Είναι αξιοθαύμαστο το πως αγνοούμε επιδεικτικά ως κοινωνίες το γεγονός ότι υπάρχουν και πολλές γυναίκες δολοφόνοι. Αν και το 79% των θυμάτων δολοφονιών παγκοσμίως έχουν θύματα άντρες, οι φεμινίστριες συνέχεια αρέσκονται να υπενθυμίζουν πως η πλειοψηφία των δολοφόνων είναι άντρες. Αντί δηλαδή να εστιάζουμε στο ποια ομάδα κινδυνεύει περισσότερο από τις δολοφονίες, εστιάζουμε στο ποιος τις πράττει. Επειδή αυτό εξυπηρετεί την φεμινιστική ρητορική. Φυσικά εντέλει καταλήγουμε πάντα να μιλάμε για τα γενετήσια χαρακτηριστικά του θύτη (στην προκειμένη το φύλο), αντί να εστιάζουμε στο ποια ομάδα κινδυνεύει από το συγκεκριμένο φαινόμενο. Που στην προκειμένη είναι οι άντρες και όχι οι γυναίκες. Η λογική αυτή είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Όχι απλά επειδή εθελοτυφλούμε ως προς τους αριθμούς των θυμάτων ανά φύλο και δημιουργούμε λάθος κοινωνικά αντανακλαστικά και πολιτικές, αλλά και επειδή οδηγεί σε σφαλερές φασιστικές πρακτικές.
Για παράδειγμα ενώ οι αφροαμερικανοί αποτελούν μόνο το 13% του συνολικού πληθυσμού της Αμερικής είναι υπεύθυνοι για παραπάνω από τις μισές δολοφονίες της χώρας. Ακολουθώντας την επικίνδυνη φεμινιστική λογική, θα πρέπει να ληφθούν μέτρα και πολιτικές που να προστατεύουν τους ανθρώπους από τους “βίαια προδιαθετημένους” αφροαμερικανούς που στατιστικά σκοτώνουν περισσότερο. Οι στατιστικές έρευνες δεν μπορούν να λειτουργούν ως εργαλεία πολιτικών που βασίζονται σε γενετήσια χαρακτηριστικά. Αυτή ήταν ιδεολογία του Ναζισμού.
Και προφανώς του φεμινισμού.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως οι γυναίκες δεν δολοφονούν. Απλά δεν ασχολούμαστε καθόλου όταν το κάνουν. Παρακάτω ακολουθούν δολοφονίες αντρών και παιδιών από τις συζύγους και μητέρες τους που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα το 2019. Πέρα από τις βρεφοκτονίες που σύσσωμα όλοι βιάστηκαν να δικαιολογήσουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ζητώντας άπλετη κατανόηση για τις βρεφοκτόνους, οι δολοφονίες των αντρών από τις συζύγους τους δεν μας απασχόλησαν καθόλου. Καμία Ακρίτα δεν έγραψε κάποιο δακρύβρεχτο κείμενο και κανείς λευκός ιππότης δεν ασχολήθηκε με το να καταμετρήσει τις δολοφονίες αυτές. Για την ακρίβεια πουθενά αλλού στο ίντερνετ δεν υπάρχει σχετική καταμέτρηση.
Πουθενά.
Και ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τις μαζέψω όλες μαζί επειδή οι περισσότερες δεν απασχολούσαν (φυσικά) δημοφιλής έντυπα. Σε περίπτωση που μου ξέφυγε κάποια feel free να με ενημερώσετε.
64χρονος βρίσκεται σε προχωρημένη σήψη τυλιγμένος σε σεντόνια τα οποία ήταν περιδεμένα με ιμάντες και κολλητική ταινία, στο διαμέρισμα του στο Χαλάνδρι, δολοφονημένος από την σύντροφο του με την οποία έμεναν μαζί και που ακόμα αγνοείται. (Χαλάνδρι Αθήνα Ιανουάριος του 19).
46χρονη καταδικάζεται σε 10 χρόνια (μόνο) φυλακή επειδή μαχαίρωσε και δολοφόνησε τον άντρα της. Στο δικαστήριο υποστήριξε πως ο άντρας της τους τελευταίους μήνες ασκούσε βία επάνω της, πράγμα το οποίο δεν μπορούσε φυσικά να αποδείξει και 2 από τους 7 δικαστές πρότειναν την αθώωση της. (Ιανουάριος του 19)
4χρονο κορίτσι βρίσκει φριχτό θάνατο όταν η μητέρα του το πετάει από το μπαλκόνι πριν αυτοκτονήσει. Ο πατέρας στην κατάθεσή του υποστήριξε πως η γυναίκα του δεν είχε ψυχολογικά προβλήματα. (Νέος Κόσμος Αθήνα Μάρτιος του 19)
56χρονος δολοφονείται από την σύντροφο του σε ξενοδοχείο με πολλαπλά χτυπήματα με ψαλίδι. Αρχικά η γυναίκα υποστήριξε ότι αυτοκτόνησε. (Ηράκλειο Κρήτης Ιούλιος του 19).
12χρονος πέφτει νεκρός από τα χέρια της μητέρας του που τον μαχαίρωσε επανειλημμένα την ώρα που ο πατέρας του, τον οποίο είχε κλειδώσει έξω από το σπίτι προσπαθούσε να μπει για να τον σώσει. (Λευκωσία Κύπρος Αύγουστος του 19).
73χρονος δολοφονείται από την γυναίκα του με απανωτά χτυπήματα πλάστη και με καυτό νερό στο πρόσωπο μετά από διαπληκτισμό. (Σκάλα Μεσσηνίας, Οκτώβρης του 19).
59χρονος άντρας δολοφονείται σε πεζοδρόμιο (πάλι) στην Κρήτη με απανωτά μαχαιριές από την πρώην σύζυγο του. (Ηράκλειο Κρήτης Οκτώβρης του 19).
35χρονος μαχαιρώνεται στον λαιμό από την 37χρονη πρώην σύντροφο του στην μέση του δρόμου επειδή δεν επιθυμούσε να τα ξαναβρούν. (Άρτα Δεκέμβρης του 19).
Επίσης είχαμε τις εξής καταδικαστικές αποφάσεις.
Ως συνεργός στην δολοφονία του 62χρονου συζύγου της, η γυναίκα του που έβαλε τον εραστή της να τον σκοτώσει. Για την σύζυγο 44χρονου που τον σκότωσε την ώρα που κοιμόταν σπίτι τους. Μετά από χρόνια βρίσκονται στοιχεία για την ενοχή της γυναίκας του 46χρονου δασκάλου που απανθρακώθηκε στο αυτοκίνητο του στο Αγρίνιο η οποία εντέλει είχε σκηνοθετήσει τον θάνατο του.
Και φτάνουμε Δεκέμβρη στην Πεύκη με το 5χρονο αγοράκι να δολοφονείται από την μητέρα του (πάλι) η οποία το πέταξε από το μπαλκόνι, για να μας πουν τα μίντια ότι πρόκειται (για άλλο ένα) έγκλημα του κράτους που δεν πρόβλεψε να φροντίσει αρκετά την μητέρα ώστε να μην πετάξει το παιδί της από το μπαλκόνι, και ότι “το σκότωσε επειδή ήταν ανάπηρο”, και στο ύφος παλιότερων τίτλων τύπου “απελπισμένη μητέρα σκότωσε το παιδί της”. Ψυχολογικά προβλήματα αντιμετώπιζε υποστηρίζουν οι συγγενείς της. Ο κόσμος αδιαφορεί για το ότι ήταν νηπιαγωγός και όλη την ημέρα ανάμεσα σε νήπια. Και φυσικά κανείς δεν ασχολείται με το μαρτύριο του πατέρα που έχασε το παιδί του. Ή όποιος ασχολείται το κάνει για να τον κατηγορήσει υποθέτοντας ότι ήταν απών.
Πρακτική την οποία αναπαρήγαγαν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο όταν λίγες ημέρες πριν μια μητέρα πέταξε το βρέφος της στα σκουπίδια και σώθηκε από καθαρή τύχη. Και εκεί μας ζητήθηκε να δείξουμε κατανόηση και να την καταλάβουμε. Επειδή πάλι δεν την στηρίξαμε εμείς αρκετά για να μην προσπαθήσει να δολοφονήσει το παιδί της. Αφότου προφυλακίστηκε η μητέρα που αποπειράθηκε να σκοτώσει το παιδί της το ξαναζήτησε πίσω. “Θα γίνει μια πολύ καλή μητέρα” μας εξηγεί ο δικηγόρος της και φυσικά κανένας κακός χαμός δεν γίνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως έγινε πχ όταν χαμογέλασε στο δικαστήριο ένας από τους δολοφόνους της Τοπαλούδη. Κανείς δεν νοιάζεται όταν γυναίκες δολοφόνοι χαμογελούν.
“Θα γίνει μια πολύ καλή μητέρα”.
Όλα αυτά στην ίδια Ελλάδα που ψηφίστηκε νόμος φέτος το καλοκαίρι βάση του οποίου οι μητέρες μπορούν να εκτίουν την ποινή τους όχι στην φυλακή αλλά στο σπίτι τους εάν έχουν βρέφη. Φυσικά δεν ισχύει το ίδιο για τους πατέρες. Επειδή αυτοί πάντα θεωρούνται επικίνδυνοι αν και στατιστικά 8 στους 10 θύτες βρεφοκτονιών είναι οι μητέρες. Και μόνο 1 στους 10 ο πατέρας. Γυναίκες δολοφόνοι σκοτώνουν συνέχεια τα βρέφη τους ή τα πετάνε στα σκουπίδια και εμείς τρέχουμε να ξεπλύνουμε τα εγκλήματα τους. Φροντίζοντας φυσικά να υπενθυμίζουμε πάντα πως τους πατέρες πρέπει να φοβόμαστε και να βάζουμε φυλακή. Και εξηγούμε πως οι βρεφοκτόνες γυναίκες “θα γίνουν καλές μητέρες”. “Να δημιουργηθεί μια ενεργή διάταξη όπως των κρατουμένων που είναι ασθενείς διότι και οι μητέρες ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες” μας ενημερώνουν οι φυλακισμένες, τα αιτήματα των οποίων εισακούσθηκαν με την καινούργια νομοθεσία.
Καμία φυσικά συζήτηση για τους μωροπατέρες μιας και αυτοί δεν ανήκουν στην “ευπαθή ομάδα” των γυναικών. Μόνο οι γυναίκες δολοφόνοι ανήκουν σε ευπαθής ομάδα.
Και φυσικά υπάρχει πάντα το ξέπλυμα της επιλόχειου κατάθλιψης.
Που από το 1922 ακόμα σε χώρες όπως η Αυστραλία, Αυστρία, Βραζιλία, Καναδάς, Κολομβία, Φινλανδία, Γερμανία, Χονγκ Κονγκ, Ινδία, Ιταλία, Ιαπωνία, Κορέα, Νέα Ζηλανδία, Φιλιππίνες, Νορβηγία, Σουηδία, Τουρκία, Μεγάλη Βρετανία, Ελβετία και φυσικά Ελλάδα, λειτουργεί ελαφρυντικά για τις βρεφοκτόνους. Επιλόχεια κατάθλιψη επικαλέστηκε και ο δικηγόρος της βρεφοκτόνου στην Πάτρα λίγες ημέρες πριν και και ζητάει αλλαγή κατηγορητηρίου σε παιδοκτονία για ευνοϊκότερη ποινή βάσει ποινικού κώδικα. Αν και ο ψυχίατρος που την εξέτασε δεν βρήκε ότι πάσχει από κάτι τέτοιο.
Και αυτό επειδή παρά την φεμινιστική προπαγάνδα ξεπλύματος των γυναικών, η επιλόχειος κατάθλιψη δεν κάνει μια μητέρα δολοφόνο ή να εγκαταλείψει το παιδί της. Θα πρέπει να μείνει αβοήθητη για πολύ καιρό. Και να υποβόσκει και άλλη ψυχιατρική πάθηση για να γίνει επικίνδυνη για τον εαυτό της ή το μωρό. Απλά χρησιμοποιείται κατά το δοκούν για το ξέπλυμα δολοφόνων.
Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν μας απασχολούν. Τα θύματα είναι απλά άντρες. Και γυναίκες οι δολοφόνοι. Καμία θλίψη, καμία οργή και καμία κοινωνική κατακραυγή για τις αθωώσεις ή μεροληπτικές καταδίκες των γυναικών δολοφόνων τους. Ή είναι απλά μωρά. Δεν είναι γυναίκες ρε παιδί μου πως το λένε; Που αν και είναι πολύ λιγότερο πιθανό να είναι θύματα δολοφονιών, αυτές κινδυνεύουν. Και σε αυτές πρέπει πάντα να εστιάζουμε επειδή αυτές οι ζωές έχουν μόνο αξία. Την ίδια στιγμή φεμινιστικές ομάδες μας ενημερώνουν πως “αν η έκτρωση είναι η έσχατη μορφή αντισύλληψης, τότε η βρεφοκτονία είναι η έσχατη μορφή έκτρωσης”. Το φεμινιστικό κοντρόλ δηλαδή εξισώνει δημόσια την βρεφοκτονία με την έκτρωση επειδή “πατριαρχία”.
Είναι ξεκάθαρο πως στις σύγχρονες Δυτικές κοινωνίες μέσα από την προπαγάνδα του φεμινισμού και τις πολιτικές που αυτή δημιούργησε, μόνο η γυναικεία ζωή έχει αξία.
