Πάμε στο δεύτερο ξέπλυμα γυναίκας δολοφόνου της ημέρας, στην περίπτωση της Λίζα Μοντγκόμερι. Εδώ και ένα μήνα έχουμε διαβάσει άπειρα ποστ και άπειρα άρθρα για την Λίζα Μοντγκόμερι που δολοφόνησε μια γυναίκα και πήρε το 8 μηνών βρέφος από την μήτρα της. Στο συγκεκριμένο άρθρο ενημερωνόμαστε από τον τίτλο κιόλας πως “προγραμματίστηκε” για να γίνει δολοφόνος. Δηλαδή όπως διαβάζουμε πιο κάτω πέρασε δύσκολα χρόνια και το μετατραυματικό στρες την ώθησε να πράξει όσα έπραξε.
Δεν έφταιγε αυτή.
Το άρθρο κάνει ανάλυση της ζωής της προσπαθώντας να μας δείξει την ανθρώπινη πλευρά της δολοφόνου. Τίποτα από όλα αυτά φυσικά δεν θα γίνονταν εάν ο δολοφόνος ήταν άντρας. Λανθασμένα διαβάζουμε πως ιστορικά έχουν εκτελεστεί μόνο 3 γυναίκες στις ΗΠΑ ενώ στην επίσημη ιστοσελίδα της χώρας βλέπουμε πως 17 έχουν εκτελεστεί από το 1970. 17 γυναίκες και 1513 άντρες. Για αυτούς τους 1513 άντρες φυσικά ποτέ δεν διαβάσαμε δακρύβρεχτα άρθρα, ποτέ δεν μας έγινε ξεκάθαρο πως και αυτοί είχαν τραυματική παιδική ηλικία, και πως και αυτοί κακοποιούνταν, συχνότερα από τις μητέρες τους. Στην ιστοσελίδα φυσικά διαβάζουμε πως από το 1970 έχουν εκτελεστεί 1530 άντρες και γυναίκες. Και δεν μας γίνεται ξεκάθαρο ότι είναι ένα πρόβλημα που αφορά αποκλειστικά σχεδόν τους άντρες. Όχι. Είναι ένα πρόβλημα που θα μας απασχολήσει επειδή μια γυναίκα εκτελέστηκε.
Και όχι ένας άντρας.
Τα άρθρα και τα ποστ αυτά δεν εστιάζουν στον μικρό αριθμό των εκτελέσεων γυναικών ώστε να κατανοήσουμε την επιείκεια που δείχνει η κοινωνία στις γυναίκες που διαπράττουν φριχτά εγκλήματα. Επιείκεια που από πάντα έδειχναν οι κοινωνίες μας ιστορικά. Όχι. Εστιάζουν εκεί για να υποστηρίξουν πως εφόσον τόσες λίγες γυναίκες έχουν καταδικαστεί σε θάνατο, τότε ούτε και αυτή θα πρέπει να καταδικαστεί σε θάνατο. Επειδή είναι γυναίκα.
Το μετατραυματικό στρες, το τραυματικό δηλαδή παρελθόν, απασχολεί πάντα την κοινή γνώμη. Όταν οι δολοφόνοι είναι γυναίκες. Στο άρθρο διαβάζουμε για όλες τις τραυματικές εμπειρίες της Μοντγκόμερι με φρικιαστικές λεπτομέρειες. Βλέπουμε ακόμα και φωτογραφίες της όταν ήταν παιδί. Το άρθρο εστιάζει στην δράστη και όχι στο θύμα. Αλλά εστιάζει στην δράστη για να δικαιολογήσει το έγκλημα της. Τέλος το 8 μηνών βρέφος αναφέρεται συνεχώς ως “έμβρυο”, υποβιβάζοντας την αξία της ζωής του σε κάτι όχι ακόμα εντελώς ανθρώπινο.
Προσωπικά δεν πιστεύω στην θανατική καταδίκη. Την θεωρώ απάνθρωπη. Ακόμα πιο απάνθρωπη όμως από την θανατική καταδίκη βρίσκω την θεώρηση πως η θανατική καταδίκη είναι απάνθρωπη μόνο όταν τιμωρούνται με αυτήν γυναίκες. Όταν μόνο δηλαδή βάση γενετήσιων χαρακτηριστικών είμαστε σε θέση να δείξουμε συμπόνια και κατανόηση. Όταν φυσικά η δράστης είναι γυναίκα.
