Τεράστιο πρόβλημα ο μύθος της φεμινάζι. Γιατί; Ο νόμος του Poe λέει πως είναι αδύνατον, χωρίς κάποια συγκεκριμένη ένδειξη, να ξεχωρίσεις εάν κάτι είναι αυθεντικό ή σάτιρα, επειδή η ιδεολογία που σατιρίζετε είναι εντελώς παράλογη. Με λίγα λόγια οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι κάτι είναι σάτιρα. Επειδή έχουν δει παρόμοιες τέτοιες ιδέες να εκφράζονται και να γίνονται αποδεκτές σαν κάτι αληθινό.
Πριν από κάποιο καιρό έφτιαξα έναν ψεύτικο χάρτη της Ελλάδας ο οποίος υποθετικά κατέγραφε την κακοποίηση αντρών από γυναίκες και τον γέμισα με περιστατικά με την διάθεση να σατιρίσω την ανόητη πρακτική φεμινιστριών να κατασκευάζουν τέτοιους χάρτες βασιζόμενες σε “ανώνυμες καταγγελίες” περιστατικών κακοποίησης γυναικών.
Η σάτιρα είχε σαν σκοπό να υποδείξει πως τέτοιες πρακτικές δεν μπορούν να έχουν βάση στην πραγματικότητα. Μιας και οι “ανώνυμες καταγγελίες” μπορεί να είναι απλά κατασκευασμένες. Με αποτέλεσμα να λειτουργούν παρεμποδιστικά στο να κατανοήσουμε το πρόβλημα. Αλλά και πως μπορούν να το μεγεθύνουν μιας και καθιστούν τα πραγματικά περιστατικά αόρατα. Και πως επίσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την στόχευση αθώων ανθρώπων και το δημόσιο λιντσάρισμα τους. Παρόλα αυτά πολύς κόσμος δεν αντιλήφθηκε πως η δημοσίευση αυτή είναι σατιρική. Και αυτό επειδή έχουν δει αυτή την πρακτική να εκφράζεται δημόσια και να χαίρεται μεγάλης αποδοχής. Από ένα τεράστιο κοινό. Η γραμμή λοιπόν ανάμεσα στην σάτιρα και την πραγματικότητα αρχίζει να εξαφανίζεται. Μιας και εξαιτίας του φεμινισμού έχουμε αποδεχτεί την έκφραση ιδεών που μόνο σάτιρα θα μπορούσαν να είναι ως πραγματικότητα.
Και αυτό είναι ένα πρόβλημα που φαίνεται πως δεν μας απασχολεί.
Έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε την ασυναρτησία του φεμινισμού ως “κάποιες στιγμές ακραία” και “αστεία”. Έχουμε συνηθίσει τόσο στο να γελάμε με τον παραλογισμό του που πλέον αυτός ο παραλογισμός έχει κανονικοποιηθεί. Και έχει ενταχθεί σε πολιτικές και νόμους σε βαθμό που δεν αντιλαβανόμαστε πλέον την σάτιρα από την πραγματικότητα. Και έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι είναι αστείο.
Η συνεχής ροή για παράδειγμα πληροφοριών που ταπεινώνουν και ευτελίζουν την αντρική φύση είναι αστεία. Είναι πολύ αστείο να σου εξηγούν πως εσύ είσαι ο βιαστής. Και πως να αλλάξεις για να μην γίνεις. Υπάρχουν χιλιάδες κυριολεκτικά καμπάνιες αυτή την στιγμή που επιτίθενται στον ανδρισμό. Καμπάνιες για την “τοξική αρρενωπότητα” μέχρι παιδικές καμπάνιες που εξηγούν στα αγοράκια πως μπορούν να είναι και κάτι άλλο εκτός από κακοποιητικά. Αρκεί να το θέλουν.
Σεμινάρια διεξάγονται που μας εξηγούν πως όταν οι άντρες κάνουν ένα κομπλιμέντο στον χώρο εργασίας σε μια γυναίκα, ακόμα και όταν κοιτάξουν μια γυναίκα τότε έχουν επιτεθεί στην γυναίκα αυτή σεξουαλικά. Τα σεμινάρια προσπαθούν να εξηγήσουν πως η απλή ανθρώπινη συμπεριφορά είναι κακοποιητική όταν προέρχεται από τους άντρες. Αλλά ποτέ όταν προέρχεται από τις γυναίκες. Και πως οτιδήποτε κάνει τις γυναίκες -και μόνο- να αισθάνονται άβολα είναι σεξουαλική παρενόχληση.
Φυσικά δεν χρειάζεται να αναφέρω πως οι γυναίκες δεν καλούνται ποτέ σε αυτά τα σεμινάρια αναδιαμόρφωσης τοξικής συμπεριφοράς. Η αναφορά και μόνο πως η γυναικεία φύση μπορεί να είναι τοξική κάποιες φορές -έστω- ή κακοποιητική είναι απλά ασύλληπτη. Είναι μόνο η αντρική φύση που είναι καταστροφική, τοξική και αμαρτωλή. Και είναι ακριβώς αυτή η αμαρτωλή φύση των αντρών την οποία πρέπει δημόσια να αποτάξουν και να ζητήσουν συγχώρεση. Άντρες σε κολεκτίβες, σε πολιτικούς χώρους, στο ίντερνετ, στους τοίχους και σε προσωπικά μηνύματα ή σχόλια παίρνουν σειρά. Ώστε να παραδεχτούν το προνόμιο τους και να ζητήσουν συγχώρεση που απλά γεννήθηκαν άντρες.
Συγνώμη που δεν είχα καταλάβει πως όλο αυτό ήταν ένα τεράστιο αστείο που απλά δεν έπιασα.
Ακόμα και όταν μιλάμε για την ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών και ποτέ για την ενδοοικογενειακή βία κατά των αντρών. Μιας και ο φεμινισμός προτείνει πως το δεύτερο δεν ισχύει, παρά τα επιστημονικά δεδομένα που δείχνουν το αντίθετο. Ακόμα και τότε γελάμε επειδή είναι αστείο να υποθέτουμε πως οι άντρες κακοποιούνται στα σπίτια τους.
Ή γελάμε με τις “ακραίες φεμινάζι” που καμία σχέση δεν έχουν με την αγνή κατά τα άλλα πρόθεση του φεμινισμού για ισότητα. Την ώρα που οι άντρες αυτοί συνεχίζουν να κακοποιούνται και το μαρτύριο τους καθίσταται αόρατο από την αστειότητα των “ακραίων φεμινάζι”.
Και καθώς μητέρες είναι αυτές που στην συντριπτική τους πλειοψηφία σκοτώνουν και χτυπάνε τα παιδιά τους εμείς συνεχίζουμε να γινόμαστε δοχεία μιας ασύλληπτης φεμινιστικής προπαγάνδας. Που μας εξηγεί συνεχώς και παντού πως μόνο ο άντρας είναι υπεύθυνος για την βία στις κοινωνίες μας. Και ποτέ οι γυναίκες. Το να υποστηρίξουμε πως και τα δυο φύλα είναι υπεύθυνα για την βία στα σπίτια και στις κοινωνίες μας, όπως εξάλλου μας εξηγούν και παραπάνω από 200 έρευνες που δείχνουν ακριβώς αυτό, θα ήταν αστείο. Θα πρέπει να είναι σάτιρα.
Δεν εξηγείται αλλιώς.
Και ίσως εντέλει το ποινικό σύστημα που σιγά σιγά αλλάζει μεγαλώνοντας το φάσμα της σεξουαλικής παρενόχλησης σε πράγματα όπως η αγκαλιά, το κοίταγμα και ακόμα και το κατά λάθος άγγιγμα σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος να είναι ένα μεγάλο αστείο, το οποίο καθόλου στα σοβαρά δεν θα πρέπει να παίρνουμε αλλά να γελάμε με αυτό καθώς πίνουμε καφέ.
Πως το ότι στην Γαλλία που πληρώνεις πρόστιμο εάν σφυρίξεις στον δρόμο σε μια γυναίκα, ώστε οι γυναίκες να “αισθάνονται ασφαλείς” είναι ένα ανέκδοτο και όχι η πραγματικότητα.
Πως το φάσμα της σεξουαλικής παρενόχλησης έχει μεγαλώσει στο να περιλαμβάνει “ανεπιθύμητα σχόλια”, τα ανέκδοτα, και την πρόταση για ένα ποτό ή μια βόλτα δεν είναι μέρος της πραγματικότητας μας, αλλά κάτι που είπε μια υπερβολική αλλά κατά τα άλλα αστεία φεμινάζι.
Όχι όχι σοβαρά. Αυτή η έρευνα δεν πρέπει να είναι η επίσημη θέση του φεμινισμού πάνω στην οποία στηρίζονται πλέον κρατικές πολιτικές. Που απολύουν, τιμωρούν ή και φυλακίζουν άντρες επειδή τόλμησαν να ζητήσουν μια γυναίκα σε ραντεβού. Ή να της πουν πως είναι όμορφη. Όχι. Είναι σίγουρα απλά ένα τεράστιο αστείο που γίνεται εις βάρος μας τις τελευταίες δεκαετίες.
Και που σίγουρα σύντομα θα σταματήσει.
Ακόμα και οι αναλύσεις, πολιτικές, καμπάνιες και διαφημίσεις για την “τοξική αρρενωπότητα” τις οποίες τρώμε καθημερινά στην μάπα θα πρέπει να είναι απλά υλικό για σταντ απ κωμωδία. Το ότι επίσημοι κρατικοί οργανισμοί μας ενημερώνουν πως “ο θυμός είναι το μόνο συναίσθημα για το οποίο είναι ικανοί οι άντρες” είναι ένα ξεκαρδιστικό αστείο που δεν αξίζει την προσοχή μας μπροστά στον κατά τα άλλα δίκαιο πόλεμο κατά της “πατριαρχίας” που έχει ορθώς κηρύξει εδώ και δεκαετίες ο φεμινισμός.
Ακόμα και όταν ο φεμινισμός επιτίθεται εδώ και δεκαετίες στην επιστήμη και θεωρεί πως δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε αυτήν επειδή είναι μισογύνικη και συμβάλλει στην πατριαρχική καταπίεση, ακόμα και τότε κρατάμε τις κοιλιές μας από τα γέλια, και όταν ακαδημαϊκοί φεμινίστριες με ταγιέρ προσλαμβάνονται σε κρατικούς φορείς, σε σχολεία και πανεπιστήμια για να καλλιεργήσουν ακριβώς αυτήν την αποστροφή προς την απόδειξη και τα στοιχεία, εμείς χαχανίζουμε με τις “ακραίες φεμινάζι” που οκ όμως στην τελική καμία σχέση δεν έχουν με τον πραγματικό φεμινισμό που θέλει απλά ισότητα.
Θα πρέπει να είναι πραγματικά ένα εξαιρετικά αστείο ανέκδοτο το ότι οι θάνατοι, τα προβλήματα και η εξαθλίωση των αντρών καθίστανται μεθοδικά αόρατα από τον φεμινισμό. Μέσα από επίσημους κρατικούς και παγκόσμιους φορείς εδώ και δεκαετίες. Το ότι ο σεξισμός στην εργασία μας αφορά περισσότερο από τον άστεγο άντρα που ψοφάει στο πεζοδρόμιο είναι σίγουρα μια ξεκαρδιστική ατάκα και όχι η σκληρή πραγματικότητα με την οποία οφείλουμε κάποια στιγμή να ασχοληθούμε.
Το ότι οι άντρες πεθαίνουν στατιστικά συντριπτικά περισσότερο από τον κορονοιό αλλά σύμφωνα με τον φεμινισμό οι γυναίκες είναι αυτές που υποφέρουν περισσότερο από τον κορονοιό θα πρέπει να είναι και αυτό τίποτα παραπάνω από το αποτέλεσμα όχι της μεθοδευμένης φεμινιστικής προπαγάνδας, αλλά της Μαρίας από το Παγκράτι. Aυτής της κατά τα άλλα συμπαθέστατης υπερβολικής φεμινάζι.
Που όμως δεν εκφράζει τον πραγματικό φεμινισμό της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ακόμα και μετά από όλη αυτή την συστηματική επίθεση κατά των αντρών. Αυτή την πλήρης απαξίωση των θανάτων, του μαρτυρίου, της κακοποίησης και ακόμα και της ίδιας τους της φύσης, άντρες βγαίνουν δημόσια. Και απολογούνται για το προνόμιο τους. Άντρες ντροπιάζονται επειδή γεννήθηκαν άντρες. Και ζητούν άφεση αμαρτιών από τον φεμινισμό ορκίζοντας πως θα ακολουθούν χωρίς καμία απολύτως παρέκκλιση το δόγμα του. Είναι και αυτό σίγουρα μέρος της γιγάντιας πολιτικής σάτιρας, αριστοφανικού επιπέδου. Που πρέπει να μας κάνει να γελάμε με την κατάντια τους. Δεν είναι σίγουρα κάποιο πρόβλημα το οποίο πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουμε να του δίνουμε βάση. Εξάλλου ποιος δίνει βάση σε ένα αστείο;
Ποιος δίνει βάση στην καρικατούρα μιας αστείας και κατά τα άλλα ακραίας φεμινάζι;
Ποιος δίνει βάση πως μέχρι και πριν από μερικά χρόνια νομοθετικά οι γυναίκες δεν μπορούσαν ποτέ να είναι βιαστές στις περισσότερες χώρες της Δύσης και δεν τιμωρούνταν ποτέ για αυτό; Ποιος δίνει σημασία πως κάποιος άντρας μπορεί να πιει από μια μπύρα μαζί με μια γυναίκα αλλά αυτή να μπορεί να μετά να τον κατηγορήσει για βιασμό επειδή αυτή ήπιε μια μπύρα, αλλά αυτός δεν μπορεί να την κατηγορήσει για βιασμό επειδή αυτός ήπιε απλά μια μπύρα; Όχι όχι σοβαρά τώρα τι άλλο θα μπορούσε να είναι όλο αυτό πέρα από ένα γιγάντιο αστείο; Φτιαγμένο για να δημιουργεί μια χαλαρή ατμόσφαιρά ευφορίας;
Ή το άλλο δεν ξέρω εάν το ξέρετε που λέει πως οι άντρες έχουν το προνόμιο να αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων δολοφονιών, αυτοκτονίας, ψυχικών ασθενειών, κατάθλιψης, εξαρτήσεων, αλκοολισμού, θανάτων στην εργασία και αστεγίας; Ή το άλλο που ένας στους τρεις άντρες ας πούμε στην Ελλάδα κακοποιείτε από την συντροφο του σωματικά και 7 στους 10 ψυχολογικά; Τα ξέρατε αυτά το ανέκδοτα; Ή δεν βγήκε κάποια αστεία και πάντα κατά τα άλλα ακραία φεμινάζι να σας εξηγήσει πως αυτά δεν μας αφορούν. Και πως πρέπει να συνεχίζουμε να εστιάζουμε στην βίαιη φύση του κακού άντρα;
Θα μπορούσα να γράψω 100 ακόμα σελίδες αλλά δεν χρειάζεται.
Επειδή πλέον έχει γίνει κατανοητό. Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Ο φεμινισμός δεν έχει καμία απολύτως συμμετοχή στην κοινωνική πουριτανική δυστοπία που σιγά σιγά χτίζεται τριγύρω μας στην Δύση. Και πως που και που κάποιες ακραίες φεμινάζι που υπερβάλλουν είναι αστείες. Προς στιγμή νόμιζα πως το κυρίαρχο φεμινιστικό αφήγημα ήταν πως για να γίνεις ένας καλός άντρας πρέπει να μισείς τον ανδρισμό σου. Πως πρέπει να μισείς το φύλο σου.
Πραγματικά χαίρομαι που όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από ένα τεράστιο αστείο. Τόσο αστείο που πλέον αδυνατούμε να ξεχωρίσουμε την σάτιρα από τις φεμινιστικές πολιτικές και πρακτικές.
