Ο φεμινισμός εδώ και δεκαετίες μας κηρύττει ότι η γλώσσα είναι σεξιστική ή τουλάχιστον αποκαλύπτει τον σεξισμό της κοινωνίας μας. Και αυτό επειδή αναφέρει συχνά την γυναίκα ως “κάτι άλλο”. Τεράστια ακαδημαϊκά ονόματα του φεμινισμού μας εξηγούν πως ο σεξισμός φαίνεται ξεκάθαρα στις λέξεις που αναφέρονται συγκεκριμένα σε γυναίκες. Ή στην άνιση αναπαράσταση και τον αποκλεισμό των γυναικών μέσω της γλώσσας. Ότι το το αρσενικό λειτουργεί γενικευτικά. “Οι έξυπνοι άνθρωποι” δεν είναι “οι έξυπνες άνθρωποι”, και πως αυτό αποκαλύπτει πως στα μάτια της κοινωνίας η γυναίκα είναι το δεύτερο φύλο. Φυσικά πέρα από την γλωσσολογική άγνοια που τέτοιες υποθέσεις προϋποθέτουν, ξεχνάμε πως υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άλλες λέξεις, γένους θηλυκού, που χρησιμοποιούμε καθημερινά για να εκφράσουμε σωρό θετικών χαρακτηριστικών όπως η αγάπη, η αλληλεγγύη, η υποστήριξη και η εμπιστοσύνη. Και πάνω από όλα ξεχνάμε την γλώσσα και τον σεξισμό στις λέξεις και την ορολογία όταν περιγράφουμε το αντρικό μαρτύριο.
Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι πως ακριβώς αυτή η γενικευτική ιδιότητα του αρσενικού στην γλώσσα κατατάσσει με σεξισμό τα προβλήματα και το μαρτύριο του άντρα αόρατα στις κοινωνίες μας. Η αναφορά των άστεγων για παράδειγμα ως “άστεγους ανθρώπους” προσπερνάει το γεγονός του ότι η συντριπτική πλειοψηφία των άστεγων είναι άντρες και εστιάζει σε μια γενίκευση του φύλου η οποία φυσικά τότε (και μόνο) δεν θεωρείται σεξιστική. Η γενίκευση και η άρνηση στην αναφορά του φύλου λοιπόν καθιστά την αστεγία στο μυαλό μας ως ένα πρόβλημα “ανθρώπων”. Και όχι ως ένα πρόβλημα αντρών, πράγμα το οποίο και είναι.
Το ίδιο συμβαίνει και όταν τα θύματα μιας μαζικής δολοφονίας είναι άντρες.
Η γλώσσα θα αναφερθεί σε θύματα. Εκτός και εάν η πλειοψηφία είναι γυναίκες και παιδιά όπου θα εστιάσει στο φύλο τότε και μόνο τότε. Ακόμα και σε μαζικές δολοφονίες όπου τα θύματα είναι μεικτά, όπως στην περίπτωση του Alek Minassian που οδήγησε ένα φορτηγό και σκότωσε 10 άντρες και γυναίκες πριν μερικούς μήνες στον Καναδά, τα μέσα εστιάζουν μόνο στις γυναίκες θύματα, αγνοώντας τους άντρες που δολοφονήθηκαν ώστε να χρωματίσουν το έγκλημα ως “γυναικοκτονία”, καθιστώντας τους άντρες που σκοτώθηκαν ως “απλά παράπλευρα θύματα”.
Όταν λοιπόν η ιστορία κλικάρει απόλυτα στο φεμινιστικό διήγημα που μας εξηγεί πως 1) Οι γυναίκες έχουν προβλήματα ενώ οι άντρες δεν έχουν και πως 2) Οι άντρες φταίνε για αυτά τα προβλήματα ενώ οι γυναίκες ποτέ, τότε το φύλο αναφέρεται ξεκάθαρα. Εάν όμως μιλάμε για μια τραγωδία ή ένα πρόβλημα που αφορά τους άντρες, τότε το φύλο του άντρα γίνεται αόρατο και η αναφορά σε αυτόν είναι ως γενικά “άνθρωπος”, “θύμα” κτλ.
Για παράδειγμα είναι πολύ δύσκολο να βρεις μια αξιόλογη επίσημη έρευνα που να εξηγεί στατιστικά τους θανάτους των αντρών στην εργασία. Που είναι συντριπτικά περισσότεροι από των γυναικών. Απλά επειδή η κοινωνία θεωρεί πως οι δουλειές αυτές πρέπει να γίνονται από άντρες οι οποίοι είναι αναλώσιμοι. Καθόλου σεξιστικά βέβαια. Συνήθως οι αναφορές των θανάτων γίνεται όσον αφορά “ανθρώπους” και όχι άντρες. Ακόμα και όταν το ποσοστό φτάνει σε 30 προς 1 οι αναφορές στα θύματα είναι πάντα ως “άνθρωποι”, ποτέ σαν άντρες. Η γλώσσα αναπαράγει σεξισμό εις βάρος των αντρών.
Φέτος είχαμε εκατομμύρια εργατικά ατυχήματα στον κόσμο.
Κανείς δεν ασχολείται φυσικά με το θέμα επειδή δεν αφορά τις γυναίκες. Και σε όσα μέσα γράφονται κάτι ψιλά βλέπουμε ότι δεν παρουσιάζεται ως πρόβλημα των αντρών αλλά «ανθρώπων». Ενώ ξέρουμε πολύ καλά ότι εάν είχαν σκοτωθεί φέτος 5000 γυναίκες στην Ευρώπη από εργατικά ατυχήματα αυτό θα ήταν κάτι που θα παρουσιάζονταν ξεκάθαρα ως women issue. Επειδή πολύ απλά θα κλίκαρε στο αφήγημα της πατριαρχίας.
Αντιθέτως ασχολούμαστε συνέχεια με τον σεξισμό στην εργασία και την υποτιθέμενη διαφορά στην πληρωμή στην εργασία. Για την ποσοτική διαφορά ανάμεσα στα φύλα σε συγκεκριμένες εργασίες. Αλλά ποτέ δεν μιλάμε για τους θανάτους στην εργασία. Ποτέ. Επειδή προφανώς ο σεξισμός στον χώρο εργασίας είναι πιο σημαντικός από τον θάνατο στον χώρο εργασίας βάση του φεμινιστικού διηγήματος. Που μας εξηγεί πως οι άντρες έχουν προνόμιο και ποτέ προβλήματα. Σε μια έκθεση του παγκόσμιου οργανισμού υγείας που (φυσικά) έχει συσταθεί στην συντριπτική της πλειοψηφία από γυναίκες που εάν το σκάψουμε λίγο καλύτερα θα δούμε σίγουρα ότι έρχονται από τον φεμινιστικό χώρο, οι «κίνδυνοι» στον χώρο εργασίας παρουσιάζονται ως ένα εντελώς μοιρασμένο πρόβλημα ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες. Η έκθεση δεν εστιάζει στους θανάτους εξαιτίας ξεκάθαρα του φύλου όσον αφορά τους άντρες. Και τέλος φυσικά όλη η έκθεση είναι γεμάτη από εικόνες γυναικών στον χώρο εργασίας.
Οι πρακτικές αυτές όπως και η ολική έλλειψη ενδιαφέροντος της κοινωνίας για αυτά τα θέματα αποκαλύπτουν περίτρανα την ηθελημένη άγνοια την οποία επιδεικνύει η κουλτούρα μας ως προς το μαρτύριο των αντρών. Η αναφορά των γυναικών ως γυναίκες στο μαρτύριο τους στην κοινωνία μας γίνεται επειδή οι γυναίκες είναι ξεχωριστές.
Όχι επειδή θεωρούνται κατώτερες.
Και σε καμία περίπτωση εάν είχαμε ένα ποσοστό 97% γυναικείων θανάτων στον χώρο εργασίας, δεν θα μιλάγαμε για “ανθρώπους”.
Η κοινωνία μας επιλέγει να μιλάει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία άντρες με μια ουδέτερη γλώσσα. Προβλήματα όπως αυτοκτονίες, φυλάκιση, αστεγία, ψυχικές ασθένειες, κατάχρηση ουσιών. Αλκοολισμός, θάνατοι λόγο ατυχήματος. Και περιορισμένη έρευνα όσον αφορά τα προβλήματα και τις ασθένειες που στοχεύουν αποκλειστικά στους άντρες. Και αυτό είναι ουσιαστικός σεξισμός. Όταν στο τέλος την ημέρας μιλάμε για πόνο και μαρτύριο, ο άντρας δεν είναι απλά το “δεύτερο φύλο”. Είναι το αόρατο.
