Παγκόσμια ημέρα του Άνδρα

Οι περισσότεροι άνθρωποι τείνουν να σκέφτονται τον εαυτό τους ως ένα στατικό “πράγμα”. Ως την σύνοψη μιας τεράστιας ιστορίας που κρατάμε μέσα στο κεφάλι μας με πολλά και μεγάλα κεφάλαια αναμνήσεων που μας λένε σε αβέβαια πλαίσια ποιοι είμαστε, ενσωματώνοντας όλες τις λεπτομέρειες σε μια και μόνο τρέχων σκηνή της ζωής μας: Είμαι ένας Δάσκαλος. Ένας μαθητής. Είμαι ένας στρατιώτης. Είμαι ερωτευμένος. Αλλά τα ανεξερεύνητα συμπεράσματα που βγάζουμε για τους εαυτούς μας από αυτά τα προηγούμενα κεφάλαια είναι συχνά ελλιπή και ελαττωματικά. Δεν είμαστε στατικοί αλλά πλάσματα παγιδευμένα στην ροή του χρόνου. Κινούμαστε συνέχεια μπροστά.

Το ταξίδι αυτό έχει τρόπους να αφαιρεί από πάνω μας πράγματα τα οποία είχαμε δεδομένα. Χάνουμε μια δουλειά που είχαμε για χρόνια. Ο χαμός ενός καθοριστικού έρωτα. Η ανακάλυψη πως οι “αλήθειες” που σου είχαν διδάξει ήταν απλά οι ψεύτικες κατασκευές κάποιου άλλου που κέρδιζε από αυτές. Το τέλος ενός κεφαλαίου και η πλήρης έλλειψη δύναμης ή έστω ιδέας για το πως να ξεκινήσεις ένα καινούργιο.

Και μέσα στην παρακμή και την ροή του κάθε χρόνου που περνά, σε εκείνα τα βράδια τα οποία στεκόμαστε στην κορυφή του λόφου όπως ο Σίσυφος προσπαθώντας να αποφασίσουμε το εάν θα κατέβουμε κάτω για να σηκώσουμε ξανά τον βράχο μας, συχνά αναγκαζόμαστε να ρωτήσουμε τον εαυτό μας μια ερώτηση την οποία νομίζαμε πως είχαμε απαντήσει δεκαετίες πριν: “ποιος είμαι”;

Μέσα στην κακοφωνία της μισανδρίας που εδώ και δεκαετίες απλώνεται στις Δυτικές κοινωνίες οι άντρες χάνουν ολοένα και περισσότερο την ταυτότητα τους.

Οι ρόλοι τους έχουν ξεχαστεί. Τα χαρακτηριστικά που τους κάνουν ξεχωριστούς αμαυρώνονται σε κάθε ευκαιρία. Άντρες που ιστορικά θυσίασαν τις ζωές τους στο πεδίο της μάχης για την ελευθερία μας ή σε εργαστήρια για να κάνουν τις ζωές μας καλύτερες ξεχνιούνται ή ακόμα χειρότερα η υστεροφημία τους διαβάλλεται από μίσανδρα φεμινιστικά αφηγήματα. Ο πατέρας και ο ρόλος του καθίσταται απαρχαιωμένος.

Ζούμε σε εποχές που οι ήρωες και τα πρότυπα των αντρών υποβαθμίζονται σε μια σκιά της παλιάς τους αξίας. Που τα αγόρια “πρέπει να μαθαίνουν” από μικρά πως να “μην είναι τοξικά”. Πως να μην είναι αγόρια. Πως πίσω από μεγάλους άντρες υπάρχει πάντα μια γυναίκα. Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με τα “δεν είσαι αρκετός” και τα “πρέπει να αλλάξεις”. Με τα “είσαι τοξικός” και τα “είσαι επικίνδυνος”.

Όμως ο κόσμος χτίστηκε από άντρες. Από εμάς.

Μέσα από το φεμινιστικό αφήγημα του βιώματος οι φεμινίστριες αναγάγουν το μαρτύριο ή τα κατορθώματα μεμονωμένων γυναικών σε όλο το γυναικείο φύλο. Εάν μια γυναίκα δολοφονηθεί, τότε όλες υποφέρουν γιατί φοβούνται για την ασφάλεια τους. Εάν μια γυναίκα κατορθώσει κάτι αυτό είναι κατόρθωμα όλων των γυναικών. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τους άντρες. Όταν ένας άντρας θυσιάζει την ζωή του, δολοφονείται ή καταφέρνει έναν επιστημονικό άθλο, τότε αυτό παρουσιάζεται ως μια μεμονωμένη περίπτωση. Ένα προσωπικό κατόρθωμα που είναι ανεξάρτητο από το φύλο.

Το αντρικό βίωμα και το αντρικό ιστορικό τραύμα κρύβεται συνεχώς κάτω από το χαλί αναγάγοντας το αντρικό φύλο σε μονάδες, αφαιρώντας του την αίσθηση της ολότητας. Μια φεμινίστρια θα ρωτήσει ειρωνικά τον άντρα που θα της πει για τους αριθμούς των αντρών που έχουν πεθάνει στον πόλεμο “γιατί εσύ έχεις πολεμήσει;”. Την ίδια στιγμή που η ίδια φεμινίστρια θα επικαλεστεί φόβο για την δική της ασφάλεια επειδή μια γυναίκα δολοφονήθηκε σε μια άλλη πόλη. Αυτή η αποσύνδεση των αντρών από το φύλο τους, αυτή η ολική αίσθηση του “είμαι μόνος” συντηρείται εδώ και δεκαετίες μέσα από μια συνεχή ροή απαξίωσης των αντρών και των κατορθωμάτων τους. Το να νιώθει ένας άντρας υπερήφανος για το φύλο του και τα κατορθώματα του θεωρείται σεξισμός και μισογυνισμός. Το να νιώθει μια γυναίκα υπερήφανη για το φύλο της και τα κατορθώματα της θεωρείται κατόρθωμα από μόνο του και γιορτάζεται σε κάθε ευκαιρία.

Όμως το αντρικό φύλο είναι εξίσου ιερό όσο και το γυναικείο.

Είμαστε αυτοί που έχτισαν τα πάντα σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτοί που πολέμησαν για την ελευθερία τους. Τα σώματα μας έγιναν δρόμοι, σπίτια και γέφυρες που ενώνουν τον κόσμο. Έγιναν φάρμακα, νοσοκομεία και σχολεία. Το αίμα μας πότισε την γη για την ελευθερία, την Δημοκρατία και τις τέχνες. Φτιάξαμε νόμους, φιλοσοφία και τις επιστήμες. Προστατέψαμε τα παιδιά μας και τις γυναίκες θυσιάζοντας τις ζωές μας. Πολεμήσαμε άγρια θηρία, εχθρούς και φυσικά στοιχεία για να ανακαλύψουμε τον κόσμο.

Και αντί να νιώθουμε υπερήφανοι για όλα αυτά, καλούμαστε να νιώθουμε ντροπή.

Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα του άνδρα. Κανείς δεν θα την γιορτάσει με την χαρά που γιορτάζεται η παγκόσμια ημέρα των γυναικών. Θα διαβάσουμε άρθρα που θα την υποτιμούν ρωτώντας “εάν πραγματικά χρειάζεται”. Θα δούμε ποστ και tweets από γιγάντιους οργανισμούς όπως τα Ενωμένα Έθνη να την γελοιοποιούν υπενθυμίζοντας μας πως σήμερα δεν είναι η παγκόσμια ημέρα του άνδρα αλλά της τουαλέτας. Και τέλος θα υπάρχουν και αυτά τα ποστ που θα λένε χρόνια πολλά όχι στους άντρες, αλλά σε αυτούς τους συγκεκριμένους άντρες που έχουν αλλάξει και υποταχθεί στο φεμινιστικό αφήγημα.

Μην τους ακούτε. Μην νιώθετε ντροπή. Πάρτε ένα τηλέφωνο τους φίλους σας. Πείτε τους χρόνια πολλά. Βγείτε έξω μαζί τους και πιείτε ούζο και μπύρες. Γελάστε. Θυμηθείτε τα παλιά. Ρωτήστε τους τι κάνουν. Δώστε τους δύναμη. Και νιώστε υπερήφανοι για τα κατορθώματα του φύλου σας.

Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα του άνδρα. Είμαστε άντρες. Και είμαστε υπερήφανοι για το φύλο μας.