Οι τραγωδίες ως εργαλεία του φεμινισμού δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Τον Δεκέμβριο του 1989 ένας νεαρός άντρας ο Marc Lepine δολοφόνησε 14 γυναίκες σε ένα πανεπιστήμιο του Καναδά, και τραυμάτισε 10 ακόμα γυναίκες και 4 άντρες. Σχεδόν αμέσως η κυβέρνηση του Καναδά, τα ΜΜΕ και τα πανεπιστήμια εργαλειοποίησαν το συμβάν για χάρη του φεμινισμού, μεταμορφώνοντας τον Lepine σε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αντρικής βίας απέναντι στις γυναίκες και -το σημαντικότερο- απαγορεύοντας να γίνεται οποιαδήποτε αναφορά σε αυτόν ως ψυχικά άρρωστο.
Η βασική γραμμή λοιπόν ήταν πως το συμβάν ήταν απλά μια αντρική έκφραση εξουσίας απέναντι στις γυναίκες. Παρά το γεγονός του ότι ο Lepine που αυτοκτόνησε την ίδια ημέρα, δεν είχε ποτέ στην σύντομη ζωή του εκφράσει εξουσία ή βία σε γυναίκες. Και παρά το γεγονός ότι κακοποιούνταν σωματικά από τον ψυχικά άρρωστο πατέρα του και ότι δεν είχε καμία απολύτως στήριξη από κανέναν σε όσα προσπάθησε να κάνει στην ζωή του, όπως για παράδειγμα την αίτηση που έκανε για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο στο οποίο αργότερα διέπραξε τους φόνους, η οποία απορρίφθηκε. Μέσα σε δυο μόλις χρόνια η κυβέρνηση επισημοποίησε το περιστατικό ως φεμινιστικό εργαλείο ονομάζοντας την 6η Δεκεμβρίου ως Διεθνής ημέρας μνήμης και δράσης για την βία κατά των γυναικών. To περιστατικό παρά την τεράστια πολυπλοκότητα του τελειοποιήθηκε με το πέρασμα του χρόνου ως ένα πολύτιμο πολιτικό εργαλείο του φεμινισμού.
Σημαντικοί παράγοντες δεν λήφθηκαν ποτέ υπόψιν στην εξιστόρηση του περιστατικού.
Όπως για παράδειγμα ότι ο πατέρας του Lepine που τον κακοποιούσε και στα 7 του εγκατέλειψε την οικογένεια του. Είχε πολεμήσει στην Αλγερία και ήταν και ο ίδιος θύμα ακραίων βασανιστηρίων με ηλεκτροσόκ από τον εχθρό. Η πως ο Lepine ήταν συχνά θύμα ρατσιστικού εκφοβισμού. Ο κύκλος της βίας, το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε όπως και η ψυχολογική κατάσταση του Lepine όχι μόνο δεν συμπεριλήφθηκαν στην δημόσια συζήτηση αλλά ο φεμινισμός κατέστησε ανήθικο ακόμα και την αναφορά τους. Μέχρι και η Karen Dubinsky γνωστή φεμινίστρια ακαδημαϊκός αφήνει να εννοηθεί σε ένα άρθρο της για το περιστατικό πως η θεώρηση του φεμινισμού για την εξουσία που ήθελε να ασκήσει ο Lepine δεν ταίριαζε και πολύ στην περίπτωση του.
Αυτή της η ματιά μετατρέπει τον Lepine σε ένα αξιολύπητο θύμα της δυτικής ιμπεριαλιστικής βίας. Επειδή ο Lepine δεν ήταν ένας λευκός άντρας η Dubinsky αναγνωρίζει το λάθος στην φεμινιστική εργαλειοποίηση του περιστατικού. Αλλά παρόλα αυτά μέχρι το τέλος του άρθρου της καταφέρνει να αποδώσει την μαζική δολοφονία που έγινε στο Πανεπιστήμιο σε άλλους λευκούς άντρες, αυτούς που υπηρετούν το ιμπεριαλιστικό σύστημα της Δύσης.
Στην πραγματικότητα κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς οδήγησε τον Lepine στην ειδεχθής αυτή του πράξη. Και αυτό επειδή στην πραγματικότητα κανείς δεν ενδιαφέρεται να κατανοήσει τι ακριβώς οδήγησε τον Lepine στην ειδεχθής αυτή του πράξη. Αυτό που στην πραγματικότητα ενδιέφερε τον φεμινισμό ήταν να εργαλειοποιήσει το περιστατικό αποδίδοντας του τα χαρακτηριστικά που κλίκαραν στο ιδεολόγημα του. Και βολικά απορρίπτοντας οποιαδήποτε χαρακτηριστικά δεν ταίριαζαν με το αφήγημα του.
Και φυσικά αυτό δεν βοηθά κανέναν και καμία μας.
Η παθολογική άρνηση της αναζήτησης της αλήθειας που χαρακτηρίζει τον φεμινισμό, και η εργαλειοποίηση φριχτών περιστατικών, δεν βοηθά στην κατανόηση αυτών των περιστατικών και άρα στην καταπολέμηση τους. Αντιθέτως βοηθά στην διαιώνιση περισσότερου μίσους και περισσότερης βίας. Μιας και η εργαλειοποίηση τέτοιων φριχτών περιστατικών εξηγεί στην κοινωνία μας πως η βία κατά των γυναικών είναι για κάποιο λόγο πιο σημαντική από την βία κατά των αντρών. Και χρησιμοποιείται όχι απλά για να καταστήσει την βία αυτή αόρατη αλλά και για να επισημοποιήσει μισανδρικές ρητορικές.
Υπάρχουν τεράστια κενά στην ιστορία του Marc Lepine, τα οποία έχουν μετατραπεί σε ταμπού από τον φεμινισμό. Εύλογα ερωτήματα που έρχονται σε αντίθεση με το εξουσιαστικό μοντέλο δύναμης που ο φεμινισμός προσπαθεί να εκβιάσει στην μετάφραση του. Για παράδειγμα ο Lepine είχε δηλώσει ότι μισεί τις φεμινίστριες. Είχε αφιερώσει την ζωή του για να περάσει στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο στο οποίο αργότερα σκότωσε όλες αυτές τις γυναίκες. Δημοσιογράφοι είχαν ζητήσει να δουν τα αποτελέσματα των βαθμών του στα εισαγωγικά διαγωνίσματα. Όμως αυτά δεν δόθηκαν ποτέ στην δημοσιότητα και με τον καιρό ξεχάστηκαν. Ήταν η συντριβή του όνειρου ζωής που είχε ο Lepine να γίνει μηχανικός ο λόγος που τον έσπρωξε να δολοφονήσει; Πήραν την θέση του στο Πανεπιστήμιο γυναίκες μέσα από προγράμματα ενθάρρυνσης γυναικών στον κλάδο της μηχανικής απλά επειδή ήταν γυναίκες; Όχι ότι φυσικά αυτό δικαιολογεί την πράξη του αλλά σίγουρα προσφέρει μια διαφορετική οπτική στο περιστατικό.
Και φυσικά το βασικότερο όλων: η ολική άρνηση της ψυχιατρικοποίησης του Marc Lepine. Ώς συνήθως το φεμινιστικό αφήγημα δεν θέλει τον άντρα θύμα ψυχικών δυσλειτουργιών όταν αυτός πράττει φρικιαστικά εγκλήματα που κλικάρουν με το πατριαρχικό αφήγημα. Ένας άντρας που δολοφονεί 14 γυναίκες πριν αυτοκτονήσει σύμφωνα με τον φεμινισμό δεν είναι ψυχικά ασθενής.
Είναι απλά ένας κακός άντρας.
Αντιθέτως όταν μια μητέρα πνίγει τα πέντε της παιδιά το ένα μετά το άλλο σε μια μπανιέρα όπως έκανε η Andrea Yates δεν είναι μια κακή γυναίκα. Είναι απλά ψυχικά ασθενής, την κατανοούμε και την βοηθούμε να γίνει καλά αντί να την φυλακίσουμε και να την τιμωρήσουμε.Και αυτά τα περιστατικά εναλλάσσονται συνεχώς. Από την περίπτωση της Valerie Solanas στην Αμερική μέχρι και των ανώνυμων γυναικών στην Ελλάδα που σκοτώνουν τα παιδιά ή τους άντρες τους και τόσες άλλες περιπτώσεις που έχουμε δει κατά καιρούς εδώ, οι δολοφονικές διαθέσεις των γυναικών ψυχιατρικοποιούνται. Με λίγα λόγια όταν γυναίκες πράττουν φρικιαστικά εγκλήματα η κοινωνία είναι έτοιμη να εξετάσει ψύχραιμα το θέμα. Να αναλύσει εις βάθος όλες τις πτυχές που οδήγησαν σε αυτό. Και να προσπαθήσει όσο μπορεί να βοηθήσει τις γυναίκες που διέπραξαν αυτά τα φρικιαστικά εγκλήματα. Και να τις επανεντάξει στην κοινωνία. Και αυτό είναι το σωστό. Χωρίς καμία αμφιβολία.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν γίνεται κάτι τέτοιο όταν άντρες διαπράττουν φρικιαστικά εγκλήματα.
Όπως είδαμε και στην χαρακτηριστική περίπτωση του Marc Lepine, ο φεμινισμός μπαίνει εμπόδιο στην αναζήτηση της αλήθειας. Προβάλλοντας τα προσωπικά του ιδεολογήματα σαν ηθική ασπίδα. Ο γιατρός που θα θεωρήσει πως ο Lepine ήταν ψυχικά ασθενής μεταμορφώνεται ως δια μαγείας σε “απολογητή”. Και ντροπιάζεται συστηματικά μέχρι να ανακαλέσει. Οποιαδήποτε αναφορά του τραυματικού παρελθόντος του -κάτι που γίνεται συνέχεια όταν γυναίκες εγκληματούν στην μορφή του μετατραυματικού στρες- στιγματίζεται ως βέβηλη και ανήθικη. Οι τραγωδίες ως εργαλεία του φεμινισμού εκβιάζουν ηθικά τις κοινωνίες μας.
Οποιαδήποτε αναζήτηση στοιχείων που δεν ταιριάζει με το φεμινιστικό αφήγημα στοχοποιείται ως κακόβουλη και απολογητική. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα αντανακλαστικά των κοινωνιών μας έχουν πλέον δυο μέτρα και σταθμά όσον αφορά τέτοια φρικιαστικά εγκλήματα. Xαράζουμε διαφορετικές πολιτικές σωφρονισμού βασιζόμενοι σεξιστικά αποκλειστικά και μόνο στο φύλο. Και -το σημαντικότερο από όλα για μένα- παρεμποδίζετε η έρευνα που εξετάζει τον κύκλο της βίας στις κοινωνίες μας. Για χάρη ιδεοληπτικών άμπρα κατάμπρα.
Ότι ο φεμινισμός στέκεται εμπόδιο στην έρευνα για την βία είναι ένα πρόβλημα αναγνωρισμένο εδώ και δεκαετίες από κορυφαίους ειδικούς στον χώρο της βίας. Τις επόμενες ημέρες μετά το περιστατικό της 6ης Δεκεμβρίου οι φεμινίστριες μάζεψαν όλους τους άντρες φοιτητές του Πανεπιστημίου που οι δολοφονίες έλαβαν χώρα και τους ντρόπιασαν. Οι τραγωδίες ως εργαλεία του φεμινισμού μεταμορφώνονται σε μεθόδους ντροπιασμού.
Ακόμα και τους τραυματίες.
Τους εξήγησαν πως δεν έκαναν αρκετά για να προστατέψουν τις γυναίκες. Τους ζήτησαν να απολογηθούν που δεν έκαναν κάτι για να το αποτρέψουν. Δεν τους αντιμετώπισαν ως εξίσου τραυματισμένα θύματα ενός φρικαλέου περιστατικού. Δεν τους δόθηκε καν το δικαίωμα να αισθάνονται θύματα εξαιτίας του φύλου τους, και οι τύψεις και οι ενοχές για όλα αυτά τους κυνηγούν ακόμα και σήμερα.
Και αυτό επειδή ο φεμινισμός δεν ενδιαφέρεται για τα θύματα άντρες ή γυναίκες. Δεν ενδιαφέρεται για την πρόληψη αυτών των περιστατικών μιας και παρεμποδίζει συστηματικά οποιαδήποτε έρευνα δεν συμφωνεί με το αφήγημα του. Δεν ενδιαφέρεται για τον σωφρονισμό των αντρών εγκληματιών και την αποκατάσταση τους στην κοινωνία όπως κάνει με τις γυναίκες. Ενδιαφέρεται απλά στο να εργαλειοποιεί τραγικά περιστατικά τριμάροντας τις πτυχές που δεν βολεύουν το αφήγημα του. Και παρουσιάζοντας μας τα ως περίτρανες αποδείξεις τις πατριαρχικής βίας.
Αναπαράγοντας έτσι τον κύκλο της πραγματικής βίας.
