Είναι όμως ώρα να θυμηθούμε γιατί ο φεμινισμός έχει καταστρέψει την βιομηχανία των κόμικς. Ο Μαρκ Τουέιν είχε πει “η πραγματικότητα είναι πιο περίεργη από το μυθιστόρημα. Και αυτό επειδή το μυθιστόρημα υποχρεωτικά βασίζεται σε ρεαλιστικές πιθανότητες. Η πραγματικότητα δεν έχει καμία τέτοια υποχρέωση”. Με λίγα λόγια όταν η Κάρυ Μπράντσο συναντά τυχαία τον παλιό της εραστή σε ένα παζάρι του Άμπου Ντάμπι στο Sex & the City ο θεατής γελάει επειδή το σενάριο του φαίνεται υπερβολικό. “Ποιες είναι οι πιθανότητες”; Και άρα το αποτέλεσμα δεν γίνεται πιστευτό από αυτόν. Επειδή δεν είναι ρεαλιστικό.
Η ζωή όμως δεν δουλεύει έτσι.
Επειδή δεν διέπεται από ρεαλιστικές πιθανότητες αλλά απλά από πιθανότητες. Εάν ο ίδιος θεατής λίγα χρόνια μετά συναντήσει την πρώην του τυχαία σε μια χώρα θα πει λίγο μετά “είδες πως τα φέρνει η ζωή”; Ο εγκέφαλος μας μεταφράζει την τέχνη, τα ιδεολογήματα, τις θρησκείες, τις ανθρώπινες συμπεριφορές και την ίδια ακόμα την καθημερινότητα μέσα από φίλτρα περιστάσεων και πιθανοτήτων. Είναι ο τρόπος μας να παραμένουμε λογικοί και να πλοηγούμαστε στην ατελείωτη θάλασσα χάους που διέπει την ανθρώπινη ύπαρξη και το σύμπαν που μας περιβάλλει.
Εδώ και χρόνια, αφότου ο φεμινισμός εισέβαλε στα κόμικς, τον κινηματογράφο και την τέχνη γενικά, έχουμε βομβαρδιστεί με μια κουλτούρα του αρκείς. Αρκείς όπως είσαι. Δεν χρειάζεται να είσαι τίποτα άλλο πέρα από αυτό που είσαι. Αυτό που είσαι είναι αρκετό. Αγάπα αυτό που είσαι. Και φυσικά όλα αυτά έχουν μια δόση αλήθειας όπως εξάλλου και οι περισσότερες πλάνες. Δεν είναι όμως αλήθεια. Για παράδειγμα βλέπουμε πλέον πολλούς χοντρούς σούπερ ήρωες και ηρωίδες. Να πετάνε, να πολεμάνε, να τρέχουν και να κάνουν άθλους με τα σώματα τους. Αυτό όμως είναι ψέμα. Το κόμικ δεν βασίζεται σε ρεαλιστικές πιθανότητες για να γίνει πιστευτό. Το φανταστικό σύμπαν πάνω στο οποίο οι ήρωες αυτοί κατοικούν μπορεί να διέπεται από άλλους κανόνες, μπορεί εκεί οι άνθρωποι να έχουν σούπερ δύναμη και να τρέχουν γρηγορότερα από τον άνεμο, όμως οι ρεαλιστικές πιθανότητες που κάνουν το σύμπαν αυτό πιστευτό οφείλουν να συνεχίζουν να υπάρχουν.
Οι σούπερ ήρωες πρέπει για παράδειγμα να είναι γυμνασμένοι.
Για την ακρίβεια όσοι άνθρωποι δουλεύουν σε πόστα τα οποία απαιτούν εξαιρετική σωματική διάπλαση και αντοχή πρέπει να είναι γυμνασμένοι. Οι ευτραφείς σούπερ ήρωες δεν είναι απλά πιστευτοί. Τα κόμικς συνήθιζαν να μας οπλίζουν με ελπίδα, αρετές και ηθικές πυξίδες που μας προετοίμαζαν για τις δυσκολίες της ζωής. Μέσα από τους X-Men για παράδειγμα μάθαμε για την διαφορετικότητα, την προσπάθεια του να ανήκεις με τις σωστές προϋποθέσεις και τις δυσκολίες που εμπεριέχει ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο. Μάθαμε να αγωνιζόμαστε, να τρώμε τα μούτρα μας, να σηκωνόμαστε, να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να συνεχίζουμε. Μάθαμε να ελπίζουμε. Γιατί αυτή είναι η ζωή. Άδικη, δύσκολη και διάσπαρτη με άκαρπες προσπάθειες και αγώνες και όνειρα που δεν οδηγούν σχεδόν ποτέ πουθενά. Ο φεμινισμός όμως σιγουρεύτηκε πως τα κόμικς πλέον δεν μας οπλίζουν για την ζωή.
Αντιθέτως την παρουσιάζουν εύκολη. Όλοι μπορούν να κάνουν τα πάντα, αρκεί να το θέλουν. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν, αρκεί να είναι αυτό που είναι. Δεν χρειάζεται να γίνουν αρεστοί, αρκεί να αγαπάνε τον εαυτό τους και μόνο. Είναι όμως οι άνθρωποι και οι σούπερ ήρωες που αγωνίζονται, αφιερώνουν χρόνο και ενέργεια για να αγγίξουν την τελειότητα. Δεν αρκεί να θέλεις να γίνεις γιατρός, πόσο μάλλον ένας καλός γιατρός. Το πρότυπο του χοντρού σούπερ ήρωα μπορεί να φαντάζει συμπεριληπτικό αλλά όπως όλη η φεμινιστική προπαγάνδα είναι κούφιο και δεν έχει κάτι να προσφέρει. Σου λέει ψέματα. Το ανθρώπινο είδος εξελίχθηκε και έφτασε σε αυτό το σημείο επειδή πάντα κυνηγούσε την τελειότητα.
Καμία μετριότητα δεν ανακάλυψε ποτέ τίποτα.
Εάν η ανθρωπότητα αρκούνταν στην μετριότητα και απλά “αγαπούσε τον εαυτό της” θα είμασταν ακόμα κολλημένοι σε έναν σκοτεινό μεσαίωνα, τεχνολογικά και πολιτισμικά ζοφερό. Η σκληρή δουλειά, η προσπάθεια για το καλύτερο, η υπέρβαση των δυνατοτήτων μας, είναι ο τρόπος με τον οποίο εξελιχθήκαμε. Εάν ο Αλέξανδρος Φλέμινγκ αρκούνταν σε αυτό που ήταν δεν θα είχαμε την πενικιλίνη. Εάν ο Νίκολα Τέσλα, φίλος του Μαρκ Τουέιν, αρκούνταν σε αυτό που απλά ήταν δεν θα είχαμε ηλεκτρικό ρεύμα, φωτογραφίες και το ίντερνετ. Εαν ο Άλαν Τούρινγκ αγαπούσε απλά τον εαυτό του δεν θα είχαμε νικήσει τον Β Παγκόσμιο πόλεμο και δεν θα είχαμε ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Αφότου εισέβαλε στα κόμικς ο φεμινισμός μας εξηγεί πως η σούπερ ηρωίδα δεν χρειάζεται να κάνει απολύτως τίποτα για να είναι ηρωίδα. Μπορεί να είναι ολυμπιονίκης χωρίς καν να αθλείται.
Χρειάζεται απλά να γίνει αποδεκτή, οι δυνάμεις της να της χαριστούν και να πολεμήσει τις υποτιθέμενες πατριαρχικές προκαταλήψεις. Το κακό αλλάζει μορφή. Δεν είναι τριγύρω μας σε ξεχωριστούς διαβολικούς και ανήθικους ανθρώπους. Είναι παντού τριγύρω μας υπό την μορφή της φεμινιστικής ιδεοληψίας. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν χοντρές ηρωίδες που είναι εξαιρετικά γραμμένες και που κέρδισαν την καρδιά μας. Για παράδειγμα η Gertrude Yorkes από τους Runaways ήταν μια τροφαντή ηρωίδα που έλεγχε έναν δεινόσαυρο. Πέρα του ότι ήταν ένας υπέροχα σχεδιασμένος χαρακτήρας η Gertrude ήταν η κυνική φωνή της παρέας, ήταν θαρραλέα, πιστή και έτοιμη να θυσιάσει την ζωή της για τους φίλους της.
Πράγμα το οποίο και έκανε.
Ήταν όμως ο δεινόσαυρος της Gertrude που μάχονταν για αυτήν. Δεν την βλέπαμε να πηδάει από κτήρια και να πολεμάει σώμα με σώμα για ώρα εχθρούς χωρίς να λαχανιάζει. Και δεν ήταν η μόνη. Από πάντα υπήρχαν χοντροί ήρωες, ηρωίδες και κακοί στα κόμιξ, απλά είχαν περιορισμούς λόγο της σωματικής τους διάπλασης ή ήταν έτσι σχεδιασμένοι ώστε οι δυνάμεις τους να είναι συνδεδεμένες με αυτήν. Η Karma των New Mutants κατέληξε υπέρβαρη και καταθλιπτική όταν την κατέλαβε ο Shadow King. Κατά την διάρκεια της ιστορίας Asgardian Wars, η Karma βρίσκεται μόνη της σε μια έρημο και αναγκάζεται για να προστατέψει ένα μικρό κορίτσι να επιβιώσει μέρα με την ημέρα για μήνες, χάνοντας το βάρος της και ξανακερδίζοντας την αυτοπεποίθηση της, την ελπίδα της και την ενεργή θέση της στην ομάδα.
Τα κόμικς λειτουργούσαν ως ηθικές πυξίδες που μας προετοίμαζαν για την ζωή δείχνοντας μας τις ρεαλιστικές πιθανότητες μέσα σε έναν φανταστικό κόσμο. Πλέον ενοχοποιούν την προσπάθεια και λατρεύουν την μετριότητα. Φροντίζοντας να πείσουν πως αρκεί να “πιστεύεις” και πως δεν χρειάζεται να αλλάξεις τον εαυτό σου για να αλλάξεις τον κόσμο, μέσα από την αποδοχή μιας κούφιας φεμινιστικής θεώρησης που αναπροσδιορίζει την πραγματικότητα και αντικαθιστά την προσπάθεια για τελειότητα με σφαλερές ιδεοληψίες.
