Πρόσφατα μια έρευνα εξηγεί πως για την κάθετη πτώση των γάμων στην Αμερική φταίνε οι φτωχοί άντρες. Η ευθύνη που τους αναλογεί δεν είναι ότι οι φτωχοί άντρες δεν θέλουν να παντρευτούν. Είναι ότι δεν είναι αρκετά καλοί για να παντρευτούν γυναίκες.
Με την έρευνα αυτή ασχολείται ένα άρθρο στο psychology today. Με τον τίτλο “φταίει η έλλειψη επιθυμητών αντρών για την πτώση του ποσοστού των γάμων;”. Μέσα στο άρθρο διαβάζουμε: “μεγάλο χάσμα ανάμεσα στο τι οι φτωχοί άντρες προσφέρουν και τι οι γυναίκες είναι πρόθυμες να δεχτούν”. Εδώ θα ήθελα να παρακαλέσω όλους και όλες σας να κάνετε το εξής. Προσπαθείτε να σκεφτείτε τις αντιδράσεις του φεμινισμού για την έρευνα αυτή, εάν τα φύλα ήταν αντεστραμμένα. Για παράδειγμα. Πόσες άρθρα θα είχαμε διαβάσει για έρευνα που “σεξιστικά” μετράει “τι είναι πρόθυμοι να δεχτούν οι άντρες από τις γυναίκες”.
Η έρευνα λοιπόν έδειξε πως οι επιθυμητοί από τις γυναίκες άντρες, είναι αυτοί που κερδίζουν 55% παραπάνω εισόδημα από όσα βγάζει ο μέσος διαθέσιμος για γάμο άντρας στην Αμερική. Δηλαδή όχι οι φτωχοί άντρες. Και το άρθρο καταλήγει πως “από οικονομικής πλευράς υπάρχει έλλειψη των αντρών για τους οποίους θα ενδιαφέρονταν οι γυναίκες για κάτι μόνιμο”.
Μισο λεπτΟ.
Για χρόνια οι φεμινίστριες δεν έκαναν το υποτιθέμενο μισθολογικό χάσμα των φύλων ένα τεράστιο θέμα τους; Ήταν η θεματική για πολλές πορείες τους και το χρησιμοποίησαν σαν εργαλείο για να γκρινιάζουν σε άρθρα, την τηλεόραση και το ίντερνετ. Και εδώ και δεκαετίες έχουμε βαρεθεί να ακούμε ότι οι γυναίκες δεν είναι αντικείμενα ομορφιάς, πόθου και σεξ. Πως θέλουν άντρες που να μπορούν να συνδεθούν μαζί τους σε ένα βαθύ, ουσιαστικό επίπεδο, όπως υποθετικά κάνουν αυτές. Και τώρα μαθαίνουμε πως οι γυναίκες δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να υπολογίζουν οικονομικά την αξία του άντρα που θα ήθελαν να παντρευτούν. Και ενώ για χρόνια γκρίνιαζαν για ένα υποτιθέμενο μισθολογικό χάσμα που ευνοούσε τους άντρες, τώρα γκρινιάζουν για ένα χάσμα στους μισθούς που δημιουργεί δυσμενείς συνθήκες στους άντρες. Απλά δεν μπορείς να νικήσεις. Ο φεμινισμός και η διπολική passive aggressive φύση σε όλο της το μεγαλείο.
Ένα άλλο άρθρο που εξετάζει την ίδια έρευνα και τιτλοφορείτε (θυμηθείτε τι σας ζήτησα πιο πάνω) “οι φτωχοί άντρες δυσκολεύουν τις γυναίκες στο να παντρευτούν”, γράφει. “Πολλοί νέοι άντρες σήμερα έχουν ελάχιστα πράγματα να συνεισφέρουν στον γάμο, ειδικά την στιγμή που το μορφωτικό επίπεδο των νεαρών γυναικών πλέον ξεπερνά αυτό των αντρών”. Ας μην αναλογιστούμε το πως γίνεται το μορφωτικό επίπεδο των γυναικών να ξεπερνά πλέον αυτό των αντρών στην “πατριαρχία” και ας εστιάσουμε στο ότι η αρθρογράφος δεν αναρωτιέται ούτε μια στιγμή για το εξής: Εφόσον οι γυναίκες πλέον έχουν ξεπεράσει το μορφωτικό επίπεδο των αντρών, γιατί χρειάζεται να βγάζει τόσα πολλά λεφτά ο άντρας; Επειδή βάση της έρευνας αυτό που πραγματικά βλέπουμε είναι πως ανεξαρτήτως το μορφωτικό επίπεδο και την καριέρα των γυναικών αυτές συνεχίζουν να θέλουν οικονομικά ευκατάστατους άντρες.
ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΞΑΦΝΙΚΑ ΟΛΗ Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ;
Απαντήσεις θα βρούμε σε άλλα άρθρα για το ίδιο θέμα. Σε ένα άρθρο της New York Post βλέπουμε πως οι γυναίκες “χαμηλώνουν τις προσδοκίες τους” και “βγαίνουν με άντρες που δεν θεωρούν ισάξιους τους” (Θυμάστε τι σας ζήτησα να κάνετε ναι;) εξαιτίας της έλλειψης “κατάλληλων” διαθέσιμων αντρών. Εδώ ανακαλύπτουμε ότι υπάρχουν κάποιες γυναίκες που παντρεύονται άντρες “κατώτερους” τους. Μας όμως γίνεται εξαιρετικά ξεκάθαρο πως το γνωρίζουν και πως δεν είναι ιδιαίτερα χαρούμενες για αυτό. Στην πρώτη φωτογραφία βλέπουμε την καριερίστα δικηγόρο ντυμένη με το επαγγελματικό ταγέρ της και τον ηλεκτρολόγο άντρα της με βερμούδες. Αν και οι ηλεκτρολόγοι δεν είναι κάποιο ιδιαίτερα χαμηλόμισθο επάγγελμα, η απόφαση της δικηγόρου να τον παντρευτεί παρουσιάζεται στο άρθρο ως εξαιρετικά τολμηρή. Μαθαίνουμε πως έχει “υποφέρει” από αυτό όταν χρειάζεται να απαντήσει στην ερώτηση του “με τι ασχολείται ο άντρας σου”. Λες και το επάγγελμα του είναι ντροπιαστικό.
Η γυναίκα επισημαίνει πως ο άντρας της είναι επιτυχημένος, αφιερωμένος στον γάμος του και καλός μπαμπάς. Ας φανταστούμε ένα άρθρο να γράφεται για έναν πετυχημένο άντρα όπου “χαμήλωσε τις προσδοκίες του”. Ή για την έλλειψης “κατάλληλων” διαθέσιμων γυναικών. Και πως παντρεύτηκε μια γυναίκα της οποίας το επάγγελμα τον κάνει να “υποφέρει” κοινωνικά. Η που ενώ είναι επιτυχημένη στην δουλειά της, είναι αφιερωμένη στον γάμο της και καλή μαμά κατά τα άλλα.
εχει πλακα αυτο το παιχνιδι ετσι δεν ειναι;
Στις υπόλοιπες περιπτώσεις οι δηλώσεις είναι πιο ξεδιάντροπες. Μία από τις γυναίκες δηλώνει ξεκάθαρα πως ο γάμος της καταστράφηκε επειδή ο άντρας της δεν αποφοίτησε από το κολέγιο. Μια άλλη δηλώνει πως αυτό που της αρέσει είναι ότι δεν χρειάζεται να γίνεται ανταγωνιστική με τον άντρα της. Επειδή αυτός βγάζει λιγότερα από αυτήν. Μια άλλη, παντρεμένη με έναν ταξιτζή είναι ξεκάθαρα ευχαριστημένη από την οικονομική διαφορά δύναμης που έχει με τον άντρα της. “Χαίρομαι που είμαι η κολόνα του σπιτιού” μας λέει. “Μου αρέσει να έχω τον έλεγχο, να παίρνω τις αποφάσεις και να διαλέγω τι χρώμα θα βάψουμε το σαλόνι”.
Επειδη οπως ειπαμε ο φεμινισμος πολεμα για την ισοτητα.
Τα άρθρα αυτά έχουν γραφτεί από σοβαρές σελίδες και δημοφιλής έντυπα. Αψηφούν κάθε δοξασία του φεμινισμού για την “ισότητα” και την σχέση δύναμης ανάμεσα στην γυναίκα και τον άντρα. Κείμενα που αναλύουν το πως οι άντρες παντρεύονται κατώτερες, πιο αμόρφωτες γυναίκες από αυτούς δεν υπάρχουν. Τα μάτια μας θα ματώνανε από την γκρίνια που θα διαβάζαμε συνέχεια από τα μέσα δικτύωσης για τον σεξισμό. Μέχρι που η εφημερίδα που θα εξέδιδε το συγκεκριμένο κείμενο θα αναγκάζονταν να ζητήσει δημόσια συγνώμη και να το κατεβάσει. Για κάτι που τώρα ξεδιάντροπα βλέπουμε να γίνεται για τους άντρες. Το παραπάνω άρθρο μάλιστα εξηγεί πως “είναι δικαίωμα της κάθε γυναίκας να λέει ότι δεν θέλει να παντρευτεί έναν σκουπιδιάρη”. Προβάλλοντας το στερεότυπο ότι ο άντρας πρέπει να είναι πετυχημένος για να κάνει οικογένεια.
Η απλα για να αγαπηθει.
Όλα αυτά θα ήταν απολύτως αποδεκτά μιας και σε όλη την ανθρώπινη ιστορία άντρες και γυναίκες ήθελαν διαφορετικά πράγματα ο ένας από τον άλλον. Και έκαναν τις συμφωνίες και τις συμβάσεις τους για να τα πάρουν στον βαθμό που μπορούσαν. Αυτό που διαφέρει τώρα είναι πως οι άντρες και μόνο οι άντρες απαγορεύεται να λένε τι θέλουν από μια γυναίκα χωρίς να προσβάλλουν κάποια φεμινιστική δοξασία. Οι γυναίκες αντιθέτως χειροκροτούνται επειδή έχουν υψηλά στάνταρτ, ακόμα και όταν αυτά μεταμορφώνουν τον άντρα σε αντικείμενο επιτυχίας.
Μια έρευνα που αποδεικνύει πως οι γυναίκες κυνηγάνε άντρες για τα λεφτά τους, μεταμορφώνεται σε εργαλείο ενοχής για τους άντρες. Μόνο σε μια κοινωνία τόσο απορροφημένη με το γυναικείο προνόμιο θα μπορούσε να γίνει αυτό.
Και για να ξαναγυρίσουμε στον τίτλο του αρχικού άρθρου στο psychology today. Ναι εντέλει μπορεί να φταίει η έλλειψη επιθυμητών αντρών για την πτώση του ποσοστού των γάμων. Ή μπορεί απλά να είναι το αποτέλεσμα απαιτητικών, παράλογων και άκαρδων γυναικών που δεν αγαπούν τους άντρες για αυτό που απλά είναι.
