Η αντρική αυτοεκτίμηση είναι το πρώτο πράγμα που στοχεύουν οι φεμινίστριες. Όσο καιρό υπάρχει αυτή η σελίδα έχω λάβει πολλά μηνύματα αντρών που δεν πατούν λάικ σε αναρτήσεις ή δεν τις μοιράζονται επειδή φοβούνται τις αντιδράσεις των φεμινιστριών. Αυτό που με θλίβει όμως περισσότερο είναι μηνύματα που λαμβάνω από απελπισμένους άντρες που δεν έχουν κανέναν να μιλήσουν και που έχουν πειστεί πως το μαρτύριο τους δεν έχει καμία σημασία. Άντρες που ο λόγος τους είναι διάχυτος με τύψεις γιατί δεν μπορούν να είναι ή να γίνουν “καλύτεροι” σε αυτόν τον αγώνα δρόμου που αντιμετωπίζουν καθημερινά. Ομολογώ πως σε κάποια έχω δακρύσει όχι μόνο από το βάρος της εξομολόγησης αλλά και από την ντροπή που ξεκάθαρα φαίνεται να κουβαλά αυτή.
Το κείμενο αυτό είναι για όλους αυτούς τους άντρες, τους ανθρώπους που η αφόρητη γκρίνια του φεμινισμού τους έχει εκπαιδεύσει να πιστεύουν πως τα προβλήματα τους είναι ασήμαντα. Και πως η ζωή τους έχει αξία μόνο όσο αγωνίζονται για να ικανοποιήσουν άλλες/ους.
Και ποτέ τον εαυτό τους.
Ένα παλιό Περσικό παραμύθι λέει την ιστορία ενός Βασιλιά ο οποίος μάζεψε ένα συμβούλιο σοφών και τους ζήτησε να δώσουν στο αγαπημένο του δαχτυλίδι την δύναμη να τον κάνει να νιώθει καλύτερα στις δύσκολες στιγμές του. Οι σοφοί χάραξαν επάνω στο δαχτυλίδι τις λέξεις “ακόμα και αυτό θα περάσει”. Σε ένα ποίημα του Φιτζέραλντ ένας Σουλτάνος ζητά από τον Βασιλιά Σολομώντα να του πει μια πρόταση η οποία θα είναι πάντα αληθινή, στις καλές ή τις κακές στιγμές του ανθρώπου. Ο Σολομώντας του απάντησε “ακόμα και αυτό θα περάσει”. Ο χρόνος μας πάει μόνο μπροστά, και η μοναδική σταθερά είναι πως όλα κάποια στιγμή θα περάσουν. Τα όμορφα και τα άσχημα. Η ζωή. Και ο πόνος. Όσο και εάν νομίζεις πως δεν μπορείς να αντέξεις, όσο δύσβατο και να είναι το βουνό που υπάρχει μπροστά σου, ακόμα και αυτό θα περάσει.
Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι που κατέχουν την δύναμη σε μια οποιαδήποτε μορφής σχέσης είτε αυτοί είναι γονείς, εραστές ή φίλοι, προσπαθούν υποσυνείδητα ή εντελώς εσκεμμένα, να διατηρούν ένα είδος ελέγχου επάνω στους αγαπημένους τους κατακρατώντας την αγάπη και την επαφή, αφήνοντας τους έτσι να τα αποζητούν απελπισμένα και συνεχώς. Αυτό είναι μια διαδικασία που οδηγεί στην εξάρτηση. Ένα ναρκωτικό.
Η υποτιθέμενη ανικανότητα των εξαρτημένων αυτών ανθρώπων να καταφέρουν να ικανοποιήσουν τις υποτιθέμενες προσδοκίες των αγαπημένων τους, οδηγεί συχνά σε μια ισχυρή αίσθηση έλλειψης αυτοεκτίμησης. Που με την σειρά της γίνεται το μέσο με το οποίο οι άνθρωποι αυτοί αφήνονται στον χειριστικό αυτό έλεγχο. Με αποτέλεσμα η αντρική αυτοεκτίμηση τους να κομματιάζεται.
Τις τύψεις.
Το κλειδί στο να μπορούμε να κατανοήσουμε τον πόνο που προέρχεται από τις τύψεις που αισθάνεται κάποιος άνθρωπος είναι ότι δεν έχει σημασία εάν εμείς πιστεύουμε πως αυτός έχει κάνει κάτι κακό ή όχι. Σημασία έχει πως αυτός το πιστεύει.
“Εγώ φταίω”. Λέξεις που στις συνθήκες μιας χειριστικής σχέσης μπορούν να μας παγιδεύσουν στον χρόνο μην αφήνοντας μας το περιθώριο να εξελιχθούμε. Οι τύψεις είναι ένα ιδιαίτερα αιχμηρό δίκοπο μαχαίρι.
Έχω παρακολουθήσει τις ζωές πανέμορφων ανθρώπων να καταστρέφονται. Υποτιθέμενη αγάπη να τους συντηρεί σε μια κατάσταση ημιδιαμονής στις ζωές τους θέτωντας τους συνεχώς ερωτήματα σε υποτιθέμενα λάθη. Θα τους ικανοποιούσαμε; Το ναρκωτικό αντικαθιστά την αγάπη. Ένα μίσος απέναντι στον εαυτό μας οριοθετεί το πόσο ενδιαφερόμαστε. Όσο πιο πολύ μισούμε τον εαυτό μας, αυτό που είμαστε, τόσο πιο πολύ αξίζουμε την αγάπη του τυράννου μας. Η αντρική αυτοεκτίμηση έχει ήδη κατασπαραχτεί. Η σχέση μας αποτελείτε απλά από συναισθηματικές νάρκες και χειριστική πρέζα. Μια πρέζα που δεν μας αφήνει να αντικρίσουμε μια απλή αλήθεια:
Μπορεί όντως να μην μπορούμε πάντα να επιλέξουμε ποιον θα αγαπήσουμε. Όμως η αγάπη που μας δίνεται ή δεν μας δίνεται δεν είναι ανάγκη να προσδιορίζει το ποιοι είμαστε.
Εμείς το κάνουμε αυτό. Μέσα από τις πράξεις μας. Και εάν παραδώσουμε την αυτοεκτίμηση και την αξιοπρέπεια μας σε ανθρώπους που την βάλλουν και την καταχράζονται, είναι στο χέρι μας να καταλάβουμε πως αυτό ήταν επιλογή μας. Το ζητούμενο δεν είναι να πάρουμε πίσω στα χέρια μας αυτή την δύναμη της αυτοεκτίμησης. Το ζητούμενο είναι να καταλάβουμε πως ήταν πάντα στα χέρια μας. Ειδάλλως ρισκάρουμε να επαναλάβουμε το ίδιο ακριβώς μοτίβο, ξανά και ξανά.
Και ξανά.
Μπορεί να μην έχουμε κανένα έλεγχο στο τι μας κάνουν οι άλλοι. ‘Όπως ο αγαπημένος Βίκτωρ Φράνκλ είπε: “Ανάμεσα στο ερέθισμα και την αντίδραση υπάρχει ένα κενό. Μέσα σε αυτό το κενό βρίσκεται η δύναμη να διαλέξουμε την αντίδραση μας. Και μέσα στην αντίδραση μας βρίσκεται το μέγεθος της ωριμότητας και της ελευθερίας μας”.
Στο τέλος της ημέρας χρειάζεται να πράττουμε συνειδητά ώστε ακόμα και αυτό να περάσει.
