ΤΟ ΑΝΤΡΙΚΟ ΒΙΩΜΑ 8 Αυγούστου 2021

Ένας πυροσβέστης μιλά για τον φεμινισμό

Έπειτα από αρκετές μέρες στο πεδίο και αποστολές στα περισσότερα μέτωπα της χώρας όπου άσκησα το «αντρικό προνόμιο» μου, με τη συνδρομή άλλων «τοξικών αρρενωποτητων» της ομάδας μου, είπα να κάνω κι εγώ μια σύνοψη. Σε συνθήκες πολέμου που επικράτησαν υπήρχαν άνθρωποι που χάσανε τα ζωάκια τους, τα σπίτια τους, τις περιουσίες μιας ζωής. Υπήρχαν συνάδελφοι που τραυματίστηκαν, που πέσαν σε χαράδρες και σώθηκαν από ένα δέντρο στην πορεία της πτώσης τους την τελευταία στιγμή. Υπάρχουν άλλοι που χαροπαλεύουν, υπήρχαν εθελοντές και εθελόντριες που μας βοηθούσαν είτε με ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, είτε αναπτερώνοντας το ηθικό μας με την ανταπόκριση σε ένα φλερτ κατά τη διάρκεια μιας ανάπαυλας, υπήρχαν γυναίκες που μας μαγείρεψαν, που μας άνοιξαν τις αυλές των σπιτιών τους και κάναμε γυμνοί ένα μπάνιο μπροστά τους, όταν λίγο νερό στο σώμα μας έμοιαζε με αμβροσία.

Ήπιαμε από τα ίδια μπουκάλια νερό, αγκαλιαστήκαμε μέσα στον ιδρώτα και τα αποκαΐδια, δεν υπήρχε κανένας διαχωρισμός, είμασταν όλοι μαζί. Και ήταν υπέροχο ακόμα και αν μύριζε θάνατος παντού.

Υπήρχε διαφοροποίηση, αλλά δεν υπήρχε διαίρεση και διαχωρισμός. Ήταν σαν τη μουσική που οι διαφορετικές νότες συνθέτανε ολόκληρη τη μελωδία. Μαζί ο πόνος, η απόγνωση, με τη χαρά, την ελπίδα, τον εκνευρισμό, τα γέλια. Όλα μαζί. Σε κρίσιμες και δύσκολες συνθήκες η εσωτερική ανάγκη για μοίρασμα, για επικοινωνία, για ένωση ανέρχονται στην επιφάνεια ξεπερνώντας ιδεολογίες, φύλα, διαχωρισμούς και μίση. Αυτή είναι η φυσική μας κατάσταση που θα έπρεπε να υφίσταται και στη σφαίρα της καθημερινότητας μας. Και που μερικές και μερικοί ανέραστοι παλεύουν να μετατρέψουν σε μίσος μέσα στην δυστοπία που ονειρεύονται.

Αυτές τις εσωτερικές ανάγκες θέλουν να ποινικοποιήσουν και να επιβάλουν το φόβο σαν καθημερινότητα μας.

Αυτό ακριβώς κάνουν όταν επικαλούνται μεμονωμένες περιπτώσεις για να τις παρουσιάσουν σαν κανονικότητα και να επιβάλλουν νεολογισμούς εξυπηρετώντας τις προσωπικές τους ατζέντες που ψάχνουν εξιλαστήρια θύματα προκείμενου να κατευνάσουν την διεστραμμένη ψυχοπαθολογία τους. Κανείς δεν γκρινιάζει όταν χιλιάδες από εμάς δουλεύουμε σε πλήρη ένταση, σε θερμοκρασίες ακραίες για το ανθρώπινο σώμα. Κανείς δεν παραπονιέται για την ανύπαρκτη πολλές φορές μέριμνα ακόμα και για νερό, επί μέρες και νύχτες. Χωρίς να ξέρουμε πότε θα μας αλλάξουν. Κανείς μας δεν ζητάει τα εύσημα και δεν νιώθει προσβεβλημένος ακόμα και όταν σε όλα τα media παρελαύνουν γυναίκες ηρωίδες τοποθετημένες καλλιτεχνικά στην πρώτη γραμμή. Γιατί η ευγνωμοσύνη στα μάτια πυρόπληκτων ανθρώπων και ζώων, μας αναπληρώνει τα αποθέματα.

Μας νοιάζει όμως πολύ που στον αντίποδα τα ίδια χαρακτηριστικά που μας επιτρέπουν να επιχειρήσουμε σε ακραίες συνθήκες περιγράφονται σαν τοξικά. Που το πρόβλημα από κάποιες συνοψίζεται στο πόσο παρενοχλημένες ένιωσαν επειδή τους είπε κάποιος πόσο όμορφες είναι. Και το ποιες τροποποιήσεις θα υπάρξουν νομικά ώστε αυτοί οι «δράστες» να αντιμετωπίσουν τον μισό ποινικό κώδικα. Και κάτι άλλο, ενσυναισθηση δεν είναι να μισείς αυτούς που (νομίζεις πως) δεν έχουν ενσυναισθηση. Προσφορά δεν είναι να γίνεσαι ο εισαγγελέας του πληκτρολογίου. Ηθική δεν είναι να αποφεύγεις να καταναλώνεις τετράποδα, αλλά στο καθημερινό σου μενού να καταβροχθίζεις δίποδα. Ας προτιμήσουν κάποιοι την σιωπή, ακόμα και έτσι ίσως κάποια στιγμή είναι σε θέση να προσφέρουν πραγματικά.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε με την άδεια του συγγραφέα.

Post Views: 791

Ένας πυροσβέστης μιλά για τον φεμινισμό

Ένας πυροσβέστης μιλά για τον φεμινισμό

Αυτές τις εσωτερικές ανάγκες θέλουν να ποινικοποιήσουν και να επιβάλουν το φόβο σαν καθημερινότητα μας.

Related Posts

Leave a comment Ακύρωση απάντησης