Πρέπει να έχουν οι γυναίκες την αποκλειστική επιλογή της αναπαραγωγής; Για αιώνες η αξία ενός άντρα μετριέται από τις κοινωνίες μας από το πόσα μπορούν οι άντρες να προσφέρουν στις γυναίκες. Θυσιάζοντας τον χρόνο, τις ζωές, τα όνειρα τους ή και ακόμα τα ίδια τους τα σώματα. Ένας άντρας, ο Tony Dean, πέθανε το 2016 από μια σπάνια ασθένεια. Την επόμενη ημέρα η κοπέλα του απευθύνθηκε σε Δικαστήριο. Και ζήτησε άδεια να αφαιρέσει τους όρχεις του νεκρού συντρόφου της για να μείνει έγκυος χρησιμοποιώντας το σπέρμα του. Είχαν γνωριστεί έξι μήνες πριν τον θάνατο του. Το Δικαστήριο της έδωσε την άδεια. Οι γονείς του Tony Dean πολέμησαν δικαστικά την απόφαση του Δικαστηρίου να επιτρέψει στην κοπέλα του γιου τους να μείνει έγκυος με το σπέρμα του νεκρού παιδιού τους.
Μια επιστημονική έκθεση αναλύει τα ηθικά διλήμματα που προκύπτουν από μια ακόμα έγκριση να αφαιρεθεί σπέρμα από έναν νεκρό άντρα για να μείνει έγκυος η γυναίκα του. Η έκθεση καταλήγει πως η πράξη είναι ανήθικη. Και πως “οι γιατροί χωρίς να το καταλάβουν έδωσαν άδεια να χρησιμοποιηθεί το σώμα ενός νεκρού άντρα για την ικανοποίηση μιας γυναίκας”. Παρόμοιες επιστημονικές συζητήσεις έχουν διεξαχθεί για ασθενείς που βρίσκονται σε κώμα. Η ηθικές επιπλοκές στην αφαίρεση σπέρματος από έναν νεκρό άντρα συζητιούνται εδώ και χρόνια στην επιστημονική κοινότητα.
Που έχει καταλήξει πως με γραπτή συναίνεση του νεκρού δεν τίθεται θέμα ανηθικότητας.
Οι επιστήμονες λένε. “Χωρίς γραπτή συναίνεση δεν είναι ξεκάθαρο εάν ο νεκρός άντρας θα ήθελε να γίνει ο πατέρας ενός παιδιού που ο ίδιος δεν μπορεί να μεγαλώσει”.
H dr. Rebecca Collins διαφωνεί. “Δεν υπάρχουν μελέτες που να δείχνουν πως δεν θα έδιναν συναίνεση” μας εξηγεί υπερασπίζοντας την θέση πως το σπέρμα ενός νεκρού άντρα πρέπει να μπορεί να διατεθεί στις επιθυμίες της συντρόφου του. O dr. Ben Kroon διαφωνεί επίσης. Εξηγεί πως μετά από έρευνα που έκανε σε 28 κλινικές οι γιατροί θέλουν να βοηθήσουν τις γυναίκες να μείνουν έγκυες με το σπέρμα των νεκρών αντρών τους, αλλά ο νόμος τους δένει τα χέρια χωρίς γραπτή συναίνεση.
Έχουμε λοιπόν μια συνεχόμενη δημόσια συζήτηση για την διάθεση του νεκρού αντρικού σώματος ως εργαλείο αναπαραγωγής. Επειδή αυτό μπορεί να επιθυμούν οι γυναίκες. Η συζήτηση μέχρι στιγμής έχει καταλήξει πως η αυτοδιάθεση των αντρών για το τι θα έκαναν με το σώμα τους όπως και εάν θα επιθυμούσαν να γίνουν πατέρες ενός παιδιού που δεν θα μπορούν να μεγαλώσουν, είναι πιο σημαντική από την επιθυμία της συντρόφου τους να μείνουν έγκυες με το παιδί τους.
Εάν είναι νεκροί.
Υπάρχει λοιπόν μια ολόκληρη νομοθεσία που απαγορεύει την χρησιμοποίηση του σπέρματος ενός νεκρού άντρα για αναπαραγωγή από την σύντροφο του χωρίς την γραπτή συναίνεση του. Αν και ο νόμος αυτός συχνά παραβλέπεται ή και αμφισβητείτε η ηθικότητα του από κάποιους επιστήμονες. Που θεωρούν πως προτεραιότητα δεν έχουν οι επιθυμίες ενός νεκρού άντρα αλλά μιας ζωντανής γυναίκας. Στις περισσότερες αυτές συζητήσεις λαμβάνεται υπόψιν και το δικαίωμα του αγέννητου παιδιού στην ζωή όπως και το τι θα ήταν καλύτερο για αυτό.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ο άντρας είναι ζωντανός; Όταν δηλαδή η σύντροφος του μένει έγκυος με ένα παιδί που αυτός δεν θέλει να μεγαλώσει; Όταν δεν δίνει την συναίνεση του να γίνει πατέρας με ή χωρίς την συμμετοχή του στην ανατροφή του παιδιού. Είτε επειδή δεν έχει την οικονομική δυνατότητα. Είτε επειδή τα όνειρα του δεν συμπεριλαμβάνουν την πατρότητα. Είτε επειδή δεν επιθυμεί να μεγαλώνει κάποιο παιδί του που θα τον μισεί επειδή δεν ήθελε να είναι μέρος της ζωής του.
Για δεκαετίες η άμβλωση έχει διεκδικηθεί από τις γυναίκες ως η αυτονόητη αυτοδιάθεση του σώματος τους.
Πως είναι ξεκάθαρα δική τους επιλογή το τι θα κάνουν με το δικό τους σώμα. Είναι επίσης μια διαδεδομένη φεμινιστική ρητορική πως οι γυναίκες αποτελούν για την πατριαρχία “μηχανές αναπαραγωγής”. Και πως αυτό περιορίζει τις επιλογές τους, τα όνειρα και τις προσδοκίες τους. Στην συζήτηση αυτή τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού όπως και η επιθυμία του άντρα να γίνει πατέρας ή όχι δεν παίζουν κανένα ρόλο. Όταν όμως όπως είδαμε πιο πάνω οι ρόλοι αντιστρέφονται και πρέπει το σώμα του άντρα να χρησιμοποιηθεί ως “μηχανή αναπαραγωγής” τότε στην δημόσια συζήτηση λαμβάνεται πολύ σοβαρά η επιθυμία της γυναίκας, και τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού.
Και είναι ακριβώς σε αυτό το σημείο που μπορούμε να διακρίνουμε πως οι κοινωνίες μας όπως και ο νόμος αναγνωρίζει πως η αναπαραγωγική διαδικασία χρειάζεται την συναίνεση του άντρα. Όταν αυτός είναι νεκρός.
Και ανίκανος να παρέχει.
Όταν όμως ο άντρας είναι ζωντανός η κοινωνία του στερεί την δυνατότητα συναίνεσης. Να επιλέξει εάν επιθυμεί να γίνει πατέρας ή όχι. Του εξηγεί πως επειδή δεν έχει μήτρα δεν μπορεί να είναι μέρος αυτής της απόφασης. Και πως η συναίνεση του δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Υποβάλλοντας του -καθόλου σεξιστικά- απλά τον ρόλο του παρόχου. Αυτό εξάλλου φαίνεται και στις δικαστικές αποφάσεις των επιμελειών. Σε ποσοστό πάνω του 90% οι επιμέλειες δίνονται στην μητέρα και οι πατεράδες καθίστανται απλοί πάροχοι. Η σημαντικότητα του ρόλου τους ως πατέρες καθίσταται άνευ σημασίας. Και αυτό είναι κομμάτι της προπαγάνδας που συνεχώς χρησιμοποιεί ο φεμινισμός για να πολεμήσει την συνεπιμέλεια.
Ο φεμινισμός λοιπόν και κατά επέκταση οι κοινωνίες μας έχουν κάνει εντελώς ξεκάθαρο πως οι άντρες δεν έχουν καμία απολύτως επιλογή, δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος τους και συναίνεση στην αναπαραγωγική διαδικασία. Πως η γυναίκα έχει την αποκλειστική επιλογή της αναπαραγωγής. Όπως και πως δεν έχουν καμία χρησιμότητα ως πατεράδες πέρα από το να παρέχουν. Και εφόσον έχει πετύχει αυτούς τους σκοπούς εξηγεί στους άντρες πως έχουν υποχρέωση προς τα παιδιά τους. Επειδή οι γυναίκες “δεν τα έκαναν μόνες τους”.
Ακόμα και στις περιπτώσεις που έχουν κλέψει το σπέρμα του άντρα ή τον έχουν κοροϊδέψει για να μείνουν έγκυες.
Ως spurgling περιγράφεται το φαινόμενο της κλοπής σπέρματος ενός άντρα από μία γυναίκα ώστε να μείνει έγκυος κρυφά από αυτόν.
Το φαινόμενο είναι συχνό και όχι κάτι καινούργιο. Συχνά υπάρχουν αναφορές από την αρχαία έως και πρόσφατη ιστορία γυναικών που έκλεβαν το σπέρμα ενός άντρα. Ή τον κορόιδευαν για να μείνουν έγκυες. To 10.4% (11.7 εκατομμύρια) των αντρών στην Αμερική έχουν αναφέρει πως είχαν εμπειρία με σύντροφο τους που προσπάθησε να μείνει έγκυος ενώ αυτοί δεν ήθελαν ή που προσπάθησαν να τους σταματήσουν από το να χρησιμοποιήσουν αντισυλληπτικές μεθόδους. 11.7 εκατομμύρια άντρες που δεν θα μπορούν να εκφράσουν άποψη εάν θέλουν να γίνουν πατέρες ή όχι. Επειδή “δεν έχουν μήτρα”.
Μια γυναίκα μπορεί να αγοράσει πανεύκολα κιτ για να κλέψει το σπέρμα ενός άντρα. Κοστίζουν 15-20 δολάρια και μπορεί να βρεθούν ακόμα και στο Amazon. Δίνονται λεπτομερείς οδηγίες για το πως μπορεί να αφαιρεθεί το σπέρμα από ένα προφυλακτικό και να χρησιμοποιηθεί για γονιμοποίηση.
Το spurgling συζητιέται δημόσια ακόμα και σε γνωστές εκπομπές με μια ελαφριά διάθεση χιούμορ. Στην συγκεκριμένη για παράδειγμα η κλοπή σπέρματος από το προφυλακτικό ενός άντρα αντιμετωπίζεται χαλαρά και ως κάτι αστείο. Εκφράζονται, δημόσια πάντα, γνώμες πως αυτό δεν είναι καθόλου προβληματικό και πως πάντα σημασία έχει η ζωή του αγέννητου παιδιού. Πάλι δηλαδή όταν μια γυναίκα επιθυμεί να μείνει έγκυος, ακόμα και όταν έχει κλέψει το σπέρμα ενός άντρα, η ζωή του αγέννητου παιδιού θεωρείται κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Είναι μόνο όταν μια γυναίκα δεν επιθυμεί το παιδί που η δημόσια σφαίρα μας υπενθυμίζει πως η ζωή του παιδιού δεν έχει και τόση σημασία μπροστά στην επιθυμία (πάλι) της γυναίκας. Στην αποκλειστική επιλογή της αναπαραγωγής που έχει κατοχυρώσει.
Τι λέει όμως ο νόμος;
Ένα μεγάλο Δικηγορικό γραφείο μας ενημερώνει πως ο νόμος στην Αμερική απαιτεί από τον άντρα να πληρώνει διατροφή ακόμα και όταν μια γυναίκα τον κοροϊδεύει ώστε να μην χρησιμοποιήσει προφύλαξη. Λέγοντας του πχ ότι παίρνει αντισυλληπτικά χάπια. Ή ακόμα και όταν του κλέβει το σπέρμα. Ο νόμος λέει πως ο άντρας φέρνει ευθύνη για το παιδί που θα φέρει στον κόσμο η γυναίκα που τον κορόιδεψε. Ή που έκλεψε το σπέρμα του. Το δικηγορικό γραφείο μας εξηγεί επίσης πως η γυναίκα δεν μπορεί να εξαναγκαστεί από κανέναν να κάνει άμβλωση. Ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Ακόμα όμως και άντρες ή ανήλικα αγόρια που έχουν βιαστεί από γυναίκες έχουν εξαναγκαστεί βάση του νόμου να πληρώνουν διατροφή για τα παιδιά που γεννήθηκαν από γυναίκες που τους βίασαν.
Μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε πως το θέμα της έκτρωσης αφορά εκατομμύρια άντρες. Που εκβιάζονται να γίνουν πατέρες ή που και ακόμα έχουν βιαστεί.
Και όχι “μόνο όσες έχουν μήτρα”.
Οι πρώτες σουφραζέτες που οι σημερινές φεμινίστριες ανυψώνουν σε βάθρα ηθικής υπεροχής ήταν εκτός των άλλων και κατά της έκτρωσης. H Elizabeth Candy Stanton είχε γράψει. “Την στιγμή που οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως ιδιοκτησία, είναι υποβιβαστικό για τις γυναίκες να θεωρούν τα παιδιά τους ως ιδιοκτησίες που μπορούν να πεταχτούν κατά την δική τους κρίση”. Ακόμα και σήμερα όμως υπάρχουν φεμινιστικές οργανώσεις που πολεμάνε το δικαίωμα στην έκτρωση. Εργαλειοποιώντας τις απόψεις εκείνων των πρώτων σουφραζέτων.
Είναι άραγε και οι απόψεις αυτών των γυναικών (και φεμινιστριών), που έχουν μήτρα, εξίσου σημαντικές; Είναι πιο σημαντικές από τις απόψεις των αντρών (ανάμεσα τους κι εγώ) που δεν έχουν μήτρα αλλά που πιστεύουν πως η άμβλωση είναι αναφαίρετο δικαίωμα της γυναίκας υπό προϋποθέσεις; Προϋποθέσεις που λαμβάνουν υπόψιν τους την αυτοδιάθεση των αντρών και των σωμάτων τους; Που είναι εξίσου αναπόσπαστο μέρος της αναπαραγωγικής διαδικασίας; Και τι γίνεται άραγε με τις τρανς γυναίκες που δεν έχουν μήτρα; Έχουν αυτές δικαίωμα να εκφράζουν άποψη;
Για άλλη μια φορά λοιπόν βλέπουμε πως ο φεμινισμός αντιμετωπίζει απλουστευτικά ένα εξαιρετικά πολύπλοκο θέμα που αφορά εξίσου τους άντρες και τις γυναίκες. Με παιδαριώδες τρόπο προσπαθεί για πολιτικούς λόγους να αναθέσει την αποκλειστική επιλογή της αναπαραγωγής στην γυναίκα. Χρησιμοποιώντας για άλλη μια φορά δυο μέτρα και σταθμά, αψηφώντας τα αυτονόητα δικαιώματα των αντρών στην αυτοδιάθεση των σωμάτων και της ζωής τους, καθιστώντας τους απλούς πάροχους, και αδιαφορώντας βολικά για την ίδια την θέση του υποτιθέμενα ηθικού ιστορικού κινήματος του.
