Σεξουαλική παρενόχληση, φεμινισμός και αστυνομία.
Ένα τεράστιο κομμάτι της προπαγάνδας του φεμινισμού την τελευταία δεκαετία είναι η προώθηση της αντίληψης πως η Δικαιοσύνη και η κοινωνία πρέπει να πιστεύει τις επιζήσασες (survivors) ενδοοικογενειακής βίας και βιασμού. Οι αστυνομικές αρχές είναι για χρόνια τώρα στόχος του φεμινισμού. Που προσπαθεί με “σεμινάρια” και “βιωματικά εργαστήρια” να αλλάξει τον τρόπο που η δικαιοσύνη αντιμετωπίζει τις κατηγορίες για κακοποίηση. Έμφαση στο κατηγορίες. Και το καταφέρνουν.
Η αστυνομία του Τορόντο στον Καναδά εξέδωσε οδηγίες στην επίσημη ιστοσελίδα του για να βοηθήσουν επιζήσασες να μιλήσουν για την κακοποίηση τους, αναπαράγοντας απλά φεμινιστική ρητορική, όπως για παράδειγμα ότι οι γυναίκες σπάνια λένε ψέματα για τους βιασμούς τους, ισχυρισμός που δεν έχει καμία απολύτως βάση πέρα από τον μύθο του 2% όπως συζητήσαμε εδώ. Όλο αυτό και πολλά περισσότερα είναι αναρτημένα στην επίσημη ιστοσελίδα της αστυνομίας του Τορόντο. Στην ιστοσελίδα υπάρχει ένα βίντεο το οποίο θα σας πρότεινα να δείτε και αναφέρει πως πλέον η αστυνομία έχει μια διαφορετική προσέγγιση όσων αφορά την σεξουαλική παρενόχληση, μια προσέγγιση πιο εστιασμένη στην επιζήσουσα.
Και φυσικά την συναισθηματική και σωματική της ασφάλεια.
Στο βίντεο βλέπουμε ανάμεσα σε άλλα πως για να φτάσει σε αυτές τις καινοτόμες αλλαγές η αστυνομία του Τορόντο συνεργάστηκε στενά με το Πανεπιστήμιο Ryerson. Το συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο λίγα χρόνια πριν απαγόρευσε την σύσταση ομάδων που ασχολούνταν με τα δικαιώματα των αντρών. Φυσικά η δικαιολογία ήταν όπως πάντα πως οι φεμινίστριες δεν αισθάνονται “ασφάλεια” όταν άντρες λένε ότι έχουν και αυτοί προβλήματα και πως η ατζέντα τους έρχεται σε αντίθεση με την “εικόνα της κοινωνίας που θέλουν”. Με λίγα λόγια το γεγονός του ότι οι άντρες αντιμετωπίζουν σοβαρότερα προβλήματα από αυτά των γυναικών έρχεται σε αντίκρουση με τον μύθο της πατριαρχίας. Εν ολίγοις η αστυνομία του Τορόντο συνεργάστηκε με έναν φορέα που λογόκρινε τους άντρες, για να δημιουργήσει πολιτικές κατά των αντρών. Για χάρη της ισότητας βέβαια.
Με λίγα λόγια η αλλαγή στην προσέγγιση της αστυνομίας εστιάζει σε ένα μόνο πράγμα. Την αποδοχή των κατηγοριών για κακοποίηση ως αληθινές μέχρις αποδείξεως του εναντίον. Όπως και την προτροπή των αστυνομικών να δίνουν “συναισθηματική υποστήριξη” στα υποτιθέμενα θύματα αντί να διεξάγουν έρευνες βασισμένες σε στοιχεία. Το θέμα αυτό είναι μια ξεκάθαρη απόδειξη της ατζέντας του φεμινισμού. Όλη σχεδόν η ιστοσελίδα της αστυνομίας αφορά γυναίκες επιζήσουσες μόνο. Και το τεκμήριο της αθωότητας στην Δύση, αλλάζει στο ακριβώς αντίθετο. Είναι στα χέρια του υποτιθέμενου θύτη να αποδείξει ότι είναι αθώος.
Πράγματα τα οποία φαίνονται ξεκάθαρα στην ιστοσελίδα.
Ο κατηγορούμενος δεν απασχολεί καθόλου την ιστοσελίδα. Στην οποία μάλιστα υπάρχει ένα ολόκληρο κομμάτι για “μύθους” που αφορούν τους βιασμούς. Μέσα από το οποίο μαθαίνουμε πως οι γυναίκες σπάνια λένε ψέματα για τους βιασμούς τους. Μια εικασία που η ιστοσελίδα δεν μας δίνει αριθμούς ή στατιστικές και απλά θεωρεί ως αληθινή. Επειδή απλά αυτή είναι η φεμινιστική ρητορική. Και που ακόμα και να μπορούσε να αποδειχτεί αυτό, δεν λαμβάνει καν υπόψιν του την καταστροφή της ζωής των αντρών που έχουν κατηγορηθεί ψευδώς για βιασμό. Εν ολίγοις προωθούν ένα μοντέλο “δεν τρέχει και τίποτα εάν καταστραφούν μερικές αθώες ζωές στο όνομα της ασφάλειας”. Όμως η Δικαιοσύνη δεν λειτουργεί έτσι. Λειτουργούσε έτσι στο παρελθόν με καταστροφικά αποτελέσματα.
Σε ένα άλλο κομμάτι της ιστοσελίδας μαθαίνουμε πως η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας είναι γυναίκες με θύτες άντρες, πάλι χωρίς να έχουμε επίσημες πηγές από πουθενά, αν και οι μεγαλύτεροι ειδικοί στον χώρο της ενδοοικογενειακής βίας έχουν έρθει σε αντίθεση με αυτή την θεωρία και σχεδόν ισόποση βία έχει μετρηθεί στο κομμάτι αυτό ανάμεσα στα δυο φύλα σε πάνω από 200 έρευνες. Στην Ελλάδα πχ 3 στους 10 άντρες κακοποιούνται σωματικά από τις γυναίκες τους, αριθμός τεράστιος που φυσικά δεν βλέπει το φως της ημέρας σε κανένα άρθρο που αφορά την ενδοοικογενιακή βία στην Ελλάδα.
Συγκεκριμένα στο Τορόντο έχουν καταμετρηθεί ίσα περιστατικά βίας και από τα δυο φύλα, με τα ποσοστά να δείχνουν 6.4 για τις γυναίκες και 6.0 για τους άντρες, αλλά αυτός φυσικά ο αριθμός δεν λαμβάνεται πλέον υπόψιν από την αστυνομία του Καναδά μιας και η φεμινιστική προπαγάνδα δίνει οδηγίες για το πως θα αντιμετωπίζει πλέον το έγκλημα.
Στην ίδια ιστοσελίδα ο ορισμός της σεξουαλικής παρενόχλησης είναι εξαιρετικά ελαστικός.
Είναι απλά απίστευτο το πόσο ρευστός είναι. Υπάρχει βίντεο που εξηγεί πως “οποιαδήποτε σωματική επαφή που έχει γίνει και εκλαμβάνεται ως σεξουαλική” είναι σεξουαλική παρενόχληση. Ή επίσης πως δεν χρειάζεται καν να υπάρχει σωματική επαφή για να έχει λάβει χώρα κάτι τέτοιο. Εάν κάποιος σε αγκαλιάσει ή πέσει κατά λάθος επάνω σου και είσαι γυναίκα μπορείς να πας στην αστυνομία και να το καταγγείλεις ως σεξουαλική παρενόχληση. Και η αστυνομία κάνει ξεκάθαρο στην ιστοσελίδα της πως ερευνά όλα τα περιστατικά. Ακόμα και εάν κάποιος “επιχειρήσει” να σε ακουμπήσει μπορεί να θεωρηθεί σεξουαλική κακοποίηση. Αυτά μας τα εξηγεί ξαναλέω η επίσημη ιστοσελίδα της αστυνομίας του Τορόντο. Όχι κάποια φεμινίστρια που οι περισσότεροι πιστεύετε πως είναι η εξαίρεση. Πως μπορεί ένας άντρας να υπερασπιστεί τον εαυτό του όταν κατηγορηθεί πως “επιχείρησε” να αγγίξει κάποια; Ή πως η αγκαλιά του δεν ήταν “σεξουαλική”;
Το μήνυμα στην σελίδα της αστυνομίας είναι πως τα στοιχεία είναι καλό να υπάρχουν αλλά δεν είναι απαραίτητα. Γίνεται ξεκάθαρο πως μια κατηγορία ισχύει ακόμα και όταν δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία. Επίσης γίνεται ξεκάθαρο πως δεν έχει σημασία πόσα χρόνια πριν έλαβε χώρα η υποτιθέμενη σεξουαλική παρενόχληση. Κάποια μπορεί να σε κατηγορήσει ότι “επιχείρησες” να την αγγίξεις με “σεξουαλικό τρόπο” 20 χρόνια πριν. Το μόνο που χρειάζεται είναι η ιστορία της.
Τα στοιχεία δεν είναι απαραίτητα.
Τέλος στην ιστοσελίδα μαθαίνουμε πως τα θύματα μπορούν να ζητήσουν οικονομική αποζημίωση από τέτοιου είδους εγκλήματα, ακόμα και όταν δεν βρεθούν στοιχεία κατά του κατηγορούμενου. Και ακόμα και όταν δεν του ασκηθεί δίωξη. Είναι απλά ασύλληπτο. Είναι σαν η αστυνομία του Τορόντο, κάτω από την καθοδήγηση του φεμινισμού, να διαφημίζει πόσο εύκολο και κερδοφόρο είναι να κατηγορήσεις κάποιον για το οτιδήποτε και για οποιαδήποτε στιγμή.
Καμία αναφορά δεν γίνεται στα δικαιώματα του κατηγορούμενου. Στο ότι είναι αθώος μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο. Πως οι ζωές αθώων αντρών έχουν καταστραφεί από τέτοιες κατηγορίες. Δεν υπάρχει καμία αναφορά πως μια τέτοια κατηγορία είναι πολύ σοβαρή. Και πως μπορεί να υπάρχει τιμωρία σε περίπτωση που είναι ψεύτικη. Και πως φυσικά ακόμα και η κατηγορία, χωρίς καταδίκη, εκτός από το κοινωνικό στίγμα φέρει τεράστιο αντίκτυπο στις ζωές των αντρών. Μιας και τους ρωτάνε για αυτό σε μελλοντικές δουλειές, σε περίπτωση βίζας, για εθελοντική εργασία, εκπαιδευτικά προγράμματα και πολλά πολλά ακόμα.
Η αστυνομία του Τορόντο κάτω από τις οδηγίες του φεμινισμού, πλέον ενθαρρύνει τις γυναίκες (μόνο) για το πόσο εύκολο είναι να καταστρέψουν τις ζωές των αντρών. Βεβαιώνοντας τες πως δεν χρειάζονται στοιχεία για να το κάνουν αυτό. Και πως όχι μόνο δεν θα τιμωρηθούν εάν οι κατηγορίες δεν αποδειχθούν βάσιμες, αλλά και πως θα αποζημιωθούν χρηματικά. Ακόμα και εάν δεν υπάρξει καταδίκη. Στην Ελλάδα εδώ και λίγους μήνες ο φεμινισμός με την πρόφαση του ελληνικού metoo έχει αρχίσει να προσεγγίζει ανάλογες πρακτικές. Ήδη κατασκευάζει ψευδοέρευνες που πιστοποιούν πως το κομπλιμέντο και το κοίταγμα είναι σεξουαλική παρενόχληση. Και πιέζει πολιτικά για να μεταφέρει την δυστοπική φεμινιστική αστυνόμευση του Καναδά στην Ελλάδα. Και σε έναν μεγάλο βαθμό το έχει ήδη πετύχει.
