Φαινόμενο παραπληροφόρησης, φαινόμενο Mandela και φεμινισμός
Ως φαινόμενο της παραπληροφόρησης περιγράφεται από ψυχολόγους και ερευνητές η βλάβη που επέρχεται στην μνήμη που αφορά ένα γεγονός μετά από την έκθεση σε παραπληροφόρηση. Το φαινόμενο έχει ερευνηθεί για παραπάνω από 45 χρόνια. Αποδεικνύει πόσο εύκολα μπορούν να επηρεαστούν οι μνήμες για ένα γεγονός. Και έχει κατά καιρούς συζητηθεί κατά πόσο πολύ επηρεάζει τις μνήμες των μαρτύρων σε μια δικαστική υπόθεση. Η δουλειά της Elizabeth Loftus απέδειξε ότι οι μνήμες των μαρτύρων ενός περιστατικού μπορούν να αλλάξουν δραματικά με την εισαγωγή ανεπαίσθητων λέξεων σε μια ερώτηση. Σε μία από τις έρευνες της οι συμμετέχοντες είδαν ένα βίντεο από ένα τροχαίο ατύχημα. Έπειτα δέχτηκαν ερωτήσεις για το ατύχημα παρόμοιες με αυτές που κάνει η αστυνομία σε τέτοια περιστατικά.
Μια από αυτές ρωτούσε “πόσο γρήγορα έτρεχαν τα αμάξια όταν χτύπησαν το ένα το άλλο”.
Σε κάποιους όμως συμμετέχοντες η ερώτηση αυτή άλλαξε ανεπαίσθητα σε “πόσο γρήγορα έτρεχαν τα αμάξια όταν συγκρούστηκαν το ένα με το άλλο”. Αυτό που παρατήρησαν οι ερευνητές ήταν πως η αντικατάσταση της λέξης “χτύπησαν” με την “συγκρούστηκαν” άλλαξε τον τρόπο που αυτοί οι συμμετέχοντες θυμόντουσαν το ατύχημα. Μια εβδομάδα αργότερα ρωτήθηκε ανάμεσα σε άλλα εάν είδαν σπασμένα γυαλιά. Οι μόνοι που απάντησαν θετικά στην ερώτηση αυτή ήταν όσοι είχαν ακούσει την λέξη “συγκρούστηκαν”. Πίστευαν πραγματικά ότι είχαν δει σπασμένα γυαλιά. Μια τόσο μικρή αλλαγή οδήγησε ουσιαστικά στην αλλοίωση της ίδιας της μνήμης τους για το περιστατικό.
Πως διαμορφώνεται το φαινόμενο της παραπληροφόρησης;
Υπάρχουν αρκετές θεωρίες. Μια από αυτές είναι ότι το πραγματικό γεγονός εντυπώνεται στην μνήμη μαζί με την παραπληροφόρηση για αυτό. Άλλοι ερευνητές έχουν δείξει πως επειδή η παραπληροφόρηση είναι πιο πρόσφατη χρονικά από το πραγματικό γεγονός, είναι πιο εύκολο να επικαλεστεί από την μνήμη. Έρευνες έχουν δείξει επίσης ότι υπάρχουν κάποιοι βασικοί παράγοντες που οδηγούν στο φαινόμενο της παραπληροφόρησης. Για παράδειγμα το να συζητάμε το περιστατικό με άλλους μάρτυρες. Η αναφορά του περιστατικού με “σάλτσες” από τα ΜΜΕ. Η συνεχής έκθεση σε παραπληροφόρηση για το περιστατικό. Και τέλος ο χρόνος που έχει περάσει. Και αυτό επειδή είναι πιο εύκολο η μνήμη να ανακτήσει την πιο πρόσφατη παραπληροφόρηση, παρά το αυθεντικό περιστατικό.
Η συνεχής επανάληψη μια ψευδούς πληροφορίας ως πραγματική μπορεί ακόμα και να πείσει για την αυθεντικότητα της.
Ως φαινόμενο Mandela περιγράφεται μια κατάσταση στην οποία μια μεγάλη μάζα ανθρώπων πιστεύει ότι ένα συμβάν συνέβη ενώ δεν έχει συμβεί. Πήρε το όνομα του από την υπόθεση της Fiona Broome. Η Broome έφτιαξε μια ιστοσελίδα στην οποία περιέγραφε με λεπτομέρειες πως ο Nelson Mandela πέθανε στην φυλακή στα 80s. Παρά το γεγονός του ότι ο Mandela αποφυλακίστηκε το 1990 και απεβίωσε το 2013. Την ιστορία αυτή την μοιράστηκαν χιλιάδες άνθρωποι. Οι οποίοι “θυμόντουσαν” όλα τα ψευδή περιστατικά που περιέγραφε η Broome, για παράδειγμα την υποτιθέμενη επικήδεια ομιλία της γυναίκας του Mandela.
Το φαινόμενο Mandela αποτελεί για την επιστήμη άλλο ένα γνωσιακό σφάλμα της μνήμης μας. Η μνήμη μας δουλεύει μέσω πακέτων γνώσης που ενεργοποιούνται αυτόματα και κατευθύνουν κατά πολύ τη μνήμη μας. Και είναι γεμάτες λάθη και διαστρεβλώσεις ιδίως μέσα στην νεόφερτη κουλτούρα του ίντερνετ.
Ένα λάθος που επαναλαμβάνεται συνεχώς θα γίνει τελικά μαζική αλήθεια.
Δεν είναι τυχαίο που το φεμινιστικό κίνημα πήρε τόσες μεγάλες διαστάσεις μετά τον ερχομό του ίντερνετ στις ζωές μας. Μέχρι τότε οι ανυπόστατες φεμινιστικές θεωρίες για την υποτιθέμενη “πατριαρχική” πραγματικότητα άνηκαν σε ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας. Τις φεμινιστικές συλλογικότητες. Το ίντερνετ έδωσε την δυνατότητα στις φεμινίστριες να διεξάγουν μια τεράστια προπαγάνδα παραπληροφόρησης που αφορά τις κοινωνίες μας, τα φαινόμενα βίας και φυσικά την διαστρέβλωση της ιστορίας.
Για παράδειγμα σωρό από φεμινιστικοί μύθοι εισβάλλουν κάθε μέρα στις οθόνες μας, προσπαθώντας να μας πείσουν για άντρες που πήραν τα εύσημα για την δουλειά γυναικών. Μερικά παραδείγματα είναι αυτά του F. Scott Fitzgerald, της Rosalind Franklin και της Susan Jocelyn Bell Burnell. Ιστορίες που έχουν αλλοιωθεί από τις φεμινίστριες και που αναπαράγονται για να επιβεβαιώσουν το αφήγημα της “πατριαρχικής” κοινωνίας. Ή την πρακτική τους να αμαυρώνουν την υστεροφημία μεγάλων αντρών παρουσιάζοντας τους μετά τον θάνατο τους ως ανήθικους, βιαστές ή ρατσιστές. Και φυσικά την συνεχή αναπαραγωγή της φεμινιστικής προπαγάνδας με την μεθοδική αλλοίωση της ιστορίας. Μέσα από την οποία επιλεκτικές αναφορές στον ρόλο και την θέση της γυναίκας ιστορικά, αναδεικνύουν αποκλειστικά το γυναικείο μαρτύριο ενώ αποκρύπτετουν το αντρικό.
Η εργαλειοθήκη των φεμινιστριών είναι κυριολεκτικά τεράστια.
Η γλώσσα αλλάζει σύμφωνα με ανυπόστατες και αντι-επιστημονικές φεμινιστικές θεωρήσεις για να βοηθά στα φαινόμενα της παραπληροφόρησης και Mandela. Όταν για παράδειγμα λέμε την λέξη “πατριαρχία”, επαναλαμβάνουμε στο κοινωνικό μνημονικό πως οι γυναίκες καταπιέζονταν πάντα από τους άντρες. Κάθε φορά που λέμε την λέξη “έμφυλη” για να περιγράψουμε την ενδοοικογενειακή βία, παραδεχόμαστε και αναπαράγουμε το ψέμα πως οι γυναίκες κακοποιούνται μεθοδικά από τους άντρες, όχι εξαιτίας άλλων σχεσιακών παραγόντων αλλά απλά επειδή είναι γυναίκες. Όταν λέμε την λέξη “γυναικοκτονία” αναπαράγουμε τον μύθο ότι οι γυναίκες δολοφονούνται απλά επειδή είναι γυναίκες.
Και μέσα από αυτή την αναπαραγωγή γλωσσικής και ιστορικής παραπληροφόρησης η κοινωνία αρχίζει πλέον να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα μέσα από τον φεμινιστικό μύθο. Για παράδειγμα ένας άντρας που χτυπάει μια γυναίκα δεν έχει ποτέ καμία δικαιολογία. Ενώ μια γυναίκα που χτυπάει έναν άντρα έχει.
Ένας άντρας όταν δολοφονεί μια γυναίκα δεν έχει ελαφρυντικά. Ενώ μια γυναίκα που δολοφονεί έναν άντρα έχει.
Οι φεμινίστριες χρησιμοποιούν το ίντερνετ ως μια πλατφόρμα συνεχούς ροής τέτοιας παραπληροφόρησης. Eλέγχοντας και εκβιάζοντας ακόμα και οποιαδήποτε επιστημονική έρευνα αντιτίθεται στο αφήγημα τους. Για παράδειγμα στον χώρο της ενδοοικογενειακής βίας. Ενώ πάνω από 300 επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει πως η ενδοοικογενειακή βία είναι ισόποση ανάμεσα στα φύλα, ο κόσμος μέσα από το φαινόμενο της παραπληροφόρησης των φεμινιστριών έχει καθιερώσει στην συλλογική μνήμη πως αυτό είναι κάτι που αφορά σχεδόν αποκλειστικά τις γυναίκες.
Τα φαινόμενα παραπληροφόρησης και Mandela έχουν πλέον καθιερωθεί από τον φεμινισμό στον τρόπο που σκεφτόμαστε για τα φύλα.
Το κίνημα του metoo στην Ελλάδα καθιέρωσε δίχως να λαμβάνει υπόψιν του την πάροδο του χρόνου και την αλλοίωση της μνήμης ή των φαινομένων της παραπληροφόρησης και Mandela, μια απόλυτη εμπιστοσύνη σε περιστατικά που υποθετικά έλαβαν χώρα δεκάδες χρόνια πριν. Είναι χαρακτηριστικό για παράδειγμα το ότι στην πρώτη της συνέντευξη η Σοφία Μπεκατώρου μίλησε για σεξουαλική παρενόχληση. Και δεν έκανε αναφορά στην λέξη “βιασμός”. Με το πέρασμα όμως των ημερών και με την συνεχή επανάληψη της λέξη “βιασμός” από τις φεμινίστριες και τα ΜΜΕ η ίδια ανακάλεσε και μίλησε πλέον για βιασμό.
Πολιτικές βασίζονται πλέον σε ανυπόστατες μυθολογικές εκφράσεις της πραγματικότητας. Και ο κόσμος αρνείται πεισματικά να αντιμετωπίσει τις γυναίκες ως ανθρώπους που έχουν και αυτές αδυναμίες ή και νοσηρές συμπεριφορές. Και επιμένει να τις αναγάγει συνεχώς σε θύματα μιας υποτιθέμενα “τοξικής” και “πατριαρχικής” κουλτούρας που δεν τις αφήνει να εξελιχθούν. Γεγονός που πλέον έχει καλλιεργήσει -εκτός των άλλων- μια κοινωνικά αποδεκτή κουλτούρα μισανδρίας που υποβάλλει διαρκώς τους άντρες σε πολιτικές διάκρισης, λογοκρισίας και ντροπιασμού.
