Μια μαζική υστερία έχει απλωθεί στην Ελλάδα από τον ερχομό του metoo λίγες ημέρες πριν με την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου για σεξουαλική παρενόχληση. Οι αντιδράσεις, τα κείμενα και οι υπερβολές με κάνουν πραγματικά να νιώθω πως είτε εγώ είμαι τρελός, είτε ένα τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας μας είναι. Ο φεμινισμός οδήγησε τον κόσμο σε μια μαζική υστερία.
Ζούμε σε μια εποχή που το να είσαι λευκός άντρας σημαίνει πως οποιαδήποτε ερωτική προσέγγιση κάνεις σε μια γυναίκα μπορεί να μεταφραστεί ως κακοποίηση. Ή βιασμό. Εάν είσαι μεγαλύτερος σε ηλικία ή σε θέση δύναμης, αυτά θεωρούνται πλέον πειστήρια της κακοποίησης.
Είδαμε για παράδειγμα στην περίπτωση της Σοφίας Μπεκατώρου πως βάση των ίδιων της των λεγόμενων έκανε σεξ με έναν παράγοντα, επειδή η ίδια θεώρησε πως εάν δεν το κάνει θα κινδυνέψει η καριέρα της. Κανένας δεν την ανάγκασε, κανένας δεν την απείλησε και κανένας δεν άσκησε βία επάνω της. Παρόλα αυτά το σεξ που έκανε 24 χρόνια πριν παρελαύνει ως βιασμός τις τελευταίες ημέρες.
Φυσικά πιστές στο αφήγημα του metoo κι άλλες γυναίκες μίλησαν για την κακοποίηση τους.
“Βόμβα” έριξε για παράδειγμα μία ακόμα γυναίκα μοιράζοντας το τραύμα της και ενώνοντας την φωνή της με την Σοφία Μπεκατώρου. Βγήκε για καφέ με έναν άντρα που τόλμησε να την φλερτάρει στην καφετέρια. Κάτι που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει. “Στην πορεία της συζήτησης, άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι άλλο ήθελε”. Μια φρίκη επικών διαστάσεων. Κάποια άλλη σπάει κι αυτή την σιωπή της και μας εξομολογείται ότι όταν ήταν 20 χρονών ένας άντρας προσπάθησε να την φιλήσει και της ακούμπησε το πόδι. “Με ευγένεια και ωραία λόγια και κολακεία απλωνόταν”. Δεν το χωρά ούτε ο πιο αρρωστημένος νους.
Τα αφηγήματα αυτά έχουν κάτι κοινό. Όπως και αυτό της Σοφίας Μπεκατώρου επικεντρώνονται στην διαφορά ηλικίας παρουσιάζοντας τον πόθο μεγαλύτερων σε ηλικία αντρών για νεαρότερες γυναίκες ως κάτι άρρωστο. Φυσικά αυτό δεν είναι άρρωστο. Είναι εντελώς φυσιολογικό. Και έχει αποδειχτεί σε πολλές επιστημονικές μελέτες χωρίς καμία αμφιβολία πως είναι μια εξελικτικά βιολογική προδιάθεση.
Ένας αστυνομικός προτρέπει και τους άντρες να μιλήσουν για την βία που δέχονται από τους άντρες. Αποκλειστικά από τους άντρες. Κάτι που επαναλαμβάνει συνεχώς. Μιλάει έπειτα για την σεξουαλική κακοποίηση που δέχονται τα παιδιά, αναφέροντας έρευνες χωρίς πηγές και ξεχνώντας βολικά πως η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που κακοποιούν τα παιδιά τους είναι οι μητέρες τους. Γυναίκες δηλαδή και όχι άντρες όπως συνέχεια επαναλαμβάνει.
Τι είναι όμως ακριβώς η σεξουαλική παρενόχληση;
Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη σεξουαλική παρενόχληση είναι κυριολεκτικά οτιδήποτε μια γυναίκα υποστηρίξει ότι την έκανε να νιώσει άβολο ή δεν γούσταρε. Ένα άγγιγμα, μια ματιά, το να στέκεσαι κοντά της, το να της δώσεις ένα δώρο, το να της κλείσεις το μάτι ή να της κάνεις ένα κομπλιμέντο. Διαβάστε την λίστα για να πειστείτε.
Συνεχίζετε να πιστεύετε πως όλα αυτά δεν είναι μεθοδική δουλειά του φεμινισμού αλλά κάποιων εξαιρετικά σπάνιων “φεμινάζι”;
Μιλάμε για πολύ ισχυρές, και πολύ πετυχημένες πλούσιες γυναίκες που επιλέγουν ξαφνικά να μας κάνουν να εξετάσουμε τις ζωές τους μέσα από ένα πρίσμα υποτιθέμενης σεξουαλικής κακοποίησης. Ένα πρίσμα που προσπαθεί να πείσει πως το να γεννιέσαι και να μεγαλώνεις σαν γυναίκα στην Δύση είναι η απόλυτη μιζέρια και καταπίεση. Και μόνο το να υπάρχεις σαν γυναίκα στην Δύση παρουσιάζεται ως μια συνεχής μάχη απέναντι στο σκοτάδι.
Δεν είναι βέβαια καθόλου τυχαίο πως όλες αυτές οι υποτιθέμενες εμπειρίες δεν μπορούν ποτέ να επιβεβαιωθούν. Δεν μπορεί για παράδειγμα κάποια να αποδείξει πως κάποιος άντρας της άγγιξε το πόδι. Ούτε κάποια άλλη γυναίκα ότι “πάγωσε” και άρα δεν μπορούσε να πει όχι. Εμείς όμως καλούμαστε όχι μόνο να δεχτούμε ως δεδομένες αυτές τις υποτιθέμενες εμπειρίες. Αλλά να αποδεχτούμε επίσης πως αυτές είναι οι εμπειρίες όλων των γυναικών. Παντού.
Και αλίμονο σε όποιον αμφισβητήσει τις υποτιθέμενες αυτές τραυματικές εμπειρίες των γυναικών.
Που κάποιος άντρας τους μίλησε σε μια καφετέρια. Για παράδειγμα ο Γιώργος Χαράλας έχασε την δουλειά του σε μερικές μόνο ώρες αφότου αμφισβήτησε το κίνημα του metoo. Επειδή τόλμησε να διαφοροποιηθεί από το φεμινιστικό αφήγημα. Η Βάσω Παπαγεωργίου των εκδόσεων Μεταίχμιο μας εξηγεί με ένα τεράστιο πόστερ του metoo πως “είναι αυτονόητο πως η συνεργασία μας δεν θα συνεχιστεί”. Ο Γιώργος Χουλάρας κατέβασε το ποστ του, όμως το κακό είχε ήδη γίνει. Ο ίδιος χρησιμοποιήθηκε από τις φεμινίστριες ως ένα λαμπρό παράδειγμα του τι περιμένει τους άντρες που τολμούν να αμφισβητούν τις φεμινίστριες και την ατζέντα που προωθούν μέσα από υποτιθέμενα τραύματα δεκαετιών.
Όσες γυναίκες αρνούνται να συμμετάσχουν σε αυτό το φιάσκο στιγματίζονται ως “περισσότερο σιχαμένες” από τους άντρες. Αυτός ο έμμεσος κοινωνικός αποκλεισμός υπάρχει παντού ως απειλή. Εάν είσαι γυναίκα και το δικό σου βίωμα δεν είναι αυτό της κακοποίησης τότε πρέπει να σιωπήσεις και να μην το μοιραστείς. Εάν είσαι γυναίκα και αμφισβητήσεις την υποτιθέμενη κακοποίηση που κρύβεται σε κάθε γωνιά της κοινωνίας μας από ισχυρούς άντρες τότε θα τιμωρηθείς κι εσύ παραδειγματικά μαζί με τους άντρες.
Πως θα μπορούσε όμως να εξηγηθεί αυτό το φαινόμενο;
Οι γυναίκες στην Δύση απολαμβάνουν ασφαλείς και προνομιακές ζωές, κυρίως εξαιτίας της δουλειάς και της γενναιοδωρίας των αντρών που έχτισαν αυτές τις κοινωνίες και έφτιαξαν νόμους που προστατεύουν και δίνουν προνόμια στις γυναίκες. Πως δικαιολογείται αυτός ο θυμός; Αυτή η υστερία για συνεχή κακοποίηση; Όλη αυτή η υπερβολή; Είναι μήπως δυνατόν να βιώνουν ένα είδος μαζικής υστερίας; Η οποία έχει σκορπιστεί σε όλες τις άκρες της Δύσης μέσω των κοινωνικών δικτύων;
Ιστορικά έχουμε δει τέτοιου είδους μαζικές υστερίες σε γκρουπ γυναικών. Χαρακτηρίζονται από αισθήματα ανησυχίας, παράλογη συμπεριφορά, παράλογες πεποιθήσεις και αβάσιμα συμπτώματα ασθένειας. Όπως για παράδειγμα τα 14 κορίτσια και 1 αγόρι που άρχισαν να βιώνουν ξαφνικά σύνδρομο Τουρέτ. Ή όταν 6 γυναίκες πίστευαν ότι έχουν δηλητηριαστεί από δηλητηριώδες αέριο και παρουσίασαν συμπτώματα όπως πόνο στα χείλη και στον λαιμό. Μια ψυχολογική έρευνα που έχει γίνει στην συγκεκριμένη υπόθεση αναφέρει. “Όταν υπάρχει πίστη ενός κινδύνου η μαζική υστερία απλώνεται μέσα από φήμες που έχουν ως κοινό παράγοντα ένα παρόμοιο βίωμα. Όταν η πίστη πως αυτή η απειλή είναι υπαρκτή έχει πλέον καθιερωθεί, τότε απλώνεται μαζικά και δημιουργεί μια κατάσταση που μεγεθύνει τον φόβο και αλλοιώνει την αντίληψη”.
Ή για παράδειγμα την υπόθεση με τις υποτιθέμενες σατανικές τελετές που γινόντουσαν υποθετικά σε ένα νηπιαγωγείο. Δεκάδες άντρες και γυναίκες κατηγορήθηκαν ψευδώς από παιδιά που βίωναν ταυτόχρονα ότι δάσκαλοι και αστυνομικοί τα κακοποιούσαν σεξουαλικά μέσα σε σατανικές τελετές. Αργότερα αποδείχτηκε πως όλα αυτά ήταν ψέματα που σαν ρίζα τους είχαν την μαζική υστερία. Η ανάκριση που γίνονταν στα παιδιά ήταν καθοδηγητική και μεροληπτική ώστε να ομολογούν ότι βίωσαν σεξουαλική κακοποίηση. Και τα παιδιά αμείβονταν με χειροκροτήματα και θαυμασμό για το θάρρος τους όταν κατάγγειλαν την κακοποίηση τους. Οι ψευδείς κατηγορίες στοιχειώνουν ακόμα τα θύματα που κατηγορήθηκαν ψευδώς μέσα σε αυτή την μαζική υστερία.
Σας θυμίζει κάτι;
Ιστορικά υπάρχουν δεκάδες τέτοιες καταγεγραμμένες υποθέσεις. Ο Andrew Wilner νευρολόγος, έχει μαζέψει πολλά τέτοια περιστατικά στο medscape. Μας κάνει ξεκάθαρο πως το κλειδί πίσω από την μαζική υστερία είναι η δύναμη της επιβολής. Τα θύματα είναι πάντα σχεδόν αποκλειστικά ενήλικες γυναίκες.
Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό το φαινόμενο της διαστρέβλωσης απλής ανθρώπινης συμπεριφοράς ως “σεξουαλική κακοποίηση”; Όταν ένας καφές με έναν άντρα που δείχνει ερωτικό ενδιαφέρον μεταμορφώνεται σε “κακοποιητικό βίωμα”; Ένα άγγιγμα σε τραύμα που δεν μπορεί να ξεπεραστεί; Και μια σεξουαλική πράξη με έναν μεγαλύτερο άντρα που δεν συμπεριλάμβανε βία ή εκβιασμό ως “βιασμός”; Μια υπόθεση φέρνει εκατοντάδες άλλες που παρουσιάζουν τα ακριβώς ίδια παράλογα συμπτώματα. “Με άγγιξε. Μου είπε κάτι. Μου πρότεινε. Ένιωσα άβολα. Φοβήθηκα”. Και όσο αμείβουμε τις γυναίκες αυτές με διθυράμβους που μιλάνε για θάρρος και ηθική, όλο και περισσότερες γυναίκες θα επανεξετάζουν τα βιώματα τους μέσα από αυτό το πρίσμα της υποτιθέμενης κακοποίησης.
Όπως όλα τα θύματα μαζικής υστερίας οι φεμινίστριες πιστεύουν πραγματικά ότι κακοποιήθηκαν επειδή δεν πέρασαν ένα μάθημα, επειδή κάποιος τις κοίταξε ή επειδή ένας άντρας που βγήκαν μαζί του για καφέ τους έδειξε ερωτικό ενδιαφέρον. Ή πως οι μεγαλύτεροι άντρες είναι κάτι διαβολικό μιας και είναι ένας ακόμα συνδετικός κρίκος στις ιστορίες τους. Αυτή η εμμονή στο υποτιθέμενο τραύμα προδίδει έναν μαζικό αποσυντονισμένο τρόπο σκέψης. Το φεμινιστικό παραλήρημα έχει όμως πλέον τόσο κανονικοποιηθεί που οποιαδήποτε προσπάθεια να υποδείξει κάποιος τις παράλογες ρίζες του αντιμετωπίζεται ως περαιτέρω απόδειξη του υποτιθέμενου “κινδύνου”.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος θεραπείας της μαζικής υστερίας.
Και αυτός είναι η άρνηση των φαντασιακών κατασκευμάτων και η επιμονή στην λογική και την πραγματικότητα. Δεν λες σε κάποια που πιστεύει ότι σατανικοί καλικάντζαροι προσπαθούν να την σκοτώσουν πως η κυβέρνηση θα τους κυνηγήσει και θα τους φυλακίσει. Αυτό απλά επιβεβαιώνει το παραλήρημα του θύματος της μαζικής υστερίας. Ο Δρ. Andrew Wilner προτείνει πως ένας τρόπος θεραπείας είναι να απομακρύνεις τα θύματα της μαζικής υστερίας το ένα από το άλλο, και σιγά σιγά να τα πείσεις για τις αυταπάτες τους.
Κάτι τέτοιο όμως φαντάζει αδύνατο πλέον. Μιας και σύσσωμο το σύστημα των ΜΜΕ προωθεί και σιγοντάρει τις φαντασιώσεις των φεμινιστριών και τις θεωρίες συνωμοσίας τους περί πατριαρχίας και συνεχούς καταπίεσης. Για την ακρίβεια οι φεμινίστριες θέλουν να αλλάξουν τον νόμο ώστε να παραγκωνιστεί το τεκμήριο αθωότητας. Και το μόνο στοιχείο που θα χρειάζονται για να επιβεβαιώνουν της υποτιθέμενη κακοποίηση τους να είναι το να πιστεύουμε τα υποτιθέμενα θύματα.
Και όπως βλέπουμε κάτι τέτοιο γίνεται περίχαρα αποδεκτό.
