Η Πλάνη της Μετάθεσης

Συχνά μας ρωτούν με τι ασχολούμαστε. Και θα απαντήσουμε πως είμαστε ηθοποιοί, συγγραφείς, δάσκαλοι ή κάτι άλλο όμως πως αυτό τον καιρό δουλεύουμε σε αυτή την δουλειά μέχρι να αποφοιτήσουμε ή “μέχρι να μαζέψω λεφτά για να μετακομίσω στην Αθήνα”. “Μέχρι να αγοράσω μια κάμερα”. “Μέχρι να πάρω έναν σωστό υπολογιστή”. “Μέχρι να βρω τον κατάλληλο συνεργάτη”. Θυμάμαι ακριβώς την στιγμή όπου αυτού του είδους οι φαντασιώσεις που χρησιμοποιούσα για να αρνηθώ την σκληρή πραγματικότητα κατέρρευσαν. Δούλευα σε μια εκδοτική εταιρεία, την πιο καταστροφική για την ψυχή μου δουλειά που έχω κάνει ποτέ, όταν καθώς άκουγα έναν πελάτη να μου μιλάει στο τηλέφωνο ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στο γραφείο και συνειδητοποίησα πως δεν είχα γράψει καμία ιστορία για τρία χρόνια. Και η μόνη ιστορία που έλεγα όλο αυτόν τον καιρό ήταν αυτή για την οποία προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου:

ίσως αυτό είμαι όλο.

Μια δημιουργία είναι ένας σελιδοδείκτης που τοποθετείται μέσα στο βιβλίο του χρόνου. Και όσο περισσότερο μας παίρνει να τοποθετήσουμε τον επόμενο στις σελίδες του τόσο πιο ανούσιος μας φαίνεται. Καθώς η σκληρή πραγματικότητα της καθημερινότητας και των αναγκών της με τράβαγε περισσότερο μακρυά από αυτό που μου άρεσε να κάνω, το “είμαι” μεταμορφώθηκε σε “ήμουν”. Ένας συγγραφέας λέει ιστορίες. Ένας ζωγράφος ζωγραφίζει. Και εκείνη την στιγμή, καθώς ακουμπούσα το κεφάλι μου στο γραφείο, συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν πλέον ένας συγγραφέας. Ανέβαλα τόσο πολύ να δημιουργήσω κάτι καινούργιο για τόσο πολύ επαναλαμβάνοντας στον εαυτό μου την ίδια πλάνη ξανά και ξανά. “Δεν μπορώ να κάνω Χ μέχρι να έχω Υ”.

Μόλις θα έχω γραφτεί στο γυμναστήριο, το λάπτοπ, την κάμερα, τον χρόνο, τότε θα μπορώ να γυμναστώ, να γράψω, να φωτογραφίσω, να είμαι χαρούμενος. Την έχω ονομάσει Πλάνη της Μετάθεσης, και είναι ένα από τα πιο ισχυρά, πανταχού παρών ψέματα που έχω πει στον εαυτό μου και που μολύνει ένα τεράστιο φάσμα των προσδοκιών μου. Την υγεία, την αγάπη, την δημιουργικότητα, την ευτυχία. Η Πλάνη της Μετάθεσης βρίσκεται παντού και μας διαφεντεύει τόσο πολύ επειδή όπως τα περισσότερα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας, υπάρχουν συγκεκριμένες περιστάσεις στις οποίες έχει βάση. Δεν μπορώ να πετάξω χωρίς αεροπλάνο. Δεν μπορώ να μαγειρέψω χωρίς υλικά.

Το χειρότερο ήταν πως ακόμα και όταν έβρισκα αυτό που νόμιζα πως χρειαζόμουν, τα πράγματα δεν άλλαζαν.

Η καινούργια κάμερα έμενε στο ράφι και το λάπτοπ θα χρησίμευε μόνο στο να παίζω παιχνίδια. Η ωμή αλήθεια λοιπόν είναι πως δεν είναι η έλλειψη αυτών των πραγμάτων που μας φταίει. Το να έχεις μια αντικολλητική γάστρα δεν σε κάνει μάγειρα. Το να μαγειρεύεις σε κάνει μάγειρα. Ένας συγγραφέας γράφει, είτε με λαπτοπ, είτε με μολύβι, είτε με δανεικό στυλό επάνω σε μια χαρτοπετσέτα. Η πλάνη υπάρχει ως αντιπερισπασμός για το πραγματικό πρόβλημα που συνήθως έχει να κάνει με τον φόβο της αποτυχίας. Όταν συνειδητοποιείς πως δεν έχεις πάει στο γυμναστήριο εδώ και ένα μήνα και μόλις παρήγγειλες να φας απέξω για πέμπτη συνεχόμενη φορά. Όταν αυτό που δημιουργείς δεν βγήκε όσο καλό θα ήθελες. Όταν τελειώνεις κάτι που δεν θέλεις να δείξεις πουθενά επειδή ντρέπεσαι. Όταν σε εγκαταλείπουν. Όταν σταματάνε να απαντάνε στα μηνύματα σου.

Σαν παιδιά είμαστε άφοβα. Ζωγραφίζουμε αυτοκίνητα με δυο ρόδες και λέμε ιστορίες που δεν έχουν κάποια ουσιαστική δομή και η γλώσσα είναι απλή αλλά δεν μας νοιάζει επειδή στο τέλος ο πρωταγωνιστής απέκτησε σούπερ δυνάμεις και πόσο υπέροχο ήταν αυτό;;;;;; Αυτό ήταν το μόνο που μας ενδιέφερε. Η δημιουργία και η έκφραση πετάγονταν από μέσα μας, από την καρδιά και τα δάχτυλα μας σαν ένας φωτεινός πίδακας. Και κάπου στην πορεία προς την ενηλικίωση μας έμαθαν να δαιμονοποιούμε τα λάθη μας. Η αυτογνωσία μπορεί να μην μας οδηγεί μακριά από την Πλάνη της Μετάθεσης, όμως μας δίνει την δυνατότητα να επιλέξουμε έναν διαφορετικό τρόπο ύπαρξης. Και με κάθε μικρό βήμα προς αυτόν τον διαφορετικό τρόπο ύπαρξης νιώθουμε το βάρος του αυτόματου πιλότου της ζωής μας όλο και λιγότερο.

Ένας συγγραφέας γράφει.

Εάν έχω μάθει κάτι από τον φόβο της αποτυχίας που παλιότερα διαφέντευε τόσο την ζωή μου είναι δυο απλά πράγματα. Το πρώτο είναι πως είναι καλύτερο να περιμένουμε την αποτυχία αντί να την φοβόμαστε. Το δεύτερο είναι να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας συχνά και που, πως μια ζωή που είναι αποκλειστικά και μόνο γεμάτη με αποτυχίες είναι μια ασύγκριτα καλύτερη ζωή από μία που δεν άρχισε ποτέ να είναι αυτή που πραγματικά θέλαμε.