Λεσβίες και τα προνόμια τους στην Ναζιστική Γερμανία
Διάβαζα αυτό το άρθρο σήμερα για τις λεσβίες της Ναζιστικής Γερμανίας, στην Εγκυκλοπαίδεια του Ολοκαυτώματος. Η Εγκυκλοπαίδεια του Ολοκαυτώματος θεωρείται μια από τις πιο αξιόπιστες πηγές για το θέμα αυτό. Το άρθρο εξετάζει τις ζωές των λεσβιών κατά την διάρκεια του Ναζιστικού καθεστώτος. Τρία πράγματα είναι αυτά στα οποία κυρίως εστιάζει.
Πριν την άνοδο του Ναζιστικού καθεστώτος η λεσβιακή κοινότητα στην Γερμανία άνθιζε, ενώ ήταν ήδη απαγορευμένο να είναι ένας άντρας ομοφυλόφιλος. Το Ναζιστικό καθεστώς αντιμετώπισε διαφορετικά τις λεσβίες από ότι τους ομοφυλόφιλους άντρες εξαιτίας του φύλου τους. Και πως οι Ναζί δεν δίωξαν τις λεσβίες ενώ οι ελάχιστες που φυλακίστηκαν, δεν φυλακίστηκαν για την σεξουαλική τους ταυτότητα. Αλλά για άλλους, κυρίως άλλους πολιτικούς λόγους.
Ας δούμε όμως τι μας λέει πιο αναλυτικά.
Για αρχή ας δούμε το ήδη υπάρχων πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο που υπήρχε εκείνη την εποχή για την ομοφυλοφιλία, πριν την άνοδο του Γ Ράιχ. Μαθαίνουμε λοιπόν πως το να ήταν ένας άντρας ομοφυλόφιλος ήταν ήδη ποινικό αδίκημα. Που τιμωρούνταν με φυλάκιση. Σε αντίθεση με την γυναικεία ομοφυλοφιλία, που όχι μόνο δεν ήταν ποινικοποιημένη, αλλά αντιθέτως ενθαρρύνονταν και άνθιζε στην Γερμανική κοινωνία. 100 χρόνια πριν λοιπόν στην Γερμανία οι λεσβίες είχαν δικά τους μπαρ, και όχι μόνο αυτό. Βλέπουμε ότι τα μπαρ αυτά διαφημίζονταν σε αγγελίες μεγάλων εφημερίδων. Τα μπαρ και τα κλαμπ αυτά επισκέπτονταν συχνά και ετεροφυλόφιλοι άντρες και γυναίκες και δεν ήταν ταμπού για την εποχή. Την στιγμή που οι ομοφυλόφιλοι άντρες σάπιζαν στην φυλακή. Το μοτίβο αυτό δεν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Γερμανία.
Στην Αγγλία κάτω υπό την καθοδήγηση της φεμινίστριας Josephine Butler, και την έγκριση της Βασίλισσας Ελισάβετ το ομοφυλόφιλο σεξ ανάμεσα σε άντρες (και όχι ανάμεσα σε γυναίκες) ποινικοποιήθηκε to 1885. Βλέπουμε λοιπόν δηλαδή πως 150 χρόνια πριν, μέσα από φεμινιστική προπαγάνδα που στόχευε στην δαιμονοποίηση της αντρικής σεξουαλικότητας, ο νόμος στην Αγγλία απαγόρευε τις σχέσεις ανάμεσα στους άντρες και όχι τις σχέσεις ανάμεσα στις γυναίκες. Που αντιθέτως είχαν φως στην δημόσια σφαίρα ως απλά ένα θέμα ταμπού. Και συχνά ούτε καν αυτό.
Με την άνοδο του Ναζισμού στην Γερμανία τα πράγματα χειροτέρεψαν για τους άντρες ομοφυλόφιλους.
Οι οποίοι κυνηγήθηκαν από το καθεστώς, φυλακίστηκαν και οδηγήθηκαν σε κρεματόρια ως “ανεπιθύμητοι”. Τίποτα τέτοιο δεν έγινε για τις λεσβίες. Ο βασικός λόγος ήταν ότι η Ναζιστική θεωρία αντιμετώπιζε τις λεσβίες προπάντων ως γυναίκες. Σύμφωνα με την θεωρία αυτή οι λεσβίες ήταν γυναίκες και άρα θα έπρεπε να ήταν μητέρες. Το Ναζιστικό καθεστώς δημιούργησε διάφορα προγράμματα για να τις ενθαρρύνει να γίνουν μητέρες. Ανάμεσα τους και προγράμματα που τις ενθάρρυναν να γίνουν μητέρες εκτός γάμου. Το Ναζιστικό καθεστώς λοιπόν δημιούργησε προγράμματα ενθάρρυνσης για τις ομοφυλόφιλες γυναίκες επειδή πάνω από όλα αναγνώριζε το φύλο τους. Την ίδια στιγμή που οδηγούσε σε κρεματόρια τους ομοφυλόφιλους άντρες. Το 1935 οι Ναζί δημιούργησαν ένα νέο νομικό πλαίσιο που αφορούσε την σεξουαλική δραστηριότητα των πολιτών, με το όνομα Nuremberg Laws. Πουθενά σε αυτό το νομικό πλαίσιο δεν ποινικοποίησαν το λεσβιακό σεξ.
Το Ναζιστικό καθεστώς έκλεισε τα μπαρ και τα κλαμπ των λεσβιών. Μαγαζιά δηλαδή τα οποία οι ομοφυλόφιλες γυναίκες χαίρονταν μέχρι εκείνη την στιγμή και που ήδη απαγορεύονταν για τους άντρες ομοφυλόφιλους ακόμα και στην προναζιστική Γερμανία. Ελάχιστες λεσβίες κυνηγηθήκαν και φυλακίστηκαν. Και οι λόγοι που γίνονταν αυτό δεν αφορούσαν την σεξουαλικότητα τους. Ακόμα και στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως οι άντρες ομοφυλόφιλοι φορούσαν το ροζ τρίγωνο που υποδείκνυε το “έγκλημα τους”. Ενώ οι λεσβίες φορούσαν άλλα σύμβολα, ανάλογα του “εγκλήματος” που είχαν διαπράξει.
Το 1933 φεμινίστριες έγραψαν ένα βιβλίο με επιστολές που απευθύνονταν στον Αδόλφο Χίτλερ. Οι ιστορικοί συμφωνούν πως το βιβλίο είναι διάχυτο με φεμινιστική θεωρία. Που αναγνωρίζει τις κοινές ρίζες της με την Ναζιστική θεωρία. Στο βιβλίο αυτό οι φεμινίστριες εξέφραζαν περίτρανη πίστη στο Ναζιστικό δόγμα και απλά κριτίκαραν την πατριαρχική δομή του.
Ζητώντας περισσότερες γυναίκες στις ηγετικές θέσεις του Ναζιστικού καθεστώτος.
Πολλές ήταν επίσης οι λεσβίες φεμινίστριες που είχαν σημαντικό ρόλο στο Ναζιστικό καθεστώς. Για παράδειγμα η Violette Morris, η οποία ήταν φεμινίστρια λεσβία αθλήτρια που ντύνονταν άντρας από το 1930 ακόμα. Και που είχε καλεστεί από τον Χίτλερ να παρακολουθήσει μαζί του τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο. Η Morris δούλεψε μεθοδικά ως κατάσκοπος για την Γκεστάπο. Ή η Rotha Lintorn-Orman. Μια άλλη λεσβία φεμινίστρια που ίδρυσε την ομάδα που αργότερα έγινε το βρετανικό φασιστικό κόμμα. Όπως και η ερωμένη της, η σουφραζέτα Mary Sophia Allen που ήταν περήφανη επειδή είχε προσωπικά γνωρίσει τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Ή η Mary Richardson επίσης σουφραζέτα. Η οποία ανάμεσα σε άλλα ηγήθηκε του φασιστικού κόμματος της Βρετανίας. Στο οποίο όπως είχε πει έβλεπε “το κουράγιο, την δράση και την πίστη που είχε γνωρίσει στο κίνημα των σουφραζέτων”. Πολλές υποστηρίχτριες του κόμματος ήταν σουφραζέτες.
Η Julie V. Gottlieb στο βιβλίο της Feminine Fascism αναφέρει πως “αυτό που προσέλκυσε στον φασισμό τις φεμινίστριες που δήλωναν απογοητευμένες από την Δημοκρατία, ήταν η στρατιωτική πειθαρχία και οι ακραίες δόσεις φασισμού”. Αμέτρητες γυναίκες και κυρίως σουφραζέτες λειτούργησαν ως κατάσκοποι για την Γκεστάπο. Ανάμεσα τους και η Coco Chanel που ακόμα εκθειάζεται για την προσφορά της στον χώρο της μόδας.
Ας επιστρέψουμε όμως στο άρθρο.
Στο άρθρο λοιπόν γίνεται εντελώς ξεκάθαρο ότι οι λεσβίες δεν υπέφεραν κατά την διάρκεια του Ναζισμού εξαιτίας της σεξουαλικότητας τους.Υπέφεραν στον βαθμό που υπέφεραν όσοι πολίτες διαφωνούσαν με το καθεστώς, όταν διαφωνούσαν με αυτό. Και αυτό επειδή απλά ήταν γυναίκες. Αντιθέτως οι άντρες ομοφυλόφιλοι εκδιώχθηκαν, φυλακίζονταν και εκτελούνταν εξαιτίας της σεξουαλικής τους ταυτότητας. Που ήταν μέσα σε όλο αυτό το περίφημο “λευκό αντρικό προνόμιο” δεν θα μάθουμε ποτέ. Αντιθέτως βλέπουμε πως ακόμα και το μεγαλύτερο ιστορικά φασιστικό καθεστώς αναγνώριζε το γυναικείο φύλο πάνω από την ομοφυλοφιλία των γυναικών. Και αντιθέτως προστάτεψε, συνεργάστηκε και υλοποίησε προγράμματα ενθάρρυνσης των λεσβιών να γίνουνε μητέρες.
Διαβάζουμε επίσης στο άρθρο ότι συχνά πολίτες κατέδιδαν γυναίκες στην Ναζιστική αστυνομία, ίσως (λένε οι μελετητές) επειδή δεν γνώριζαν ότι ο νόμος δεν τους απαγόρευε να είναι λεσβίες. Μαθαίνουμε επίσης ότι οι καταγγελίες αυτές απορρίπτονταν από την αστυνομία, μιας και δεν είχαν νομικό υπόβαθρο. Εν ολίγοις μια απλή καταγγελία οδηγούσε έναν άντρα σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, ενώ μια αντίστοιχη για γυναίκα δεν είχε κανένα αντίκτυπο για αυτήν. Αυτό ήταν το μέγεθος της “πατριαρχικής” καταπίεσης που βίωναν οι γυναίκες, ακόμα και οι λεσβίες κατά την διάρκεια της πιο σκοτεινής περιόδου της σύγχρονης ιστορίας.
Και φυσικά παραμένουμε ανίκανοι να μάθουμε από το παρελθόν.
Συνεχίζουμε ενεργά να αδιαφορούμε για τα ιστορικά στοιχεία, στο όνομα της φεμινιστικής θεωρίας. Αδιαφορούμε για τον ρόλο που έπαιξαν οι γυναίκες και ο φεμινισμός στην άνοδο τους Ναζιστικού καθεστώτος. Κάτι που έχουν δημόσια, ακόμα και με βιβλία, εκφράσει οι μεγαλύτεροι ιστορικοί που έχουν ερευνήσει το Ολοκαύτωμα. Αντιθέτως η φεμινιστική προπαγάνδα αγνοώντας τα προνόμια που χαίρονταν το γυναικείο φύλο επί Ναζισμού ως προς το αντρικό, δεν διστάζει να χρησιμοποιεί τον όρο “επιζώσα” για να περιγράψει γυναίκες θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Ένας όρος που χρησιμοποιούνταν για να περιγράψει ιστορικά το βίωμα ανθρώπων που δολοφονήθηκαν μαζικά, κάτω από ασύλληπτα φρικιαστικές συνθήκες, χρησιμοποιείται πλέον από τις φεμινίστριες, που ποτέ δεν υπέφεραν από το Ναζιστικό καθεστώς εξαιτίας των πεποιθήσεων τους ή της σεξουαλικότητας τους, για να περιγράψουν γυναίκες που έχουν βιώσει ενδοοικογενειακή βία.
Ακόμα και λεκτική.
Ακόμα και το Ναζιστικό καθεστώς λοιπόν, σεβάστηκε το γυναικείο φύλο, λάτρεψε την φύση του και επέτρεψε την σεξουαλική αυτοδιάθεση του. Κάτι που δεν έκανε ποτέ για το αντρικό φύλο, του οποίου την σεξουαλική αυτοδιάθεση τιμωρούσε με μαζικές εκτελέσεις. Ένας διωγμός που ήταν το αποκορύφωμα μιας ήδη προκατειλημμένης κοινωνικής άποψης, μιας και η αντρική ομοφυλοφιλία απαγορεύονταν και τιμωρούνταν πολύ πριν τον Ναζισμό.
Μια προκατειλημμένη κοινωνική άποψη που οι φεμινίστριες βοήθησαν στο να χτιστεί στα πλαίσια μισανδρικής δαιμονοποίησης της αντρικής σεξουαλικότητας δεκατίες πριν. Και που συνέχισαν να χτίζουν λεσβίες φεμινίστριες όπως η Sheila Jeffreys, η Andrea Dworkin και η Charlotte Bunch, στα πλαίσια του λεσβιακού φεμινισμού, αγνοώντας φυσικά τα προνόμια των λεσβιών στο Ολοκαύτωμα. Όπως και το μαρτύριο των αντρών που υπέφεραν αποκλειστικά εξαιτίας του φύλου και της σεξουαλικότητας τους.
Και κάπου ανάμεσα στην ιστορία, τα γεγονότα και τους φεμινιστικούς μύθους περί “καταπίεσης” και “μισογυνισμού”, ο περισσότερος κόσμος ακόμα είναι ανίκανος να αντιληφθεί το μέγεθος του γυναικείου προνομίου ιστορικά.
