Ένα τεράστιο ανεξερεύνητο κομμάτι των σύγχρονων δυτικών μας κοινωνιών είναι η αντρική κατάθλιψη. Η έρευνα και ο τρόπος με τον οποίο η ψυχολογία αντιμετωπίζει τον άντρα ασθενή είναι γυναικοκεντρικός. Η έρευνα, τα πορίσματα, οι πολιτικές και οι κατευθυντήριες οδηγίες για τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η ψυχική υγεία έχει ως επίκεντρο την γυναίκα με αποτέλεσμα ο άντρας να παραμένει έρμαιο συμπερασμάτων που δεν αφορούν αυτόν. Αντί για σοβαρή επιστημονική έρευνα που να προσπαθεί να κατανοήσει την αντρική ψυχοσύνθεση οι κλάδοι αυτοί συχνά την αντιμετωπίζουν βασιζόμενοι σε αστικούς μύθους που έχει εφεύρει ο φεμινισμός, συγκεκριμένα αυτόν την “τοξικής αρρενωπότητας”.
Ένας μύθος που έχει εφευρεθεί από τον φεμινισμό για να κατηγορεί τους ίδιους τους άντρες για τα προβλήματα που αυτοί αντιμετωπίζουν, ώστε να μην υπάρχει πρόνοια και πρόληψη για αυτούς.
Ένα victim blaming επικών διαστάσεων.
Παρόλα αυτά ακόμα αν και η ψυχολογία μερολυπτικά συχνά συμπεριλαμβάνει τον μύθο αυτόν στην γλώσσα της, έχει αποδείξει πως η αρρενωπότητα δεν είναι τοξική και πως σίγουρα δεν ευθύνεται αυτή για τα ψυχικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άντρες. Αντιθέτως όπως ακριβώς και με τις γυναίκες κομμάτια αυτής φαίνονται να συμβάλλουν στην ανάπτυξη ψυχικών νόσων. Όπως η αντρική κατάθλιψη. Ενώ άλλα φαίνονται να βοηθούν κατά αυτών. Αυτή η απίστευτη παρανόηση στον χώρο της ψυχικής υγείας είναι ο λόγος που συχνά διαβάζουμε φεμινιστική προπαγάνδα σε άρθρα ή και ακόμα επιστημονικά περιοδικά.
Για παράδειγμα η ερώτηση παραμένει: γιατί οι άντρες αυτοκτονούν περισσότερο από τις γυναίκες εφόσον οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερα ποσοστά κατάθλιψης; Και στην ερώτηση αυτή συνήθως θα ακούσουμε πως οι άντρες φταίνε που αυτοκτονούν μιας και δεν θέλουν να δείξουν αδυναμία. Μια υπόθεση που εξυπηρετεί όσο τίποτα άλλο το φεμινιστικό αφήγημα. Ουδείς λόγος για την αντρική κατάθλιψη. Καθώς όμως ο καιρός περνάει και έχει πλέον αποδειχτεί σε πάνω από 70 έρευνες πως καμία σχέση δεν έχει η αρρενωπότητα του άντρα με την αντρική κατάθλιψη. Ή τους λόγους για τους οποίους αυτοκτονεί, η επιστημονική κοινότητα αρχίζει πλέον να παραδέχεται την απλή αλήθεια.
Πως δεν υπάρχει αρκετή έρευνα που να εστιάζει στους άντρες.
Αρχίζει να φτάνει στην παραδοχή πως η αρρενωπότητα του άντρα δεν είναι αυτή που τον εμποδίζει να ζητήσει βοήθεια. Αλλά το ότι δεν γνωρίζει πως χρειάζεται να ζητήσει βοήθεια. Οι τυπικές ενδείξεις που αφορούν την κατάθλιψη για παράδειγμα εστιάζουν στην γυναικεία ψυχοσύνθεση. Μια γυναίκα βιώνει την κατάθλιψη με κλάμα, θλίψη, ενοχές κτλ. Αλλά οι άντρες δεν έχουν την ίδια ψυχοσύνθεση με τις γυναίκες και δεν την βιώνουν απαραίτητα με τον ίδιο τρόπο. Με λίγα λόγια κάποιος άντρας μπορεί να υποφέρει από κατάθλιψη. Αλλά να μην την βιώνει με κλάμα, θλίψη, ενοχές και τα υπόλοιπα τυπικά σημάδια που έχει μια γυναίκα με κατάθλιψη. Με αποτέλεσμα να μην διαγνωσθεί ως καταθλιπτικός ή να μην κατανοεί πως πάσχει από κάτι τέτοιο ώστε να αποζητήσει βοήθεια.
Ο Αμερικανικός Σύλλογος Ψυχολόγων παραδέχεται πως δεν υπάρχει αρκετή έρευνα για τους άντρες και πως τα σημάδια μπορεί να είναι εντέλει διαφορετικά όσον αφορά για παράδειγμα την κατάθλιψη. “Είναι πιθανό να εκφράζεται με εξάντληση, εκνευρισμό και θυμό, ακόμα και σε θυμό που οδηγεί σε κακοποίηση”. Με λίγα λόγια όλη αυτή η υποτιθέμενη τοξικότητα για την οποία ο φεμινισμός κατηγορεί τους άντρες μπορεί να μην είναι τίποτε άλλο παρά σημάδια αντρικής κατάθλιψης. Φανταστείτε για παράδειγμα τα ποσοστά των σωματικών κακοποιήσεων που έχουν ως θύτες άντρες να πέφτουν κατακόρυφα. Όταν αρκετή έρευνα που αφορά αυτούς αρχίζει να γίνεται ώστε να τους βοηθήσει. Ή τα νούμερα των αυτοκτονιών.
Η παραδοχή αυτή είναι ευχάριστα νέα.
Μέχρι στιγμής αντί για σοβαρή έρευνα έχουμε καμπάνιες που λένε στους άντρες να ρωτάνε “εάν είναι καλά” ο συνεργάτης τους για “να μάθουν να εκφράζονται.” Πέρα δηλαδή του ότι ξανά βλέπουμε το μοτίβο του κατηγορώ τον άντρα για τα ίδια του τα προβλήματα και τον αφήνω να τα λύσει μόνος του, φανταστείτε σε πόσο γυναικοκεντρικές κοινωνίες ζούμε όπου για να ρωτηθεί ένας άντρας “εάν είναι καλά” πρέπει να γίνουν καμπάνιες για αυτό. Γιατί απλά ζούμε σε κοινωνίες που δεν νοιάζονται για τους άντρες. Γίνεται πλέον όμως κατανοητό πως χρειάζεται έρευνα ώστε οι ψυχολόγοι να αντιλαμβάνονται τις διαφορές στην αντρική κατάθλιψη και τον τρόπο που οι άντρες την εκφράζουν και αναζητούν βοήθεια, ώστε σιγά σιγά να ενημερώνεται η κοινωνία για αυτά αντί να χρησιμοποιεί φεμινιστικούς μύθους ως μπούσουλες.
Το Πανεπιστήμιο ψυχολογίας του Sunderland ανέπτυξε ένα πρόγραμμα που ερευνά τον τρόπο που οι άντρες σκέφτονται, νιώθουν και αντιδρούν και που στοχεύει στο να αλλάξει τα δεδομένα στον χώρο. “Με τους άντρες και τα αγόρια να αποτελούν την πλειοψηφία των αυτοκτονιών, αστέγων, εξάρτησης, φυλάκισης και κακής εκπαιδευτικής απόδοσης στις κοινωνίες μας, το μοντέλο έχει σχεδιαστεί ώστε να δημιουργήσει μια καλύτερη κατανόηση των βασισμένων στο φύλο αναγκών τους. Και να εξετάσει και υπογραμμίσει τα προβλήματα τους, οδηγώντας μας έτσι σε ψυχολογικές επεμβάσεις που θα ωφελήσουν όλους μας”. Κάπου εδώ πρέπει να αναφέρουμε πως το Πανεπιστήμιο του Sunderland είναι το πρώτο παγκοσμίως που φτιάχνει ένα πρόγραμμα που στοχεύει αποκλειστικά στην αντρική ψυχοσύνθεση και που λαμβάνει υπόψιν του και τις βιολογικές παραμέτρους που είναι μοναδικές στους άντρες.
Το 2010 μόλις άρχισε να υπάρχουν προτάσεις για μια διαφορετική προσέγγιση στην αντρική ψυχοσύνθεση από κλινικούς ψυχολόγους. Που συμπεριλαμβάνει και βιολογικούς παράγοντες, ώστε να κατανοηθεί καλύτερα η ψυχολογία των αντρών και των αγοριών.
Και αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Το μοντέλο απομακρύνεται από “τις προκαταλήψεις της αρρενωπότητας που της αποδίδουν αρνητική χροιά και την κατακρίνουν”. Ενισχύει “μια θετική θεώρηση της αρρενωπότητας” και υπάρχει αποδοχή πως θα βοηθήσει όχι μόνο τους άντρες και τα αγόρια αλλά και τις γυναίκες και τις κοινωνίες μας στο σύνολο. Και είναι εντελώς φυσιολογικό. Χαμένοι σε αφηγήσεις φεμινιστικών παραμυθιών για δεκαετίες οι άντρες στιγματίζονται. Η συμπεριφορά τους στιγματίζεται, οι αντιδράσεις τους στιγματίζονται, οι πράξεις τους στιγματίζονται. Στιγματίζεται η ίδια τους η φύση. Η εμμονή του φεμινισμού με τον στιγματισμό της αντρικής φύσης ίσως σε λίγο να αποδειχτεί ότι ήταν και ο μεγαλύτερος παράγοντας που οι άντρες ασκούν σωματική βία.
Γιατί όταν απλά στιγματίζεις μια συμπεριφορά ως “τοξική” επειδή βολεύει την πολιτική σου ατζέντα και όχι μόνο δεν προσπαθείς να κατανοήσεις την συμπεριφορά αυτή ώστε να την εξομαλύνεις αλλά και παρεμποδίζεις έρευνες που θα μπορούσαν να το κάνουν, τότε είσαι μέρος του προβλήματος. Για την ακρίβεια είσαι το πρόβλημα. Η dr. Rebecca Owens η δημιουργός αυτού του μοντέλου μας εξηγεί. “Κριτικάρουμε την υπόθεση της “τοξικής αρρενωπότητας” και εστιάζουμε σε όλα αυτά τα προβλήματα που απασχολούν τους άντρες και που παραβλέπονται. Είναι καιρός για ένα μοντέλο αντρικής ψυχολογίας”.
Και συνεχίζει.
“Το μοντέλο θα εξερευνήσει την θεώρηση της αρρενωπότητας σε διαφορετικές κουλτούρες, και θα προκαλέσει την πρόσφατη αντίληψη ότι είναι τοξική. Θα εξετάσει τις διαφορές στο ψυχικό τραύμα ανάμεσα στα δυο φύλα. Το μοντέλο θα ερευνήσει την επιρροή των στερεότυπων φύλου στην ψυχική υγεία. Για παράδειγμα εάν θεωρούμε ότι οι άντρες ενδιαφέρονται μόνο για εφήμερο σεξ, πως αυτό επηρεάζει την ψυχική υγεία των αντρών που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά; Τέλος όταν βλέπουμε τους άντρες ως κυριαρχικούς, επιθετικούς και καταπιεστές πως αυτό το στερότυπο επηρεάζει τον τρόπο που οι κοινωνίες μας βλέπουν και αντιμετωπίζουν τους άντρες θύματα ενδοοικογενειακής βίας”;
Με λίγα λόγια το μοντέλο αυτό είναι ο χειρότερος εφιάλτης του φεμινισμού. Και αυτό επειδή καταρρίπτει όλες τις γελοίες υποθέσεις του. Και αποδέχεται πως γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα για τους άντρες. Και πως οι αστικοί μύθοι του φεμινισμού τους στιγματίζουν και τους πληγώνουν αντί να τους βοηθούν. Η dr. Helen Driscoll εξελικτική ψυχολόγος και λέκτορας πανεπιστημίου μας εξηγεί. “Το PhD μου ήταν πάνω στην βία και στις διαφορές της ανάμεσα στα φύλα. Μέσα από αυτό έμαθα πως οι άντρες όπως και οι γυναίκες είναι συχνά θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Όμως οι άντρες θύματα παραμένουν αόρατοι στην κοινωνία επειδή θεωρούνται αυτόματα οι θύτες”.
Το Πανεπιστήμιο του Sunderland ξεκίνησε μαθήματα σε νέους και νέες ψυχολόγους με ειδικότητα στην αντρική ψυχολογία αυτό τον Σεπτέμβριο. Το πρόγραμμα θεωρήθηκε ικανοποιητικό από το 91% των φοιτητών που συμμετείχαν σε αυτό. Προσωπικά έστειλα ένα email στην dr. Rebecca Owens για να την ευχαριστήσω. Για την δουλειά της και το θάρρος της να σταθεί με σθένος απέναντι σε ένα σύστημα που άφηνε τους άντρες (και τις γυναίκες) να υποφέρουν για δεκαετίες. Για χάρη ενός άρρωστου ιδεολογικού μορφώματος που στοχεύει στον στιγματισμό τους. Και επειδή αναζητά την αλήθεια. Και που πραγματικά, εάν το σκεφτείτε καλά, ίσως να αλλάξει τον κόσμο.
