Ηθική επιδειξιομανία
Καλώς ήλθατε για άλλη μια φορά σε ένα ακόμα φεμινιστικό πανηγύρι υποκρισίας και ηθικοπλασίας. Λίγες ημέρες πριν, ένας άντρας βιντεοσκοπήθηκε από κάμερα πολυκατοικίας να στέκεται στην είσοδο της με το πέος έξω λίγο αφότου είχε μπει σε αυτή μια γυναίκα. Το βίντεο αναρτήθηκε στα μέσα μαζικής δικτύωσης από δεκάδες χιλιάδες άντρες και γυναίκες, σε έναν σχεδόν εκστασιασμένο χορό ηθικής επιδειξιομανίας. Χιλιάδες αναπαρήγαγαν το βίντεο, και άλλοι τόσοι επιδόθηκαν σε μια κούρσα σκατοψυχιάς στα σχόλια τους ευχόμενοι ψόφους, προτρέποντας σε αυτοκτονία, χλευάζοντας με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς για το πέος του και με κατάρες όχι μόνο τον θύτη αλλά και την οικογένεια του. Το πρόσωπο και τα στοιχεία του δημοσιοποιήθηκαν εν ριπή οφθαλμού και η ζωή αυτού και της οικογένειας του έχουν πλέον καταστραφεί.
Όλα αυτά έγιναν τόσο αντανακλαστικά και τόσο γρήγορα σε μια υποτιθέμενα “πατριαρχική” κοινωνία. Όπου υποθετικά ενθαρρύνει την σεξουαλική παρενόχληση και καλλιεργεί την κουλτούρα της. Τίποτα από όλα αυτά όμως που συνέβησαν δεν δείχνουν κάτι τέτοιο. Αντιθέτως δείχνουν πως η σεξουαλική παρενόχληση είναι κάτι που δεν γίνεται αποδεκτό κοινωνικά τώρα, όπως εξάλλου και ιστορικά. Υπάρχουν τρία βασικά θέματα τα οποία χρήζουν ανάλυσης σε αυτό το περιστατικό και περισσότερο με την ευκαιρία αυτού.
Ο φθόνος του πέους, η υποκρισία και ο κίνδυνος στον οποίο αυτές οι πρακτικές θέτουν τις δημοκρατικές κοινωνίες μας.
Κάτι που πλέον εξαιτίας της φεμινιστικής προπαγάνδας έχει καταντήσει ένα σύνηθες κοινωνικό φαινόμενο είναι ο φθόνος του πέους. Ως φθόνο του πέους ο Φρόυντ περιέγραφε το αίσθημα κατωτερότητας που δημιουργεί στις γυναίκες η έλλειψη πέους. Κάτι που όπως υποστήριζε ο Φρόυντ μπορούσε να ξεπεραστεί μόνο με μεγάλη ψυχική δαπάνη. Μια από τις συνέπειες της φαλλικής πληγής είναι η έξαρση ναρκισσισμού στην εφηβεία των γυναικών, όπου η γυναίκα μεταμορφώνει όλο το σώμα της σε φαλλό και το προβάλλει στον δημόσιο χώρο.
Μέσα από δεκαετίες φεμινιστικής προπαγάνδας το πέος έχει πλέον δαιμονοποιηθεί, την ίδια ακριβώς στιγμή που το πέος (το σώμα) των γυναικών έχει απελευθερωθεί και λατρευτεί. Δεκάδες λατρευτικά άρθρα, βιβλία, εκπομπές και διαφημίσεις μας υπενθυμίζουν καθημερινά πως το γυναικείο σώμα είναι ιερό, όμορφο, δίνει ζωή και αξίζει να λατρευτεί, να τιμηθεί και να αγαπηθεί. Και αυτό είναι αναμφίβολα ορθό. Φυσικά και είναι όλα αυτά το γυναικείο σώμα και φυσικά αξίζει να λατρευτεί, να τιμηθεί και να αγαπηθεί.
Όχι όμως μόνο το γυναικείο.
Επειδή και το αντρικό σώμα είναι ιερό, όμορφο και δίνει ζωή, αξίζει και αυτό να λατρευτεί, να τιμηθεί και να αγαπηθεί. Δεν γίνεται όμως κάτι τέτοιο. Ο κοινωνικός φθόνος του πέους που ο φεμινισμός έχει μεθοδικά καλλιεργήσει οδηγεί σε πρακτικές όχι λατρευτικές αλλά ντροπιαστικές και τρομολαγνικές όσον αφορά το αντρικό σώμα. Άρθρα που χλευάζουν το πέος με τους ίδιους ακριβώς τίτλους κάνουν κύκλο κάθε χρόνο με μαθηματική ακρίβεια. Καινούργια έπιπλα κατασκευάζονται, αποθεώνονται και κερδίζουν διεθνή βραβεία για την “ευρηματικότητα” τους, επειδή αναγκάζουν τους άντρες να κάθονται με τα πόδια κλειστά. Και φυσικά ακόμα και η θέα ενός αντρικού μορίου από μία γυναίκα θεωρείται μια εμπειρία βαθιά τραυματική.
Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει για το γυναικείο σώμα. Η εικονική σκηνή ανάκρισης της Sharon Stone στην ταινία Βασικό Ένστικτο ήταν αυτή που την καθιέρωσε ως ηθοποιό και παρουσιάζει με απόλυτη ειλικρίνεια την λατρευτική στάση της κοινωνίας ως προς τα γυναικεία γενετικά όργανα. Ένα δηλαδή συνονθύλευμα ερωτισμού και αμηχανίας που σε καμία όμως περίπτωση δεν τραυματίζει κανέναν και καμία. Σε ένα άρθρο του Elle μια γυναίκα αποφάσισε να κυκλοφορήσει στους δρόμους της Νέας Υόρκης με τα γεννητικά της όργανα σε κοινή θέα. Το άρθρο μας εξηγεί πόσο δύσκολο της ήταν το ότι άντρες την κοίταζαν. Ένας μάλιστα (ένας) της έκανε ένα κομπλιμέντο. Αντιθέτως όμορφα την έκαναν να νιώθει τα κομπλιμέντα που έπαιρνε από άλλες γυναίκες. Κομπλιμέντα και όχι κραυγές τρόμου. “Κάθισα έξω, και αν και δεν μπορούσα να έχω τα πόδια μου ανοιχτά, το να κάθομαι σταυροπόδι αποκάλυπτε τα οπίσθια μου” μας λέει.
Πως “είναι ερωτευμένη” μας ενημερώνουν άρθρα για την ελληνίδα καθηγήτρια που “αποπλάνησε” τον 13χρονο μαθητή της και είχε συνευρεθεί μαζί του ερωτικά πολλές φορές. Τον ίδιο μήνα μια ακόμα δασκάλα συνελήφθη για “αποπλάνηση” ανήλικου μαθητή της στην Ελλάδα.
Κανένας ηθικός πανικός δεν ξέσπασε στα μέσα μαζικής δικτύωσης.
Αντιθέτως το ελληνικό ίντερνετ πλημμύρισε με σχόλια υποστήριξης αυτών των γυναικών και για το πόσο “τυχερά” ήταν τα ανήλικα αγοράκια. Κανένα μίσος, κανένας τρόμος. Το γυναικείο σώμα αναπαράγεται ξανά ως ένας ιερός ναός που κάνει την τιμή να δεχτεί ακόμα και ανήλικα αγοράκια ως πιστούς προσκυνητές του. Οι βιάστριες ελευθερώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν είδαμε τα πρόσωπα τους πουθενά. Δεν μάθαμε τα ονόματα τους. Δεν τους ευχηθήκαμε ψόφους και κατάρες αλλά ευχές και συγχαρητήρια. Δεν τις διαπομπεύσαμε.
Δεν διαπομπεύσαμε καν την βιάστρια ανήλικου κοριτσιού. Αντιθέτως γράφτηκαν άρθρα που ζήτησαν από τον κόσμο να σταματήσει να ασχολείται με το θέμα και να μην αναπαράγει τις φωτογραφίες της. Οι οποίες δόθηκαν στην δημοσιότητα από την αστυνομία και όχι από τον όχλο.
Ας το κάνουμε ξεκάθαρο. Γυναίκες που εκμεταλλεύτηκαν την θέση τους ως δασκάλες για να προσεγγίσουν τα θύματα τους, και που στον υπολογιστή τους βρέθηκαν μέχρι και θύματα ηλικίας 10 χρονών “αποπλάνησαν” ανήλικα αγόρια. Και απήγαγαν ανήλικα κορίτσια, τα νάρκωσαν, τα έβαψαν και βίασαν μπροστά σε κάμερες. Και σε όλα αυτά η κοινωνία εκθείαζε τις γυναίκες που βίασαν τα αγόρια και μας ζητούσε να είμαστε ψύχραιμοι όσον αφορά την γυναίκα που βίασε το κορίτσι.
Η θέα όμως και μόνο ενός πέους στην είσοδο μιας πολυκατοικίας είναι αρκετή για να θυμηθούμε πως πλέον δεν ζούμε σε έννομες κοινωνίες αλλά σε καθεστώτα λιθοβολισμού, κρεμάλας και διαπόμπευσης. Η υποκρισία μιας κοινωνίας που αλαλάζει σε μια ηθική επιδειξιομανία.
Επειδή η κοινωνία είδε ένα πέος.
Φυσικά όλοι μας γνωρίζουμε πως εάν τα φύλα ήταν αντεστραμμένα τώρα απλά θα ακούγαμε περισσότερες λατρευτικές ιαχές θαυμασμού για το γυναικείο σώμα και τίποτα παραπάνω. Όπως για παράδειγμα έγινε όταν λίγες μέρες πριν στην Θεσσαλονίκη μια γυναίκα έδειξε τα γυμνά της στήθη μέρα μεσημέρι σε άντρες αστυνομικούς. Το βίντεο της επιδειξίας τράβηξε και ανάρτησε στα μέσα μαζικής δικτύωσης η ίδια. Τόσο άνετα νιώθουν οι γυναίκες και η κοινωνία όταν γυναίκα είναι η θύτης. Και φυσικά καμία κοινωνική κατακραυγή δεν υπήρξε και πουθενά δεν θεωρήθηκε πως κάποιος απειλήθηκε επειδή είδε γυναικείες ρώγες. Καμία δίωξη δεν έγινε στην γυναίκα αυτή και ουδέποτε τιμωρήθηκε αν και η πράξη της ήταν ποινικά κολάσιμη. Και φυσικά η κοινωνία μας δεν ενέδωσε σε ηθική επιδειξιομανία.
Στην Θεσσαλονίκη επίσης εχθές πολίτες αντίκρισαν μια γυναίκα ολόγυμνη στην μέση της οδού Κασσάνδρου. Περπατούσε στον δρόμο χωρίς να φοράει απολύτως τίποτα. Στο άρθρο το περιστατικό περιγράφεται ως “ιδιαίτερο θέαμα”. Κανένας ηθικός πανικός. Κανένα τραύμα. Ουδείς φόβος. Οι κάτοικοι απλά “κοιτούσαν απορημένοι”. Και μπορεί η γυναίκα αυτή να έκανε μια φωτογράφιση όμως αυτό ούτε το γνώριζαν οι κάτοικοι, ούτε ήταν αναγκασμένοι ακόμα και να το γνώριζαν να το αποδεχτούν έτσι απλά. Και όμως το έκαναν. Και η πράξη αυτή αν και πάλι ποινικά κολάσιμη δεν πρόκειται ποτέ να γίνει καν θέμα ως κάτι άλλο πέρα από μια πιπεράτη είδηση.
Το περιστατικό του 22χρονου εργαλειοποίησε άμεσα ο φεμινισμός για να διεξάγει την προπαγάνδα του.
Μέσα σε αυτή το βίωμα αυτής της γυναίκας στο βίντεο είναι κοινό για όλες τις γυναίκες. Και όσες τολμούν να πουν δημόσια πως δεν είναι, βιώνουν και αυτές την οργή των φεμινιστριών. Και φυσικά αναπαράγει την προπαγάνδα του “πιθανού εγκλήματος”.
Σε μια υστεριακή προβολή των απολυταρχικών καθεστώτων που ονειρεύονται οι φεμινίστριες χρησιμοποιούν το περιστατικό για να μας πείσουν για “πιθανά” εγκλήματα. Για άλλη μια φορά. Μέσα στα πλαίσια σεναρίου του Minority Report προσπαθούν ξανά να καθιερώσουν στις κοινωνίες μας πρακτικές ευγονικών πρακτικών.
Ότι ένα έγκλημα δεν είναι ανάγκη να έχει απαραίτητα διαπραχθεί για να εκδικαστεί ως τέτοιο. Δεν ζούμε όμως σε κοινωνίες που καταδικάζουν ανθρώπους για εγκλήματα που δεν έχουν διαπράξει και που “πιθανώς” να διέπρατταν. Και υπάρχουν σοβαροί λόγοι για αυτό. Πάνω σε αυτό το σύστημα αξιών, το τεκμήριο της αθωότητας και των στοιχείων έχουν βασιστεί οι δημοκρατικές μας κοινωνίες και αυτές ακριβώς είναι οι δικλείδες ασφαλείας της. Σε αυτό το άρθρο για παράδειγμα γίνεται μια ψύχραιμη νομική ανάλυση του περιστατικού. Η οποία μας προειδοποιεί για τις συνέπειες που έχει η απόρριψη αυτών των βασικών δημοκρατικών εργαλείων της δικαιοσύνης.
Δεν ζούμε σε κοινωνίες που ο όχλος καταδικάζει ανθρώπους βασιζόμενος στην ηθική επιδειξιομανία του.
Έπειτα ο θύτης πληρεί τις προδιαγραφές της φεμινιστικής προπαγάνδας. Είναι δηλαδή ένας λευκός άντρας που δεν έχει διδαχθεί από την κοινωνία να “ελεγχει” τις ορμές του. Πουθενά και σε κανένα σημείο ο άντρας αυτός δεν παρουσιάζεται ως επιδειξίας που είναι μια αναγνωρισμένη ψυχική νόσος. Η οποία μάλιστα έχει κανονικοποιηθεί για τις γυναίκες. Η ένδυση με κοντές φούστες έχει περιγραφτεί ως μια κοινωνικά αποδεκτή μορφή επιδειξιομανίας. Ένα εγχειρίδιο της νόσου περιγράφει πως “οι γυναίκες επιδεικνύουν τα πάντα εκτός των γενετικών οργάνων, οι άντρες μόνο αυτά”. Πουθενά και σε κανένα σχεδόν σημείο του ελληνικού ίντερνετ ο άντρας αυτός δεν αντιμετωπίστηκε απλά ως άρρωστος που χρειάζεται βοήθεια.
Όπως συχνά για παράδειγμα αντιμετωπίζονται οι γυναίκες που σκοτώνουν τα βρέφη ή τα παιδιά τους. Φέτος για παράδειγμα μια γυναίκα που έσφαξε τον δωδεκάχρονο γιο της την ώρα που κοιμόταν αθωώθηκε στην Κύπρο επειδή απέδωσαν το έγκλημα σε ψυχική διαταραχή. Αθωώθηκε. Καμία κοινωνία δεν εξεγερθεί για αυτή την απόφαση η οποία μάλιστα δεν έγινε καν ευρέως γνωστή.
Κινδυνεύουν άραγε όλα τα 12χρονα αγόρια επειδή αυτή η μάνα δολοφόνησε το δικό της;
Κινδυνεύουν όλα τα βρέφη επειδή κάποιες δολοφονούν τα δικά τους; Είναι κοινό το βίωμα που μοιράζονται τα παιδιά; Πρέπει αυτά να φοβούνται πως οι μητέρες τους θα τα δολοφονήσουν; Πρέπει να αλλάξουν οι νόμοι ώστε να θεωρείται πως μια μητέρα είναι “εν δυνάμη” δολοφόνος επειδή χτύπησε το παιδί της; Χρειάζεται να επιδείξουμε σε αυτό το θέμα ηθική επιδειξιομανία; Όχι φυσικά. Αντιθέτως για άλλη μια φορά βλέπουμε πως οι κοινωνίες μας είναι συγχωρητικές ως προς αυτές τις πρακτικές και μας υπενθυμίζουν πως οι μητέρες που ασκούν βία “χρειάζονται απλά αγάπη”.
Το ότι είναι λευκός ο θύτης είναι επίσης εξαιρετικά σημαντικό για την φεμινιστική ατζέντα. Και αυτό επειδή την ίδια ημέρα που ο 22χρονος συνελήφθη, συνελήφθη και ένας ακόμα επιδειξίας ο οποίος είχε μάλιστα ως θύματα ανήλικα κορίτσια. Όμως ο θύτης δεν είναι ένας λευκός άντρας και έτσι κανέναν ηθικό πανικό δεν δημιούργησε ο φεμινισμός για αυτόν. Δεν είδαμε φωτογραφίες ή βίντεο του, δεν μάθαμε το όνομα και την διεύθυνση του. Δεν πλημμύρισαν τα μέσα μαζικής δικτύωσης από την είδηση αυτή συνοδευόμενη με ευχές για κρεμάλες και κατάρες. Για την ακρίβεια η είδηση πέρασε απαρατήρητη. Που ήταν όλη αυτή η ηθική επιδειξιομανία στην περίπτωση αυτή;
Η φεμινιστική υποκρισία στο μεγαλείο της.
Ο 22χρονος όφειλε να οδηγηθεί στην Δικαιοσύνη για τις πράξεις του και να εκτιμηθεί από αυτήν το κατά πόσο και εάν πρέπει αυτός να τιμωρηθεί ή να βοηθηθεί. Αντί αυτού η φεμινιστική τρομολαγνεία απαιτεί την κεφαλήν του επί πινάκι για να επιβεβαιώσει το αφήγημα του κινδύνου που αποτελεί ο λευκός άντρας για τις γυναίκες. Και να καθιερώσει με ηθικούς εκβιασμούς νέες, μη δημοκρατικές νομικές πρακτικές και καταδίκες με πάντα δυο μέτρα και σταθμά. Οφείλουμε να αντισταθούμε στην δημόσια διαπόμπευση και τον κανιβαλισμό που ο φεμινισμός υποκινεί για να επιβάλλει την μισανδρική του ατζέντα. Η οποία εκτός των άλλων δεν ενδυναμώνει τις γυναίκες αλλά τις αποδυναμώνει.
Εξηγώντας τους ότι “πρέπει να φοβούνται να κυκλοφορούν” και πως “δεν ασθάνονται ασφαλείς”. Την ίδια ακριβώς στιγμή που αποδοκιμάζει τις γυναίκες που δεν φοβούνται να κυκλοφορήσουν και που δεν αισθάνονται απειλή και τρόμο στην θέα και μόνο ενός πέους. Είναι η φεμινιστική προπαγάνδα που επιβάλλει με ηθικούς πανικούς τον τρόμο επειδή έτσι καλλιεργεί ευκολότερα τις μισανδρικές πολιτικές της. Η ηθική επιδειξιομανία του φεμινισμού δεν μας οδηγεί μπροστά αλλά πίσω σε πολύ πολύ σκοτεινές εποχές.
