Μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα το πως ο φεμινισμός αρνείται την ενδοοικογενειακή βία των γυναικών εάν εξετάσουμε την περίπτωση της Erin Pizzey. H Erin Pizzey είναι η γυναίκα που άνοιξε το πρώτο καταφύγιο στον κόσμο για κακοποιημένες γυναίκες. Οι μελέτες της όμως και η εμπειρία της έδειξαν πως οι άντρες κακοποιούνται εξίσου από τις γυναίκες τους. Και για αυτό οι φεμινίστριες την κατέστρεψαν και την έσβησαν από την ιστορία του κινήματος τους.
Το 1971 η Erin Pizzey άνοιξε με δικά της χρήματα το πρώτο καταφύγιο ενδοοικογενειακής βίας για γυναίκες και παιδιά στην Αγγλία. Οι μελέτες και η εμπειρία της Pizzey της έδειξαν πως οι γυναίκες είναι εξίσου βίαιες με τους άντρες. Και πως η ενδοοικογενειακή βία είναι ισόποση. Κάτι που τα τελευταία 40 χρόνια πάνω από 200 μελέτες έχουν αποδείξει.
Και που υποστηρίζεται από κορυφαία ονόματα στον χώρο της ενδοοικογενειακής βίας.
Η Pizzey ήταν η πρώτη που αναγνώρισε το πρόβλημα της ενδοοικογενειακής βίας και που έκανε κάτι για να το διορθώσει. Η δουλειά της είναι ο λόγος που σήμερα υπάρχουν ανά τον κόσμο χιλιάδες καταφύγια για κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά. Όχι όμως για άντρες. Και όχι επειδή η Pizzey δεν προσπάθησε να κάνει κάτι για αυτό. Σύντομα άρχισε να εκφράζει ανοιχτά τις απόψεις της για την βία που δέχονται οι άντρες από τις συντρόφους τους. Και διαχώρισε τις γυναίκες θύματα σε δυο είδη. Αυτές που ήταν θύματα και αυτές που ήταν θύματα αλλά που έλκονταν από το είδους του άντρα που κακοποιεί. Η μελέτης της με τίτλο “Comparative Study of Battered Women And Violence-Prone Women” έδειξε ακριβώς αυτό και τα αποτελέσματα της πιστοποιήθηκαν και από μετέπειτα έρευνες.
Στο βιβλίο της με τίτλο Prone to Violence η Pizzey αναφέρει πως είχε εντυπωσιαστεί με την αδιαφορία που επιδεικνύει η κοινωνία για το πως λειτουργεί η ενδοοικογενειακή βία. Στο βιβλίο της απέδωσε μεγάλο κομμάτι των αιτιών σε παιδικά τραύματα και ορμονικές αντιδράσεις.
Και φυσικά όλα αυτά δεν ταίριαζαν με την ατζέντα του φεμινισμού.
Που τότε όπως και σήμερα επιμένει χωρίς κανένα απολύτως επιστημονικό δεδομένο να υποστηρίζει την άποψη πως οι γυναίκες είναι αποκλειστικά και μόνο τα θύματα βίας και ποτέ οι θύτες. Το φεμινιστικό κίνημα είχε εκτός των άλλων ανάγκη από κρατικές επιδοτήσεις και αναγνώριση και σύντομα στράφηκε κατά της Pizzey. Σε συνέντευξη της μας εξηγεί: “ο φεμινισμός έκανε απόβαση στον χώρο της ενδοοικογενειακής βίας και σύντομα άρχισε να διαδίδει ανακριβής έρευνες και παραπληροφόρηση γύρω από το θέμα”. Κάτι που συνεχίζει να κάνει ακόμα και σήμερα.
Όταν προσπάθησε να φέρει το θέμα στο φως η Pizzey αντιμετώπισε αντίσταση και άρνηση από τα ΜΜΕ. Τα οποία έστελναν φεμινίστριες δημοσιογράφους οι οποίες κουκούλωναν ή διαστρέβλωναν το θέμα. “Είναι μόνο τα τελευταία χρόνια που η ισόποση βία που βιώνουν οι άντρες από τις συντρόφους τους έχει αρχίσει να βγαίνει από το πέπλο της σιωπής” μας λέει. “Παρόλα αυτά οι έρευνες δεν βλέπουν το φως της ημέρας. Μιας και ο φεμινισμός υποστηρίζει πως οι γυναίκες ασκούν βία στους άντρες αποκλειστικά για άμυνα”. Σαν παράδειγμα φέρνει μια έρευνα της Βρετανικής Ιατρικής Ένωσης που ενώ είχε ως δείγματα 571 γυναίκες και 429 άντρες, και καταμέτρησε 1 στις 3 γυναίκες να έχουν κακοποιηθεί, δεν δίδονται τα ανάλογα στοιχεία για τους άντρες. Οι ερευνητές απλά δεν τους ρώτησαν για την βία που ασκείται επάνω τους.
Το 1981 η Pizzey αναγκάστηκε να μετακομίσει.
Εξαιτίας της συκοφαντίας, κακοποίησης και απειλών που δεχόταν από τις φεμινίστριες. Οι απειλές για βόμβα στο σπίτι της ήταν τόσες πολλές που η αστυνομία πρότεινε η αλληλογραφία της να πηγαίνει κατευθείαν στο τμήμα. Φεμινίστριες έφτιαξαν συκοφαντικά φυλλάδια τα οποία διαστρέβλωναν τα λεγόμενα της Pizzey. Και που υποστήριζαν πως η Pizzey ισχυρίζεται πως “οι γυναίκες προκαλούν την βία που δέχονται”. Οι φεμινίστριες της έκαναν μηνύσεις. Και όταν της προτάθηκε να γίνει πρύτανης σε ένα βρετανικό πανεπιστήμιο οι φεμινίστριες με πλακάτ και φυλλάδια διαδήλωσαν πως η Pizzey είναι “απολογητής κακοποιητών”.
Και καθώς όλοι γνωρίζετε, τίποτα από όλα αυτά δεν έχει αλλάξει.
Ο φεμινισμός συνεχίζει να αρνείται την ισόποση βία που οι άντρες δέχονται από τις συντρόφους τους. Και οι τακτικές της συκοφαντίας, της διαστρέβλωσης των γεγονότων και η άρνηση τους για την επιστημονική έρευνα συνεχίζουν να κρατούν τους άντρες ομήρους της βίας που βιώνουν. Οι πρακτικές τους είναι τόσο αναγνωρισμένες στον επιστημονικό κόσμο που έχουν καταγραφεί σε εκθέσεις συνεδρίων για την ενδοοικογενειακή βία.
Στην περίπτωση του Earl Silverman για παράδειγμα. Που προσπάθησε να ανοίξει ένα κέντρο στήριξης θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας για άντρες και νεαρά αγόρια ζητώντας την στήριξη του κράτους. Ακολούθησαν τις ίδιες ακριβώς πρακτικές. Φυσικά και δεν του δώθηκε καμία επιδότηση. Αν και τα ποσοστά καταγγελιών βίας στον Καναδά είναι ισόποσα ανάμεσα στα φύλα με 6.6% των γυναικών και 6.0% των αντρών αντίστοιχα. Αντιθέτως χλευάστηκε και συκοφαντήθηκε από τις φεμινιστικές οργανώσεις ως “ακροδεξιός”, “μισογύνης” και “ρατσιστής”. Η συκοφαντία που δέχονταν συνεχώς ο Silverman δεν του άφησε περιθώρια κρατικής ή ιδιωτικής επιδότησης. Πούλησε λοιπόν το σπίτι του. Έδωσε όλη του την περιουσία για να χτίσει και διατηρήσει το μοναδικό καταφύγιο για άντρες θύματα ενδοοικογενιακής βίας στον Καναδά. Και αφιέρωσε την ζωή του στο να τους βοηθήσει. Αυτοκτόνησε το 2013 όταν φαλίρισε και καταστράφηκε οικονομικά.
Οι φεμινίστριες συνέχισαν να τον συκοφαντούν ακόμα και μετά την αυτοκτονία του.
Η Pizzey συνέχισε την δουλειά της εστιάζοντας πλέον στην σεξουαλική βία και την παιδοφιλία και ανακάλυψε πως υπήρχε σχεδόν ίδιος αριθμός από γυναίκες παιδόφιλες με αυτόν των αντρών. “Οι γυναίκες ως συνήθως περνάνε απαρατήρητες” μας έλεγε από το 1981 ακόμα αλλά κανείς δεν της έδινε σημασία. Δεκαετίες αργότερα μια έρευνα που διασταυρώθηκε με όλους τους επίσημους φορείς για την σεξουαλική βία στην Αμερική, έδειξε ακριβώς αυτό. Έκτοτε δεκάδες γυναίκες παιδόφιλες βιάστριες συλλαμβάνονται κάθε χρόνο στην Αμερική. Μέχρι τότε οι γυναίκες παιδόφιλες βιάστριες λειτουργούσαν ανενόχλητες επειδή ο φεμινισμός αρνούνταν την ύπαρξη τους.
Όσο συνέχιζε να δουλεύει επάνω στο θέμα δυο από τα σκυλιά της δολοφονήθηκαν. Άλλα δύο απήχθησαν και άρχισε να γίνεται θύμα επιπλέον κακοποίησης από τις φεμινίστριες όταν εξέδωσε το δεύτερο βιβλίο της. Το μέγεθος της συκοφαντίας και της παρενόχλησης ήταν τέτοιο που ακόμα και η independent μια φεμινιστικά προσκείμενη εφημερίδα έγραψε πως “οι φεμινίστριες μουρλάθηκαν” και την ανάγκασαν να μετακομίσει ξανά αυτή την φορά στην Ιταλία.
Στα τέλη του 90 επέστρεψε στο Λονδίνο κατεστραμμένη οικονομικά, άστεγη και με μεγάλα προβλήματα υγείας. Συνεχίζει ακόμα και σήμερα την δουλειά της στον χώρο της ενδοοικογενειακής βίας. Και συχνά οι συμβουλές και γνώσεις της επιζητούνται από πολιτικούς και εργαζόμενους στον κλάδο. Το πρώτο καταφύγιο που η ίδια έχτισε με δικά της χρήματα και που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει εξαιτίας της συκοφαντίας και της κακοποίησης που δέχτηκε από τις φεμινίστριες, είναι πλέον ένας από τους μεγαλύτερους και πλουσιότερους οργανισμούς για την ενδοοικογενειακή βία στην Αγγλία, και άλλαξε το όνομα του σε Refuge.
Υποστηρίζει φυσικά αποκλειστικά γυναίκες και παιδιά.
Καμία αναγνώριση ή φόρος τιμής δεν αποδίδεται στην Erin Pizzey που το έχτισε. Την επόμενη φορά λοιπόν που οι φεμινίστριες θα σας πουν πως νοιάζονται για τους άντρες θύματα δείξτε τους αυτό το άρθρο. Η σιωπή τους γύρω από την ενδοοικογενειακή βία που βιώνουν οι άντρες από τις συντρόφους τους ήταν πάντα εκκωφαντική. Όπως εκκωφαντικές ήταν και από το δεύτερο ακόμα κύμα του φεμινισμού οι στρατηγικές συκοφαντίας, παρενόχλησης, διαστρέβλωσης και άρνησης της επιστημονικής μεθόδου που χρησιμοποίησαν ιστορικά για να πνίξουν και να καταστρέψουν οποιαδήποτε φωνή προσπάθησε να βοηθήσει τους άντρες.
