Πόσο μας αφορά το αντρικό μαρτύριο; Όταν η ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση Boko Haram απήγαγε 276 κορίτσια από ένα οικοτροφείο για να τα κάνει σκλάβες του σεξ το 2014, η παγκόσμια κοινότητα έστρεψε το βλέμμα της στην Αφρική. Ένα τεράστιο κίνημα το #bringbackourGirls δημιουργήθηκε και υποστηρίχθηκε από τον πρόεδρο της Αμερικής, την τηλεόραση, γνωστούς ηθοποιούς, δημοσιογράφους και ακαδημαϊκούς. Πάνω από 100 από αυτά επιστράφηκαν, η διεθνής αμνηστία το έκανε κεντρικό της θέμα και μερικά χρόνια μετά ένα ντοκιμαντέρ γυρίστηκε για το περιστατικό.
Τι γίνεται όμως με τα αγόρια;
Την ίδια χρονιά τον Φεβρουάριο και τον Σεπτέμβριο 100 παιδιά δολοφονήθηκαν από την Boko Haram. Η οργάνωση επιτέθηκε σε δυο άλλα οικοτροφεία και δολοφόνησε στον ύπνο τους αγόρια ηλικίας 11 μέχρι 18. Όλα τα θύματα ήταν αγόρια. Οι περιγραφές των περιστατικών ήταν εξαιρετικά αιματηρές με μάρτυρες να μιλάνε για διαμελισμένα σώματα αγοριών που καιγόντουσαν σε πυρές. Οι επιθέσεις της Boko Haram σε οικοτροφεία αγοριών ξεκίνησαν από το 2004. Και όλες της σχεδόν οι επιθέσεις και δολοφονίες αφορούσαν αγόρια. Οι δολοφόνοι έδειξαν έλεος σε όλες τις γυναίκες και τα κορίτσια σε όλες αυτές τις επιθέσεις. Χρειάστηκαν πάνω από 10 χρόνια μαζικών δολοφονιών αγοριών από την Boko Haram σε σχολεία, για να ασχοληθεί η παγκόσμια γνώμη με το θέμα.
Όταν η Boko Haram απήγαγε κορίτσια.
Ο Ομπάμα μίλησε για τις απαγωγές των κοριτσιών, γυναίκες πολιτικοί όπως και η πρώτη κυρία ασχολήθηκαν προσωπικά με το θέμα, στρατιωτικές δυνάμεις στάλθηκαν στην στην Δυτική Αφρική προς αναζήτηση των κοριτσιών τα ΜΜΕ όπως και το κίνημα του #bringbackourGirls απαίτησε την παγκόσμια ορατότητα του θέματος και την άσκηση πίεσης για μια λύση στο θέμα. Κάποιοι θα πουν πως ναι σίγουρα οι σφαγές των αγοριών είναι αποτρόπαιες αλλά τα κορίτσια που απήχθησαν ήταν ζωντανά και αυτός ήταν ο λόγος που ο κόσμος κινητοποιήθηκε.
Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια.
Παραπάνω από 12.000 αγόρια έχουν απαχθεί από χωριά από την Boko Haram. Αγόρια ηλικίας εως και 5 χρονών απαγάγονται και εκπαιδεύονται για να γίνουν στρατιώτες.
Παραπάνω από 12.000.
Υπάρχουν δυο κοινοί παρανομαστές σε αυτήν την φρικαλέα υπόθεση. Ο πρώτος είναι ότι τα κορίτσια που απήχθησαν είχαν φύλο όσων αφορούσε την δημόσια προβολή του θέματος. Ήταν κορίτσια. Ο δεύτερος είναι πως τα αγόρια που δολοφονήθηκαν, απήχθησαν και συνεχίζουν να απαγάγονται δεν έχουν φύλο όσον αφορά την δημόσια προβολή των θεμάτων τους. Είναι “παιδιά”.
Δημόσια αποστροφή, οργή, πρωτοσέλιδα, συμμετοχή ηγετών εθνών, διάσημων προσωπικοτήτων των τεχνών και της επιστήμης, ειδικά στρατιωτικά προγράμματα, ειδικά προγράμματα αποκατάστασης των θυμάτων, άπειρες συζητήσεις σε πάνελς, κυβερνητικές αναφορές, επείγοντα μέτρα και ειλικρινές ενδιαφέρον από άντρες και από γυναίκες. Για τα κορίτσια.
Και τίποτε από όλα αυτά για τα αγόρια.
Ακόμα και ιστορικές αναφορές στο μαρτύριο των αγοριών τα αγόρια δεν έχουν φύλο. Είναι απλά “παιδιά”.
Γιατί έχουμε τόσο μεγάλη δυσκολία να δείξουμε ενδιαφέρον και να εστιάσουμε προσοχή όταν άντρες και αγόρια πεθαίνουν; Η συλλογική συνείδηση μας είναι μουδιασμένη στο αντρικό μαρτύριο. Πολύ απλά δίνουμε μεγαλύτερη αξία στις ζωές των γυναικών. Για αυτό εξάλλου σε περιπτώσεις που οι φυλακισμένοι είναι 95% άντρες, οι κυβερνήσεις φτιάχνουν προγράμματα που να κρατούν τις γυναίκες έξω από τις φυλακές ή να μην τις τιμωρούν καθόλου.
Και κανένα πρόγραμμα που να κρατάει τους άντρες έξω από τις φυλακές ή να μην τους τιμωρούν καθόλου.
Για παραπάνω από 50 χρόνια η προπαγάνδα του φεμινισμού αναδεικνύει συστηματικά την κακή και εγκληματική φύση του άντρα και την αθωότητα και θυματοποίηση της γυναίκας. Είμαστε τόσο συνηθισμένοι να σκεφτόμαστε τις γυναίκες σαν αυτές που υποφέρουν και τους άντρες σαν αυτούς που προκαλούν το μαρτύριο τους, που δεν μπορούμε καν να δούμε πλέον το μαρτύριο όταν αυτοί που υποφέρουν είναι άντρες. Η πλήρης αποκτήνωση των αντρών από το φεμινιστικό δόγμα καθιστά το αντρικό μαρτύριο αόρατο, ακόμα και όταν αυτοί θυσιάζουν τις ζωές τους για να σώσουν γυναίκες.
Όμως ο φεμινισμός δεν δημιούργησε μόνος του αυτή την ασυμμετρία στην αντίληψη και τα κοινωνικά μας αντανακλαστικά. Υπήρχε από πάντα μέσα στο DNA της κουλτούρας μας: πρώτα τα γυναικόπαιδα. Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας οι άντρες θυσίαζαν τα σώματα και τις ζωές τους σε πολέμους και θανάσιμη εργασία και συνθήκες για να προστατεύουν τις γυναίκες. Σε όλη μας την πορεία προς την εξέλιξη οι άντρες αφιέρωσαν τις ζωές τους σε αυτό τον σκοπό. Ολόκληρη η δυτική κουλτούρα χτίστηκε επάνω στην προστασία της γυναίκας από τον άντρα.
Και αυτό είναι το κλειδί και το ιδιοφυές συστατικό του φεμινισμού. Πήρε κάτι που ήδη προϋπήρχε εδώ και εκατοντάδες χρόνια, το τεράστιο ενδιαφέρον των ανθρώπων για τις γυναίκες, και το εκμεταλλεύτηκε. Την ίδια ακριβώς στιγμή που υποκρίνονταν πως απεχθάνονταν τον παραδοσιακό ρόλο που οι δυτικές κοινωνίες είχαν παραχωρήσει στην γυναίκα. Δημιουργώντας έτσι ένα κίνημα βασισμένο στην αστυνόμευση, την φυλάκιση, την ποινικολαγνία και την απαγόρευση που επιβάλλουν άντρες για τους άντρες. Ωστε να προστατευτούν -φυσικά- γυναίκες. Το συστατικό αυτό είναι ο λόγος για τον οποίο το κίνημα του φεμινισμού συνάντησε ιστορικά τόσο μικρή αντίσταση. Και ο λόγος για τον οποίο σήμερα τόσοι πολλοί άντρες στηρίζουν την ξεκάθαρη παράνοια των απαιτήσεων του.
Την ίδια στιγμή που η κοινωνία πετάει χαρταετούς όταν αγόρια δολοφονούνται ή άντρες πεθαίνουν σε εργατικά ατυχήματα ή αυτοκτονούν.
Δεν μας απασχολεί καθόλου το ότι οι ζωές των γιων μας, των πατεράδων μας, των αντρών και αδερφών και φίλων μας αντιμετωπίζονται με τόση μεγάλη αδιαφορία και απαξίωση. Είναι καθημερινό φαινόμενο να βλέπεις φεμινίστριες να γελάνε με το αντρικό μαρτύριο. Γελάκια σε σχόλια αντρικών δολοφονιών από γυναίκες. Λέξεις, σχόλια και πρακτικές που υπονομεύουν συνεχώς τις ζωές των αντρών. Παντού. Συνέχεια. Ακόμα και η γλώσσα που χρησιμοποιείται στην καθημερινότητα μας καθιστά το μαρτύριο των αντρών στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες αόρατο.
Σε μια κοινωνία συνεχούς ροής πληροφοριών για ανύπαρκτα προβλήματα και ανοησίες που αφορούν γυναίκες κανείς δεν δίνει σημασία στους άντρες που υποφέρουν από ουσιαστικά θέματα. Με ευφάνταστους τίτλους μαθαίνουμε από κίτρινο τύπο μέχρι και παγκόσμιους οργανισμούς πως οι γυναίκες υποφέρουν περισσότερο. Συνεχώς.
Εστιάζουμε σε ανοησίες την στιγμή που άντρες αυτοκτονούν σε τεράστια ποσοστά.
Θέματα όπως ο αλκοολισμός, η ψυχική νόσος, η κατάθλιψη, οι θάνατοι στους χώρους εργασίας, τα επικίνδυνα επαγγέλματα, οι δολοφονίες των αντρών από άντρες ή γυναίκες, οι κακοποιήσεις τους και καθώς είδαμε οι διαμελισμοί των σωμάτων τους και το κάψιμο των κομματιών στην πυρά της Boko Haram δεν μας αφορούν.
Έχουμε μάθει να κοιτάμε από την άλλη πλευρά.
Στον δυτικό κόσμο κάθε ημέρα είναι ημέρα της γυναίκας. Τα προβλήματα και το μαρτύριο τους χαίρουν συνεχούς προσοχής και άμεσης αντιμετώπισης από την κοινωνία μας. Σε μια κουλτούρα που όχι μόνο ντροπιάζει τους άντρες απλά επειδή είναι άντρες, που μεγαλώνει αγόρια με τύψεις καθώς τους εξηγεί πως είναι πιθανοί δολοφόνοι, βιαστές και αν μη τι άλλο σίγουρα πατριάρχες, το αντρικό μαρτύριο μένει ακόμα στο σκοτάδι. Και οποιαδήποτε προσπάθεια ανάδειξης του αντιμετωπίζεται με χλεύη, ειρωνεία και απαξίωση.
Όμως κανείς δεν ζητά να φέρουν τα αγόρια μας πίσω.
