Αλτσχάιμερ και φεμινισμός
Από εχθές όπως ήδη έγραψα βομβαρδιζόμαστε με την απαίτηση των φεμιvιστριών να αποδεχτούμε ότι ο ηλικιωμένος άντρας που σκότωσε την γυναίκα του επειδή την έβλεπε να υποφέρει από Αλτσχάιμερ και μετά αυτοκτόνησε, το έκανε επειδή ήταν μισογύνης. Πως την μισούσε. Πως αυτή δεν ήταν μια πράξη αγάπης αλλά μια πράξη ελέγχου στο σώμα και την αυτοδιάθεση της.
Ποια αυτοδιάθεση;
Εάν η ευθανασία ήταν νόμιμη στην Ελλάδα, και ο άντρας της την επέλεγε για την αγαπημένη του θα ήταν και αυτό “γυναικοκτονία”; Θα το έκανε επειδή ήθελε τον έλεγχο και την μισούσε;
Από ότι φαίνεται οι φεμιviστριες μέσα στην άρνηση που διακατέχονται για την επιστήμη γενικά, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για την ασθένεια. Και το οικονομικό, συναισθηματικό και κυρίως ψυχικό κόστος των φροντιστών τους. Η νόσος είναι μια ανίατη ασθένεια που οδηγεί σταδιακά έναν άνθρωπο σε αργό και επίπονο θάνατο. Μέσα σε αυτή την διαδικασία το άτομο χάνει την δυνατότητα να σκεφτεί καθαρά. Και φτάνει στο σημείο να μην αναγνωρίζει κανέναν τριγύρω του όπως και να μην αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις που το περιβάλλουν. Το βασανιστήριο που έχουμε βιώσει όσοι έζησαν με άτομο που πάσχει από την νόσο Άλτχάιμερ είναι απερίγραπτο και δυσβάσταχτο. Δεν έχουν ακούσει τα φριχτά ουρλιαχτά πόνου κάποιου που αγαπήσανε και που πλέον δεν είναι ο άνθρωπος που γνωρίζανε.
Η νόσος κυριολεκτικά ανοίγει τρύπες στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Ένας εγκέφαλος ατόμου με Αλτσάιμερ μοιάζει με ελβετικό τυρί γεμάτο τρύπες. Οι πάσχοντες δεν έχουν έλεγχο των πράξεων και των δράσεων τους. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να σου επιτεθούν σωματικά. Είναι ευάλωτοι σε ατυχήματα τα οποία συχνά μπορεί να είναι θανάσιμα ή να βάλουν σε κίνδυνο την ζωή των υπόλοιπων ένοικων του σπιτιού. Η ζωή των φροντιστών δεν είναι παρά μια συνεχής προσπάθεια να κρατήσουν τον πάσχοντα από το να κάνει κακό στον εαυτό του, μέσα σε ένα πλαίσιο ασυνεννοησίας, ουρλιαχτών και αβάσταχτου ψυχικού πόνου και σωματικής βίας. Κάποιοι πάσχοντες μεταμορφώνονται σε άβουλα παιδιά. Κάποιοι άλλοι σε τέρατα. Σε άλλους οι διαθέσεις αυτές εναλλάσσονται.
Οι τελευταίοι μήνες ζωής τους είναι τόσο επίπονοι που όποιος έχει αντικρίσει αυτή την φρίκη δεν θα την εύχονταν ούτε στον χειρότερο εχθρό τους.
Δεν είναι ηθικά διαπραγματεύσιμοι λοιπόν οι κανόνες που προσπαθούν να θέσουν οι φεμινίστριες. Ένα ζευγάρι που έχει ζήσει όλη του την ζωή μαζί σχηματίζει σταδιακά κώδικες μέσα από τους οποίους συχνά ο ένας παίρνει αποφάσεις για τον άλλον. Ιδίως εφόσον ένα άτομο που πάσχει από Αλτσχάιμερ δεν είναι πλέον ικανό να παίρνει αποφάσεις για τον εαυτό του. Και εκεί ακριβώς έγκειται η ανήθικη παράνοια των φεμινιστριών. Μας εξηγούν πως ο άντρας όφειλε να την φροντίζει και να παίρνει συνεχώς 24 ώρες το 24ωρο αποφάσεις για την γυναίκα του. Βασισμένες στην αγάπη και το ενδιαφέρον του για αυτήν. Αλλά όταν μια από αυτές τις αποφάσεις περιλαμβάνουν την λύτρωση του μαρτυρίου της αγαπημένης τους και του δικού τους, τότε και μόνο αυτή η απόφαση δεν περιλαμβάνει αγάπη αλλά μίσος και έλεγχο. Οι ίδιες που μας εξηγούν πως η βρεφοκτονία είναι δικαίωμα της γυναίκας και όχι φόνος.
Δεν ενδιαφέρονται για κανένα θύμα.
Τις ενδιαφέρει απλά να αυξήσουν το κοντέρ των στατιστικών ως εργαλείο για την πολιτική τους ατζέντα. Προσπαθούν να μας πουν πως οι άντρες δολοφονούν την αγαπημένη τους που πάσχει από Αλτσχάιμερ επειδή “θέλουν τον έλεγχο” και επειδή “την μισούσαν”. Την στιγμή που γυναίκες είναι αυτές που περισσότερο δολοφονούν μέλη της οικογένειας τους που πάσχουν από αναπηρίες και μάλιστα ιδίως κορίτσια. Και αυτές οι γυναίκες μισούν λοιπόν τα άτομα τα οποία σκοτώνουν και το κάνουν επειδή θέλουν τον έλεγχο; Και πως αυτό ακριβώς στηρίζει την πατριαρχική θεώρηση τους; Ο άντρας που σκότωσε την γυναίκα του που υπέφερε αυτοκτόνησε. Όπως είδαμε και στην ταινία του 2012 Amour και όπως έχουμε δει και σε άλλες υποθέσεις. Όπως αυτή της Καλλιόπης Παισίου, την φωνή του 141.
Ο θάνατος όμως αυτών των αντρών που έκαναν αυτό που έκριναν ως σωστό για την αγαπημένη τους δεν αρκεί. Το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να σκυλέψει τα πτώματα τους. Και να ακυρώσει την αγάπη και την ζωή που έζησαν μαζί. Να μετατρέψουν ξεδιάντροπα το ανθρώπινο μαρτύριο τους σε ένα εργαλείο διεκδίκησης της παρανοικής ατζέντας τους. Που εκτιμά την κλίμακα των σχέσεων των ανθρώπων όχι μέσα από φίλτρα ενδιαφέροντος, αγάπης και ανθρωπιάς. Αλλά από ένα φίλτρο μίσους και υποτιθέμενου ελέγχου. Απαιτώντας ξανά από την δημόσια σφαίρα να ασχοληθεί με ένα τόσο σοβαρό θέμα μόνο μέσα από το πρίσμα της φεμινιστικής ιδεολογίας που καθόλου δεν αφορά το θέμα αυτό, αντί να την αφήσει να θρηνήσει και να σκεφτεί τι μπορεί να κάνει τις ζωές αυτών που πάσχουν από Αλτσχάιμερ και των φροντιστών τους καλύτερη. Ντροπή σας.
