Το φεμινιστικό αφήγημα αντανακλά συνεχώς την κοινωνική αντίληψη πως οι γυναίκες δολοφονούν μόνο επειδή έχουν ψυχιατρικά προβλήματα. Το βλέπουμε καθημερινά. Μητέρες πετάνε τα βρέφη τους στα σκουπίδια, τα πνίγουν ή τα παρατάνε να πεθάνουν στο κρύο; Έπασχαν από επιλόχειο κατάθλιψη. Γυναίκες δολοφονούν τα παιδιά τους; Είχαν σχιζοφρενικό επεισόδιο. Γυναίκες δολοφονούν τους άντρες τους; Έπασχαν από μετατραυματικό στρες. Οι γυναίκες δεν δολοφονούν ποτέ επειδή έχουν κάποιο κίνητρο ή επειδή είναι απλά μοχθηρές. Δεν δολοφονούν επειδή ζηλεύουν, θέλουν να ξεφορτωθούν τον σύζυγο για χάρη ενός ερωμένου ή για οικονομικούς λόγους. Οι γυναίκες δολοφονούν μόνο επειδή έχουν ψυχιατρικά προβλήματα.
Είναι το πρώτο πράγμα που διαβάζουμε πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις.
Αυτή την απόλυτη κοινωνική άρνηση της κακιάς πλευράς της γυναίκας. Έχοντας χτίσει για αιώνες μέσα σε γυναικοκεντρικές κοινωνίες το φαινόμενο της υπέροχης γυναίκας, οι κοινωνίες μας συμπεριφέρονται στις γυναίκες σαν κακομαθημένα ανήλικα παιδιά, ανεύθυνα των πράξεων τους. Ακόμα και όταν είναι γνωστό πως η επιλόχειος κατάθλιψη είναι ένα κοινό φαινόμενο στις γυναίκες που έχουν γεννήσει και πως πρέπει να συμβάλουν και άλλοι ψυχολογικοί παράγοντες για να οδηγήσει σε βρεφοκτονία. Παράγοντες όπως διπολισμό και σχιζοφρένεια για παράδειγμα. Ακόμα και τότε όμως δικηγόροι, δικαστές, ψυχίατροι, ακόμα και η ίδια η κοινωνία αρνείται να αποδώσει ευθύνες στις μητέρες που δολοφονούν τα βρέφη ή τα παιδιά τους. Αποδίδοντας τους ψυχιατρικά προβλήματα τις τιμωρούν ελάχιστα ή και καθόλου.
Λίγες ημέρες πριν μια γυναίκα δολοφόνησε τον δεκάχρονο ανιψιό της με δέκα μαχαιριές και τραυμάτισε σοβαρά την τετράχρονη ανιψιά της. Όλα τα μέσα χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο για αυτό γράφουν για ψυχιατρικά προβλήματα.
Όταν οι άντρες δολοφονούν όμως φταίει η πατριαρχία.
Με αντιεπιστημονικούς νεολογισμούς που αντικαθιστούν τον όρο της ενδοοικογενειακής βίας με το “έμφυλη” ή της δολοφονίας με το “γυναικοκτονία”, οι φεμινίστριες αυτόκλητα και χωρίς φυσικά κανένα επιστημονικό στοιχείο, αποδίδουν τα εγκλήματα που οι άντρες διαπράττουν στις φαντασιολογικές τους κοσμοθεωρίες. Ως αποτέλεσμα η ψυχιατρική και η κοινωνία καθορίζουν πως οι περισσότεροι άντρες μαζικοί δολοφόνοι δεν νοσούν ψυχικά. Οι περισσότεροι άντρες βιαστές δεν νοσούν ψυχικά. Οι ναρκισσιστές επίσης δεν νοσούν ψυχικά μιας και δεν βιώνουν “σημαντική κλινικά δυσφορία ή βλάβη”. Αντί λοιπόν να είναι “κλινικά φρενοβλαβής” ένας ναρκισσιστής είναι απλά “πολύ κακός”. Με λίγα λόγια ο φεμινισμός προσπαθεί ενεργά να απαγορεύσει οποιαδήποτε ψυχιατρικοποίηση του αντρικού εγκλήματος. Την ίδια ακριβώς στιγμή που ζητάει συνεχώς την κατανόηση και την ψυχιατρικοποίηση του γυναικείου εγκλήματος για το οποίο φυσικά δεν φταίνε οι γυναίκες αλλά η “πατριαρχία” που τις ώθησε σε αυτό.
Πρόσφατα ο Αμερικανικός Σύλλογος ψυχολόγων παραδέχτηκε επίσημα πως δεν υπάρχει αρκετή επιστημονική έρευνα γύρω από τους άντρες. Και πως είναι πιθανό τα σημάδια της αντρικής κατάθλιψης να είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά των γυναικών. “Είναι πιθανό να εκφράζεται με εξάντληση, εκνευρισμό και θυμό, ακόμα και σε θυμό που οδηγεί σε κακοποίηση”.
Ακόμα και σε θυμό που οδηγεί σε κακοποίηση.
Ένας άντρας με λίγα λόγια μπορεί να κακοποιεί επειδή πάσχει από κατάθλιψη, όπως αντίστοιχα μια μητέρα μπορεί να δολοφονεί το βρέφος της επειδή πάσχει από κατάθλιψη. Όμως πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει αποδεκτό από τις φεμινίστριες; Ακόμα και ο αλκοολισμός που συχνά οδηγεί σε κακοποίηση έχει πλέον αναγνωριστεί ως μια προσπάθεια των αντρών να αυτοθεραπευτούν από κατάθλιψη. Τα αποτελέσματα αυτής της απάνθρωπης διάκρισης είναι γνωστά. Οι αντρικές φυλακές είναι γεμάτες από άντρες που διέπραξαν από μεγάλα ως και πολύ μικρά εγκλήματα. Την ίδια ακριβώς στιγμή που οι γυναικείες είναι σχεδόν άδειες. Οι δυτικές κοινωνίες μας δεν τιμωρούν τις γυναίκες. Επειδή οι γυναίκες έχουν ψυχιατρικά προβλήματα όταν εγκληματούν.
Τις φυλακίζει δυο φορές λιγότερο συχνά και με μέχρι 63% μικρότερες ποινές για τα ίδια ακριβώς εγκλήματα που διαπράττουν και οι άντρες. Απλά επειδή είναι γυναίκες. Υπάρχουν προγράμματα που αποσκοπούν να κρατούν μόνο τις γυναίκες και ποτέ τους άντρες έξω από την φυλακή. Και άρθρα γράφονται συνεχώς και το πως οι γυναίκες δεν πρέπει να φυλακίζονται ποτέ και για τίποτα. Σοβαρά. Αυτός είναι ο τίτλος αυτού του άρθρου της Washington Post.
Λίγες ημέρες πριν δικάστηκε ένας άντρας που δολοφόνησε μια μαθήτρια του. Παρά το γεγονός του ότι ο καθηγητής ιστορίας είχε εμμονή με τον Ναπολέοντα, διαμέλισε την κοπέλα, κουβαλούσε μαζί του τα χέρια της και ήθελε να αυτοκτονήσει ντυμένος Ναπολέοντας κανείς δεν μίλησε για ψυχιατρικά προβλήματα. Κανένα άρθρο δεν μιλάει για κάτι τέτοιο. Αντιθέτως αναφέρονται σε αυτά ως μια “περιέργεια¨του και εστιάζουν στις φρικαλέες λεπτομέρειες του εγκλήματος του. Κάτι που φυσικά δεν έκαναν με την γυναίκα που δολοφόνησε τον δεκάχρονο ανιψιό της. Ο άντρας παρουσιάζεται απλά σαν “κακός”. Και το έγκλημα του ως κάτι που “θα μπορούσε να προληφθεί” εάν ακούγαμε τις φεμινίστριες.
Πότε όμως θα αλλάξουμε αντίληψη και για τους άντρες που εγκληματούν;
Το φεμινιστικό δόγμα αντιτίθεται σε οποιαδήποτε προσπάθεια αποκαταστατικής δικαιοσύνης ως προς τους άντρες. Ενώ θέλει τις γυναίκες έξω από την φυλακή δεν επιθυμεί το ίδιο και για τους άντρες. Βάση του δόγματος και των νεολογισμών του ο φεμινισμός έχει δώσει την δύναμη στην γυναίκα να δολοφονεί χωρίς να φέρει ποτέ ευθύνη για τις πράξεις της. Την ίδια ακριβώς στιγμή που καταδικάζει οποιοδήποτε έγκλημα πράττει ένας άντρας ως μια πατριαρχική επέκταση της δαιμονικής φύσης του. Και αυτό πρέπει να σταματήσει. Οι άντρες που εγκληματούν αξίζουν την ίδια συμπόνια, και ευκαιρία στο να αποκατασταθούν κοινωνικά με τις γυναίκες. Τα κίνητρα τους δεν μπορούν να περιορίζονται στις φεμινιστικές δοξασίες. Και οι ψυχολογικοί όπως και οι κοινωνικοί παράγοντες που συνδράμουν στα εγκλήματα που διαπράττουν, πρέπει να έρθουν επιτέλους στο φως.
