“Έμφυλη” βία & μύθοι μέρος τρίτο
Όταν ακούτε μια φεμινίστρια να λέει πως κάτι είναι “έμφυλη” βία, οι πιθανότητες είναι πως λέει κάτι που είναι είτε παραποιημένο, είτε απλά ψέμα. Το άρθρο αυτό θα δείξει πως οι φεμινίστριες λένε ψέματα για την “έμφυλη” βία. Καθώς όλες σχεδόν οι χώρες του κόσμου “μένουν μέσα” για να προφυλαχθούν από τον covid-19, έχουμε ακούσει σωρό από φεμινίστριες να προβάλλουν πως η “έμφυλη” βία απέναντι στις γυναίκες έχει αυξηθεί. Οι φεμινίστριες λένε πως αυτό ήταν αναμενόμενο.
Από ένα άρθρο της Guardian ενημερωνόμαστε πως “η αυξημένη βία κατά των γυναικών ήταν ένα αναμενόμενο γεγονός της πανδημίας”.
Το άρθρο μας εξηγεί πως “η αύξηση στην βία επαναλαμβάνεται σε πολλές καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης”. Η καταμέτρηση στην αύξηση της βίας βασίζετε σε γραμμές αναφοράς ενδοοικογενειακής βίας. Όχι σε κάποια έρευνα. Επίσης στις περισσότερες από αυτές τις χώρες -όπως για παράδειγμα στην Ελλάδα που αναφέρεται στον άρθρο- δεν υπάρχουν γραμμές αναφοράς για τους άντρες. Υπάρχουν μόνο γραμμές αναφοράς για τις γυναίκες. Σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητώ όμως ότι τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας έχουν αυξηθεί εξαιτίας μιας τέτοιας κρίσης. Όπως εξάλλου είμαι σίγουρος πως και σωρό άλλων πραγμάτων όπως καταχρήσεις ουσιών ή αυτοκτονίες.
Αυτό που αμφισβητώ είναι πως αυτή η βία αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες.
Στο άρθρο, όπως και σε δεκάδες άλλα, σε εκπομπές και ενημερώσεις, οι άντρες δεν παρουσιάζονται ποτέ ως θύματα βίας. Χαμένοι στο αφήγημα της “έμφυλης” βίας η βία που δέχεται ο άντρας στο σπίτι του καθίσταται αόρατη. Το άρθρο αναφέρει τα μέτρα που διάφορες χώρες παίρνουν κατά της βίας που δέχονται οι γυναίκες. Αποκλειστικά.
Ακόμα και η πιο σκληροπυρηνική φεμινίστρια θα παραδεχτεί ότι σπάνια κάποια γυναίκα μπορεί να ασκήσει βία στον σύντροφο της αλλά πως αυτό δεν συγκρίνεται με την βία που οι άντρες ασκούν σε γυναίκες. Σε βαθμό ή συχνότητα. Το περιβόητο ξέπλυμα της “μη ποιοτικής βίας” που ασκούν οι γυναίκες μας εξηγεί πως η βία των γυναικών δεν μετράει. Και πως μετράει μόνο των αντρών που είναι “ποιοτική”. Φυσικά υπάρχουν τουλάχιστον 200 έρευνες που έχουν αποδείξει πως οι γυναίκες ασκούν ισόποση βία με τους άντρες αλλά αυτά τα δεδομένα δεν αφορούν τον φεμινισμό.
Η πραγματικότητα δεν αφορά τον φεμινισμό.
Σε ένα άρθρο της πέρυσι η New York Times, κάνει αναφορά σε μια έρευνα του 2017 η οποία δείχνει πως το 32% των θυμάτων που δολοφονήθηκαν από τις συντρόφους τους ήταν άντρες. Το 32% δεν είναι ένας αδιάφορος ή μικρός αριθμός. Παρόλα αυτά το άρθρο ασχολείται αποκλειστικά με τις δολοφονίες γυναικών και τα μέτρα που έχουν παρθεί για να τις αποτρέψουν.
Το 2018 ο επίσημος Αμερικανικός φορέας για την ενδοοικογενιακή βία και την σεξουαλική βία μας αναφέρει σε επίσημη έκθεση πως το 36% των αντρών, ποσοστό μεγαλύτερο από το 33% αντίστοιχα των γυναικών, έχουν βιώσει σεξουαλική βία, σωματική βία ή εμμονική παρακολούθηση (stalking) από τις συντρόφους τους.
Στην Ελλάδα 3 στους 10 παντρεμένους άντρες κακοποιούνται σωματικά στο σπίτι από τις συντρόφους τους. 7 στους 10 παντρεμένους άντρες βιώνουν ψυχολογική βία.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα τα αγόρια κακοποιούνται περισσότερο από τα κορίτσια. Και κυρίως από τις μητέρες τους.
Υπάρχουν λοιπόν αδιαμφισβήτητα στοιχεία ότι οι άντρες βιώνουν σε μεγάλο βαθμό ενδοοικογενειακή βία. Παρόλα αυτά οι φεμινίστριες το αρνούνται για τόσες πολλές δεκαετίες που ο περισσότερος κόσμος σοκάρεται όταν μαθαίνει την αλήθεια. Οι φεμινίστριες καταφέρνουν να αποκρύπτουν την αλήθεια με 7 βασικές μεθόδους που έχουν συζητηθεί σε ακαδημαϊκό επίπεδο.
1) Απόκρυψη στοιχείων.
2) Αποφυγή αναζήτησης στοιχείων που δεν είναι συμβατά με την θεωρεία της Πατριαρχίας.
3) Αναφορές μόνο σε έρευνες που δείχνουν άντρες ως θήτες.
4) Αναφορές σε έρευνες ότι υποστηρίζουν τις φεμινιστικές θεωρίες όταν στην πραγματικότητα δεν τις υποστηρίζουν.
5) Δημιουργώντας “στοιχεία” βάση των παραπομπών.
6) Παρεμποδίζοντας την έκδοση άρθρων και ερευνών και παρεμποδίζοντας έρευνες οι οποίες μπορεί να έρθουν σε αντίθεση με την ιδέα της επικράτησης της αντρικής βίας στα πλαίσια της ενδοοικογενειακή βίας.
7) Παρενοχλώντας, απειλώντας και τιμωρώντας ερευνητές που φέρνουν στο φως στοιχεία που έρχονται σε αντίθεση με την φεμινιστική ιδεολογία.
Και τέλος εφεύρουν συνεχώς καινούργιες ορολογίες που κάνουν την βία των γυναικών να φαίνεται ανυπόστατη.
Όπως για παράδειγμα είδαμε πιο πάνω με “ποιοτική” και “μη ποιοτική” βία. Έχω ήδη κάνει μια ανάλυση στο πως οι φεμινίστριες παραποιούν τα αποτελέσματα μιας έρευνας και εφεύρουν στοιχεία από το πουθενά σε περιπτώσεις κρίσης, συγκεκριμένα για τις πυρκαγιές στην Αυστραλία λίγο καιρό πριν. Ή στην περίπτωση των στοιχείων που δίδονται για την ενδοοικογενειακή βία στην Ελλάδα.
Σήμερα όμως θα δούμε πως μεθοδικά αποκρύπτουν την βία που οι γυναίκες ασκούν στους άντρες. Δείχνοντας σας μια έρευνα που έχει χρησιμοποιηθεί χιλιάδες φορές από τις φεμινίστριες για να δείξει πως η βία κατά των γυναικών αυξάνεται σε περιόδους κρίσης. Η έρευνα εκδόθηκε το 2010 και έχει αναφερθεί στα περισσότερα από τα άρθρα που ασχολούνται με την αύξηση της ενδοοικογενιακής βίας σε περιόδους κρίσης, ακόμα και σε άρθρα για την αύξηση της βίας στην πανδημία του covid-19.
Η έρευνα διεξήχθη 2 χρόνια μετά το το πέρασμα της Κατρίνα στον Μισισίπι. Και αφορά εκατοντάδες νοικοκυριά σε μια τεράστια έκταση. Μελετούσε την ενδοοικογενιακή βία πριν και μετά την Κατρίνα. Η έρευνα ανέφερε αύξηση κατά 98% της βίας κατά των γυναικών, και αυτός ο φαντασμαγορικός αριθμός έχει γίνει βάιραλ για περισσότερο από μια δεκαετία σε περιόδους κρίσης από τις φεμινίστριες. Το 98% της αύξησης της βίας κατά των γυναικών σε περιόδους κρίσης αναφέρθηκε πολλάκις στην περίοδο των πυρκαγιών στην Αυστραλία σαν απόδειξη της αύξησης της βίας κατά των γυναικών και χρησιμοποιήθηκε σαν μοχλός για να αντλήσει κρατικό χρήμα για οργανώσεις γυναικών.
Όμως το πραγματικό εύρημα της έρευνας δεν αναφέρεται πουθενά εδώ και δέκα χρόνια.
Στην περίληψη της μελέτης διαβάζουμε πως “οι αναφορές για σωματική βία αυξήθηκαν από 4.2% σε 8.3% για τις γυναίκες και δεν άλλαξαν καθόλου για τους άντρες”. Από εκεί προέρχεται το περίφημο 98%. Φυσικά όπως γίνεται συνήθως κανείς δεν διαβάζει κάτω από την περίληψη που απλά πιστοποιεί την ήδη προδιαθετημένη άποψη για την ενδοοικογενειακή βία που για δεκαετίες έχουν καλλιεργήσει οι φεμινίστριες. Εάν όμως κάποιος διαβάσει παρακάτω στην έρευνα θα εκπλαγεί.
Σύμφωνα με την έρευνα 11 γυναίκες (4.2%) είχαν αναφέρει βία πριν την Κατρίνα, και 17 γυναίκες (8.3%) ανέφεραν βία μετά την Κατρίνα. Όμως από το 11 μέχρι το 17 δεν έχουμε μια αύξηση 98% αλλά μια αύξηση 54.5%. Το 11 δεν μπορεί να αντιστοιχεί σε 4.2% και το 17 σε 8.3%. Αλλά υποθέτω πως είτε οι φεμινίστριες δεν ξέρουν μαθηματικά ή απλά το 98% ακούγεται καλύτερα από το 54.5%. Θα παραδεχτώ όμως πως υπάρχει μια αύξηση. Αν και μιλάμε για ένα πολύ μικρό αριθμό γυναικών σε μια τόσο μεγάλη περιοχή. Επίσης η έρευνα δεν μας λέει τι είδους βία είχε αναφερθεί. Σωματική βία; Απειλές; Ψυχολογική βία; “Ποιοτική” ή “μη ποιοτική” βία; Αλλά το ξεπερνάμε κι αυτό.
Το πιο ενδιαφέρον από όλα είναι οι αναφορές βίας κατά των αντρών που όπως μας λέει η περίληψη της μελέτης “δεν άλλαξαν”. Οι περισσότεροι άνθρωποι που διαβάζουν την περίληψη της έρευνας θα υποθέσουν πως ο αριθμός των αναφορών βίας από άντρες ήταν μικρότερος πριν και μετά την Κατρίνα και πως δεν άλλαξε καθόλου. Σωστά;
Λάθος.
Γιατί η έρευνα μας δείχνει πως ο αριθμός αναφορών για βία από άντρες ήταν μεγαλύτερος πριν και μετά την Κατρίνα από αυτόν των γυναικών. Πράγμα το οποίο δεν αναφέρεται πουθενά στην περίληψη. Και φυσικά δεν αναφέρεται πουθενά σε όλες τις αναφορές που εδώ και μια δεκαετία οι φεμινίστριες κάνουν στην έρευνα αυτή. Δεν αναφέρεται πουθενά σε ομιλίες, σε άρθρα και εκπομπές που η έρευνα χρησιμοποιείται ως απόδειξη της αύξησης της βίας κατά των γυναικών. Η έρευνα λοιπόν μας λέει πως 18 άντρες (11.7%) είχαν αναφέρει βία πριν την Κατρίνα, και 21 άντρες (10%) ανέφεραν βία μετά την Κατρίνα. Ο αριθμός των κακοποιημένων αντρών ήταν μεγαλύτερος και πριν και μετά την κρίση της Κατρίνα.
Και παρόλα αυτά αυτό όχι μόνο δεν αναφέρεται πουθενά αλλά και στην περίληψη της έρευνας μας εξηγείτε πως “ο αριθμός δεν άλλαξε καθόλου για τους άντρες” ενώ έχει αλλάξει. Όπως επίσης δεν βγάζει κανένα νόημα πως ο μεγαλύτερος αριθμός 21 (10%) παρουσιάζεται στατιστικά ως μικρότερος από το 17 (11.7%).
Και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι φεμινίστριες συνεχίζουν ακάθεκτα να μεροληπτούν και να αποκρύπτουν μεθοδικά την ενδοοικογενιακή βία που οι γυναίκες ασκούν στους άντρες ακολουθώντας τα 7 βήματα που ανέφερα πριν.
Περισσότεροι άντρες από ότι γυναίκες ανέφεραν ενδοοικογενειακή βία πριν την Κατρίνα. Και περισσότεροι άντρες από ότι γυναίκες ανέφεραν ενδοοικογενειακή βία μετά την Κατρίνα. Και αυτό δεν αναφέρεται πουθενά. Εδώ και 10 χρόνια. Η αναφορά στην έρευνα γίνεται αντιθέτως για να στηρίξει το διήγημα του φεμινισμού για την “έμφυλη” βία.
Την στιγμή που τα ευρήματα της έρευνας δεν υποστηρίζουν την “έμφυλη” βία.
Η παραποίηση λοιπόν στα ευρήματα της έρευνας, η μεθοδική απόκρυψη της βίας που βιώνουν οι άντρες από τις συντρόφους τους, και η δημιουργία ειδικής ορολογίας για την βία -από το “εμφυλη” μέχρι το “κατά των γυναικών” και το “γυναικοκτονία”- είναι ο λόγος που δεν έχουμε κανένα δίχτυ προστασίας για την βία που βιώνουν οι άντρες. Εφόσον οι στρατηγικές αυτές απορροφούν όλους τους πόρους “για να προστατέψουν τις γυναίκες” και όχι τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας. Όλη αυτή η ειδική ορολογία προσπαθεί να πείσει πως οι γυναίκες δέχονται βία ή δολοφονούνται εξαιτίας του φύλου τους. Κάτι που φυσικά δεν μπορεί να αποδειχτεί. Και έτσι είναι εξαιρετικά βολικό ώστε να ξεπλένει συνάμα την βία που οι γυναίκες ασκούν στους άντρες.
Ότι η βία που δέχονται οι γυναίκες είναι “ειδική” και άρα χρειάζεται “ειδική” μεταχείριση και αντιμετώπιση.
Ενώ η βία που δέχονται οι άντρες είναι “απλή” βία. Ότι η “έμφυλη” βία είναι κοινωνικά αποδεκτή. Την στιγμή που όλα τα δυτικά κράτη παίρνουν άμεσα μέτρα για την καταπολέμηση της. Και κανένα για την “απλή” που αφορά τους άντρες. Ή ότι η “γυναικοκτονία” είναι μια περισσότερο σοβαρή δολοφονία. Επειδή πράττεται εξαιτίας του φύλου και μόνο. Ενώ η “απλή” δολοφονία των αντρών από γυναίκες δεν αποτελεί κάποιο είδους διάκρισης. Ή μπορεί και να ήταν ακόμα και “απαραίτητη” για να αμυνθεί η ευάλωτη γυναίκα. Το ίδιο ακριβώς υποστηρίζουν και για την ψυχολογική βία, όπως και την ψυχολογική κατάσταση του θύματος όταν αυτό είναι γυναίκα. Μια στρατηγική που προσπαθεί να πείσει πως οι άντρες δεν είναι και τόσο άνθρωποι όσο είναι οι γυναίκες.
Φυσικά μπορεί οι άντρες να μην αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο όπως οι γυναίκες όταν τους ασκείται σωματική ή ψυχολογική βία. Όμως αυτό δεν κάνει την ίδια την βία λιγότερο σοβαρή ή σημαντική. Και σίγουρα δεν δικαιολογεί την ανήθικη, μεθοδική απόκρυψη της βίας που δέχεται ο άντρας με αποτέλεσμα την ολική έλλειψη κοινωνικών φορέων που να τον βοηθούν και να τον προστατεύουν από αυτήν.
Πριν λίγες ημέρες το ίντερνετ πλημμύρισε με περισσότερη φεμινιστική προπαγάνδα υπό την μορφή “στατιστικών στοιχείων”, τα οποία υποθετικά μας έδειχναν πως εκατομμύρια χρηστών (και όχι αντρών) χρησιμοποιούν συγκεκριμένες λέξεις αναζήτησης. Διαβάζοντας μερικά τέτοια άρθρα μου δημιουργήθηκαν συγκεκριμένες απορίες για την λογική πίσω από αυτές τις υποθέσεις. Όπως για παράδειγμα, δεν αναφέρεται το φύλο. Ή ο λόγος για τον οποίο γίνεται η αναζήτηση. Μια μέρα μετά η “έρευνα” αυτή αποσύρθηκε επειδή η μεθοδολογία της ήταν λανθασμένη. Κάτι που εγώ για παράδειγμα αντιλήφθηκα απλά διαβάζοντας τα “στοιχεία”.
Και έτσι ακριβώς λειτουργεί η φεμινιστική προπαγάνδα.
Χρησιμοποίησαν δηλαδή ένα άρθρο του Journal of General Phychology, ενός επιστημονικού περιοδικού, με μια στατιστική με λανθασμένη μεθοδολογία που κατασκεύασε κάποια φεμινίστρια ερευνήτρια, έγινε βάιραλ, διαφημίστηκε ως βία “κατά των γυναικών” αποκλειστικά, και μετά βγήκε μούφα. Το κακό όμως έχει ήδη γίνει. Εκατομμύρια αναγνώστες έχουν διαβάσει αυτές τις ανοησίες και πιστεύουν πως εκατομμύρια αντρών γκουγκλάρουν ολημερίς τρόπους για να κάνουν κακό στις γυναίκες. Και ελάχιστος κόσμος θα διαβάσει ημέρες μετά, την διόρθωση στα άρθρα που εξηγεί πως η έρευνα εντέλει ήταν λανθασμένη. Ανακυκλώνοντας έτσι τον μύθο για την “έμφυλη” βία. Τι κρατάμε λοιπόν από όλο αυτό; Κρατάμε ότι όντως μελέτες δείχνουν ότι η ενδοοικογεvειακή βiα, έχει αυξηθεί κατακόρυφα στην περίοδο της πανδημίας. Όμως και για τα δυο φύλα. Αυτό δείχνουν τα στοιχεία. Και αυτό αποκρύπτουν μεθοδικά τέτοιες τσαρλατανικές μέθοδοι.
Η ερευνήτρια που δημιούργησε αυτή την φεμινιστική ψευδοέρευνα απολογήθηκε δημόσια για αυτήν την επόμενη ημέρα. Γράφοντας συγκεκριμένα πως ζητάει συγνώμη επειδή μπορεί με αυτή να προκάλεσε ζημιά σε θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Ζητάει επίσης από το Journal of General Phychology να αποσύρει την “έρευνα” της. Κάτι που από μόνο του μας λέει πολλά για το πόσο εύκολα αυτές οι ψευδοέρευνες πλέον βρίσκουν αποδοχή στο Ακαδημαϊσμό. Διαβάζοντας το βιογραφικό της βλέπουμε πως βρίσκεται σε ηγετική θέση κρατικού φορέα και πως η δουλειά της αποτελείται κυρίως από “έρευνες” “σπουδών φύλου“. Μένει να δούμε εάν θα απολογηθούν δημόσια και όλες αυτές οι φυλλάδες που αναπαρήγαγαν αυτή την μισανδρική προπαγάνδα, χωρίς δεύτερη σκέψη στο όνομα του φεμινιστικού αφηγήματος.
