Όπως είπαμε και παλιότερα η δολοφονική επίθεση της γυναίκας με το βιτριόλι έχει πετάξει το φεμινιστικό πλυντήριο σε ένα χάος πανικού και περισσότερης ασυναρτησίας και αναπόδεικτων υποθέσεων από ότι συνήθως. Είναι όταν οι γυναίκες δολοφονούν που διοργανώνεται ένα τεράστιο ταμπλό δύο μέτρων και δυο σταθμών. Όπως και το φεμινιστικό πλυντήριο ξεπλύματος της δολοφονικής απόπειρας ή της δολοφονίας. Και όλα αυτά έχουν ήδη συμβεί πολύ καιρό πριν συλληφθεί η επίδοξη φόνισσα. Με αερολογίες και κατινίστικα κουτσομπολιά περί ζήλιας οι φεμινίστριες προσπαθούν καιρό πριν της σύλληψη της να αποδώσουν το φρικιαστικό της έγκλημα όχι στην μοχθηρότητα κάποιων γυναικών, όπως εξάλλου θα έκαναν με το καλημέρα σε περίπτωση που ο ένοχος ήταν άντρας, αλλά στην κοινωνία.
Που “κατασκεύασε” τις γυναίκες να ζηλεύουν η μία την άλλη για χάρη ενός άντρα. Μέσα στο προνομιακό πάρτι που είναι για τους άντρες η πατριαρχική κοινωνία. Και εδώ έρχεται να μας βγάλει το καπέλο ένας από τους βασικούς πυλώνες της φεμινιστικής θεωρίας: το φύλο και οι ρόλοι του ως κοινωνικές κατασκευές.
H θεωρία του φύλου και (στην προκειμένη περίπτωση) των ρόλων του ως κοινωνική κατασκευή, δίνει στην φεμινίστρια ένα πολύτιμο εργαλείο ώστε να αναδιαμορφώνει την πραγματικότητα είτε αφορά αυτήν είτε τον άντρα, χωρίς καμία απολύτως παράμετρο.
Και όπως βλέπουμε το κάνει συνεχώς αδίστακτα.
Χωρίς κανέναν απολύτως σεβασμό στο θύμα ακόμα και όταν το θύμα είναι γυναίκα. Ο φεμινισμός δεν ενδιαφέρεται για τα θύματα των εγκλημάτων. Ενδιαφέρεται να κλικάρει το αφήγημα του μέσα από το έγκλημα. Και εάν αυτό σημαίνει πως πρέπει ξεδιάντροπα να ξεπλύνει μια τέτοια φρικιαστική πράξη τότε θα το κάνει αδίστακτα. Όπως εξάλλου έκανε ξανά όταν μια γυναίκα δολοφονησε μια άλλη γυναίκα μαχαιρώνοντας την στον λαιμό επειδή μάλωσαν τα παιδιά τους. Ήταν πάλι η κοινωνία που έφταιγε για αυτό της το έγκλημα και την μοχθηρή της φύση. Όχι η ίδια.
Μέσα στο παραληρηματικό τους άμπρα-κατάμπρα οι φεμινίστριες αναπροσδιορίζουν το “ο Θεός με έβαλε να το κάνω” στο “η Πατριαρχία την έβαλε να το κάνει”. Χρησιμοποιώντας έτσι ένα ασαφές ψευδοθρησκευτικό αφήγημα για να δικαιολογήσουν οτιδήποτε έρχεται κόντρα στο ίδιο αυτό αφήγημα τους. Εάν ήταν άντρας αυτός που έριχνε το βιτριόλι για παράδειγμα δεν θα έλεγε καμία τους πως η “κοινωνία τον κατασκεύασε για να ζηλεύει”. Και άρα τι χαϊβάνι που ήταν και χαράμισε την ζωή του. Δεν θα έδειχνε δηλαδή κατανόηση. Αντιθέτως θα έλεγαν όλες πως η “κοινωνία τον κατασκεύασε” για να βλέπει την γυναίκα που έριξε το βιτριόλι σαν κτήμα του. Και θα χρησιμοποιούσαν το ίδιο ακριβώς περιστατικό όπως και τον παράγοντα της ζήλιας με διαφορετικό τρόπο. Ώστε να ταιριάξει στο αφήγημα της πατριαρχίας.
Με λίγα λόγια η επίδοξη δολοφόνος δεν αποπειράθηκε να δολοφονήσει επειδή έβλεπε τον άντρα σαν κτήμα της.
Όχι.
Ο άντρας (η κοινωνία) δεν την έκανε να αισθάνεται ασφάλεια και να μην αισθάνεται ζήλια. Και άρα αποπειράθηκε να δολοφονήσει επειδή ο άντρας (η πατριαρχική κοινωνία) δεν της έδωσε αρκετούς λόγους ώστε να μην δολοφονήσει. Φυσικά ακόμα δεν έχουμε δει φωτογραφίες της και δεν γνωρίζουμε το όνομα της επίδοξης δολοφόνου όπως θα γίνονταν σε περίπτωση που ο εγκληματίας ήταν άντρας. Δεν μας γίνεται καν κατανοητό πως η ζωή της νεαρής κοπέλας καταστράφηκε και ας επέζησε.
Στο ενδιάμεσο οι φεμινίστριες συνεχίζουν να αρνούνται κατά αυτόν τον τρόπο την μοχθηρότητα της γυναίκας που αποπειράθηκε να δολοφονήσει με έναν τόσο φρικιαστικό τρόπο. Όπως εξάλλου αρνούνται και οποιοδήποτε άλλο περιστατικό βίας που πράττει οποιαδήποτε άλλη γυναίκα. Είτε αυτό είναι βρεφοκτονία, δολοφονία, βιασμός ή σωματική και σεξουαλική κακοποίηση.
Όλα μασκαρεμένα στην παραμύθα της υποτιθέμενης ισότητας. Μιας ισότητας που επιθυμεί αποκλειστικά άντρες πίσω από τα κάγκελα φυλακών. Και γυναίκες εγκληματίες να δολοφονούν και να βιαιοπραγούν άνετα, ελεύθερα, υπό της επήρεια της πατριαρχίας. Και άρα με τις ευλογίες της βαθιάς κατανόησης μας για τα φριχτά και μοχθηρά εγκλήματα που διαπράττουν.
