Ο “σωτήριος” Μεγάλος Αδερφός και ο φεμινισμός

Δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας δεν χάνουν ευκαιρία να μας υπενθυμίζουν συνεχώς πως το ριάλιτι του Big Brother είναι σκουπίδι. Πριν από μερικούς μήνες ένας ακόμα από αυτούς τους ηθικούς κατακλυσμούς συντάραξε το ελληνικό ίντερνετ. Ένας από τους παίχτες, τόλμησε να πει λέξεις. Και φυσικά το ελληνικό ίντερνετ, η προοδευτική αριστερά, ο πολιτικά ορθός φιλελευθερισμός, η ρηξικέλευθη αναρχία, η συντηρητική δεξιά και τέλος πάντων οτιδήποτε πολιτικό αναπνέει αυτή την στιγμή που μιλάμε αποφάσισαν πως οι λέξεις δεν πρέπει να λέγονται. Αποφάσισαν πως οι λέξεις είναι επικίνδυνες.

Και πως πρέπει να τιμωρηθούν.

Οι λέξεις που έπρεπε φυσικά να τιμωρηθούν αφορούσαν την ασφάλεια της γυναίκας. Πέντε λέξεις σε ένα τηλεοπτικό σόου που υποθετικά απειλούσαν την ασφάλεια της γυναίκας ήταν αρκετές για να υπάρξει ένας τεράστιος ηθικός πανικός, προτάσεις για εισαγγελική παρέμβαση, ακύρωση της εκπομπής, αποχώρηση χορηγών, τιμωρία του παίχτη, διασυρμός του, τοποθέτηση όλων σχεδόν των πολιτικών κομμάτων και ακόμα και κυβερνητική παρέμβαση. Όλα αυτά τώρα για πέντε λέξεις. Και σε μία κοινωνία που όπως μας λένε οι φεμινίστριες καλλιεργεί βιασμό.

Η κοινωνία που η φεμινίστριες μας λένε πως καλλιεργεί βιασμό έκανε μέχρι και κρατική παρέμβαση σε μια εκπομπή. Επειδή κάποιος είπε απλά την λέξη βιασμό. Δεν την έκανε όταν ο ίδιος παίχτης έκανε ομοφοβικά σχόλια προς έναν ομοφυλόφιλο παίχτη. Δεν την έκανε όταν μια παίχτρια έβγαλε το σουτιέν της και το πέταξε στα μούτρα ενός συμπαίχτη της. Δεν το έκανε όταν άντρες και γυναίκες στην εκπομπή τριγυρνούσαν με τα οπίσθια τους σε κοινή θέα. Δεν το έκανε όταν μια παίχτρια έπιασε το πέος ενός συμπαίχτη της χωρίς την συναίνεση του. Δεν το έκανε όταν μια παίχτρια είπε πως επιθυμεί να δολοφονήσει όλους τους άντρες στον κόσμο. Όχι. Το έκανε όταν άκουσε την λέξη βιασμός. Τότε εξαγριώθηκε ο Μεγάλος Αδερφός.

Η κουλτούρα του βιασμού είναι ένα ακόμα εργαλείο του φεμινισμού που χρησιμοποιείται -καλά το μαντέψατε- ως δικαιολογία για περισσότερη λογοκρισία και ποινικοποίηση της έκφρασης των αντρών και μόνο φυσικά. Όπως και με όλους τους υπόλοιπους ηθικοπλαστικούς πανικούς που έχουν δημιουργηθεί ιστορικά από συντηρητικά μυαλά, δεν έχει καμία απολύτως βάση. Και προωθείται ξεκάθαρα για πολιτικές που ανοίγουν τον δρόμο σε περισσότερη λογοκρισία και ποινικοποίηση της ελευθερίας της έκφρασης.

Οι ταινίες νουάρ ξεκίνησαν το 1930 και ήταν συχνά εμπλουτισμένες με βίαιη και σκληρή εγκληματική θεματική.

Ο κόσμος θεώρησε πως τα πρότυπα αυτά δημιουργούν περισσότερη βία και για αυτό το Χόλιγουντ εισήγαγε το 1943 ένα πλαίσιο κανόνων γνωστό ως Hay’s code το οποίο διαμόρφωνε ηθικά τι μπορεί και τι δεν μπορεί να δείχνει μια ταινία εκείνη την εποχή. Ένας από τους κανόνες ήταν ότι δεν μπορούσες να δείξεις μια διαφυλετική σχέση. Κάτι το οποίο εκείνη την εποχή περιόριζε τους ρόλους για τις ηθοποιούς που δεν ήταν λευκές. Η Anna May Wong, μια Αμερικανο-Κινέζα ηθοποιός γνωστή στην περίοδο αυτή κατέληξε να παίζει αποκλειστικά ρόλους του στερεότυπου της Μυστήριας Ανατολίτισσας. Γεγονός που κατέστησε το στερεότυπο δημοφιλές μιας και η Anna May Wong ήταν μια δημοφιλής και αγαπητή ηθοποιός ακόμα και πριν από αυτό. Η αρχική υπόθεση της κοινωνίας ότι τα βίαια στερεότυπα των ταινιών νουάρ γεννούσαν περισσότερη βία ήταν λάθος. Η λογοκρισία των ταινιών όχι μόνο γέννησε η ίδια βία αλλά και έκανε δημοφιλή σεξιστικά και ρατσιστικά στερεότυπα.

To παραμύθι η Πεντάμορφη και το Τέρας θεωρείται από τους ανθρωπολόγους ένας από τους αρχαιότερους μύθους στην ανθρωπότητα και έχει τις ρίζες του στην εποχή του Χαλκού. Η πρώτη του καταγραφή σε μορφή παραμυθιού έγινε το 1740 από την γνωστή τότε συγγραφέα Madame Gabrielle-Suzanne de Villeneuve. Ήταν περίπου 100 σελίδες και περιλάμβανε μια περισσότερο πολύπλοκη ιστορία. Με περισσότερες και δυναμικότερες γυναίκες πρωταγωνίστριες και με ισχυρές και πρωτόγνωρες για την τότε εποχή θέσεις για θέματα όπως η θέση της γυναίκας στην σχέση, στον γάμο, στο προξενιό και τον οικογενειακό βίο. Το παραμύθι κρίθηκε ακατάλληλο για τα παιδιά. Και το 1756 εκδόθηκε η περισσότερο γνωστή σε όλους μας έκδοση όπου χρησιμοποιήθηκε για να κανονικοποιήσει την διαφορά ηλικίας σε γάμους που γινόντουσαν με προξενιά εκείνη την εποχή.

Οι απαγορευτικές και λογοκριτικές πολιτικές ιδίως στην ποπ κουλτούρα ξεκινούν πάντα για να “προστατέψουν”.

Και καταλήγουν να χρησιμοποιούν την “προστασία” τους ως Δούρειους ίππους για περισσότερο πουριτανισμό και την καλλιέργεια συντηρητισμού. Η λογοκρισία ήταν και θα είναι πάντα ο φυσικός εχθρός της ελευθερίας, της έκφρασης και της εξέλιξης. Η λογοκρισία είναι βία. H RAINN είναι η μεγαλύτερη οργάνωση για τα θύματα βιασμού και την σεξουαλική βία στην Αμερική. Η επίσημη θέση της για την υποτιθέμενη κουλτούρα του βιασμού είναι ότι αυτή δεν υπάρχει. Πως δεν είναι ο λόγος για τον οποίο ένα πολύ μικρό ποσοστό της κοινωνίας μας βιάζει. Η RAINN μας εξηγεί επίσης πως η διάδοση αυτού του φεμινιστικού μύθου κάνει στην πραγματικότητα κακό. Μιας και απενοχοποιεί τους θύτες αναπαράγοντας τον μύθο πως οι βιαστές δεν βιάζουν επειδή έκαναν μια συνειδητή επιλογή να διαπράξουν ένα ειδεχθές έγκλημα. Αλλά πως το κάνουν ως υποσυνείδητη επιλογή η οποία τους επιβάλλεται δια της βίας από μια “κουλτούρα”.

Και πως επίσης ο μύθος αυτός εστιάζει σε ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού που δεν είναι και ούτε πρόκειται να γίνει κακοποιητικό. Αντί να εστιάζει στους πραγματικούς θύτες.

Φυσικά οι φεμινίστριες αντέδρασαν.

Και αυτό επειδή όπως έχουμε ξαναπεί δεν ενδιαφέρονται για τα θύματα. Ούτε για την πρόληψη, ούτε για τις θέσεις των ειδικών στο θέμα. Όχι. Ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο για το δόγμα τους.  Που στοχεύει στην λογοκρισία και την ποινικοποίηση της αντρικής έκφρασης.

Ο ηθικός πανικός φυσικά που δημιουργεί ο μύθος της κουλτούρας του βιασμού δεν είναι η πρώτη φορά που προκαλείται ιστορικά από ιδεολογικές ομάδες που προσπαθούν να περάσουν λογοκριτικές και ποινικολαγνικές ατζέντες. Για παράδειγμα στο Σάλεμ το 1692 ένα τεράστιο ποσοστό των γυναικών που είχαν κατηγορηθεί για μαγεία και εκτελέστηκαν ως μάγισσες είχαν κατηγορηθεί από άλλες γυναίκες, κυρίως νεότερες. Οι Δίκες του Σάλεμ είναι διάχυτες από γυναίκες που κατηγορούσαν αδερφές, μητριές, ερωμένες, αντίπαλες, συγγενείς, συνεταίρους ακόμα και μικρά κορίτσια για λόγους συμφερόντων, πολιτικών ή και ακόμα απλής ζήλιας και φθόνου.

Από πάντα ο Μεγάλος Αδερφός κρατούσε τα μάτια του ανοιχτά.

Το 1979 με την εξαφάνιση ενός 16χρονου αγοριού που έπαιζε το επιτραπέζιο Dungeons & Dragons, ένα παιχνίδι επικής φαντασίας με μάγους και δράκους, συντηρητικοί, θρησκόληπτοι γονείς κατηγόρησαν το παιχνίδι. Όταν το 1982 ένας ακόμα παίχτης αυτοκτόνησε η μητέρα του σχημάτισε μια οργάνωση. Που προσπάθησε να λογοκρίνει το παιχνίδι και να το αποσύρει από την αγορά. Ένας ολόκληρος ηθικός πανικός χτύπησε την Αμερική στα 80s. Με ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ως επίκεντρο του. Που ούρλιαζε πως τα παιδιά οδηγούνται σε αυτοκτονίες, ανθρωποθυσίες και σατανισμό. Τα κανάλια ασχολούνταν με αυτό για χρόνια, γράφτηκαν βιβλία. Και ήταν πολύ συχνά πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες ως κάτι που ήταν αδιαμφισβήτητο γεγονός.

Αντίστοιχος πόλεμος είχε στηθεί στο παρελθόν για τα κόμιξ και για την μουσική που υποθετικά οδηγούσαν σε βίαιες και ανάρμοστες συμπεριφορές, όπως και για τα βιντεοπαιχνίδια στα μέσα των 90s και όλες αυτές οι εικασίες έχουν αποδειχτεί λανθασμένες. Αντίστοιχοι ισχυρισμοί βομβαρδίζουν συνεχώς την καθημερινότητα μας από θρησκευτικούς οργανισμούς, όπως ότι η ομοφυλοφιλία στην τηλεόραση μεταμορφώνει τα παιδιά σε ομοφυλόφιλα, πως ο covid-19 είναι μια επινόηση του συστήματος για να μας φορέσει τσιπάκια και πως οι πιστωτικές κάρτες και οι ταυτότητες φέρουν το σημάδι του διαβόλου, κάτι που είχε προκαλέσει έναν τεράστιο ηθικό πανικό στην Ελλάδα των 90s με τον Χριστόδουλο να κατεβάζει δεκάδες χιλιάδες πιστούς σε συλλαλητήρια για το θέμα αυτό.

Σήμερα ο εικονικός εχθρός από τον οποίο μασ προστατεύει ο μεγάλοσ αδερφός είναι οι λέξεις.

Οι λέξεις που ο φεμινισμός που εχθρεύεται την ελευθερία, με δεκαετίες προπαγάνδας μας έχει πείσει πως είναι επικίνδυνες και πρέπει να αστυνομεύονται. Η καφρίλα που είπε ένας κρετίνος σε ένα ριάλιτι γίνεται ο Δούρειος Ίππος για την κανονικοποίηση λογοκριτικών πρακτικών. Είδαμε πως πρόσφατα στην Κύπρο έγινε πρόταση από το φεμινιστικό παρακλάδι των υπουργείων να ποινικοποιηθεί ο “σεξισμός” ,οι λέξεις δηλαδή, με 5 χρόνια φυλάκιση. Σε κάποιες χώρες έχει ήδη ποινικοποιηθεί.

Σύμφωνα με την θεώρηση του φεμινισμού για τον “ασφαλή χώρο” ο άντρας μετατρέπεται σε ένα σκεύος “ματσίλας”, “κινδύνου”, “απειλής”, “ανεπιθύμητου βλέμματος” και λέξεων που πρέπει να αστυνομεύεται συνεχώς και να τιμωρείται όταν κάνει κάποια γυναίκα ακόμα και να αισθάνεται απλά άβολα. Οι λέξεις μετατρέπονται σε έγκλημα. Εξισώνονται με κακοποίηση. Και οι πολίτες μιας δημοκρατικής χώρας που σαν βασικές της αρχές έχει την ελευθερία της έκφρασης και το τεκμήριο της αθωότητας, την μετατρέπουν οικειοθελώς σε μια χώρα που λογοκρίνει βασισμένη σε ηθικούς πανικούς και που τιμωρεί χωρίς να δικάσει. Ο Μεγάλος Αδερφός οφείλει να κοιτά πολύ προσεχτικά.

Άντρες μόνο πάντα.

Για λέξεις όσο κάφρικες και να είναι αυτές, και όχι για πράξεις. Καθώς στις απολυταρχικές χώρες που υποφέρουν από τον ζυγό της λογοκρισίας, γυναίκες και άντρες θυσιάζουν τις ζωές τους στον αγώνα για την ελευθερία της έκφρασης, εμείς αφήνουμε ένα νεοθρησκευτικό ιδεολόγημα να την απειλεί με την πρόφαση -φυσικά όπως πάντα γίνονταν ιστορικά- της ασφάλειας μας. Το Big Brother δεν κατάφερε απλά να κανονικοποιήσει τις λογοκριτικές πολιτικές που το σύστημα επιθυμεί. Έκανε κάτι πολύ παραπάνω. Έκανε όλους αυτούς τους δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που δεν χάνουν ευκαιρία να ειρωνευτούν το Big Brother και να μας υπενθυμίσουν πως είναι σκουπίδι, να παίξουν το παιχνίδι του, με το να ψηφίσουν και να διώξουν από το σπίτι τον παίχτη που δεν ήταν της προτίμησης τους. Είπε ο παίχτης αυτός μια απαράδεκτη καφρίλα; Ναι. Είναι αυτή επικίνδυνη; Αποδεδειγμένα όχι.

Είναι η καφρίλα αυτή αρκετή για να προσκαλέσουμε με χαρά λογοκριτικές πολιτικές στην κοινωνία μας; Όχι. Καμία καφρίλα δεν είναι αρκετή για κάτι τέτοιο. Και αυτό γιατί ο χώρος που θα δημιουργηθεί δεν θα είναι ασφαλής. Όχι. Θα είναι απλά ένα απέραντο Big Brother. Και ο Μεγάλος Αδερφός θα φαντάζει σωτήριος.