παπαγαλίζουμε δογματικές ασυναρτησίες και να ασχοληθούμε αμερόληπτα με την αναζήτηση για αλήθεια.

ΥΓ: Η θέση της σελίδας δεν είναι κατά της μονογονεϊκή οικογένειας. Δεν αμφισβητεί την δυνατότητα ενός γονέα, γυναίκας ή άντρα, να μεγαλώσει σωστά μόνος του τα παιδιά του. Η θέση της σελίδας επίσης δεν είναι κατά της μη συμβατικής οικογένειας. Πληθώρα ερευνών δείχνουν πως τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών μεγαλώνουν εξίσου υγιή με των ετεροφυλόφιλων. Το άρθρο επισημαίνει απλά την κοινωνική αδικία που βιώνουν οι πατεράδες στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Αδικία που σιγοντάρεται από την στάση του φεμινισμού ως προς το φύλο τους. Όπως και την ανάδειξη στοιχείων που αφορούν την βία, την σεξουαλική βία και την εγκληματικότητα. Στοιχεία ποτέ δεν μαθαίνουμε απλά επειδή έρχονται σε αντίθεση με την φεμινιστική παραμύθα της πατριαρχίας.