Πως δημιουργήθηκε ο μύθος του 2%; Είναι σίγουρο πως σε συζητήσεις για τον βιασμό έχετε πολύ συχνά ακούσει πως μόνο το 2% των καταγγελιών είναι ψευδείς. Φυσικά αυτό είναι άλλο ένα ψέμα της φεμινιστικής προπαγάνδας. Και ένα πολύ καλό παράδειγμα για το πως αυτή στήνεται και διαιωνίζεται.
Το περίφημο 2% των ψευδών καταγγελιών παρουσιάζεται για πρώτη φορά το 1975 στο βιβλίο Against Our Will της Susan Brownmiller. Το βιβλίο ήταν μια από τις πρώτες προσπάθειες να πολιτικοποιηθεί ο βιασμός. Παρουσιάζοντας τον σαν μια ηθελημένη πράξη επιβολής της αντρικής εξουσίας στις γυναίκες. Και ήταν διάχυτο από ανακρίβειες και επιστημονικά λάθη. Όπως για παράδειγμα την θεώρηση ότι τα ζώα δεν βιάζουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Το βιβλίο έγινε ευρέως αποδεκτό από το φεμινιστικό κοινό αν και κατακρίθηκε από κοινωνιολόγους και βιολόγους. Που έκριναν τα συμπεράσματα του λανθασμένα.
Φυσικά το 2% άρχισε να χρησιμοποιείται ως ένας στατιστικά ακριβής αριθμός.
Και από τότε συναντάται πολύ συχνά σε μελέτες και άρθρα. Το 2000 στο Πανεπιστήμιο Νομικής του Λος Άντζελες συντέθηκε μια έκθεση που αμφισβητεί τον αριθμό αυτόν μιας και δεν έχουν γίνει ποτέ σχετικές επιστημονικές έρευνες που να τον έχουν αποδείξει. Βάση της έκθεσης αυτής, σε όσα περιστατικά έχουν ζητηθεί οι πηγές για τον συγκεκριμένο αριθμό, παρουσιάζονται αρχεία αστυνομικών τμημάτων μιας συγκεκριμένης περιοχής. Ή άλλες άσχετες πηγές οι οποίες φυσικά δεν αποδεικνύουν ότι το 2% είναι ένας στατιστικά έγκυρος αριθμός. Φυσικά αυτό δεν σταμάτησε την προπαγάνδα του φεμινισμού από το να τον χρησιμοποιεί. Για να πείσει πως οι γυναίκες δεν λένε ποτέ ψέματα.
Κατά καιρούς έγιναν διάφορες έρευνες που προσπάθησαν να αποδείξουν πως ο μύθος του 2% είναι πραγματικός. Αλλά απορρίφθηκαν από την επιστημονική κοινότητα μιας και η προσέγγιση τους ήταν μεροληπτική. Όπως συχνά γίνεται πλέον στις έρευνες που αφορούν τις γυναίκες εξαιτίας του φεμινισμού. Για παράδειγμα μια καταμετρούσε μόνο ως ψευδής τις κατηγορίες για βιασμό που η δράστης ομολόγησε ότι ήταν ψευδής. Και δεν λάμβανε υπόψιν της τις υπόλοιπες υποθέσεις που τα στοιχεία απέδειξαν πως η κατηγορία ήταν ψευδής. Με αριθμούς που μαζεύτηκαν από τα αρχεία του FBI φάνηκε πως ο αριθμός των ψευδών κατηγοριών για βιασμό είναι 5 φορές μεγαλύτερος από οποιαδήποτε άλλο αριθμό ψευδούς κατηγορίας για όλα τα υπόλοιπα εγκλήματα.
Δηλαδή από όλα τα εγκλήματα που διαπράττονται είναι πέντε φορές πιο συχνό να κατηγορηθεί κάποιος ψευδώς για βιασμό.
Τέλος στις καταμετρήσεις αυτές λαμβάνονται ως έγκυρες οι ψευδείς κατηγορίες για βιασμό που έχουν αποδειχτεί σε δικαστήριο. Ή που έχει ομολογήσει το υποτιθέμενο θύμα ότι είπε ψέματα. Οι περιπτώσεις ψευδών κατηγοριών που λύθηκαν εκτός δικαστηρίου ή που δεν εκδιώχθηκαν ποινικά -που είναι το πιο σύνηθες- δεν καταμετρούνται. Ειδάλλως ο αριθμός θα ήταν πολύ μεγαλύτερος.
Φυσικά και σε άλλα σημεία του κόσμου όπως στην Ινδία όπου υπάρχει όντως τεράστιο θέμα με τους βιασμούς, δεν λείπουν τεράστια ποσοστά ψευδών κατηγοριών. Τον Φεβρουάριο του 2019 θεσπίστηκε νέος νόμος στην Ινδία μετά την παρότρυνση οργανώσεων που ασχολούνται με τους βιασμούς, επειδή αποδείχτηκε πως ένα τεράστιο ποσοστό των κατηγοριών, εως και 40% ήταν ψευδής και έκαναν τα πραγματικά εγκλήματα δυσκολότερο στο να γίνουν πιστευτά. Εν ολίγοις οι οικογένειες των κοριτσιών που ένας άντρας τους είχε τάξει γάμο, τον κατηγορούσαν για βιασμό εάν αυτός αποφάσιζε πως δεν ήθελε να την παντρευτεί.
Οι κατηγορίες αυτές λειτουργούσαν ξεκάθαρα εκβιαστικά. Και ήταν κοινή γνώση στα δικαστήρια και τις οργανώσεις που ασχολούνταν με το θέμα που φέτος αποφάσισαν να το σταματήσουν. Φυσικά αυτό δεν σταμάτησε τον φεμινισμό από το να χρησιμοποιεί τα νούμερα αυτά για τις τρομολαγνικές του καμπάνιες κατά των αντρών. Των ίδιων αντρών που εως και 40% έμπαιναν μέχρι φέτος στην φυλακή. Ή έχαναν όλη τους την περιουσία απλά επειδή αποφάσισαν πως δεν ήθελαν να παντρευτούν την αρραβωνιαστικιά τους.
