Ο μύθος της ηθικής σουφραζέτας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ωραιοποίηση της ιστορίας από τις φεμινίστριες. Ακόμα και σήμερα οι γυναίκες του δημοκρατικού κόμματος στην Αμερική φοράνε λευκά στις συνεδριάσεις. Ως φόρο τιμής στις σουφραζέτες του προηγούμενου αιώνα. Γυναίκες πολιτικοί διαφημίζουν προεκλογικά την γυναικεία τους αλληλεγγύη φορώντας λευκά και δηλώνοντας πως δεν θα κάνουν βήμα πίσω στα δικαιώματα που ο φεμινισμός κέρδισε με τόσο κόπο. Οι γυναίκες ψηφίζουν ισότιμα με τους άντρες για παραπάνω από έναν αιώνα. Όμως αυτό δεν έχει αποδυναμώσει το μοιρολόι των φεμινιστριών για την γυναικεία καταπίεση. Αλλά για κάποιον που γνωρίζει την ιστορία του κινήματος των σουφραζέτων, οποιαδήποτε κίνηση να αποδοθεί τιμή σε αυτό από την σύγχρονη φεμινίστρια αποκαλύπτει περίτρανα την άγνοια και την σύγχυση της. Οι σουφραζέτες του προηγούμενου αιώνα φορούσαν λευκά στις συναντήσεις και τις πορείες τους για να συμβολίσουν την αγνότητα τους. Σε πολλές περιπτώσεις την αγνότητα της λευκής φυλής τους.
Το επιχείρημα του ότι η αγνότητα της γυναίκας υπερέχει της βιαιότητας του άντρα, και η συμπόνια της για τους αδύναμους, ειδικά για τα παιδιά, ήταν από πάντα το ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό του φρανσάιζ του φεμινισμού. Αυτό είναι μια ιστορική αλήθεια που η σύγχρονη φεμινίστρια βολικά ξεχνά μιας και το κυρίαρχο αφήγημα πλέον είναι η άρνηση της σύνδεσης ανάμεσα στην γυναίκα και την μητρότητα. Οι σουφραζέτες του προηγούμενου αιώνα θα έβγαιναν από τα αγνά λευκά τους ρούχα εάν άκουγαν τους πανηγυρισμούς της σύγχρονης φεμινίστριας για την εργασία και τις εκτρώσεις.
Η ιδέα του ότι η γυναίκα πρέπει να πάρει τον ρόλο του κουβαλητή στο σπίτι θα φαίνονταν αυτοκτονική σε αυτές.
Η σουφραζέτες του προηγούμενου αιώνα έβλεπαν τους εαυτούς τους ως πηγές φωτός που έλαμπαν μέσα στις οικογένειες. Που έλαμπαν τις γειτονιές, την πόλη και την χώρα απέναντι στην οποία είχαν ένα ιερό καθήκον. Χρησιμοποίησαν την εικόνα της μητέρας που μαγειρεύει, φροντίζει και καθαρίζει το σπίτι για να μαλακώσουν την εικόνα του κοινού και των πολιτικών αντί να πολεμήσουν τα ιεραρχικά στερεότυπα όπως θέλει ο αστικός μύθος της σημερινής φεμινίστριας. Χρησιμοποίησαν την εικόνα της μητέρας για να συμβάλλουν στην ποτοαπαγόρευση. Η πρόεδρος του Αμερικανικού κινήματος των σουφραζέτων Carrie Chapman Catt είχε δηλώσει: “Η πίστη ότι πολεμάμε για το καλό των μητέρων της φυλής μας και της κοινωνίας μας κάνει κάθε θυσία να μοιάζει μικρή και κάθε καθήκον να είναι χαρά”. Οι σουφραζέτες επίσης εκβίαζαν και ντρόπιαζαν άντρες και ανήλικα αγόρια για να πολεμήσουν.
Η σεξουαλική απελευθέρωση της γυναίκας και το δικαίωμα της να κάνει έκτρωση θα αντικρούονταν μετωπικά με το κίνημα των σουφραζετών. Οι εικόνες γυναικών που φωνάζουν σε πορείες συνθήματα κατά των αντρών θα θα φάνταζε απόκοσμη. Τα πλακάτ που θεοποιούν τα γυναικεία σεξουαλικά όργανα θα φάνταζαν πρόστυχα και παρανοϊκά στις μητέρες του φεμινισμού. Η άρνηση της τεκνοποίησης θα φάνταζε γελοία. Και το δικαίωμα στην έκτρωση δολοφονία στις σουφραζέτες που τόσο εκθεάζει η μέση φεμινίστρια σήμερα.
Οι φεμινίστριες μπορεί να επικαλούνται συνεχώς τις πρώτες σουφραζέτες ως τις αρχικές πολεμίστριες για ίσα δικαιώματα. Γυναίκες πολιτικοί μπορεί να φορούν λευκά ως ένδειξη αλληλεγγύης και φόρο τιμής στις γυναίκες που έχουν πλέον αγιοποιήσει. Όμως οι σουφραζέτες θα δυσκολευόντουσαν ακόμα και να τις δουν ως γυναίκες.
Η ωραιοποίηση της σουφραζέτας στην σημερινή ιστορία παραβλέπει τις ρατσιστικές και εθνικιστικές ρίζες του φεμινισμού. Την πολιτικοποίηση της μητρότητας και την αναγνώριση του ρόλου της γυναίκας ως φροντιστή. Η ιστορία της σουφραζέτας ξαναγράφτηκε στην συλλογική συνείδηση.
Και η ιστορία γράφεται από τους νικητές.
