Η Μέδουσα, η μυθολογία και ο αμόρφωτος φεμινισμός μπέρδεψαν τα μπούτια τους. Ας τα ξεμπερδέψουμε. Ένα άγαλμα θα στηθεί έξω από Δικαστήριο της Νέας Υόρκης για να τιμήσει το κίνημα του metoo. Το έργο ονομάζεται “Μέδουσα με το κεφάλι του Περσέα”, και απεικονίζει το γνωστό μυθολογικό τέρας με ένα σπαθί στο ένα χέρι και το κεφάλι ενός άντρα -του Περσέα- στο άλλο. Ο γλύπτης Luciano Garbati κάνει ξεκάθαρο ότι το μέρος στο οποίο θα τοποθετηθεί δεν είναι τυχαίο μιας και σε αυτό το Δικαστήριο εκδικάζονται οι υποθέσεις που αφορούν σεξουαλική βία.
Εκατοντάδες άρθρα για την Μέδουσα, όπως και ο φεμινισμός, θέλουν τον Ελληνικό μύθο να την παρουσιάζει ως μια όμορφη ιέρεια της Αθηνάς την οποία ο Ποσειδώνας βίασε στον ναό της και που η Αθηνά μεταμόρφωσε σε φριχτό τέρας πριν στείλει τον Περσέα να την σκοτώσει. Υποθετικά η Μέδουσα μας εξηγεί ο φεμινισμός, στέκεται ως ένα σύμβολο της κουλτούρας βιασμού που υπάρχει από την αρχαιότητα, στην οποία είναι το θύμα αυτό που τιμωρείται και όχι ο θύτης.
Η Bek Andersen που χρηματοδότησε το έργο μας αναφέρει “ο Garbati μελέτησε καλά την ιστορία της Μέδουσας και έθεσε στον εαυτό του την ερώτηση ‘πως θα έμοιαζε εάν μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό της΄”; Και συνεχίζει: “ελπίζω πως όταν ο κόσμος θα βγαίνει από το Δικαστήριο θα μπορούν να συνδεθούν με το άγαλμα και θα έχουν μια βολική αίσθηση δικαιοσύνης για τις εαυτές τους που θα τις ενδυναμώνει να συνεχίζουν να μάχονται για ισότητα”.
Τίποτα φυσικά από όλα αυτά δεν ισχύει.
Και για άλλη μια φορά ερχόμαστε αντιμέτωποι με την γνωστή μυωπική ματιά που έχει ο φεμινισμός για την ιστορία και την κουλτούρα και την μεροληπτική και διαστρεβλωμένη έκδοση που έχει για αυτά, τα οποία και χρησιμοποιεί για να προωθήσει την μισανδρική του ατζέντα. Η εκδοχή του μύθου που χρησιμοποιούν οι φεμινίστριες δεν είναι άλλη παρά αυτή του Οβίδιου στο έργο “Μεταμορφώσεις”. Η λέξη Μέδουσα σημαίνει “κυρίαρχη θηλυκή φρόνηση”.
Η πρώτη όμως αναφορά της Μέδουσας γίνεται 750 χρόνια πριν στην Θεογονία του Ησίοδου. Σύμφωνα με αυτήν η Μέδουσα ήταν η αδερφή των γοργόνων Σθενώ και Ευρυάλη. Αλλά ήταν η μόνη από τις τρεις που ήταν θνητή. Ο Ποσειδώνας ενώθηκε με την Μέδουσα. Και όταν ο Περσέας της έκοψε το κεφάλι πετάχτηκαν από μέσα της ο γίγαντας Χρυσάορας και ο φτερωτός Πήγασος.
“Και στο Φόρκυνα η Κητώ γέννησε τις Γραίες τις ομορφομάγουλες απ’ τη γέννησή τους γκρίζες· αυτές τις λένε Γραίες κι οι αθάνατοι θεοί κι οι άνθρωποι που έρχονται χάμω την ομορφόπεπλη Πεμφριδώ και την κροκόπεπλη Ενυώ και τις Γοργούς που κατοικούν περ’ απ’ τον ξακουστό Ωκεανό στην άκρη κοντά στην Νύχτα, όπου είναι οι καθαρόφωνες Εσπερίδες, η Σθεννώ κι η Ευρυάλη κι η Μέδουσα που βαριά έπαθε. Αυτή ήταν θνητή, οι άλλες αθάνατες κι αγέραστες, οι δύο· κοντά στη μια κοιμήθηκε ο Γαλοζομάλλης (Ποσειδώνας) σε μαλακό λιβάδι κι ανοιξιάτικα λουλούδια. Απ’ αυτήν όταν ο Περσέας της απόκοψε το κεφάλι ξεπήδησε ο μεγάλος Χρυσάορας και το άλογο Πήγασος”.
Στην αυθεντική μορφή του μύθου η Μέδουσα και οι αδερφές της ήταν εξαρχής τέρατα και πέτρωναν αθώους άντρες με την ματιά τους και ο Περσέας με την βοήθεια πολλών θεών χρησιμοποίησε τα δώρα τους και την εξυπνάδα του για να την σκοτώσει.
Για να σκοτώσει ένα τέρας.
Έχουμε για αρχή 750 ολόκληρα χρόνια όπου με την Θεογονία ο μύθος της Μέδουσας δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την εκδοχή στην οποία ο φεμινισμός παρουσιάζει την Μέδουσα ως θύμα. Έπειτα η Μέδουσα προϋπήρχε ακόμα και της Θεογονίας και λατρεύονταν από τις Αμαζόνες ως Θεά-Ερπετό. Η Μήτις όπως ονομάζονταν ήταν η καταστροφική όψη της μεγάλης τριπλής Θεάς που επίσης αποκαλείται, Νιθ, Ανάθ, Αθήνη ή Αθήνα στη Β. Αφρική και Αθάνα περίπου το 1400. π.Χ. στη μινωική Κρήτη. Την Λυβιανή προέλευση της Μέδουσας επιβεβαιώνει και ο Ηρόδοτος.
Σύμφωνα με αναλύσεις ιστορικών η Αθηνά ζητάει το κεφάλι της Μέδουσας για να ενωθεί με το άλλο της μισό. Ένα συχνά επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην αρχαία ελληνική μυθολογία. Η Ann Shearer αναφέρει στο βιβλίο της “Αθηνά”: “σε μια εικονογράφηση του 15ου αιώνα η κουκουβάγια της παρακολουθεί, καθώς η θεά κρατά στο ένα χέρι τον ήλιο του συνειδητού και στο άλλο το δόρυ και την ασπίδα με το Γοργόνειο. Το τρομερό κεφάλι είναι αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας. Διότι, όπως γνωρίζουν οι αλχημιστές, ‘δεν υπάρχει γένεση χωρίς φθορά’, δεν υπάρχει κόκκινος χρυσός χωρίς πρώτα τη μαύρη απολίθωση, την οποία συμβολίζει το κεφάλι της Μέδουσας”.
O θάνατος της Μέδουσας στα χέρια του Περσέα υπό την διαταγή της Αθηνάς είναι επίσης μια μετάβαση.
Από τους παλιούς Θεούς στους καινούργιους. Ένα μοτίβο που έχουμε δει ιστορικά να αναπαράγεται ξανά και ξανά. Για παράδειγμα τον θάνατο του Grendel που δίνει χώρο στον Χριστιανικό Θεό στο Beowolf. Και τον Άγιο Γεώργιο με τον Δράκο που δεν είναι τίποτε άλλο παρά απεικονίσεις ερπετόμορφων αρχαίων Θεών. Όπως η Τιαμάτ και ο Απέπ. Σημαντικές είναι και οι αναφορές της Μέδουσας στην Ιλιάδα στην ασπίδα του Αγαμέμνονα. Όπου ζωγραφισμένα είχε τα κεφάλια της γοργόνας Μέδουσας που την είχε αποκεφαλίσει ο Περσέας. Και του δαίμονα Φόβου που συνοδεύει τον Άρη στους πολέμους και του Δείμου που προκαλεί τρόμο.
Ακόμα όμως και στο απόσπασμα του Οβίδιου στις Μεταμορφώσεις που χρησιμοποιούν οι φεμινίστριες για να περιγράψουν την Μέδουσα ως θύμα βιασμού, δεν είναι ξεκάθαρος αυτός ο ισχυρισμός.
Στο κείμενο αυτό o Οβίδιος χρησιμοποιεί την λέξη “vitiasse”.
Που σημαίνει “χαλάω, μολύνω, διαφθείρω”. Γιατί λοιπόν αυτό μεταφράζεται ως βιασμός; Μήπως απλά σπάει τον όρκο της παρθενίας της; Έχει δώσει συναίνεση σε αυτό; Έχει παραδοθεί στα χέρια του Ποσειδώνα ή αυτός την κάνει δική του με βία; Την τιμώρησε η Αθηνά απλά επειδή δέχτηκε να χάσει την παρθενιά της και μάλιστα μέσα στον ίδιο της τον Ναό; Πως ακριβώς μεταφράζουμε εδώ την λέξη και πως ο Οβίδιος το εννοεί ακριβώς; Τέλος υπάρχει και το εξής σημαντικό πρόβλημα. Ο Οβίδιος δεν ήταν Έλληνας και τα κείμενα του δεν ήταν γραμμένα στα Ελληνικά. Η μετάφραση των αρχαίων ελληνικών σε λατινικά ήταν πάντα προβληματική όπως για παράδειγμα είδαμε με την Βίβλο.
Και όταν μεταφράζεις μια ιστορία αγνοώντας το ιστορικό πλαίσιο της και την κουλτούρα του λαού που την έγραψε τότε δεν μεταφράζεις σωστά. Είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβουμε την ουσία της σεξουαλικής σχέσης που είχε η Μέδουσα με τον Ποσειδώνα από το κείμενο του Οβίδιου. Η πιο ουσιαστική περιγραφή που έχουμε είναι από την Θεογονία του Ησίοδου. Που όπως είδαμε ο Ποσειδώνας κοιμήθηκε μαζί της σε ένα λιβάδι ανάμεσα σε λουλούδια. Βλέπουμε λοιπόν για άλλη μια φορά πως οι μυωπικές μεταφράσεις που κάνει ο φεμινισμός στο παρελθόν παραποιεί τα ιστορικά δεδομένα. Για να καταλήξει σε βολικά συμπεράσματα που προωθούν την μισανδρική του ατζέντα.
Οι μεταφράσεις αυτές δεν μας βοηθούν να κατανοήσουμε τον σκοπό και την πρόθεση του μύθου.
Αντιθέτως μας ωθούν στο να παρανοούμε την ουσιαστική σημασία που είχαν οι μύθοι αυτοί στους ανθρώπους. Και τις κουλτούρες από όπου προήλθαν. Ο Luciano Garbati ο γλύπτης του “Μέδουσα με το κεφάλι του Περσέα”, ‘οπως και ο φεμινισμός καμία έρευνα δεν έκαναν στην ιστορία του μύθου. Καμία κατανόηση δεν είχε για αυτόν και τι αυτός σήμαινε για την κουλτούρα από την οποία προήλθε. Χρησιμοποίησε απλά βολικές μεταφράσεις του μύθου για να διαιωνίσει φεμινιστική προπαγάνδα. Χρησιμοποιώντας μάλιστα το δικό του κεφάλι ως πρωτότυπο για το κομμένο κεφάλι του Περσέα. Θυσιάζει συμβολικά την ίδια του την ζωή στο όνομα του φεμινισμού. Η Μέδουσα και ο φεμινισμός δέχτηκαν φυσικά την θυσία.
Το άγαλμα αυτό θα βρίσκεται έξω από ένα Δικαστήριο και θα υπενθυμίζει σε όλους όχι κάποια αίσθηση δικαιοσύνης. Αλλά μια αναπαράσταση της φεμινιστικής προπαγάνδας που θέλει την γυναίκα να σκοτώνει επειδή είναι θύμα και ποτέ θύτης. Το κεφάλι που κρατά εξάλλου η Μέδουσα στο έργο αυτό δεν είναι το κεφάλι του υποτιθέμενου βιαστή της Ποσειδώνα. Είναι του Περσέα, και κατά επέκταση το κεφάλι του ίδιου του καλλιτέχνη που το φιλοτέχνησε.
Κανείς δεν νοιάζεται για τα πέτρινα θύματα της Μέδουσας ή για τον ήρωα Περσέα. Νοιάζονται για ένα στυγερό τέρας απλά επειδή ο φεμινισμός αποφάσισε να το χρωματίσει ως θύμα. Η δύναμη του να αναπροσδιορίζει την πραγματικότητα έδωσε στον φεμινισμό την δυνατότητα να κατασκευάζει ιστορικά αθώους και ενόχους. Απλά με ισχυρισμούς. Εάν θέλουμε όμως να κατανοήσουμε πραγματικά την ιστορία και τον μύθο ώστε να αναπτύξουμε ένα πιο μετρημένο, ώριμο και λογικό τρόπο σκέψης και να καλλιεργήσουμε την ενσυναίσθηση μας ως προς τους άλλους ανθρώπους, πρέπει να αναζητούμε να κατανοήσουμε την αλήθεια, την σημασία, το πλαίσιο και την πρόθεση των ανθρώπων που έζησαν πριν από εμάς. Αντί να τους χρησιμοποιούμε ως βολικά εργαλεία μισάνθρωπης ατζέντας.
