Την περίοδο από το 1911 έως και το 1929, 50 γυναίκες δολοφόνοι στην κωμόπολη της Ουγγαρίας Ναγκίρεβ δηλητηρίασαν γύρω στους 300 άντρες. Για να μην χάσουν τους εραστές τους.
Κατά την διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου, οι άντρες της πόλης έφυγαν για να πολεμήσουν. Σύντομα δημιουργήθηκαν στρατόπεδα αιχμαλώτων στις κοντινές περιοχές. Και οι καταπιεσμένες γυναίκες άρχισαν να συνάπτουν ερωτικές σχέσεις με τους αιχμάλωτους πολέμου. Την ώρα που οι άντρες τους πέθαιναν στον πόλεμο. Ακόμα και όταν ο πόλεμος τελείωσε όμως οι καταπιεσμένες γυναίκες της Ναγκίρεβ αποφάσισαν πως δεν ήθελαν να χάσουν τους εραστές τους. Τους εχθρούς πολέμου δηλαδή που σκότωναν τους άντρες τους. Με την βοήθεια της Σουσάννα Φαζέκας, μιας μαίας, οι γυναίκες τις πόλης άρχισαν να δηλητηριάζουν. Όχι μόνο τους άντρες αλλά και τα παιδιά τους. Σύντομα οι γυναίκες άρχισαν να δολοφονούν άντρες και για άλλους λόγους. Όπως πχ για να κληρονομήσουν τις περιουσίες τους.
Στο βιβλίο της When She Was Bad, η Patricia Pearson αναλύει δεδομένα που αφορούν τις συλλήψεις γυναικών από το 1960 έως το 1990 στην Βόρεια Αμερική. Οι συλλήψεις για βίαια εγκλήματα ήταν υπερδιπλάσιος από αυτός των αντρών. Μόνο το 8% των ερευνών για την ανθρώπινη βίαια συμπεριφορά εστιάζει στην γυναικεία βία. Και τα δεδομένα που προσφέρει η Patricia Pearson στο βιβλίο της, δείχνουν ξεκάθαρα το πόσο η γυναικεία βία έχει υποτιμηθεί. Όπως και οι γυναίκες δολοφόνοι.
Ανθρωπολογικά τα φαινόμενα της γυναικείας βίας έχουν παρατηρηθεί εδώ και δεκαετίες.
Αλλά φυσικά επειδή έρχονται σε αντίθεση με το διήγημα της πατριαρχίας ποτέ δεν καταλαμβάνουν αρκετό χώρο στην δημόσια σφαίρα. Ούτε στην ποπ κουλτούρα. Στο νησί Margarita για παράδειγμα της Βενεζουέλας οι γυναίκες είναι πιο βίαιες από τους άντρες, πλακώνονται συνεχώς σε μπαρ και χτυπούν ανενόχλητες σε κοινή θέα τους άντρες τους.
H μεθοδική απόκρυψη της γυναικείας βίας από τις φεμινίστριες δεν είναι κάτι που έφευραν από μόνες τους. Ο φεμινισμός εκμεταλλεύτηκε απλά το φαινόμενο της “υπέροχης γυναίκας”. Την κοινωνική αντίληψη δηλαδή πως η γυναίκα είναι άκακη, άβουλη και αθώα. Που διαμορφώθηκε ιστορικά στις ανθρώπινες κοινωνίες, για να καλλιεργήσει όλο το φάσμα της θυματοποίησης της. Αυτό το πρωτοφανές ιστορικά σε τέτοιο βαθμό φαινόμενο της υπέροχης γυναίκας. Αυτή η ολική κοινωνική άρνηση ότι η γυναίκα είναι ανίκανη για κακές, εγωιστικές και εγκληματικές σκέψεις και πράξεις, έρχεται σε αντίθεση με την πλειοψηφία της παγκόσμιας κουλτούρας (και της Ελληνικής). Που ήταν ικανή να ξεχωρίζει τις κακές από τις καλές γυναίκες, όπως εξάλλου έκανε και κάνει και με τους άντρες.
Από την δεκαετία του 1960 ακόμα ο φεμινισμός ενεργά προσπαθούσε να πολιτικοποιήσει την γυναικεία δολοφονία όπως εξάλλου και την αντρική. Με λίγα λόγια να χτίσει την αντίληψη πως οι γυναίκες δολοφονούνται από άντρες απλά επειδή είναι γυναίκες, την ίδια στιγμή που ταυτόχρονα οι δολοφονίες των αντρών από γυναίκες είναι δικαιολογημένες στα πλαίσια της αντι-πατριαρχικής επανάστασης. Και άρα οι γυναίκες δολοφόνοι δικαιολογούνται. Το Scum manifesto της Valerie Solanas εκδώθηκε το 1968. Και από την πρώτη κιόλας σελίδα του αναφέρεται στους άντρες ως “υπάνθρωπους”.
Και καλεί τις γυναίκες να τερματίσουν το είδος τους.
Στο μανιφέστο της γράφει. “Η εξολόθρευση των αντρών είναι μια σωστή και δίκαιη πράξη, που ωφελεί τις γυναίκες”. Η ίδια προσπάθησε να δολοφονήσει τον Andy Warhol. Πυροβολώντας τον τρεις φορές επειδή όπως είπε “δεν της έδωσε αρκετή σημασία”. Όπως και άλλους δυο άντρες. Φυσικά ούτε το μανιφέστο της που εξυμνούσε και προωθούσε την δολοφονία αντρών, ούτε η απόπειρα της να σκοτώσει τρεις άντρες δεν την στιγμάτισαν ως δολοφόνο. Η περίπτωση της Solanas ψυχιατρικοποιήθηκε και έκτισε τρία χρόνια σε ψυχιατρική κλινική αντί να εκτίσει φυλακή. Και φυσικά ακόμα και σήμερα υπάρχουν στρατιές φεμινιστριών που έχουν αγιοποιήσει αυτή, τις πράξεις και το μανιφέστο της. Στην δίκη της το 1969 η Παγκόσμια Ένωση Γυναικών στάθηκε στο πλευρό της Solanas ονομάζοντας την Ηρωίδα του γυναικείου φύλου.
H Παγκόσμια Ένωση γυναικών ονόμασε μια δολοφόνο που είχε γράψει ένα μισανδρικό μανιφέστο το οποίο εξηγούσε τους λόγους που οι γυναίκες πρέπει να δολοφονούν άντρες Ηρωίδα του γυναικείου φύλου. Το1969. Σκεφτείτε το λίγο. Η πολιτικοποίηση της αντρικής δολοφονίας είχε ξεκινήσει πολύ πριν τις υποτιθέμενες “υπερβολικές φεμινάζι”. Το Scum manifesto διδάσκονταν για δεκαετίες στα Αμερικανικά Πανεπιστήμια, εκδόσεις του περιέχουν προλόγους από υψηλά ακαδημαϊκά ονόματα και ακόμα και σήμερα προτείνεται από τις φεμινίστριες ως το “κατάλληλο καλοκαιρινό ανάγνωσμα”.
Φανταστείτε το μανιφέστο κάποιου άντρα κατά συρροή δολοφόνου. Που εξηγεί τους πολιτικούς λόγους για τους οποίους οι άντρες πρέπει να δολοφονούν γυναίκες. Φανταστείτε να διαβάζεται με στόμφο, νοσταλγία και γλυκύτητα μέσα σε αίθουσες Πανεπιστημίων. Με προλόγους από διάσημους Ακαδημαϊκούς μέσα στα πλαίσια δικαιωμάτων των αντρών.
Ή να προτείνεται ως ελαφρύ, διασκεδαστικό αλλά και σχετικό με το σήμερα καλοκαιρινό ανάγνωσμα.
Στην Ελλάδα όσον αφορά τις μετρήσεις για τις ανθρωποκτονίες με βάση το φύλο του δράστη, οι γυναίκες δολοφόνοι έχουν ανοδική τάση, και πλησιάζουν το 1/3. Εάν λάβουμε δε υπόψιν μας πως οι γυναίκες δολοφόνοι έχουν σχεδόν μηδαμινή πρόσβαση σε όπλα και πολεμική εκπαίδευση, τα συναισθηματικά και ψυχικά αποθέματα που μπορούν να έχουν οι γυναίκες δολοφόνοι που δολοφονούν άντρες είναι πολύ μεγαλύτερα από των αντρών που δολοφονούν γυναίκες.
Φυσικά ο φεμινισμός και οι θεωρίες του έχουν εισβάλει και στην μελέτη της ανθρωποκτονίας. Επηρεάζοντας έτσι μεροληπτικά τα συμπεράσματα των ερευνών. Για παράδειγμα αυτή ή έρευνα που έγινε το 2005 από το Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας από με θέμα “Γυναίκες και Ανθρωποκτονία, Έρευνα στις Γυναικείες φυλακές του Κορυδαλλού”.
Στην έρευνα από την αρχή κιόλας μας ξεκαθαρίζεται πως. “Η παρούσα έρευνα πεδίου επιχείρησε τη διερεύνηση του εγκλήματος της ανθρωποκτονίας με πρόθεση, από τη σκοπιά των γυναικών-δραστών εισάγοντας ως σημαντική μεταβλητή τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων καθώς και τον κοινωνικό ρόλο του καθένα. Ο συσχετισμός έγινε μεταξύ των επιπέδων ενδο-οικογενειακής βίας και του τελικού «περάσματος στην πράξη». Αλλά διερευνήθηκε επίσης η βιωματική πρόσληψη του εγκληματικού γεγονότος από τις ίδιες τις δράστιδες, όσο και η εμπειρία του εγκλεισμού.
Γίνεται δεκτό ότι η βία αποτελεί τρόπο εκδήλωσης των σχέσεων εξουσίας, και υπό την έννοια αυτή το συχνό φαινόμενο της κακοποίησης των γυναικών συνιστά έκφραση της κατοχής και της εξουσίας του άνδρα, ο οποίος θεωρεί αυτή τη συμπεριφορά οιονεί δικαίωμα και συχνά έτσι αντιμετωπίζεται από τον κοινωνικό περίγυρο”.
Με λίγα λόγια από την πρώτη κιόλας παράγραφο μας ανακοινώνεται ότι η “έρευνα” εκλαμβάνει την θεωρία του φεμινισμού για το φύλο ως κοινωνική κατασκευή, ως επιστημονική αλήθεια την στιγμή που δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αστήριχτη ιδεολογική θεωρία.
Καθόλου διαφορετική από την χριστιανική θεώρηση για τον κήπο της Εδέμ.
Μια “επιστημονική” έρευνα μας εξηγεί πως οι γυναίκες δολοφονούν απλά επειδή είναι καταπιεσμένες από την πατριαρχία. Και από την πρώτη κιόλας παράγραφο μας εξηγεί πως αυτό λαμβάνεται υπόψιν ως προς την διεξαγωγή της. Λίγο πιο κάτω για να δέσει το γλυκό μας λέει.
“Η ενσωμάτωση του φύλου στην εμπειρική έρευνα αποτελεί πρόκληση, τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο, καθώς ο/η ερευνητής/-τρια θα πρέπει να εξετάζει το κάθε φορά αντικείμενο μελέτης. Προσπαθώντας να απαλείψει ή έστω να μειώσει κατά το δυνατόν τα έμφυλα στερεότυπα που υπεισέρχονται στην επιστημονική σκέψη και πρακτική. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ο «αποκλεισμός» των γυναικών από την έρευνα ως ομάδα μελέτης, αποτελεί ηθελημένη διάκριση εις βάρος τους εκ μέρους των ανδρών. Περισσότερο πρόκειται για ενός είδους δομικό φαινόμενο, το οποίο έχει τις ρίζες του στα μοντέλα πρώιμης κοινωνικοποίησης των φύλων και στις αμοιβαίες προσδοκίες ανδρών και γυναικών για τους ίδιους/-ες, αλλά και για το αντίθετο φύλο”.
Τι μας λέει λοιπόν εδώ;
Μας λέει πως ενσωματώνουν την φεμινιστική θεωρία του φύλου ως κοινωνική κατασκευή στην εγκληματολογία. Μας λέει πως ο παρατηρητής πρέπει να “απαλείπτει τα έμφυλα στερεότυπα” που εισέρχονται στην επιστημονική σκέψη και λογική. Μας λέει πως δεν πρέπει να σκεφτόμαστε επιστημονικά με βάση τα δεδομένα και να αναζητάμε την αλήθεια μέσω αυτών. Αλλά πως πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν τις θεωρίες του φεμινισμού πρώτα από όλα. Και τέλος μας εξηγεί πως αυτό δεν αποτελεί διάκριση εις βάρος των αντίστοιχων μελετών για τις δολοφονίες που έχουν δράστες άντρες. Μιας και αυτές έχουν άλλο βάρος λόγο της πατριαρχικής καταπίεσης.
Με λίγα λόγια μας τοποθετεί δυο μέτρα και δυο σταθμά στον τρόπο που διεξάγεται η εγκληματολογική έρευνα. Και κατά επέκταση η μελέτη για την ανθρώπινη βία και η έκβαση της τιμωρίας. Από το 2005 ακόμα. Και αυτό γίνεται συνέχεια. Εάν ακόμα θεωρείτε πως ο φεμινισμός είναι άκακος και πολεμά για την ισότητα είστε συνένοχοι. Σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που διαπράττονται κατά των δυτικών κοινωνιών τις τελευταίες δεκαετίες.
Η απόβαση του φεμινισμού με τα θεωρητικά δόγματα του και της μάμπο τζάμπο προκαταλήψεις του έχουν εισβάλει εδώ και δεκαετίες στον χώρο της επιστήμης, της έρευνας και της εγκληματολογίας. Και όσο εσείς ασχολείστε με τους αστικούς μύθους που αναπαράγει ο φεμινισμός για υποτιθέμενη καταπίεση και ιστορικά τραύματα, ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται η επιστημονική έρευνα και άρα ο τρόπος με τον οποίο αναζητούμε την αλήθεια για τον κόσμο και εμάς αλλοιώνεται μεθοδικά. Και εμείς δεν κάνουμε τίποτα για αυτό.
