Οι θετικές επιστήμες είναι ένας τομέας με τον οποίο ο φεμινισμός έχει ασχοληθεί εκτενώς. Για να τον ισοπεδώσει. Πόσες ζωές αντρών και γυναικών πρέπει ακόμα να καταστραφούν ώστε να συνεχίζουμε να υποκρινόμαστε ότι είμαστε ακριβώς το ίδιο; Τα στοιχεία δείχνουν πως υπάρχουν περισσότερα διακεκριμένα μυαλά αντρών από ότι γυναικών στο μεγαλύτερο φάσμα των θετικών επιστημών. Πρέπει να συνεχίσουμε να υποκρινόμαστε πως αυτό δεν ισχύει;
H Daphna Joel, μια φεμινίστρια νευροεπιστήμονας από το Ισραήλ υποστηρίζει πως δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά ανάμεσα στον γυναικείο και τον αντρικό εγκέφαλο. Η Joel έχει ξεκινήσει ένα φεμινιστικό παρακλάδι της νευροεπιστήμης το οποίο ονομάζει “νευροφεμινισμό”. Με λίγα λόγια μια ακόμα εισβολή του δόγματος του φεμινισμού στην επιστήμη την οποία προσπαθεί να διεστραβλώσει. Ώστε να καταλήξει σε προκατασκευασμένα συμπεράσματα που συνάδουν με το πατριαρχικό αφήγημα. Για παράδειγμα πως όπως υποστηρίζει η ίδια “ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένα μωσαϊκό. Που ανακατεύει αντρικά και γυναικεία χαρακτηριστικά στην ανθρώπινη συμπεριφορά”.
Η Joel έχει δυο πολύ συγκεκριμένες θέσεις οι οποίες είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της φεμινιστικής ατζέντας. Πως “η επιστημονική έρευνα που ασχολείται με τις διαφορές ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα πρέπει να θεωρηθεί πολιτικά παράνομη”. Kαι πως “ακόμα και να είχαμε αποδείξεις για τις διαφορές ανάμεσα στα φύλα αυτό δεν θα μας βοηθούσε στην κατανόηση της κοινωνικής δομής”. Η απόδειξη της για αυτό ήταν πως η μεγαλύτερη ροπή που έχουν οι άντρες προς την επιθετικότητα, δεν έχει να κάνει με την κατασκευή τους.
Aλλά με το πως έχουν κοινωνικά διαμορφωθεί.
Εδώ βλέπουμε πάλι έναν από τους βασικούς θεωρητικούς πυλώνες του φεμινισμού να προσπαθούν να μεταμορφώσουν την πραγματικότητα: την θεωρία του φύλου ως κοινωνική κατασκευή. H Joel υποστηρίζει πως εάν παραδεχτούμε πως η επιθετικότητα είναι έμφυτη τότε αρνούμαστε ότι αυτή μπορεί να χαλιναγωγηθεί. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Η επιθετικότητα ήταν ιστορικά άμεσα συνδεδεμένη με τον άντρα. Αυτό χρησιμοποιήθηκε προς όφελος του ανθρώπινου είδους για να επιβιώσουμε. Να επεκταθούμε και να δημιουργήσουμε τις κοινωνίες που ζούμε σήμερα. Αλλά ταυτόχρονα οι ίδιοι άντρες κατασκεύασαν κυριολεκτικά τόνους από ηθικούς χάρτες. Νομοθεσίες και κοινωνικά συμβόλαια που μάθαιναν στους άντρες να χαλιναγωγούν αυτή την επιθετικότητα. Να την εστιάζουν σωστά και τους τιμωρούσαν όταν δεν το έκαναν.
Η Joel μας κάνει ξεκάθαρο πως πρέπει να αγνοούμε τα στοιχεία. Και να καταστήσουμε την έρευνα που συμφωνεί με αυτά “πολιτικά παράνομη”. Για χάρη φυσικά -όπως πάντα- ενός καλύτερου κόσμου. Η Joel μας προτείνει να “πιστεύουμε” αντί να ερευνούμε. Και αυτή ακριβώς είναι η θέση του φεμινισμού και κατά επέκταση της κοινωνικής αντίληψης για τα πράγματα. Πως πρέπει να απαγορεύσουμε συγκεκριμένη έρευνα στο όνομα της ισότητας. Σύμφωνα με την Joel η έρευνα που δείχνει πως υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες θα εργαλειοποιείται. Για να καλλιεργεί μισογυνισμό και ειδικά προνόμια για τους άντρες.
Και αυτός ακριβώς ο ισχυρισμός της είναι εξίσου παράδοξος. Μιας και υποστηρίζει πως όλοι οι ερευνητές που προσπαθούν να αποδείξουν τις διαφορές ανάμεσα στα φύλα έχουν κάποια υποτιθέμενη συγκεκριμένη ατζέντα. Και πως η δουλειά τους υποτιθέμενα θα χρησιμοποιηθεί πολιτικά. Την ίδια ακριβώς στιγμή που οι φεμινίστριες ερευνητές όπως η ίδια, έχουν κάποια συγκεκριμένη φεμινιστική ατζέντα. Και χρησιμοποιούν την δουλειά τους πολιτικά.
Η ίδια έχει ονομάσει κυριολεκτικά την δουλειά της σε “νευροφεμινισμό”.
Aλλά έχει το θράσος να κηρύττει για τις υποτιθέμενες πολιτικές ατζέντες άλλων στην επιστήμη. Και φυσικά έχουμε πολλές φορές δει πως οι φεμινίστριες δημιουργούν ψευδο-έρευνες τις οποίες ονομάζουν επιστημονικές και τις εργαλειοποιούν για να δώσουν περισσότερα προνόμια στις γυναίκες. Είναι απλά αστείο.
Μας γίνεται με λίγα λόγια ξεκάθαρο πως πρέπει να εμπιστευόμαστε την έρευνα των ερευνητών που έχουν μια ξεκάθαρη και ανοιχτή πολιτική ατζέντα -τον φεμινισμό-. Και που τα ευρήματα τους χρησιμοποιούνται για να εξυπηρετήσουν αυτή την πολιτική ατζέντα. Αντί να εμπιστευόμαστε την έρευνα των ερευνητών που δεν έχουν καμία απολύτως πολιτική ατζέντα. Και που απλά προσπαθούν να ανακαλύψουν την αλήθεια βάση των στοιχείων. Όπως εξάλλου πάντα έκανε η επιστήμη. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά πως πρέπει και να απαγορέψουμε αυτού του είδους της έρευνας που δεν εξυπηρετεί τον ιερό σκοπό του φεμινιστικού δόγματος.
Η έρευνα της Joel όχι μόνο δεν έχει ακόμα αποδείξει τα όσα αυτή ισχυρίζεται αλλά έχει χαρακτηριστεί από πολλούς επιστήμονες ως λανθασμένη εξαιτίας της μεθοδολογίας της. Παρόλα αυτά η έρευνα της έχει αναπαραχθεί ως δεδομένη και αληθής σε κυριολεκτικά εκατοντάδες άρθρα. Διαβάζοντας την ίδια την έρευνα της κάποιος μπορεί να δει εύκολα πως είναι παραπλανητική. Μιας και δεν αποδεικνύει τα όσα ισχυρίζεται. Για παράδειγμα ο βασικός ισχυρισμός είναι πως ένα τεράστιο ποσοστό των εγκεφάλων που ερευνήθηκαν είχαν αρσενικά και θηλυκά στοιχεία. Αλλά δεν μας αναφέρεται σε τι βαθμό. Ούτε αυτό είναι κάποια απόδειξη πως οι εγκέφαλοι των αντρών και των γυναικών δεν είναι διαφορετικοί. Φυσικά και υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στους εγκεφάλους μας. Από την αρχή του χρόνου πολλά από τα πράγματα που κάνουμε στις ζωές μας είναι κοινά ανάμεσα στα φύλα.
Όχι όμως όλα.
Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, σε αντίθεση με την συνήθης μετριοπάθεια της συντριπτικής πλειοψηφίας των επιστημόνων όσον αφορά τα ευρήματα της έρευνας τους, η Joel είναι εντελώς σίγουρη για τα δικά της. Και κηρύττει με απόλυτη σιγουριά πως έχει ξεκλειδώσει τα μυστικά της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Όπως μας εξηγεί και η ίδια με αυτή την χαρακτηριστική φεμινιστική έπαρση “οι ερευνητές που μελετούν τον εγκέφαλο δεν θα χρειάζεται πλέον να συγκρίνουν τους αντρικούς με τους γυναικείους εγκεφάλους όταν αναλύουν τα δεδομένα τους” εξαιτίας της δικής της δουλειάς. Επίσης εξηγεί με την ίδια σιγουριά πως η δουλειά της είναι απόδειξη πως “το φύλο δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί κοινωνικά”.
Μόνο μια “νευροφεμινίστρια” θα μπορούσε να δηλώσει χωρίς ίχνος ντροπής πως η δική της έρευνα είναι τόσο αεροστεγής που όλοι οι υπόλοιποι επιστήμονες θα πρέπει να σταματήσουν να ασχολούνται με τον εγκέφαλο μιας και δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ερευνηθεί στο συγκεκριμένο πεδίο. Και είναι η χαρακτηριστική απολυταρχική λογική του φεμινισμού που όπως έχουμε συζητήσει αρκετές φορές προσπαθεί εδώ και δεκαετίες να αντικαταστήσει τον τρόπο που διεξάγεται η επιστημονική έρευνα με τα θεωρητικά του άμπρα κατάμπρα.
Και επίσης είναι απόδειξη πως είναι η φεμινιστική έρευνα της που χρησιμοποιείται πολιτικά. Στην προκειμένη για να μας “αποδείξει” πως το φύλο είναι μια κοινωνική κατασκευή. Και όλα αυτά την στιγμή που υπάρχουν κυριολεκτικά σωρός από στοιχεία και αποδείξεις για την διαφορά ανάμεσα στον γυναικείο και τον αντρικό εγκέφαλο. Στοιχεία που όμως δεν χαίρονται την δημοσιότητα των θεωριών της Joel μιας και αναζητούν την αλήθεια.
Kαι δεν είναι απλά μοχλοί μιας υποτιθέμενης ισότητας.
Για παράδειγμα η Doreen Kimura έδωσε πληθώρα στοιχείων που δείχνουν διαφορές ανάμεσα στον αντρικό και τον γυναικείο εγκέφαλο, διαφορές στην αντίληψη και την σκέψη που ξεκινούν από την βρεφική ηλικία και κρατάνε για το υπόλοιπο της ζωής και που υπάρχουν ανεξάρτητα της κουλτούρας και της μόρφωσης. Η Kimura όμως δεν ανακοίνωσε ποτέ πως η δουλειά της έβαλε τέλος στο πεδίο της έρευνας του πεδίου της. Ούτε μας εξήγησε πως πρέπει να χρησιμοποιηθεί πολιτικά η έρευνα της. Σε αντίθεση με την Joel που θέλει η έρευνα για τις διαφορές στον εγκέφαλο να “απαγορευτεί πολιτικά”, δημιούργησε την Κοινότητα για την Ακαδημαϊκή Ελευθερία και Έρευνα που προστατεύει την ελευθερία των ερευνητών να αναζητούν την αλήθεια στα πεδία που τους ενδιαφέρουν.
Ήταν επίσης ένα από τα ελάχιστα γενναία μυαλά που υπερασπίστηκαν τον καθηγητή Lawrence Summers του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, όταν αυτός τόλμησε να υποθέσει σε ένα άρθρο του τους λόγους για τους οποίους πολλοί περισσότεροι άντρες διαπρέπουν στα μαθηματικά από ότι γυναίκες και πρότεινε πως χρειάζεται να γίνουν έρευνες για το θέμα αυτό, οι φεμινίστριες τον ντρόπιασαν και τον ανάγκασαν να ανακαλέσει και να παραιτηθεί επειδή τόλμησε να θεωρήσει πως οι άντρες είναι καλύτεροι στα μαθηματικά εξαιτίας της εγκεφαλικής κατασκευής τους. Κάτι που η έρευνα της Kimura έχει προτείνει με πολλά στοιχεία και αποδείξεις. Η Kimura πήρε επίσημη θέση υπέρ του Summers και χαρακτήρισε τις αντιδράσεις των φεμινιστριών ως αντιεπιστημονικές και ντροπιαστικές για τις γυναίκες επιστήμονες.
Η Kimura ενδιαφέρονταν για την αναζήτηση για αλήθεια και για τα στοιχεία.
Όχι για τις φεμινιστικές πολιτικές ατζέντες. H ίδια είχε πει πως “η πρακτική της κοινωνικής ενθάρρυνσης ώστε να υπάρχει ισότητα σε όλα τα πεδία ανάμεσα στα φύλα είναι η χειρότερη μορφή διάκρισης”. “Αυτό θα γίνει η αιτία που θα προκαλέσει ανθρώπους να ασχοληθούν με πεδία που δεν θα ευχαριστιούνται και που δεν θα διαπρέψουν ποτέ” είχε προσθέσει.
Και είναι ακριβώς αυτά τα τελευταία λόγια της Kimura που μπορεί να μας δείχνουν πως σε αντίθεση με τον ισχυρισμό της Joel, το να μην γίνεται έρευνα για την διαφορά ανάμεσα στους εγκεφάλους των αντρών και των γυναικών είναι το επικίνδυνο. Είναι πιθανό εάν αποδειχτεί για παράδειγμα πως οι άντρες είναι καλύτεροι στα μαθηματικά λόγο των διαφορών αυτών να υπάρχει κάποια διάκριση στις γυναίκες που θα θέλουν να ασχοληθούν με τα μαθηματικά. Πιθανό αλλά εντελώς μετριασμένο στις εντελώς γυναικοκεντρικές κοινωνίες που ζούμε σήμερα. Επίσης κανείς δεν ισχυρίζεται πως δεν υπάρχουν γυναίκες ευφυΐες στα μαθηματικά. Απλά ότι υπάρχουν πολύ λιγότερες από άντρες ευφυΐες στα μαθηματικά.
Μια γυναίκα που θα θέλει να ακολουθήσει αυτό τον κλάδο στις ελεύθερες δυτικές κοινωνίες μας σήμερα δεν θα έχει κανένα απολύτως εμπόδιο από το να το κάνει. Ο υποτιθέμενος λοιπόν κίνδυνος για ανισότητα που επικαλείται η Joel δεν έχει κάποια ουσιαστική βάση. Αντιθέτως ο κίνδυνος των κοινωνιών να πιέζουν τις γυναίκες να ασχολούνται με τομείς που δεν τις ενδιαφέρουν στο όνομα της ισότητας των φύλων είναι πολύ πολύ πραγματικός. Και αυτό φαίνεται στην πληθώρα των ψευδοερευνών και την προσπάθεια των φεμινιστριών “επιστημόνων” να αποδομήσουν όχι μόνο την επιστημονική μεθοδολογία αλλά ακόμα και τα ίδια τα μαθηματικά.
Ο Alexis De Tocqueville, ένας Γάλλος ιστορικός, κοινωνιολόγος και διπλωμάτης έγραψε στο βιβλίο του The old regime and the revolution πως οι κοινωνικές επαναστάσεις δεν έχουν πάντα ως κύριο λόγο την αυθεντική καταπίεση.
Aλλά πως ο θυμός και η εχθρότητα είναι συχνοί λόγοι σε κάτι που ο ίδιος ονόμασε “επανάσταση της αύξησης των προσδοκιών”.
Η επανάσταση αυτή ισχυρίζονταν ο Tocqueville προέρχεται από υπερβολικές και παραφουσκωμένες προσδοκίες για έναν καλύτερο κόσμο. Την στιγμή που αυτό που στην πραγματικότητα τους έχει απογοητεύσει είναι η σκληρότητα και η αναπόφευκτη δυσκολία της ζωής. Και αυτή η θεωρία φαίνεται ξεκάθαρα πραγματική όταν κάποιος εξετάσει ψύχραιμα τον φεμινισμό. Πλέον σε όλη την Δύση οι γυναίκες χαίρονται ισότιμης αντιπροσώπευσης σε όλους τους τομείς. Όμως αυτό δεν είναι κάτι που θα παραδεχτούν οι φεμινίστριες. Ο ισχυρισμός του φεμινισμού ήταν, και παραμένει, πως όταν όλα τα εμπόδια που έχει κατασκευάσει η πατριαρχία για να εμποδίζει τις γυναίκες καταρριφθούν, τότε αυτές θα είχαν την ίδια επιτυχία με τους άντρες σε όλα τα πεδία. Συμπεριλαμβανομένου και των μαθηματικών για παράδειγμα.
Αλλά αυτό δεν έχει πραγματωθεί, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που οι φεμινίστριες υποστήριζαν. Εάν ο φεμινισμός ρίξει μια ματιά στα Νόμπελ που έχουν δοθεί στις θετικές επιστήμες από το 1986 και μετά για παράδειγμα, θα δει πως μόνο 10 βραβεία Νόμπελ έχουν δοθεί σε γυναίκες από τα συνολικά 220. Το 4.5% δηλαδή των συνολικών βραβείων Νόμπελ. Η ποσοτική αυτή διαφορά δεν είναι καθόλου διαφορετική από την διαφορά που υπήρχε στις “σκοτεινές εποχές της πατριαρχίας”. Για παράδειγμα από το 1900 εως και το 1920 τα βραβεία Νόμπελ που πήρανε γυναίκες στον τομέα των θετικών επιστημών ήταν 2. Από τα συνολικά 60. Το 3.3% των συνολικών βραβείων Νόμπελ. Η αύξηση λοιπόν των προσδοκιών που επέβαλε ο φεμινισμός στις γυναίκες προσπαθεί να δικαιολογήσει και να συγκαλύψει την χαμηλή απόδοση των γυναικών σε αυτούς τους τομείς.
Εάν αποδεχθείς το φεμινιστικό δόγμα πως το φύλο σου είναι απλά μια κοινωνική κατασκευή.
Kαι πως εδώ και αιώνες καταπιέζεσαι για να μην φτάσεις στο απόγειο των δυνατοτήτων σου εξαιτίας της πατριαρχίας. Τότε φυσικά και θα αποδώσεις την χαμηλή σου απόδοση στην πατριαρχία. Πως κάτι ακόμα κρατάει τις γυναίκες πίσω, αν και στην πραγματικότητα τίποτα πλέον δεν τις κρατάει. Αντιθέτως τις προωθεί και τις λούζει με αποκλειστικά προνόμια λόγο του φύλου τους όπως υποτροφίες, σεμινάρια, θέσεις επιστημονικής εργασίας κτλ.
Και πως άρα πρέπει να συνεχίζουμε να κάνουμε όλο και περισσότερα πράγματα για τις γυναίκες. Να τους δίνουμε όλο και περισσότερα προνόμια και όλο και περισσότερο προβάδισμα στον χώρο των επιστημών. Μέχρι αυτές να αρχίσουν επιτέλους να αποδίδουν ίσα με τους άντρες. Σεξισμός, σεξισμός και όλο περισσότερος σεξισμός πρέπει συνεχώς να καταπολεμείται με την παροχή φυσικά περισσότερων προνομίων για τις γυναίκες. Διαβάζουμε συνεχώς άρθρα για το πως ακόμα και η ίδια η επιστήμη είναι σεξιστική. Πως η μεθοδολογία της δεν λαμβάνει υπόψιν της το γυναικείο βίωμα. Και πως τα στοιχεία μπαίνουν στην μέση του αγώνα για ισότητα.
Εδώ και δεκαετίες ακούμε τον ίδιο ψαλμό ξανά και ξανά: πρέπει να γίνουν περισσότερα για τις γυναίκες. Ένας απόλυτος κύκλος βίας μέσα στον οποίο οι άντρες επιστήμονες ντροπιάζονται για τα κατορθώματα τους. Τα οποία υποθετικά δεν κερδήθηκαν με την αξία τους αλλά εξαιτίας του προνομίου τους. Όπου αναγκάζονται σε δημόσιες απολογίες επειδή λένε τις λάθος λέξεις. Και επειδή, όπως είδαμε στην περίπτωση του Lawrence Summers πιο πάνω, επιθυμούν να ερευνήσουν και να αναζητήσουν την αλήθεια. Άντρες που έχουν προσφέρει ανυπολόγιστα πολύ στην επιστήμη, στην έρευνα για τον καρκίνο για παράδειγμα, απολύονται επειδή είπαν ένα “σεξιστικό” ανέκδοτο σε ένα δείπνο. Και στις θέσεις τους προσλαμβάνονται γυναίκες απλά επειδή είναι φεμινίστριες και υποθετικά πολεμούν για την ισότητα.
Διαπράττοντας έτσι ένα φριχτό έγκλημα όχι μόνο κατά της επιστήμης.
Αλλά και κατά της ίδιας της ανθρωπότητας η οποία αναγκάζεται να πηγαίνει πίσω επιστημονικά και τεχνολογικά επειδή έτσι επιθυμεί ένα νεοθρησκευτικό δόγμα. Ίσως και μετά από 150 χρόνια να αναρωτιόμαστε ακόμα τι είναι αυτό που κρατάει πίσω τις γυναίκες σε αυτά τα αντροκρατούμενα πεδία των θετικών επιστημών. Και να συνεχίζουμε να εφευρίσκουμε νέους τρόπους για να προωθούμε τις γυναίκες σε αυτά. Υποκρινόμενοι πως το κάνουμε στο όνομα της ισότητας και μιας δίκαιης κοινωνίας.
Η ιστορία έκανε ξανά τον κύκλο της. Και μας οδήγησε ξανά στο σημείο όπου η αναζήτηση για αλήθεια, η φύση της ίδιας της επιστήμης, έχει δαιμονοποιηθεί. Από ένα θρησκευτικό δόγμα. Το οποίο τιμωρεί όσους τολμούν να λένε πως η Γη είναι σφαιρική. Σύμφωνα με τον κατάλογο των απαγορευμένων, ο Γαλιλαίος διατάχτηκε να μην υποστηρίξει, υπερασπιστεί, και διδάξει με οποιονδήποτε τρόπο την άποψη της ακινησίας του Ήλιου και της κίνησης της Γης. “Και όμως κινείται” αναφώνησε σύμφωνα με τον μύθο έξω από το Ιεροδικείο που τον δίκασε για την επιστημονική του έρευνα. Κάτι που προφανώς ακόμα και σήμερα ο φεμινισμός συνεχίζει να αρνείται.
