Ρητορική μίσους

Η ρητορική μίσους είναι μία από τις φράσεις που συχνά χρησιμοποιούν οι φεμινίστριες για να λογοκρίνουν οτιδήποτε με το οποίο διαφωνούν. Ή απλά για να αποκρύψουν μεθοδικά την αλήθεια. Ο George Orwell μας είχε προειδοποιήσει πως τα απολυταρχικά καθεστώτα κερδίζουν εξουσία μέσα από την διαστρέβλωση της γλώσσας. Συγκεκριμένες λέξεις βγαίνουν από το στόμα χωρίς ο εγκέφαλος, η σκέψη, να έχουν συμμετοχή σε αυτό που εκφράζεται μέσα από προκατασκευασμένες έννοιες. Οι φεμινίστριες χρησιμοποιούν τις λέξεις “ρητορική μίσους” για να περιγράψουν κάτι με το οποίο απλά διαφωνούν. Υποστηρίζοντας πως αυτό το κάτι ενδυναμώνει το μίσος ενάντια στις γυναίκες ή κάποιας άλλης ομάδας.

Και κατά αυτό τον τρόπο όχι μόνο κανονικοποιείται η λογοκρισία αλλά και σε ορισμένες χώρες υπάρχουν και ποινικές κυρώσεις.

“Δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα κάποια αντικειμενικά κριτήρια με τα οποία θα αποφασίζουμε τι είναι ρητορική μίσους” μας εξηγεί ο Silvang Amberg προσπαθώντας να μας πείσει πως αυτός είναι ένας περισσότερο “συμβολικός” νόμος. Χωρίς όμως αντικειμενικά κριτήρια για το τι ακριβώς συνθέτει την ρητορική μίσους και με τρία χρόνια φυλάκιση για αυτήν ως τιμωρία, ανοίγει ένα τεράστιο κενό ανάμεσα στην προστασία και την κατάχρηση. Για παράδειγμα ένα σχόλιο στο facebook που εκλαμβάνεται από κάποιον ως “ρητορική μίσους” μπορεί να στοιχίσει σε κάποιον τρία χρόνια φυλάκισης.

Και αυτό δεν είναι διόλου συμβολικό.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι πως δεν χρειάζεται να αποδείξεις ότι αυτό που κάποιος είπε είναι ρητορική μίσους. Το πρόβλημα είναι πως απλά χρειάζεται να πεις ότι πιστεύεις ότι είναι ρητορική μίσους. Και έτσι η δικαιοσύνη μεταφέρεται για άλλη μια φορά από την σφαίρα του εγκλήματος και της απόδειξης στην σφαίρα της αντίληψης και του “πιστεύουμε” το υποτιθέμενο θύμα.

Αυτή είναι μια συνήθης πρακτική του φεμινισμού που πλέον έχει αρχίσει να εισβάλλει από την Αμερική και στην Ευρώπη. Η οποία φυσικά περιλαμβάνει ως ρητορική μίσους μόνο οτιδήποτε αντικρούει την φεμινιστική ρητορική. Αντιθέτως η ρητορική μίσους για τους άντρες είναι καθημερινό φαινόμενο. Εδώ και δεκαετίες διδάσκεται σε πανεπιστήμια και ολόκληρες καμπάνιες κατά της “τοξικής αρρενωπότητας” πληρώνονται από σοβαρούς οργανισμούς για να μας εξηγήσουν πως η φύση του άντρα είναι κακιά και εγκληματική.

Για παράδειγμα το βιβλίο της Valerie Solanas το οποίο εκδόθηκε το 1968 και από την πρώτη κιόλας σελίδα του αναφέρεται στους άντρες ως υπάνθρωπους και καλεί τις γυναίκες να τερματίσουν το είδος τους. To βιβλίο αυτό διδάχτηκε για δεκαετίες σε Πανεπιστήμια και ανατυπώθηκε με έναν τεράστιο πρόλογο από την καθηγήτρια Πανεπιστημίου Avita Ronel που ανάμεσα στην ωδή που έπλεξε για την Solanas αναφέρει πως είχε μια “οξυδερκής αίσθηση της δικαιοσύνης”. Το βιβλίο μάζεψε θετικές κριτικές από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ που το βρήκαν “ακριβές” και “σχετικό με την εποχή μας”. Όπως και υπέροχο και εύστοχο. Ακόμα και σήμερα διαφημίζεται από φεμινίστριες ως το “τέλειο καλοκαιρινό ανάγνωσμα”. Είναι όμως ένα βιβλίο που πολιτικοποιεί τις δολοφονίες αντρών από γυναίκες ρητορική μίσους σύμφωνα με τις φεμινίστριες; Φυσικά και όχι.

Είναι ελεύθερη διακίνηση ιδεών μέσα σε πανεπιστήμια.

Μια φεμινίστρια καθηγήτρια πανεπιστημίου εκδίδει άρθρο στην Washington Post με τίτλο “Γιατί δεν μπορούμε να μισούμε τους άντρες;” μέσα στο οποίο μας εξηγεί πως είναι όχι μόνο λογικό αλλά και επιθυμητό οι γυναίκες να μισούν τους άντρες. Είναι ένα άρθρο που γράφτηκε από καθηγήτρια πανεπιστημίου σε μια τεράστια εφημερίδα και που μας εξηγεί πως και γιατί πρέπει να μισούμε τους άντρες ρητορική μίσους; Σύμφωνα με τις φεμινίστριες όχι. Είναι απλά ελευθερία του λόγου.

Το βιβλίο της Pauline Harmange “Μισώ τους άντρες” διαφημίζεται ως “Ένα βιβλίο φεμινιστικό και εικονοκλαστικό, το οποίο υπερασπίζεται τη μισανδρία ως μέσο ώστε να δημιουργηθεί χώρος για την αλληλεγγύη μεταξύ των γυναικών”. Πλέον δηλαδή η μισανδρία διαφημίζεται και φεμινίστριες εκδίδουν βιβλία προς υπεράσπιση της. Μας εξηγούν μάλιστα πως η μισανδρία “δημιουργεί χώρο για την αλληλεγγύη μεταξύ των γυναικών”. Σοβαρά. Και δεν είναι απλά ένα διαφημιστικό κόλπο. Γράφτηκαν άρθρα για αυτό το θέμα. Που μας εξηγούν πως η μισανδρία είναι δικαίωμα της γυναίκας.

Ο υποτιθέμενος λοιπόν μισογυνισμός ποινικοποιείται την ίδια στιγμή που η απροκάλυπτη μισανδρία διαφημίζεται ως δικαίωμα.

Όταν εκατοντάδες γυναίκες μαζεμένες δείχνουν με το δάχτυλο τους αθώους άντρες που δεν έχουν ποτέ εγκληματήσει στις ζωές τους και τους αποκαλούν βιαστές είναι ρητορική μίσους; Μα φυσικά και όχι. Είναι απλά ακτιβισμός.

Όλα αυτά τα εκατοντάδες άρθρα, διαφημίσεις, καμπάνιες και επιχειρήματα που δαιμονοποιούν χωρίς ίχνος επιστημονικών στοιχείων την αντρική φύση κάτω από την ρητορική της “τοξικής αρρενωπότητας”, είναι ρητορική μίσους; Γιατί; Επειδή απλά μας εξηγεί πως όλοι οι άντρες είναι δυνητικά βιαστές ή δολοφόνοι, ντροπιάζει και δημιουργεί ενοχές σε ενήλικους άντρες και μικρά αγόρια; Φυσικά και όχι. Είναι απλά μια θεωρία η οποία διακινείται ελεύθερα στην ποπ κουλτούρα.

Είναι οι φαντασιακές ιστορίες που έχουν να διηγηθούν φεμινίστριες στο ίντερνετ οι οποίες περιγράφουν ολόκληρες ευπαθείς ομάδες όπως οι άστεγοι άντρες ως “βιαστές”. Και που προτρέπει να τους χτυπούν όπου τους βλέπουν ρητορική μίσους; Φυσικά και όχι. Μιας και οι φεμινίστριες εδώ απλά μοιράζονται το υποτιθέμενο “βίωμα” τους. Το οποίο έχουν ξεκαθαρίσει πως είναι πάντα αληθινό και δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε. Επειδή εάν το αμφισβητήσουμε θα πράττουμε ρητορική μίσους.

Ή μήπως είναι το twit μιας φεμινίστριας κοινωνικής λειτουργού -που εργάζεται και με άντρες- που μας πληροφορεί πως “το να μισώ τους άντρες δεν είναι κάποιο αστείο για μένα. Δεν είναι κάποια ιντερνετική περσόνα. Είναι μια δέσμευση. Είναι ένας τρόπος ζωής” ρητορική μίσους;

Φυσικά και όχι.

Επειδή ο φεμινισμός δεν χάνει ευκαιρία να μας ρητορεύει πως είναι σωστό να μισούμε τους άντρες. Και πως αυτό είναι ένα δίκαιο χτύπημα από τις καταπιεσμένες γυναίκες ενάντια στην πατριαρχία. Η παπάτζα της ρητορικής μίσους είναι το σιαμαίο αδερφάκι της αυτό-θυματοποίησης του φεμινισμού. Και είναι απλά η δύναμη του να λογοκρίνει οτιδήποτε διαφωνεί με το δόγμα του. Ακόμα όμως και μετά από όλα αυτά δεν πιστεύω πως ο φεμινισμός θα έπρεπε να λογοκρίνεται. Παρά το μίσος που πρεσβεύει.

Αντιθέτως πρέπει να συζητηθεί, να απομυθοποιηθεί, να χλευαστεί, να αναλυθεί για αυτό που πραγματικά είναι. Να μεταφερθεί στην σφαίρα της λογικής και του επιχειρήματος και έξω από την σφαίρα της φαντασίωσης και των θεωριών. Και να αποκαλυφθεί για αυτό που πραγματικά πρεσβεύει. Ένα οργανωμένο κίνημα μίσους εναντίων των αντρών εδώ και δεκαετίες.