Οι περισσότεροι αγνοούν τι ακριβώς σημαίνει ισότητα στα φεμινιστικά. Ας το δούμε λοιπόν. Η Γυναικεία Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έχασε έναν φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου από μια ομάδα 15χρονων αγοριών σε ένα γυμνάσιο το 2017.
Η απόφαση του Δικαστηρίου όσον αφορά την μήνυση που έκανε η ίδια Γυναικεία Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου στην Αμερική για ισότιμη πληρωμή με την αντρική ομάδα, ρίχνει φως στην διεφθαρμένη προπαγάνδα του φεμινισμού που μασκαρεύεται ως ισότητα. Φυσικά τα μέσα ενημέρωσης δεν πρόκειται να κάνουν κάποια σοβαρή ανάλυση της υπόθεσης και θα την παρουσιάσουν ως -άλλο- ένα χτύπημα στην ισότητα, οπότε έκρινα καλό να την κάνουμε εδώ.
Η απόφαση του Δικαστηρίου μας απέδειξε πως οι διαμαρτυρίες περί ισότιμης πληρωμής ήταν ένα αρκετά πιο πολύπλοκο θέμα από ότι -όπως συνήθως- μας το παρουσίαζε ο φεμινισμός, και πως η γκρίνια των γυναικών για την υποτιθέμενη διάκριση δεν είχε καμία σχέση με την ισότητα αλλά με τις επιλογές των ίδιων των παικτριών. Η απόφαση αξίζει μια ανάγνωση όχι μόνο γιατί μας δείχνει πως κινούνται πολιτικά οι γυναικείες ομάδες στα σπορ αλλά και την ανικανότητα των αθλητριών να κινηθούν έξω από τα πλαίσια των δυο μέτρων και σταθμών που διαφεντεύουν τον φεμινισμό. Σύσσωμος ο συρφετός του φεμινισμού χειροκρότησε την περσινή μήνυση που έκανε η γυναικεία εθνική ομάδα ποδοσφαίρου κατά της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου για διάκριση όσον αφορά τις αμοιβές των παικτριών.
Σωρός από άρθρα επικρότησαν την κίνηση αυτή και την παρουσίασαν ως ένα φωτεινό παράδειγμα αγώνα για ισότητα των γυναικών.
“Νομίζω πως το βλέμμα του κόσμου είναι στραμμένο επάνω στην ομάδα μας και την συλλογική φωνή μας, στο τι αντιπροσωπεύουμε και στην έμπνευση που θα δώσουμε στον αγώνα για ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα” μας ενημέρωνε η Meg Rapinoe αρχηγός της ομάδας. Η μήνυση κατατέθηκε συμβολικά την παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας και ζητούσε 66 εκατομμύρια δολάρια ως αποζημίωση, με την πρόφαση της “ίσης πληρωμής για ίση δουλειά”. Το πρόβλημα φυσικά με όλη αυτή την υπόθεση είναι πως η ισότητα ήταν το τελευταίο πράγμα που αφορούσε την γυναικεία εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Αυτό που στην πραγματικότητα ήθελαν ήταν τα ίδια ακριβώς μπόνους που έπαιρνε η αντρική εθνική ομάδα για κάθε παιχνίδι, την ίδια ακριβώς στιγμή που δεν ήθελαν να υποστούν καμία από τις συνέπειες που διακινδύνευε η αντρική εθνική ομάδα εάν έχανε ή εάν δεν έπαιζε.
Η υποτιθέμενη διάκριση αποφάσισε λοιπόν το Δικαστήριο όχι μόνο δεν υπήρχε στις πληρωμές των παικτριών, αλλά η γυναικεία ομάδα αγνοούσε ( ; ) την ώρα που έκανε την μήνυση, τις τεράστιες διαφορές ανάμεσα στα συμβόλαια των δυο ομάδων. Το γεγονός του ότι η γυναικεία ομάδα γκρίνιαζε για διάκριση την ίδια στιγμή που είχε τεράστια πλεονεκτήματα στο συμβόλαιο της σε σύγκριση με αυτό της αντρικής ομάδας μας λέει πολλά από μόνο του για το πως οι φεμινίστριες αντιλαμβάνονται τον όρο “ισότητα”. Η ισότητα στα φεμινιστικά δεν είναι αυτό που νομίζατε.
Ας κοιτάξουμε όμως τι λένε τα συμβόλαια τους.
Τα συμβόλαια της αντρικής εθνικής ομάδας λένε πως οι άντρες παίχτες πληρώνονται μόνο για την συμμετοχή τους σε παιχνίδια. Επιπλέον οι άντρες παίχτες δεν λαμβάνουν κάποιον ετήσιο μισθό. Αντιθέτως πληρώνονται με μπόνους βάση του πόσο καλά τα πηγαίνει η ομάδα στα παιχνίδια. Η γυναικεία εθνική ομάδα επέλεξε να μην υπογράψει το ίδιο συμβόλαιο με την αντρική. Επέλεξαν να υπογράψουν ένα συμβόλαιο βάση του οποίου λαμβάνουν ετήσιο μισθό και πλήρης ασφάλεια υγείας. Που συμπεριλάμβανε ανάμεσα σε άλλα, οδοντιατρική κάλυψη, γονεϊκές άδειες, αποζημιώσεις για τραυματισμούς, ασφάλειες τέκνων και αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης.
Η περιγραφή των συμβολαίων αναλύεται στην απόφαση του Δικαστηρίου. Υπογράφτηκε το 2016 και μας φανερώνει πως η γυναικεία ομάδα ήθελε όχι μόνο όσα ακριβώς είχε η αντρική ομάδα. Αλλά και πολλά περισσότερα. Με λίγα λόγια η γυναικεία ομάδα ήθελε όλα ακριβώς τα προνόμια της αντρικής εκτός από την πιθανότητα του ρίσκου. Να μην πληρωθεί δηλαδή εάν δεν πήγαινε καλά στα παιχνίδια της.
Οι άντρες ρίσκαραν να μην πληρωθούν σε περίπτωση που έχαναν, και έτσι κέρδισαν τα μπόνους τους.
Αλλά φυσικά είναι αδύνατο να εξηγήσεις κάτι τόσο απλό σε γυναίκες που εκπροσωπούν ένα δόγμα που τις έχει μάθει πως μπορούν να έχουν την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Αντιθέτως ανακοίνωσαν με τον γνωστό απαιτητικό τρόπο πως “Για να είμαστε ξεκάθαρες, θέλουμε την ίδια ακριβώς πληρωμή για κάθε παιχνίδι όπως η αντρική εθνική ομάδα. Αυτή είναι μια νομική απαίτηση και δεν θα έπρεπε καν να το απαιτούμε. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως αποδεχόμαστε όλες τις πτυχές του συμβολαίου της αντρικής εθνικής ομάδας. Πτυχές που είναι ανεξάρτητες από την ίση πληρωμή για ίση εργασία”. Αυτά ήταν ακριβώς τα λόγια τους. Εν ολίγους γκρίνιαζαν για ίση πληρωμή χωρίς να δέχονται τα ρίσκα που οι άντρες έπαιρναν για τα λεφτά αυτά. Αυτή είναι η ισότητα στα φεμινιστικά.
Η ανακοίνωση αυτή περιγράφει με απόλυτη ακρίβεια τι εννοεί ο φεμινισμός όταν λέει “ισότητα” τα τελευταία 50 χρόνια.
Με λίγα λόγια οι φεμινίστριες απλά “θέλουν” όσα οι άντρες αγωνίζονται και διακινδυνεύουν για να κερδίσουν. Χωρίς φυσικά να αγωνιστούν ή να διακινδυνέψουν για αυτά. Τα θέλουν απλά επειδή είναι γυναίκες και αυτή είναι η διαστρεβλωμένη εικόνα που έχουν για την ισότητα. Όπως γράφει ο Δικαστής “αρνήθηκαν κατηγορηματικά να δεχτούν τους όρους τους οποίους τώρα θέλουν να ισχύουν αναδρομικά”. Η ρητή απόφαση των γυναικών ήταν πως ήθελαν να πληρωθούν ανεξάρτητα της επίδοσης τους. Ή ακόμα και εάν δεν έπαιζαν ούτε σε ένα παιχνίδι. Και επιπλέον πως ήθελαν ένα πλήρης πακέτο ασφαλιστικής κάλυψης. Αλλά τώρα επικαλούνται τον υποτιθέμενο σεξισμό της κοινωνίας και την υποτιθέμενη διαφορά στους μισθούς. Επειδή θα πληρωνόντουσαν περισσότερο εάν είχαν αποφασίσει να ρισκάρουν, πράγμα το οποίο δεν έκαναν. Και απλά έπαιξαν την κάρτα του φεμινισμού περί ισότητας για να πάρουν για άλλη μια φορά πράγματα που δεν αξίζουν.
Παραδόξως το Δικαστήριο δεν έχαψε την πατροναριστική τους παραμύθα. Αλλά η εθνική γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου της Αμερικής θα συνεχίσει να “προσπαθεί για την ισότητα”. Ισότητα στα φεμινιστικά φυσικά.
Άρθρα ήδη γράφονται για την “απόφαση που εξέπληξε” ή για την “απόφαση πλήγμα για τις γυναίκες”. Κανένα από αυτά φυσικά δεν αναφέρεται στους λόγους για τους οποίους το Δικαστήριο πήρε αυτή την απόφαση. Τους λόγους που εξηγήσαμε εδώ. Αντιθέτως εστιάζουν στην έφεση που έκανε η γυναικεία ομάδα. Και στην υποστήριξη που έχει από διάσημα πρόσωπα του αθλητικού και πολιτικού χώρου. Ακόμα και η αντρική εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έβγαλε ανακοίνωση που υποστηρίζει τον “αγώνα” της γυναικείας εθνικής ομάδας.
Η υπόθεση αυτή είναι ένα περίτρανο παράδειγμα του λόμπι του φεμινισμού.
Με την ατελείωτη γκρίνια, ανυπόστατες κατηγορίες για ανισότητα και απαιτήσεις για πράγματα που δεν τους αξίζουν. Το μόνο προσόν που έχουν να προσφέρουν είναι πως είναι απλά γυναίκες. Και αυτό είναι αρκετό για να πετύχουν. Και να είστε σίγουροι πως με την έφεση που έκαναν, με την κατάλληλη δημοσιότητα, την επίκληση στο συναίσθημα, την μεθοδική απόκρυψη της αλήθειας και τα δύο μέτρα και σταθμά, εργαλεία στα οποία στηρίζεται ο φεμινισμός για να κερδίσει όσα δεν του αξίζουν, την επόμενη φορά θα κερδίσουν την δίκη.
Και φυσικά σε μερικές δεκαετίες από τώρα η αλήθεια θα έχει ξεχαστεί ή απλά παραποιηθεί. Και οι παίκτριες της Γυναικείας Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου θα αναφέρονται στα ιστορικά βιβλία ως υπέρμαχες του αγώνα για ισότητα. Ισότητα στα φεμινιστικά.
