Πως λειτουργεί η φεμινιστική προπαγάνδα
Είναι όμως καιρός να δούμε πως ακριβώς λειτουργεί η φεμινιστική προπαγάνδα. Και πως αυτή συνδέεται με την προπαγάνδα του Γκαίμπελς στην προπολεμική Γερμανία. Σε μία διπλωματική έργασία με πληθώρα βιβλιογραφίας για την προπαγάνδα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, (η οποία είναι εξαιρετική και θα σας πρότεινα να την διαβάσετε όλη) διαβάζουμε: “Ο πολιτικός, ως ένας σύγχρονος ρήτορας με γλωσσική ευφράδεια, επιδιώκει να επηρεάσει το ακροατήριο με το λόγο που θα εκφωνήσει. Λόγω της μεγάλης έκτασης των πολιτικών λόγων, σε συνδυασμό με την απαραίτητη αναπαραγωγή τους από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, είναι επιβεβλημένη η ύπαρξη μιας έκφρασης που θα αναπαριστά τις βασικότερες πολιτικές ιδέες. Το σλόγκαν αποτελεί από μόνο του μια πολιτική παρά μια απλή ανακοίνωση, απαιτώντας επιδεξιότητα και οικονομία έκφρασης ώστε το κοινό να το επαναλαμβάνει συνεχώς”.
Διαβάζουμε επίσης πως:
Μια ακόμα πρακτική είναι το “testimonials”.
“Για τη χειραγώγηση των ατόμων, επίσης διαδεδομένες είναι οι μαρτυρίες προσώπων (“testimonials”) που χαίρουν εκτίμησης, ή και όχι, τα οποία επισημαίνουν αν μια ιδέα ή ένα άτομο είναι καλό ή κακό”. Μια πρακτική που ήταν και ο βασικός λόγος που ξεκίνησε το Ελληνικό metoo.
Ποια είναι όμως τα κοινά της φεμινιστικής προπαγάνδας με την ναζιστική;
Ενώ η προφανής διαφορά των ολοκληρωτικών προπαγάνδων έγκειται στην ιδεολογική τους βάση, τα χαρακτηριστικά τους φαίνονται να συμπίπτουν. Μάζα και όχι σκεπτόμενο άτομο, φανατισμός και μίσος, τηλεκατευθυνόμενη σκέψη και χειραγώγηση ήταν μερικά από τα αναγνωρίσιμα στοιχεία της ναζιστικής προπαγάνδας. Η εγκυκλοπαίδεια του Ολοκαυτώματος αναφέρει τα εξής. “Αφού έδωσαν τέλος στη δημοκρατία και μετέτρεψαν τη Γερμανία σε μονοκομματική δικτατορία, οι Ναζί ενορχήστρωσαν μια πελώρια εκστρατεία προπαγάνδας για να εξασφαλίσουν την αφοσίωση και τη συνεργασία του γερμανικού λαού. Το Υπουργείο Προπαγάνδας των Ναζί, υπό τη διεύθυνση του Δρ. Γιόζεφ Γκέμπελς, ασκούσε έλεγχο πάνω σε κάθε μέσο μαζικής επικοινωνίας στη Γερμανία: εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, δημόσιες συγκεντρώσεις και συναθροίσεις, τέχνες, μουσική, κινηματογράφος και ραδιόφωνο. Οι απόψεις που θα μπορούσαν με οποιονδήποτε τρόπο να απειλήσουν τις ναζιστικές πεποιθήσεις ή το καθεστώς υπόκειντο σε λογοκρισία ή εξαλείφονταν απ’ όλα τα μέσα”.
Η πρακτική αυτή είναι πλέον ένα καθημερινό φαινόμενο για τις φεμινίστριες. Κυριολεκτικά όλα τα μέσα τέχνης ή πληροφορίας έχουν υποκλιθεί στην φεμινιστική αντίληψη των πραγμάτων. Οποιοσδήποτε δεν συμμορφώνεται οδηγείται άμεσα σε δημόσιο ντροπιασμό, συκοφαντία και απόλυση. Κανείς και καμία δεν είναι ασφαλής από αυτή την πρακτική. Ακόμα και επιστήμονες που έχουν κερδίσει νόμπελ για την προσφορά τους σε σημαντικά επιστημονικά πεδία, αφορίζονται επειδή είπαν ένα ανέκδοτο.
Η απόβαση του φεμινισμού στους χώρους εκπαίδευσης δεν είναι επίσης τυχαία.
“Τα σχολεία διαδραμάτισαν επίσης σημαντικό ρόλο στην εξάπλωση των ναζιστικών ιδεών. Ενώ οι λογοκριτές κατάργησαν μερικά βιβλία από τα σχολεία, συντάχθηκαν νέα εγχειρίδια για τη διδασκαλία της τυφλής πειθαρχίας στο κόμμα, της αγάπης για τον Χίτλερ και του αντισημιτισμού”. Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε την απαίτηση σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης των μαθητών για τα “κοινωνικά φύλα” που δεν είναι τίποτα παραπάνω από φεμινιστική προπαγάνδα για το φύλο ως κοινωνική κατασκευή. Επίσης τα πανεπιστήμια έχουν πλέον κατακλυσθεί από θεωρίες των σπουδών φύλου και πιεστεί για αλλαγές στους κανονισμούς τους που εξυπηρετούν την φεμινιστική ατζέντα.
“Η προπαγάνδα είναι σαν την τέχνη. Δεν χρειάζεται να σέβεσαι την αλήθεια” έλεγε ο Γκαίμπελς.
Ο Χίτλερ θεωρούσε ότι η προπαγάνδα που απευθύνεται στη μάζα, θα πρέπει να είναι απλή. Να στοχεύει στο χαμηλότερο επίπεδο ευφυΐας, και αποτελούμενη από ευκολονόητα και επαναλαμβανόμενα σλόγκαν με στόχο το συναίσθημα. Η προπαγάνδα προτίθεται να διασφαλίσει τον απαραίτητο βαθμό συμμετοχής του κοινού στις κυβερνητικές ενέργειες. Δίνοντάς του την εντύπωση ότι αποτελεί κομμάτι της διαδικασίας λήψης των αποφάσεων. Κατά αυτόν τον τρόπο λοιπόν στην Ελλάδα οι πολιτικοί χρησιμοποίησαν το τρένο του metoo για να κάνουν το πρώτο βήμα κατά του τεκμηρίου αθωότητας στον χώρο εργασίας.
Ο νέος νόμος που ψηφίστηκε φέτος αναφέρει. “Είναι πολύ σημαντικό ότι στην ισχύουσα νομοθεσία περιλαμβάνεται διάταξη με την οποία αντιστρέφεται το βάρος της απόδειξης όταν μια εργαζόμενη προσφεύγει στις αρμόδιες αρχές (ΣΕΠΕ, Συνήγορος του Πολίτη) ή στα δικαστήρια για άνιση μεταχείριση λόγω απαγορευμένης διάκρισης ή/και εκδήλωση εκ μέρους του εργοδότη σε βάρος της σεξουαλικής ή άλλης παρενόχλησης”. Αυτό λοιπόν το εξαιρετικά σημαντικό γεγονός για το Ποινικό Δίκαιο της χώρας μας αλλά και για την έννοια της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας, πέρασε εντελώς απαρατήρητο. Και με απαίτηση του ίδιου του Ελληνικού λαού, μέσω της φεμινιστικής προπαγάνδας του metoo.
Και τώρα πλέον στοχεύουν στην νομιμοποίηση του όρου “γυναικοκτονία” που προπαγανδίζει πως ζούμε σε πατριαρχία που εκπαιδεύει τους άντρες να μισούν τις γυναίκες.
“Η προπαγάνδα που διεξήχθη δεν πίστευε στην επιστημονική και αντικειμενική αλήθεια, μάλλον σε μια πιο μεροληπτική και κομματική, αποβλέποντας στην αμόρφωτη μάζα. Ο Χίτλερ, πεπεισμένος ότι ο λαϊκός ενθουσιασμός που επικράτησε στο ξεκίνημα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, θα επανέλθει, ξεκίνησε την προσπάθεια για την κατάκτηση της λαϊκής αποδοχής. Όχι σύμφωνα με τους κανόνες του αναγκαίου νομικού πλαισίου, αλλά με αθέμιτα μέσα. Το ναζιστικό κόμμα θεωρούσε τις ψήφους και τις εκλογές, εργαλεία «τυπικής πολιτικής νομιμοποίησης», με τον Χίτλερ και τον Γκέμπελς να χρησιμοποιούν τα εθνικά δημοψηφίσματα ως προπαγανδιστικά μέσα, προκειμένου να προσδώσουν τόσο στο κόμμα όσο και στις πολιτικές τους αποφάσεις, την επίφαση νομιμότητας που απαιτείται”.
Με την ίδια ακριβώς πρακτική η φεμινιστική προπαγάνδα, βασισμένη στις σπουδές φύλου που αρνείται την επιστημονική αλήθεια, κατασκευάζει δημοψηφίσματα τα οποία προπαγανδίζει ως “έρευνες”. Ή μεθοδικά αποκρύπτει επιστημονικά στοιχεία δεκαετιών προβάλλοντας αποκλειστικά μόνο τους αριθμούς που συνάδουν με το φεμινιστικό αφήγημα.
Ο Γκέμπελς επέβαλε στις εφημερίδες και τα περιοδικά να ακολουθούν μια συγκεκριμένη γραμμή.
Ίδρυσε το Γερμανικό Γραφείο Ειδήσεων. Συγκεκριμένα, το Γραφείο παρείχε στον Τύπο το κατάλληλο υλικό. Δίνοντας τις αναγκαίες οδηγίες για τον τρόπο που θα ερμηνεύσουν τις ειδήσεις. Το καθεστώς έλεγχε τον Τύπο, μέσω σχολαστικού ελέγχου. Όχι μόνο απέκρυβε σκόπιμα γεγονότα και αριθμούς, αλλά ταυτόχρονα απέκρυβε την αλήθεια σε σωρό θεμάτων σχετικά με την ναζιστική προπαγάνδα. Στις 4 Οκτωβρίου 1933 δημοσιεύτηκε ο νόμος “Editors’ Law”. Σύμφωνα με τον οποίο όλοι οι εκδότες πολιτικών εφημερίδων και περιοδικών ήταν υπεύθυνοι για οποιαδήποτε παραβίαση των κυβερνητικών οδηγιών. Εν ολίγοις σε οτιδήποτε πήγαινε κόντρα στο ναζιστικό αφήγημα.
Τις ίδιες ακριβώς πρακτικές βλέπουμε τα τελευταία χρόνια από τα ΜΜΕ. Οι όροι “γυναικοκτονία” και “έμφυλη βία” και “κατά των γυναικών” χρησιμοποιούνται διαρκώς. Ενώ περισσότεροι άντρες δολοφονούνται, πεθαίνουν και αυτοκτονούν, έμφαση δίδεται αποκλειστικά μόνο στο μαρτύριο των γυναικών. Οι ειδήσεις για γυναίκες δολοφόνους περνάνε στα ψιλά και στην καλύτερη η πράξη τους αποδίδεται σε περισσότερη “πατριαρχία”. Κάποιες χώρες έχουν περάσει στην ποινικοποίηση του μισογυνισμού. Έναν καινούργιο “Editors Law” που κρίνει πως οποιαδήποτε έκφραση ή γνώμη έρχεται σε αντίθεση με το φεμινιστικό αφήγημα είναι μισογυνιστική. Και άρα πρέπει να διώκεται νομικά.
Η σύμπνοια όμως του φεμινιστικού δόγματος με το ναζιστικό δεν είναι κάτι πρόσφατο ιστορικά.
Η φεμινιστική προπαγάνδα ήταν ένα εξαιρετικό εργαλείο στα χέρια του Γκαίμπελς. Η πλειοψηφία αυτών που ψήφισαν το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό κόμμα του Χίτλερ ήταν γυναίκες. Το 1933 φεμινίστριες εξέδωσαν ένα βιβλίο με τίτλο “Γερμανίδες γυναίκες προς τον Αδόλφο Χίτλερ”. Μέσα σε αυτό προσπάθησαν να πείσουν τον Χίτλερ πως το Τρίτο Ράιχ είχε ανάγκη από γυναίκες σε θέσεις εξουσίας. Μέσα σε αυτό εκφράζουν περίτρανη πίστη στο Ναζιστικό δόγμα όμως κριτικάρουν την πατριαρχική δομή του. Όλο το βιβλίο είναι ποτισμένο με φεμινιστική θεωρία που οι φεμινίστριες συνάδουν με το Ναζιστικό δόγμα.
Πολλές φεμινίστριες βοήθησαν ενεργά τον Χίτλερ. Για παράδειγμα την Violette Morris, η οποία ήταν φεμινίστρια λεσβία αθλήτρια που ντύνονταν άντρας από το 1930 ακόμα. Και που είχε καλεστεί από τον Χίτλερ να παρακολουθήσει μαζί του τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο. Και που δούλεψε μεθοδικά ως κατάσκοπος για την Γκεστάπο. Ή την Rotha Lintorn-Orman. Μια άλλη λεσβία φεμινίστρια που ίδρυσε την ομάδα που αργότερα έγινε το βρετανικό φασιστικό κόμμα. Όπως και η εραστής της, η σουφραζέτα Mary Sophia Allen που ήταν περήφανη επειδή είχε προσωπικά γνωρίσει τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Ή της Mary Richardson επίσης σουφραζέτας. Η οποία ανάμεσα σε άλλα ηγήθηκε του φασιστικού κόμματος της Βρετανίας. Στο οποίο όπως είχε πει έβλεπε “το κουράγιο, την δράση και την πίστη που είχε γνωρίσει στο κίνημα των σουφραζέτων”. Πολλές υποστηρίχτριες του κόμματος ήταν σουφραζέτες.
Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός των ναζί κατάφερε να «αισθητικοποιήσει» την πολιτική και να «πολιτικοποιήσει» τις τέχνες.
Ναζιστικά σύμβολα και λέξεις επικράτησαν στη γλυπτική, τη ζωγραφική, την πεζογραφία και τη μουσική. Αναλαμβάνοντας το ρόλο της ιδεολογικής αφύπνισης της μάζας. Φυλετικές και πολιτικές διακρίσεις έλαβαν χώρα. Με τους διαφωνούντες να εξαναγκάζονται να ευθυγραμμιστούν με το κόμμα, αλλιώς θα οδηγούνταν στην αφάνεια. Καθηγητές και επιστήμονες απολύθηκαν ή εκδιώχθηκαν, κυρίως για πολιτικούς λόγους, χαρακτηριζόμενοι ως αναξιόπιστοι. Σημαντική ενίσχυση στον εκναζισμό των πανεπιστημίων, προσέφεραν οι ίδιοι οι φοιτητές. Τόσο μέσω οργανωμένων εκστρατειών εναντίον των ανεπιθύμητων καθηγητών όσο και με την ενεργή συμμετοχή τους στο διορισμό των “κατάλληλων”.
Οι άνθρωποι προέβαιναν σε εκδηλώσεις λατρείας λόγω του ενθουσιασμού και ταυτόχρονα λόγω του φόβου των μετέπειτα συνεπειών.
“Στην «επαναστατικότητα» και στον «αντικομφορμισμό» που χαρακτηρίζουν τους νέους, εξαιτίας της ανεξαρτητοποίησης που βιώνουν κατά την εφηβεία τους, στοχεύουν οι προπαγανδιστές. Η φύση των νέων είναι επαναστατική και εξτρεμιστική, ακραία και απόλυτη, σκληρή και αδιάλλακτη. Έχουν την αίσθηση ότι γνωρίζουν τα πάντα, κατέχοντας τη μοναδική αλήθεια για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω τους, γεγονός που θεωρούν ότι τους διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους. Η πίστη σε μια ιδεολογία και η δράση είναι στοιχεία που κυριαρχούν στις προσωπικότητες των νέων και είναι αυτά που ικανοποιεί με τη σειρά της η προπαγάνδα“.
Η φεμινιστική προπαγάνδα έχει τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά με τον ναζιστική.
Μέσα από την κάλυψη του δικαιωματισμού έχει πλέον ενσωματωθεί σε σχεδόν όλες τις πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής μας. Ο όρος “γυναικοκτονία”, η τελευταία απαίτηση του φεμινιστικού δόγματος στοχεύει στην διάκριση του νόμου ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες. Αυστηρότερες ποινές για τα ίδια ακριβώς εγκλήματα. Και αφοσίωση των φεμινιστικών θεωριών στο Ελληνικό Δίκαιο. Η αντίσταση που θα συναντήσει από τον Ελληνικό λαό θα κρίνει το κατά πόσο ο άντρας θα εκλαμβάνεται πλέον εκ των προτέρων ως μια “τοξική” παρουσία στα κοινά, δημιουργώντας έτσι ένα καθεστώς όπου ο μισός πληθυσμός του πλανήτη θα αποτελείται αυτόματα από πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Και που πολιτική αξία θα έχει αποκλειστικά η φεμινιστική βιωματική ματιά.
