Ενδοοικογενειακή βία και επιστήμη

Ο φεμινισμός διεξάγει εδώ και δεκαετίες μια τεράστια προπαγάνδα για την ενδοοικογενειακή βία. Την παρουσιάζει ως κάτι που αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες. Τα στοιχεία όμως δεν δείχνουν αυτό, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται σφαλερές πολιτικές που κάνουν κακό στα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας που είναι άντρες, παιδιά, ακόμα και γυναίκες. Ας δούμε πως.

Εδώ και δεκαετίες εκατοντάδες έρευνες έχουν αποδείξει χωρίς καμία αμφιβολία πως η ενδοοικογενειακή βία ανάμεσα στα φύλα είναι ισόποση.

Υπάρχουν δυο κατηγορίες ενδοοικογενειακής βίας. Η ανταποδοτική και η μη ανταποδοτική. Η πρώτη κατηγορία (το 49.7% της ενδοοικογενειακής βίας) αφορά ζευγάρια που ασκούν σωματική βία ο ένας τον άλλον. Η δεύτερη (το 50.3% της ενδοοικογενειακής βίας) αφορά ζευγάρια όπου μόνο το ένα μέλος ασκεί σωματική βία με το άλλο μέλος να μην ανταποδίδει. Έρευνες σε χιλιάδες άντρες και γυναίκες έχουν δείξει ότι περισσότερο από το 70% αυτών που κακοποιούν σε σχέσεις μη ανταποδοτικής ενδοοικογενειακής βίας είναι γυναίκες. Για την ακρίβεια αυτό το ανέφεραν και οι άντρες (74.9%) και οι γυναίκες (67.7%).

Οι ειδικοί αναφέρουν:

“Το γυναικείο κίνημα τράβηξε αρχικά την προσοχή στο θέμα της ενδοοικογενειακής βίας που αφορούσε τις γυναίκες προς αναζήτηση κρατικών πόρων για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Μεγάλο μέρος της αρχικής έρευνας για την ενδοοικογενειακή βία είχε βασιστεί σε ακραίες περιπτώσεις κακοποιημένων γυναικών. Και υποστήριζε την υπόθεση πως η ενδοοικογενειακή βία αφορά άντρες που ασκούν βία σε γυναίκες. Τα στοιχεία όμως δείχνουν όλο και περισσότερο ότι η ενδοοικογενειακή βία αφορά και τα δυο φύλα. Έχει επίσης αναγνωριστεί πως η αμοιβαία άσκηση ενδοοικογενειακής βίας μέσα σε μια κακοποιητική σχέση είναι κάτι συνηθισμένο”. Μια πρόσφατη μετανάλυση 85 ερευνών έδειξε πως ο μεγαλύτερος κοινός δείκτης των γυναικών που είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας, είναι ότι ασκούσαν και αυτές βία.

Και όχι, δεν είναι απαραίτητα βία που έχει ασκηθεί σε αυτοάμυνα. Πολλές έρευνες έχουν δείξει πως οι άντρες και οι γυναίκες ασκούν πρώτες/οι βία σε ίδια ποσοστά. Άλλες έχουν δείξει πως ένα σχετικά πολύ μικρό ποσοστό γυναικών ασκούν βία σε αυτοάμυνα.

Τον Μάρτιο του 2010 ξεκίνησε ένα τεράστιο εγχείρημα που αφορούσε την ενδοοικογενειακή βία στο οποίο συνεργάστηκαν οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Αγγλία. Κατά την διάρκεια 2 ετών 42 ακαδημαϊκοί ειδικοί στον κλάδο της ενδοοικογενειακής βίας και 70 ερευνητές από 20 πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα, συγκέντρωσαν και ανέλυσαν όλες τις έρευνες που έχουν διεξαχθεί ποτέ για την ενδοοικογενειακή βία. Περίπου 12.000 έρευνες εξετάστηκαν και παραπάνω από 1.700 κατηγοριοποιήθηκαν σε 17 εκθέσεις. Τα συμπεράσματα είναι τα ίδια. Η ενδοοικογενειακή βία αφορά εξίσου και τα δυο φύλα.

Οι κρατικές πολιτικές που εστιάζουν αποκλειστικά στην βία “κατά των γυναικών” είναι σφαλερές.

Ο φεμινισμός εδώ και δεκαετίες προσπαθεί να εισάγει αντι-επιστημονικές μεταφράσεις της ενδοοικογενειακής βίας δίνοντας της “έμφυλο” πρόσημο. Μέσα από αυτό η ενδοοικογενειακή βία μεταφράζεται ως το αποτέλεσμα της “πατριαρχίας”. Που αναπαράγει πρακτικές κακοποίησης των γυναικών, ακόμα και των δολοφονιών τους. Οι μέθοδοι με τις οποίες το καταφέρνουν είναι ευρέος γνωστές στον επιστημονικό χώρο και έχουν καταγραφεί σε επίσημες επιστημονικές εκθέσεις. Οι κρατικές πολιτικές αναπαράγουν το φεμινιστικό αφήγημα του άντρα ως αποκλειστικό θύτη. Που οδηγεί σε σφαλερές πολιτικές με τρομαχτικά αποτελέσματα.

Για αρχή οι άντρες εκπαιδεύονται κατά αυτόν τον τρόπο ότι δεν μπορούν να είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Σε αντίθεση με τον φεμινιστικό μύθο δεν αναζητούν βοήθεια για αυτήν όσο συχνά αναζητούν οι γυναίκες. Και το κάνουν μόνο όταν η βία έχει πλέον κλιμακωθεί. Οι λόγοι είναι ότι φοβούνται πως κανείς δεν θα τους πιστέψει και ότι θα τους κοροϊδέψουν. Κάτι που βλέπουμε συνεχώς στον δημόσιο λόγο ακόμα και στην αναφορά της βίας που βιώνουν οι άντρες. Αυτά δείχνουν παραπάνω από 12 έρευνες που έχουν διεξαχθεί για το θέμα.

Οι έρευνες έδειξαν επίσης πως οι άντρες θύματα ενδοοικογενειακής βίας δεν γνωρίζουν καν εάν υπάρχουν δομές που να τους βοηθούν.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένας.

Έδειξαν επίσης πως η παρουσίαση της ενδοοικογενειακής βίας ως κάτι που αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες λειτουργεί ως εμπόδιο στην αναζήτηση για βοήθεια. “Πολλοί από τους άντρες θύματα δεν είναι καν σε θέση να συνειδητοποιήσουν ότι κακοποιούνται” εξηγεί ο Mark Brooks, πρόεδρος μιας οργάνωσης που βοηθά άντρες θύματα στην Αγγλία.

Και ενώ είναι η φεμινιστική προπαγάνδα που υπονομεύει συνεχώς την βία που ασκείται στους άντρες από τις συντρόφους τους, η ίδια ακριβώς προπαγάνδα τους κατηγορεί που δεν αναζητούν βοήθεια εξαιτίας της μυθικής “τοξικής αρρενωπότητας”. Κάτι για το οποίο τους κατηγορούν και για τις αυτοκτονίες τους. Την στιγμή που πολύ απλά χλευάζουν και αρνούνται οποιαδήποτε αναφορά στην γυναικεία βία. Και την στιγμή που οι άντρες θύματα που δεν γνωρίζουν καν πως κακοποιούνται. Και δεν έχουν κανέναν απολύτως φορέα για να απευθυνθούν όταν κακοποιούνται. Ο φεμινισμός φροντίζει συνεχώς να απαιτεί όλο και περισσότερη βοήθεια για τις γυναίκες. Την ίδια στιγμή που απαγορεύει μέχρι και στα ανήλικα αγόρια να αναζητήσουν βοήθεια για την ενδοοικογενειακή βία που βιώνουν.

Η φεμινιστική αυτή προπαγάνδα που εστιάζει αποκλειστικά στην βία “κατά των γυναικών” όσον αφορά την ενδοοικογενειακή βία, κάνει εξίσου κακό και στα παιδιά θύματα. Είναι εξίσου πιθανό να δολοφονηθεί ένα παιδί από τον πατέρα όσο και από την μητέρα του. Σχεδόν αποκλειστικά μητέρες είναι αυτές που δολοφονούν τα βρέφη τους. Παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα πιο συχνά είναι μητέρες αυτές που κακοποιούν τα παιδιά τους, περισσότερο αγόρια από ότι κορίτσια. Τέλος τα παιδιά (πιο συχνά τα αγόρια) παραμελούνται σε βαθμό κακοποίησης ή και θανάτου πιο συχνά από τις μητέρες τους. Τέλος στις λεσβιακές σχέσεις η ενδοοικογενειακή βία είναι περισσότερο συχνή από ότι στις ετεροφυλοφιλικές.

Η ενδοοικογενειακή βία πρέπει να εξετάζεται μέσα από φεμινιστικές ιδεοληψίες.

Ζούμε σε κοινωνίες όπου ο φεμινισμός παρουσιάζει τις γυναίκες ίδιο ικανές με τους άντρες να είναι αστυνομικίνες, πυροσβέστες, στρατιώτες και αθλητές αλλά ανίκανες να προκαλέσουν βία μέσα στο σπίτι ή σε μία σχέση. Χρησιμοποιώντας τα στερεότυπα με δυο μέτρα και δυο σταθμά ο φεμινισμός έχει καταφέρει να πείσει την κοινωνία να αδιαφορεί για τα πορίσματα της επιστήμης εδώ και δεκαετίες στο θέμα της ενδοοικογενειακής βίας.

Έχει εκπαιδεύσει την κοινωνία να αδιαφορεί, να ελαχιστοποιεί και να δικαιολογεί τις γυναίκες που πράττουν βία. Ακόμα και να την κωμικοποιεί. Η βία όταν προέρχεται από γυναίκες μεταμορφώνεται ως δια μαγείας σε “απαραίτητη”, σε “παντόφλα”, ακόμα και σε κατανοητή ζητώντας πάντα από την κοινωνία να έρθει στην θέση της θύτριας αντί του άντρα ή παιδιού θύματος. Ως αποτέλεσμα οι γυναίκες τιμωρούνται και φυλακίζονται πολύ λιγότερο από ότι οι άντρες για τα ίδια ακριβώς εγκλήματα.

Σε μια εποχή που οι άντρες και τα αγόρια θύματα ενδοοικογενειακής βίας δεν έχουν κανέναν φορέα για να τους στηρίξει και εκπαιδεύονται μεθοδικά μέσω της φεμινιστικής προπαγάνδας να ελαχιστοποιούν και να αδιαφορούν για την βία που βιώνουν είναι καιρός πια να επανεξετάσουμε το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας μέσα από τα επιστημονικά πορίσματα και όχι μέσα από τις φεμινιστικές ιδεοληψίες. Ούτε μέσα από φθηνή φεμινιστική παραπληροφόρηση. Και πάνω από όλα, εφόσον επιθυμούμε να αντιμετωπίζουμε τις γυναίκες ισότιμα ως ανθρώπους, να αποδεχτούμε ανάμεσα στα υπόλοιπα και την σκοτεινή ανθρώπινη φύση τους.