Ο φεμινισμός έχει εδώ και δεκαετίες εισάγει ξανά στις δυτικές κοινωνίες την ευγονική εγκληματολογία. Ας δούμε όμως τι είναι αυτή. Ο πιο πρόσφατος όρος της ευγονικής στην Ελλάδα είναι “η επιστήμη της βελτίωσης του ανθρώπινου είδους μέσα από επιλεγμένες διασταυρώσεις, προκειμένου να επιτευχθούν τα επιθυμητά χαρακτηριστικά ή να αντιμετωπιστούν κάποια άλλα”. Ιστορικά αυτό εκφράστηκε με παρεμπόδιση της αναπαραγωγής γενετικά ελαττωματικών ατόμων και με ενθάρρυνση αναπαραγωγής διανοητικά άρτιων ατόμων. Η πρώτη πρακτική είναι και η επικρατέστερη και έχει εκφραστεί από την ρίψη στον Καιάδα των παιδιών που οι Σπαρτιάτες θεωρούσαν μη υγιή και φτάνουν μέχρι και στην σημερινή Ισλανδία όπου δεν γεννιούνται πλέον παιδιά με σύνδρομο down εξαιτίας της επιλεκτικής άμβλωσης.
Στην Αμερική μια από τις πρώτες ευγονικές λύσεις για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας εφαρμόστηκε από την Josephine Shaw Lowell το 1880, όταν αυτή εμπνευσμένη από μια μελέτη επί του θέματος δημιούργησε ένα “άσυλο” για τις διανοητικά καθυστερημένες γυναίκες στηριζόμενη στην άποψη πως εάν η κοινωνία δεν τις περιόριζε, θα γεννούσαν ανεξέλεγκτα παιδιά με εγκληματικές τάσεις. Οι προτάσεις της έγιναν αποδεκτές, εφαρμόστηκαν και ήταν η αρχή της διαμόρφωσης της ευγονικής εγκληματολογικής θεωρίας. Ήταν η πρώτη προσπάθεια να ποινικοποιηθεί όχι η ίδια η εγκληματική πράξη αλλά το σώμα ως “φορέας εγκληματικότητας”.
Πατέρας της ευγονικής θεωρείται ο Sir Francis Galton ο οποίος χώρισε τους ανθρώπους σε ομάδες ανάλογα με την “γενετική αξία” της κάθε μίας και ονόμασε την κατώτερη ομάδα “ανεπιθύμητους” προτείνοντας την παρεμπόδιση της αναπαραγωγής αυτής. Η θεωρία του αν και βασίστηκε κυρίως σε στατιστικές και ταξική θεωρία, σε συνδυασμό με άλλες θεωρίες που αναπτύχθηκαν εκείνη την εποχή αποτέλεσαν την αρχή πολλών εγκληματικών πρακτικών.
Όπως για παράδειγμα την υποχρεωτική στείρωση σε πολλά κράτη.
Το 1933 ψηφίστηκε στην Γερμανία ο Νόμος για την “Πρόληψη των γενετικά ασθενών απογόνων” από το Γ΄ Ράιχ. Ο νόμος εμπνεύστηκε από την ευγονική εγκληματολογία. Με θεωρίες όπως του κατά τα άλλα φιλάνθρωπου Henry Boyle των ΗΠΑ, μέλος του συμβουλίου αναδιαμόρφωσης του σωφρονιστικού συστήματος και του Duncan McKim αμερικανού γιατρού που πρότεινε την θανάτωση εγκληματιών με χρήση θαλάμων αερίων για την αποφυγή της πιθανής αναπαραγωγής των εγκληματικών τους γονιδίων. Πάνω από 700.000 άτομα θανατώθηκαν κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου στο όνομα της θεωρίας της ευγονικής εγκληματολογίας.
Τον ορισμό “Ευγονική Εγκληματολογία” χρησιμοποιεί η φεμινίστρια καθηγήτρια εγκληματολογίας Νicole Rafter στο βιβλίο της “The Origins of Criminology – A Reader” το 2009. Εκεί μας εξηγεί πως “Η συγκεκριμένη ιδέα της πρόληψης της εγκληματικότητας μέσω της μείωσης των γεννήσεων παιδιών από εγκληματικές οικογένειες υποστηρίχθηκε από επιστήμονες που αποδεχόντουσαν τη θεωρία των εκφυλισμού και άλλες παρόμοιες θεωρίες που σχετιζόντουσαν με την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους καθώς και με το ρόλο της κληρονομικότητας σε αυτή”.
Προγράμματα ευγονικής συνεχίστηκαν να χρησιμοποιούνται και μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο με την μορφή στείρωσης σε πολλές χώρες. Γράφει ο Χρήστος Τσουραμάνης, εγκληματολόγος. “Ειδικότερα ο πρώτος νόμος για την στείρωση των σκληρών εγκληματιών και των διανοητικά ασθενών ψηφίσθηκε το 1907 στις ΗΠΑ. Με τροποποίησή του το 1914 προστέθηκαν σε αυτούς οι υπότροποι εγκληματίες και οι αλκοολικοί. Το 1910 οι Αμερικανοί δημιούργησαν το “Γραφείο Στατιστικών Δεδομένων της Ευγονικής” (Eugenics Record Office) με ιδρυτή του τον Charles Davenport (1866 – 1944) και ισόβιο διευθυντή του τον Harry Hamilton Laughlin,(1880-1943) εμπνευστή της νομοθετικής ρύθμισης για την υποχρεωτική στείρωση. Το 1922 ο τελευταίος έστειλε στην κυβέρνηση έναν κατάλογο των κοινωνικά απροσάρμοστων που έπρεπε να στειρωθούν.
Προς όφελος της διατήρησης μιας “ισορροπημένης κοινωνίας”.
Ο κατάλογος αυτός περιελάμβανε τους αλήτες, τους ψυχοπαθείς γενικά και τους ψυχοπαθείς εγκληματίες ειδικά. Τις πόρνες, τους ομοφυλόφιλους, τους συφιλιδικούς, τους τοξικομανείς, τους αλκοολικούς. Όπως και αυτούς στους οποίους προσφέρονταν κοινωνική υποστήριξη. Δηλαδή τους πολίτες που ήταν άστεγοι ή αυτούς που έπαιρναν ανεπαρκή μισθό. Επίσης τους πολίτες που είχαν κάποια σοβαρή αναπηρία όρασης ή ακοής. Και τέλος τους φυματικούς ή τους επιληπτικούς. Άτομα στην συντριπτική πλειοψηφία τους άντρες. Με λίγα λόγια οι ευγονιστές πιστεύουν πως η εγκληματικότητα, όπως και άλλα κοινωνικά χαρακτηριστικά, στηρίζονται στην ανθρώπινη φύση.
Όπως ακριβώς πιστεύει και ο φεμινισμός.
Μέσα από δεκαετίες προπαγάνδας ο φεμινισμός είναι ακράδαντος στις θέσεις του. Ο άντρας ρέπει αναμφισβήτητα στην εγκληματικότητα, δολοφονεί, βιάζει και ασκεί σωματική βία στην γυναίκα. Η οποία είναι ανίκανη να εγκληματήσει και όταν το κάνει το κάνει για να αμυνθεί παρά την πράα φύση της. Χρησιμοποιώντας μεροληπτικές στατιστικές και ανυπόστατες θεωρίες περί πατριαρχίας τις οποίες χρησιμοποιεί για να “αποδείξει” την βασιμότητα της “έμφυλης” βίας.
Ο Harry Hamilton Laughlin διεξήγαγε έρευνες στα μέσα του 1920 για να δείξει πως η εγκληματικότητα σε συγκεκριμένες ομάδες και οικογένειες είχε φτάσει σε υψηλά επίπεδα. Οι θεωρητικές αναλύσεις πίσω από αυτές τις έρευνες πρότειναν πως υπήρχε ένα κοινό γενετικό χαρακτηριστικό σε όλες αυτές τις οικογένειες το οποίο και πρότειναν πως ήταν υπεύθυνο για την εγκληματική συμπεριφορά τους: ήταν άντρες μετανάστες από την ανατολική και νότια Ευρώπη. Οι θεωρίες και τα δεδομένα αυτά έχουν πλέον αποδειχτεί ως λανθασμένα μιας και διέπονταν από ουσιαστικά λογικά σφάλματα όχι λιγότερο σημαντικά από την θεώρηση πως “η έμφυλη βία διακρίνεται από τις άλλες μορφές βίας καθώς πηγάζει από την ιστορικά διαπιστωμένη ανισότητα στις σχέσεις κοινωνικής ισχύος/εξουσίας μεταξύ ανδρών και γυναικών, η οποία οδήγησε στην κυριαρχία των ανδρών επί των γυναικών και στις διακρίσεις σε βάρος τους”.
Ή από την θεώρηση της λεγόμενης “γυναικοκτονίας”.
Βάση της οποίας ο φεμινισμός θεωρεί πως οι άντρες δολοφονούν γυναίκες απλά επειδή αυτοί είναι άντρες. Και απλά επειδή αυτές είναι γυναίκες. Παρόλα αυτά οι θεωρίες αυτές ήταν πολύ δημοφιλής εκείνη την εποχή και αποδεκτές από τους πολίτες που αναζητούσαν ασφάλεια και απαιτούσαν περισσότερη προστασία. Και αποτέλεσαν τον βασικό λόγο για τον οποίο θεσπίστηκαν νόμοι για την μετανάστευση. Και νόμοι για την στείρωση εγκληματιών από αυτές τις χώρες. Το 1928 ο Charles B. Davenport σε ένα άρθρο του έγραφε πως “οι εγκληματίες είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους εξαιτίας γενετικών ελαττωμάτων τους”.
“Οι εγκληματίες είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους εξαιτίας γενετικών ελαττωμάτων τους”.
Ένα αφήγημα ιδιαίτερα αρεστό στις φεμινίστριες.
Απλά έχουν ένα άλλο όνομα για αυτό. “Τοξική αρρενωπότητα”. Στιγματίζοντας έτσι γενετήσια αντρικά χαρακτηριστικά. Και προσπαθώντας να τα “αλλάξει” για τον καλό φυσικά των γυναικών αλλά και των ίδιων των αντρών.
Βάση πρόσφατων ερευνών οι γονείς που θέλουν να υιοθετήσουν, αποφεύγουν να υιοθετήσουν αγόρια. Οι λόγοι είναι καθαρά ευγονικοί. Βασισμένα στην φεμινιστική ρητορική τα κοινωνικά αντανακλαστικά φοβούνται την “εγκληματικότητα που υπάρχει στην φύση των αγοριών”. Οι μελετητές εξηγούν πως οι γονείς λένε ότι “σε ένα κορίτσι πρέπει να λένε τι πρέπει να κάνει. Ενώ σε ένα αγόρι τι δεν πρέπει να κάνει”. Οι γονείς φοβούνται πως τα αγόρια τους θα γίνουν εγκληματίες, βιαστές, δολοφόνοι. Ανήκουν στην ομάδα των “ανεπιθύμητων”.
Επειδή ακριβώς αυτό υποστηρίζει και προπαγανδίζει εδώ και δεκαετίες ο φεμινισμός βασιζόμενος στην ευγονική εγκληματολογία.
Δεν είναι αστείο πια. Είναι εξαιρετικά σοβαρό. Αναπαράγουμε θεωρητικό και στατιστικό δόγμα που βασίζεται σε επικίνδυνες πρακτικές. Σε πρακτικές που ιστορικά ήταν υπεύθυνες για φρικιαστικά εγκλήματα σε τεράστια κλίμακα. Σε δόγμα και ιδεολογική θεωρεία του ναζισμού. Και το κάνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Για την υποτιθέμενη ασφάλεια και την προστασία μας. Και για όπως πάντα ψευδώς υπόσχονταν η ευγονική εγκληματολογία: μια καλύτερη κοινωνία.
