Το μισανδρικό αφήγημα του φεμινισμού απαγορεύει οποιαδήποτε αναφορά στο ιστορικό τραύμα των αντρών.
“Ελάτε όλοι εσείς άντρες τόσο νέοι και όμορφοι.
Μην ψάχνετε την τύχη σας μέσα στο σκοτεινό τρομαχτικό ορυχείο.
Θα σας γίνει συνήθεια και θα πιει την ψυχή σας.
Μέχρι το αίμα σας να γίνει μαύρο σαν κάρβουνο.
Είναι σκοτεινά σαν μπουντρούμι και υγρά σαν νερό.
Ο κίνδυνος είναι διπλός, λίγα τα θετικά.
Η βροχή δεν πέφτει ποτέ, ο ήλιος ποτέ δεν λάμπει.
Είναι σκοτεινά σαν μπουντρούμι εκεί κάτω στο ορυχείο.
Και προσεύχομαι πως σαν είμαι νεκρός και τα χρόνια περάσουν,
πως το σώμα μου θα μαυρίσει και θα γίνει κάρβουνο.
Και καθώς θα κοιτώ από την πόρτα του Παραδείσου,
θα λυπάμαι τους ανθρακωρύχους που θα σκάβουν τα κόκαλα μου”.
Αυτοί είναι στίχοι από το τραγούδι “Dark as a Dungeon” (σκοτεινά σαν μπουντρούμι).
Γράφτηκε το 1946 από τον Merle Travis. Το τραγούδι έχει τραγουδιστεί από πολλούς καλλιτέχνες όπως τον Tennessee Ernie Ford, Harry Belafonte, Dolly Parton, Queens of the Stone Age, Kathy Mattea και την Amy Grant. Το τραγούδι όμως έγινε γνωστό όταν ο Johny Cash το τραγούδησε σε μια συναυλία του για φυλακισμένους άντρες στις φυλακές Folsom Prison το 1968. Το Dark as a Dungeon όμως δεν είναι το μόνο τραγούδι που γράφτηκε για τους ανθρακωρύχους. Υπάρχουν κυριολεκτικά εκατοντάδες “τραγούδια ορυχείου” που τραγουδίστηκαν από ανθρακωρύχους για να εμψυχωθούν και να κάνουν ειρήνη με το γεγονός ότι η ζωή τους είναι αναλώσιμη και μπορεί ανά πάσα στιγμή να τελειώσει μέσα στις άκρως επικίνδυνες συνθήκες των ορυχείων.
Μουσικές συλλογές έχουν κατά καιρούς κάνει προσπάθειες να κρατήσουν αυτή την ιστορική κληρονομιά τους ζωντανή. Εκατοντάδες χιλιάδες άντρες έχουν χάσει την ζωή τους σε εργατικά ατυχήματα στα ορυχεία ανά τον κόσμο και άλλοι τόσοι έχουν νοσήσει και πεθάνει από ασθένεια του πνεύμονα που συνδέεται με το κάρβουνο. Στην υποτιθέμενη πατριαρχική κοινωνία της Αμερικής το 1907 καταγράφτηκαν 3242 θάνατοι από εργατικά ατυχήματα σε ορυχεία. Τα θύματα είναι φυσικά όλα άντρες. Όλα.
Το 2019 ο οργανισμός ανθρακωρύχων στην Αμερική πανηγύριζε επειδή η δουλειά στα ορυχεία στοίχισε την ζωή σε “μόνο” 24 άντρες.
Επιπλέον πολλοί από τους θανάτους των ανθρακωρύχων δεν καταμετρούνται στις στατιστικές, παρουσιάζοντας την δουλειά αυτή ως πιο ασφαλής από ότι είναι στην πραγματικότητα. Το ατύχημα που κόστισε τις περισσότερες ζωές αντρών σε ορυχείο έγινε το 1942 στο Benxihu της Κίνας.
1549 άντρες έχασαν την ζωή τους.
Και άλλα όμως ατυχήματα σε ορυχεία έχουν καταγραφεί ως μαύρες ημέρες στην ανθρώπινη ιστορία και που φυσικά κανείς μας δεν γνωρίζει, όπως για παράδειγμα το ατύχημα του 1906 στο Courrieres της Γαλλίας που κόστισε την ζωή 1099 αντρών.
Συγνώμη. Όχι μόνο αντρών. Αλλά και αγοριών. Η δουλειά στα ορυχεία σκότωνε και χιλιάδες αγόρια ανά τον κόσμο. Στην Αγγλία με νόμο το 1842 απαγορεύτηκε η “παιδική” εργασία στα ορυχεία. Τι σήμαινε όμως αυτό; Σήμαινε πως μόνο αγόρια ηλικίας 12 και άνω μπορούσαν να δουλέψουν στα ορυχεία.
Ο μικρός που βλέπετε στην φωτογραφία εργάζονταν 10 ώρες καθημερινά σε ορυχείο του Κολοράντο. Σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα. Αγόρια από πέντε ετών και πάνω δούλευαν στα ορυχεία για εκατοντάδες χρόνια. Συχνά τα αγόρια έπαιζαν τον ρόλο του “καναρινιού”. Στέλνονταν δηλαδή μπροστά για να ανιχνεύσουν εάν ο αέρας ήταν καθαρός. Συχνά πέθαιναν από τις αναθυμιάσεις. Οι ζωές τους ήταν αναλώσιμες.
Ανά τον κόσμο και όσο οι ιστορικοί μπορούν να βρουν καταγραφές σε αρχεία, τα νούμερα των θανάτων των αντρών στα ορυχεία είναι τρομαχτικά. Και φυσικά όλοι αυτοί οι θάνατοι αντρών και αγοριών δεν αναγνωρίζονται και δεν λαμβάνονται υπόψιν σε ένα καθολικά ιστορικό τραύμα ή αδικία που έγινε προς αυτούς. Στις περισσότερες μάλιστα από τις πηγές που σας δίνω δεν αναφέρονται καν σαν άντρες ή σαν αγόρια.
Αναφέρονται ως άνθρωποι και ως παιδιά.
Για άλλη μια φορά δηλαδή η γενίκευση και η άρνηση στην αναφορά του αντρικού φύλου στην γλώσσα μας, κατατάσσει τα προβλήματα και το μαρτύριο του άντρα αόρατα στις κοινωνίες μας. Οι σύγχρονες κοινωνίες μέσα από ποικίλους παράγοντες ανάμεσα στους οποίους είναι και η φεμινιστική προπαγάνδα, ξεχνά το ιστορικό τραύμα των αντρών. Δεν τους αναγνωρίζεται καν το φύλο τους. Και για πιο λόγο εξάλλου; Δεν μας μαθαίνει ο φεμινισμός πως ιστορικά μόνο η γυναίκα καταπιέζονταν; Καταπιέζονταν μεγαλώνοντας παιδιά από την ασφάλεια του σπιτιού της καθώς οι ανθρακωρύχοι άντρες και γιοί τους έχαναν τις ζωές τους μέσα σε σκοτεινά μπουντρούμια. Είναι πραγματικά εξαιρετικά βολικό να εστιάζεις αποκλειστικά στο μαρτύριο του ενός φύλου για να αποκρύψεις μεθοδικά το μαρτύριο του άλλου φύλου. Οι θάνατοι αυτοί δεν ήταν ανθρώπων ή παιδιών. Ήταν αντρών και αγοριών. Και φυσικά μόνο των ανθρακωρύχων.
Δεν μιλήσαμε καν για τα υπόλοιπα εργατικά ατυχήματα που κόστισαν ιστορικά και συνεχίζουν να στοιχίζουν τις ζωές αντρών στον βωμό της εξέλιξης των κοινωνιών μας. Αυτούς που έχτισαν και χτίζουν τα σπίτια μας. Τα υδραυλικά συστήματα. Τις κολώνες ηλεκτροδότησης. Τα τούνελ των συγκοινωνιών, τους δρόμους τις γέφυρες. Αυτούς που σβήνουν τις φωτιές και τα αγόρια που καθάριζαν τις καμινάδες. Τους ψαράδες, τους ναυτικούς, τους φύλακες. Τους στρατιώτες. 23 εκατομμύρια άντρες έδωσαν την ζωή τους στον Α Παγκόσμιο πόλεμο ώστε εμείς να ζούμε σήμερα ελεύθεροι. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν ούτε και αυτοί το δικαίωμα της ψήφου. Όμως η φεμινιστική προπαγάνδα που εκτός των άλλων τους εκβίαζε να πάνε στον πόλεμο για να προστατέψουν τις γυναίκες, όχι μόνο αποκρύβει το ιστορικό τραύμα τους, αλλά τους παρουσιάζει και ως καταπιεστές που ολημερίς πάρταραν εις βάρος των γυναικών.
Το ιστορικό τραύμα των αντρών καθίσταται αόρατο.
Πάνω από 2.3 εκατομμύρια άνθρωποι ακόμα χάνουν την ζωή τους κάθε χρόνο σε εργατικά ατυχήματα. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι άντρες όπως δείχνουν οι στατιστικές που καταμετρούν ανά φύλο και ανά περιοχή. Και αυτό μιας και τα θανατηφόρα και επικίνδυνα επαγγέλματα ακόμα και σήμερα στην εποχή της “ισότητας” γίνονται σχεδόν αποκλειστικά από τους άντρες σε ποσοστό από 74% εως και 99.9%. Το φύλο του άντρα συνεχίζει να παραμένει αόρατο στο θέμα αυτό. Σε μια έκθεση του παγκόσμιου οργανισμού υγείας για παράδειγμα που (φυσικά) έχει συσταθεί στην συντριπτική της πλειοψηφία από γυναίκες που εάν το σκάψουμε λίγο καλύτερα θα δούμε σίγουρα ότι έρχονται από τον φεμινιστικό χώρο, οι «κίνδυνοι» στον χώρο εργασίας παρουσιάζονται ως ένα εντελώς μοιρασμένο πρόβλημα ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες. Η έκθεση δεν εστιάζει στους θανάτους εξαιτίας ξεκάθαρα του φύλου όσον αφορά τους άντρες, και τέλος όλη η έκθεση είναι γεμάτη από εικόνες γυναικών στον χώρο εργασίας.
Και φυσικά όλοι μας γνωρίζουμε πως εάν είχαμε ένα ποσοστό 97% γυναικείων θανάτων στον χώρο εργασίας, δεν θα μιλάγαμε για “ανθρώπους”. Θα μιλάγαμε για γυναίκες. Όλη την ημέρα. Και το πιο σοκαριστικό; Η δουλειά στα ορυχεία δεν θεωρείται καν στις κορυφαίες επικίνδυνες δουλειές από αυτές που κάνουν αποκλειστικά άντρες.
Όχι. Υπάρχουν πολλές πολύ πιο επικίνδυνες.
Και καθώς το ιστορικό τραύμα των αντρών, οι θυσίες των σωμάτων και των ζωών τους για την εξέλιξη και την επιβίωση του είδους μας καθίστανται αόρατες, καθώς οι άντρες αυτοί παρουσιάζονται ως φριχτοί πατριάρχες με προνόμια και καθώς μας απασχολούν ασήμαντες γελοιότητες όπως ο σεξισμός στην εργασία, σε κάποια σημεία του κόσμου άντρες που θα πεθάνουν σε σκοτεινά μπουντρούμια και οι θάνατοι τους δεν θα μας απασχολήσουν ποτέ, ακόμα σιγοτραγουδάνε:
“Και προσεύχομαι πως σαν είμαι νεκρός και τα χρόνια περάσουν,
πως το σώμα μου θα μαυρίσει και θα γίνει κάρβουνο.
Και καθώς θα κοιτώ από την πόρτα του Παραδείσου,
θα λυπάμαι τους ανθρακωρύχους που θα σκάβουν τα κόκαλα μου”.
