Ελάχιστοι ενδιαφέρονται για το πως συνδέονται ο φεμινισμός και ο Ναζισμός. Οι γυναίκες απόκτησαν το δικαίωμα στην ψήφο όπως εξάλλου και η συντριπτική πλειοψηφία των αντρών, το 1919. Λίγα χρόνια μετά, το 1933, η γυναικεία ψήφος έδωσε την εξουσία στον Αδόλφο Χίτλερ.
Η προπολεμική Γερμανία ήταν ένας παράδεισος για τις γυναίκες της εποχής. Κορυφαία σχολεία για τις γυναίκες υπήρχαν από το 1870 και τα Γερμανικά πανεπιστήμια ήταν ανοιχτά για τις γυναίκες από τις αρχές του 20ου αιώνα. Πολλές γυναίκες στην Γερμανία ήταν δασκάλες, γιατροί, δημοσιογράφοι και δικηγόροι. Το 1933 οι γυναίκες ήταν περισσότερες σε αριθμό από ότι οι άντρες. Το Βερολίνο είχε 1116 γυναίκες για κάθε 1000 άντρες. Άντρες και γυναίκες ψήφισαν στα ίδια περίπου ποσοστά το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό κόμμα του Χίτλερ.
Ήταν όμως η γυναικεία ψήφος που καθόρισε τις εκλογές.
Ο Χίτλερ ήταν ιδιαίτερα αρεστός στις γυναίκες της εποχής και χαίρονταν τεράστιο θαυμασμό τους. Βιβλία, άρθρα και γράμματα είχαν γραφτεί από αυτές που φανέρωναν μια λατρευτική σχεδόν στάση των γυναικών απέναντι σε αυτόν. Γυναίκες έδωσαν την ολοκληρωτικά την ψυχή τους στην ναζιστική προπαγάνδα. Η Gertrud Scholtz-Klink νοσοκόμα, σχεδίασε πόστερ υπέρ του ναζισμού, έγραψε βιβλία, φυλλάδια και έδωσε εκατοντάδες ομιλίες σε συνέδρια και ραδιοφωνικές εκπομπές.
Εκατοντάδες αυτοβιογραφίες γυναικών και αντρών που εξηγούσαν γιατί αγκάλιασαν το Ναζιστικό δόγμα έχουν διατηρηθεί, αλλά δεν βλέπουν συχνά το φως της δημοσιότητας. Σε μία από αυτές η Helene Radtke, 38 ετών, περιγράφει το “καθήκον της να ξεχάσει τις υποχρεώσεις του σπιτιού για να εκπληρώσει το καθήκον της στην χώρα της”. Κάποια άλλη αντικατέστησε το αστέρι του χριστουγεννιάτικου δέντρου της με μια φωτογραφία του Χίτλερ. Μια άλλη εξηγεί τις δυσκολίες που αντιμετώπισε να πείσει τον άντρα και τα παιδιά της να ψηφίσουν το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό κόμμα και την προσπάθεια της να προσηλυτίσει την οικογένεια της στο Ναζιστικό δόγμα.
Ποιος όμως ο αριθμός των γυναικών στις εκλογές;
Σε μια έκθεση του το 1976 o Richard J. Evans, γνωστός ιστορικός του Γερμανικού Γυναικείου Κινήματος εξηγεί τον ρόλο των γυναικών στις εκλογές. Και την συνεισφορά τους στην άνοδο του Χίτλερ. “Η ιστορία”, μας εξηγεί, “σχεδόν αδιαφορεί για τον ρόλο των γυναικών, την μεγαλύτερη εκλογική δύναμη, στην άνοδο του Ναζισμού”. Και αυτό φυσικά δεν μας εκπλήσσει. Ελάχιστοι ιστορικοί έχουν ασχοληθεί με το θέμα και μόνο ένας ή δυο έχουν ανασύρει υλικό που πιστοποιεί τον ρόλο που έπαιξαν με την ψήφο τους οι γυναίκες στις εκλογές. Ο Χίτλερ είχε πει “οι γυναίκες ήταν πάντα οι ισχυρότερες υποστηρίκτριες μου”. Είχε πει επίσης “έχουμε δίπλα μας περισσότερες γυναίκες από όλα τα υπόλοιπα κόμματα μαζί”.
To 1956 η Gabriele Bremme, αμφισβήτησε τον ρόλο που έπαιξαν οι γυναίκες στις εκλογές σε μια έκθεση της στην Unesco. Η έκθεση της όμως αυτή περιλαμβάνει απλά άρθρα που είχαν γραφτεί ανάμεσα στο 1928 και το 1931 και σταματάει να δίνει στοιχεία από το 1930 και μετά. Αφήνοντας έτσι έξω τις κρίσιμες χρονιές ανάμεσα στο 1930 και το 1933. Και για πολλά χρόνια ακαδημαϊκά κανείς δεν ασχολούνταν με το θέμα αυτό. Με λίγα λόγια ο σημαντικός ρόλος που έπαιξαν οι γυναίκες στην άνοδο του Ναζισμού θάφτηκε στα συρτάρια της ιστορίας. Το πως συνδέονται ο φεμινισμός και ο Ναζισμός δεν φάνηκε να ενδιαφέρει κανέναν.
Μέσα όμως από άρθρα του 1937 που απεικονίζουν στατιστικές σε πάνω από εφτά Γερμανικές πόλεις, οι ισχυρισμοί αυτοί καταρρίφθηκαν μιας και η γυναικεία ψήφος ήταν η επικρατέστερη. Στις περιοχές αυτές που οι καταμετρήσεις των ψήφων γίνονταν βάση του φύλου οι γυναίκες φάνηκε να έχουν ψηφίσει υπέρ του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού κόμματος του Χίτλερ περισσότερο από τους άντρες. Οι φεμινίστριες ιστορικοί αρνούνται την συμμετοχή των γυναικών στην άνοδο του Χίτλερ. Χρησιμοποιώντας φυσικά αβάσιμες φεμινιστικές θεωρίες. Τα στοιχεία όμως είναι συγκεκριμένα.
Ήταν η γυναικεία ψήφος που έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία.
Ο ρόλος όμως του φεμινισμού στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία δεν σταματά εκεί. Το 1933 φεμινίστριες εξέδωσαν ένα βιβλίο με τίτλο “Γερμανίδες γυναίκες προς τον Αδόλφο Χίτλερ”. Μέσα σε αυτό προσπάθησαν να πείσουν τον Χίτλερ πως το Τρίτο Ράιχ είχε ανάγκη από γυναίκες σε θέσεις εξουσίας. Μέσα σε αυτό εκφράζουν περίτρανη πίστη στο Ναζιστικό δόγμα όμως κριτικάρουν την πατριαρχική δομή του. Όλο το βιβλίο είναι ποτισμένο με φεμινιστική θεωρία που οι φεμινίστριες συνάδουν με το Ναζιστικό δόγμα. Ο Richard Grunberger έχει συζητήσει την φεμινιστική θεωρία πίσω από τις γυναίκες τους Τρίτου Ράιχ. Οι φεμινίστριες ακόμα και τότε νοιάζονταν απλά για δύναμη και εξουσία. Και τίποτα παραπάνω. Ο φεμινισμός και ο Ναζισμός αλληλοβοηθήκαν.
Ο ρόλος που έπαιξαν ο φεμινισμός και οι γυναίκες στην άνοδο του Ναζισμού είναι κάτι που μεθοδικά οι ιστορικοί αρνούνται να ασχοληθούν. Δεν υπάρχει ουσιαστική έρευνα επάνω σε αυτό το κομμάτι της ιστορίας. O Richard J. Evans, γνωστός ιστορικός του Γερμανικού Γυναικείου Κινήματος και ειδικός στην ιστορία του Ολοκαυτώματος εξηγεί πως η αδιαφορία είναι εντυπωσιακή. Ο Evans είναι περισσότερο γνωστός για τον ρόλο που έπαιξε στην Δίκη Irving vs Lipstadt, και για τις βαθιές του ακαδημαϊκές γνώσεις που βοήθησαν στο να κερδηθεί η Δίκη. Ο Evans επιμένει πως υπάρχει μια βαθιά άρνηση της Ευρώπης και συγκεκριμένα της Γερμανίας να ασχοληθεί ακαδημαϊκά με το θέμα, αν και υπάρχουν πληθώρα ιστορικών δεδομένων που συνδέονται με αυτό.
Όπως και για τις φεμινίστριες που υποστήριξαν ενεργά ή βοήθησαν ενεργά το Τρίτο Ράιχ ως κατάσκοποι.
Για παράδειγμα την Violette Morris, η οποία ήταν φεμινίστρια λεσβία αθλήτρια που ντύνονταν άντρας από το 1930 ακόμα. Και που είχε καλεστεί από τον Χίτλερ να παρακολουθήσει μαζί του τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο. Και που δούλεψε μεθοδικά ως κατάσκοπος για την Γκεστάπο. Ή την Rotha Lintorn-Orman. Μια άλλη λεσβία φεμινίστρια που ίδρυσε την ομάδα που αργότερα έγινε το βρετανικό φασιστικό κόμμα. Όπως και η εραστής της, η σουφραζέτα Mary Sophia Allen που ήταν περήφανη επειδή είχε προσωπικά γνωρίσει τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Ή της Mary Richardson επίσης σουφραζέτας. Η οποία ανάμεσα σε άλλα ηγήθηκε του φασιστικού κόμματος της Βρετανίας. Στο οποίο όπως είχε πει έβλεπε “το κουράγιο, την δράση και την πίστη που είχε γνωρίσει στο κίνημα των σουφραζέτων”. Πολλές υποστηρίχτριες του κόμματος ήταν σουφραζέτες. Ο φεμινισμός και ο Ναζισμός είχαν δώσει τα χέρια βάση ιδεολογίας.
Η Julie V. Gottlieb στο βιβλίο της Feminine Fascism αναφέρει πως “αυτό που προσέλκυσε στον φασισμό τις φεμινίστριες που δήλωναν απογοητευμένες από την Δημοκρατία, ήταν η στρατιωτική πειθαρχία και οι ακραίες δόσεις φασισμού”.
Αμέτρητες γυναίκες και κυρίως σουφραζέτες λειτούργησαν ως κατάσκοποι για την Γκεστάπο. Ανάμεσα τους και η Coco Chanel που ακόμα εκθειάζεται για την προσφορά της στον χώρο της μόδας. Και αυτό είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό των γυναικών και φεμινιστριών που έπαιξαν ενεργό ρόλο στην άνοδο των Ναζί. Ελάχιστες από αυτές τιμωρήθηκαν. Σε αντίθεση με τους άντρες που φυλακίζονταν ή εκτελούνταν ως προδότες οι γυναίκες κατάσκοποι ή προδότριες σπάνια τιμωρούνταν. Για παράδειγμα όλοι οι άντρες της Ναζιστικής οργάνωσης Λόλα που ήταν δωσίλογοι της Γκεστάπο εκτελέστηκαν ενώ οι γυναίκες της οργάνωσης απλά φυλακίστηκαν.
Άλλες πέθαναν σπίτια τους ή σε γηροκομεία από βαθιά γεράματα.
Η Lina Heydrich η σύζυγος του Reinhard Heudrich αρχιτέκτονα του Ολοκαυτώματος, συνέχισε να αρνείται τα εγκλήματα του συζύγου της. Παρόλα αυτά όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε ποτέ αλλά της δόθηκε και σύνταξη από την Γερμανική Κυβέρνηση. Επειδή ο άντρας της ήταν Γερμανός αξιωματικός που σκοτώθηκε.
Στο βιβλίο της “Hitler’s Furies: German women in the Nazi killing fields“, η Wendy Lower ιστορικός και ειδικός στην περίοδο του Ολοκαυτώματος υπενθυμίζει τον ρόλο των γυναικών στο Ολοκαύτωμα. Και την ιδιότητα τους ως ψυχρές δολοφόνους. Καταγράφει πάνω από 500.000 γυναίκες που συνεργάστηκαν με τον Ναζισμό στην εξολόθρευση ανθρώπων. Νοσοκόμων που με ενέσεις εκτελούσαν ανάπηρους σε νοσοκομεία ευθανασίας. Σαν την Pauline Kneissler που έστελνε μέχρι και 70 ασθενείς την ημέρα για ευθανασία. Η Liselotte Meier κυνηγούσε Εβραίους για σπορ. Η Liesel Riedel Willhaus γυναίκα αξιωματικού των SS πυροβολούσε Εβραίους από το μπαλκόνι της.
Η Johanna Altvater είχε ειδικότητα να σκοτώνει παιδιά. Τα πέταγε από μπαλκόνια, τα προσελκούσε με γλυκά και τα πυροβολούσε στο ανοιχτό τους στόμα. Σε ένα περιστατικό είχε αρπάξει ένα νήπιο από τα χέρια ενός πατέρα και το χτυπούσε με το κεφάλι στον τοίχο. Έπειτα πέταξε το νεκρό βρέφος στα πόδια του πατέρα. Γνωστή για τις δολοφονίες παιδιών ήταν και η Josefine Block.
Οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες δεν τιμωρήθηκαν.
Δεν οδηγήθηκαν ποτέ στην Δικαιοσύνη. Οι γυναίκες που κλήθηκαν κυρίως να απολογηθούν ήταν λίγες, κυρίως δεσμοφύλακες σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως όπως η Irma Grese και η Ilse Koch. Που στις αφηγήσεις χάνουν την γυναικεία υπόσταση τους και απλά περιγράφονται ως “φρικιά” και όχι ως πραγματικές γυναίκες. Αν και οι γυναίκες που δούλεψαν στα Ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως ήταν γνωστές για την σκληρότητα, την βιαιότητα και την μοχθηρότητα τους.
Στο πρόσφατο ντοκιμαντέρ του “Τα κορίτσια της Χρυσής Αυγής” ο σκηνοθέτης Χοβαρντ Μπούσνες μας καλεί να “καταλάβουμε” τις γυναίκες πίσω από την ναζιστική οργάνωση και μας επιβεβαιώνει πως “δεν ήταν τέρατα”. Η άρνηση της γυναικείας ευθύνης στο φαινόμενο του Ναζισμού συνεχίζεται να καλλιεργείται μεθοδικά.
Το φεμινιστικό κίνημα όμως αποκρύπτει μεθοδικά των ρόλο των γυναικών και του φεμινισμού στην άνοδο του Ναζισμού. Ακόμα και σήμερα όμως οι συνδέσεις ανάμεσα στις δυο ιδεολογίες είναι φανερές. Ο φεμινισμός και ο Ναζισμός έχουν κοινό έδαφος. Από την βαθιά εμμονή στην δαιμονοποίηση της αρρενωπότητας μέχρι την ποινικολαγνική στρατηγική που βασίζονται σε γενετήσια χαρακτηριστικά. Από την μισανδρική προπαγάνδα μέχρι την “καθαρότητα” των γυναικών. Ή τις ρατσιστικές ρίζες του φεμινισμού ακόμα και από την γέννηση του. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που ένα σύγγραμα που αντέγραφε κομμάτια από το Άγων μου του Χίτλερ, εγκρίθηκε από πανεπιστήμιο ως έγκυρο φεμινιστικό ακαδημαϊκό υλικό.
Και όλοι μας γνωρίζουμε τι γίνεται όταν δεν μαθαίνουμε από το παρελθόν.
