Υπάρχει κουλτούρα βιασμού; O RAINN, ο μεγαλύτερος οργανισμός στην Αμερική που βοηθά θύματα βιασμού λέει πως όχι. Μας εξηγεί πως ο βιασμός είναι ένα έγκλημα που διαπράττεται από μια πολύ μικρή μερίδα ανθρώπων. Και πως οι αστικοί μύθοι περί κουλτούρας βιασμού αποσυντονίζουν την προσπάθεια να εστιάσουμε σε αυτούς καθώς στρέφουμε την προσοχή μας σε υγιής ανθρώπους. Μήπως όμως υπάρχει κάποια άλλη κουλτούρα βιασμού;
Η Δύση πάντα αντιμετώπιζε τον βιασμό της γυναίκας σοβαρά. Στοιχεία και στατιστικές για γυναικείους βιασμούς υπάρχουν στα αρχεία του FBI από το 1930 και η πράξη αυτή πάντα θεωρούνταν ένα ειδεχθές έγκλημα το οποίο τιμωρούνταν. Όχι όμως όταν αφορούσε γυναίκες θύτες. Η ίδια η έννοια του βιασμού νομικά και κατά επέκταση στην κοινωνική συνείδηση αφορά αποκλειστικά άντρες θύτες, γυναίκες θύματα και διείσδυση. Στην συντριπτική πλειοψηφία των χωρών της Δύσης ο νόμος δηλώνει ξεκάθαρα ότι βιαστής μπορεί να είναι μόνο άντρας, θύμα μόνο γυναίκα και πως πρέπει να υπάρχει διείσδυση. Όπως για παράδειγμα στην Κύπρο, στην χώρα που πρόσφατα ομάδες φεμινιστριών φώναζαν πως εμείς και η πατριαρχία είμαστε οι βιαστές την ίδια στιγμή που στην χώρα αυτή οι γυναίκες βιαστές δεν διώκονται καν ποινικά.
Στην Ελλάδα προς μεγάλη μου έκπληξη ο νόμος περί βιασμού αφορά και τα δυο φύλα από το 1984 ακόμα. Στις περισσότερες δυτικές χώρες του κόσμου όμως δεν συμβαίνει αυτό. Δέκα χρόνια πριν η αστυνομία στο Ισραήλ κατέγραψε εκατοντάδες περιστατικά βιασμού αγοριών από γυναίκες, κυρίως τις μητέρες τους. Επειδή όμως νομικά δεν μπορούσαν να τους αποδώσουν ανάλογες κατηγορίες, απευθύνθηκαν στους νομοθέτες της χώρας και ζήτησαν ο νόμος να αλλάξει ώστε να συμπεριλαμβάνει και γυναίκες ως θύτες βιασμού. Μαντέψτε ποιος είχε πρόβλημα με όλο αυτό; Καλά το μαντέψατε, δεκάδες φεμινιστικές οργανώσεις διαδήλωσαν με το σύνθημα “οι γυναίκες δεν βιάζουν” και σταμάτησαν την ισχύ της καινούργια νομοθεσίας.
Στην Αμερική το φαινόμενο άρχισε να ερευνάτε μόλις το 2012.
Μιλάμε για 8 χρόνια πριν. Με μια έρευνα που έγινε στην πορεία ενός χρόνου και που διασταυρώθηκε με όλους τους επίσημους φορείς για την σεξουαλική βία στην Αμερική οι ερευνητές ήρθαν αντιμέτωποι με ουσιαστικά προβλήματα που οδηγούν σε έναν κρυφό κόσμο σεξουαλικής κακοποίησης που αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες οι οποίες πράττουν ανενόχλητα για πάνω από 100 χρόνια σεξουαλικά εγκλήματα πάσης φύσης. Σημεία αναφοράς στα προβλήματα που αντιμετωπίστηκαν ήταν τα εξής.
1) Ο ορισμός του βιασμού. Βιασμός θεωρείται η με την βία διείσδυση σε αιδοίο ή πρωκτό. Με λίγα λόγια στις παλιότερες στατιστικές δεν θεωρούνταν βιασμοί οι αναφορές αντρών που έχουν βιαστεί από γυναίκες. Που έχουν δηλαδή αναγκαστεί με βία, απειλή ή εκβιασμό να τις διεισδύσουν.
2) Η σωματική διάπλαση των αντρών που θεωρείται μεγαλύτερη από αυτή των γυναικών συχνά χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για να παραγραφεί η αναφορά του βιασμού. Εν ολίγοις σου λέει οι άντρες είναι δυνατότεροι από τις γυναίκες, άρα ΕΑΝ ήθελε θα απέφευγε τον υποτιθέμενο βιασμό, ΑΡΑ δεν βιάστηκε. Πράγμα που φυσικά είναι λάθος για πολλούς λόγους, όπως την απειλή με όπλο, ναρκωτικά, αλκοόλ, εκβιασμός ή χρήση ψυχολογικής βίας.
3) Η εμφανής διέγερση του μορίου του άντρα χρησιμοποιείτε ως δικαιολογία του βιασμού. Με λίγα λόγια επειδή ο άντρας έχει διέγερση ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ εάν βιάζεται ή έχει δώσει συναίνεση θεωρείται ότι “το ήθελε”. Άρα δεν λαμβάνεται υπόψιν το περιστατικό. Πράγμα που φυσικά εκτός από ανυπόστατο επειδή εξετάζει μια βιολογική κατάσταση του θύματος είναι και προσβλητικό για το ίδιο το θύμα. Ας φανταστούμε πχ τις αντιδράσεις του φεμινισμού εάν θεωρούσαμε πως όσες γυναίκες έχουν βιαστεί και στην πορεία του βιασμού τους ήρθαν σε οργασμό, τότε δεν βιάστηκαν στην πραγματικότητα επειδή “το ήθελαν”.
Και αυτά είναι απλά μερικά από τα προβλήματα.
Αυτοί λοιπόν όπως και άλλοι παράγοντες όπως η κοινωνική αντίληψη και η ορολογία, είχαν καταστήσει το θέμα του βιασμού της γυναίκας θύτη αρκετά πιο πολύπλοκο από το αφήγημα του άντρα θύτη και της γυναίκας θύματος. Καθιστώντας για σχεδόν έναν αιώνα τους βιασμούς και την σεξουαλική κακοποίηση των αντρών από τις γυναίκες αόρατους.
Μια μεθοδευμένη κουλτούρα βιασμού.
Στην έρευνα λοιπόν εισάχθηκαν καινούργιοι όροι. Για παράδειγμα ο όρος “βιασμός” αντικαταστάθηκε με τον όρο “αναγκάστηκε να διεισδύσει”. Και τα αποτελέσματα ήταν τρομακτικά. 46% των αντρών θυμάτων ανέφεραν γυναίκα ως θύτη. Σε σχολεία οι περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης ανέφεραν 89% αγόρια ως θύματα να αναφέρουν κακοποίηση από γυναίκες εργαζόμενες σε ποσοστό 95%. Ο αριθμός των γυναικών που βιάστηκαν (1.270.000) είναι σχεδόν ίδιος με τον αριθμό τον αντρών που “εξαναγκάστηκαν να διεισδύσουν” (1.267.000). Και οι γυναίκες και οι άντρες βίωσαν μη επιθυμητή σεξουαλική επαφή. Με τις γυναικείες αναφορές των περιστατικών να είναι πιο συχνές από ότι των αντρών. Με λίγα λόγια είναι πολύ πιο σπάνιο για τους άντρες να κάνουν αναφορά για τον βιασμό τους από γυναίκες από όσο γυναίκες για άντρες.
Κάτι που ερευνήθηκε εις βάθος δυο χρόνια μετά.
Με τα καινούργια αυτά στοιχεία να σοκάρουν περισσότερες έρευνες χρησιμοποίησαν την νέα ορολογία στην μεθοδολογία τους. Το τοπίο στον χώρο του βιασμού και της σεξουαλικής κακοποίησης άλλαξε εντελώς:
-
Φάνηκε πως είναι τρεις φορές πιο πιθανό μια φυλακισμένη γυναίκα να κακοποιηθεί σεξουαλικά από μια γυναίκα συγκρατούμενη από ότι ένας φυλακισμένος άντρας να κακοποιηθεί σεξουαλικά από έναν άντρα συγκρατούμενο.
-
79.2% των σεξουαλικά κακοποιημένων αντρών κακοποιήθηκε από γυναίκα.
-
Σε έρευνα που διεξάχθηκε σε 43.000 άτομα 43.6% των θυτών είναι γυναίκες και 56.4% είναι άντρες.
-
Το πρόβλημα του μικρού ποσοστού αναφοράς βιασμών των αντρών από γυναίκες εντοπίζεται σε ποικίλους παράγοντες. Για παράδειγμα το ίδιο το θύμα μπορεί να μην αντιλαμβάνεται ότι κακοποιείται. Μιας και η γυναίκα παρουσιάζεται πάντα ως αγαθή και αθώα στην κοινωνική συνείδηση. Και το σεξ μαζί της πάντα ως κάτι θεμιτό ή ακόμα και πέρασμα στην ενηλικίωση. Το αγόρι ή ο άντρας που βιάζεται θεωρείται “τυχερός”. Επίσης μεγάλο ρόλο παίζει και η σεξουαλική κακοποίηση του θύματος από μικρή ηλικία. Που οδηγεί στην μη αναφορά των περιστατικών αυτών στην ενήλικη ζωή του. Όπως και σε κάποιες περιπτώσεις την αναφορά του θύτη ως άντρα αντί για γυναίκα εξαιτίας της παλιάς αυτής κακοποίησης ή απλά της κοινωνικής ντροπής.
Ζούμε σε κοινωνίες που όχι μόνο αντιμετωπίζουν χαλαρά τις γυναίκες βιαστές αλλά τις εξυμνούν κιόλας.
Ταινίες όπως το Ms Robinson έχουν κανονικοποιήσει το σεξ ανήλικων αγοριών από ενήλικες γυναίκες εδώ και δεκαετίες. Η κοινωνική αντίληψη θεωρεί πως ο άντρας πρέπει να εκθειάζει κάθε ευκαιρία για σεξ που του δίνει η γυναίκα. Σε κάθε ηλικία και κάθε περίσταση.
Ο άντρας έχει κοινωνικά εκπαιδευτεί να μην αντιλαμβάνεται καν τον βιασμό του.
Φυσικά δεν βοηθά και το γεγονός του ότι οι γυναίκες τιμωρούνται έως και 64% λιγότερο για τα ίδια εγκλήματα που διαπράττουν άντρες και είναι δυο φορές λιγότερο πιθανό να μπουν φυλακή.
Ούτε και το γεγονός του ότι ακόμα και αυτή την στιγμή που μιλάμε οι βιασμοί αντρών ακόμα και ανήλικων αγοριών από γυναίκες περιγράφονται στα ΜΜΕ ως “σεξουαλικές πράξεις”. Οι τίτλοι και οι περιγραφές δεν κάνουν ποτέ αναφορά σε βιασμό. Εξηγούν για παράδειγμα πως μια 35χρονη δασκάλα “έκανε σεξ” με έναν δεκατριάχρονο μαθητή της. Αποδεικνύοντας περίτρανα την λανθασμένη κοινωνική αντίληψη για τον βιασμό όσον αφορά τα φύλα. Στην Αμερική όπου πλέον το θέμα έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό, έχουμε πλέον κάθε χρόνο κυριολεκτικά δεκάδες περιστατικά με θύτες γυναίκες βιάστριες να βγαίνουν στην επιφάνεια.
Τώρα που αυτή η κουλτούρα βιασμού αρχίζει να γίνεται ορατη.
Φυσικά δεν τιμωρούνται με τον ίδιο τρόπο που τιμωρούνται οι άντρες. Κάποιες απλά παίρνουν κάποιο πρόστιμο, οι περισσότερες δεν χάνουν καν την δουλειά τους, κάποιες εκτίουν ποινή μερικών μηνών. Και κάποιες έχουν και τις ευλογίες της κοινωνίας, ακόμα και των γονιών του ανήλικου αγοριού που βιάζουν. Και κάποιες όταν αντιμετωπίζουν φυλάκιση για “αποπλάνηση” ανηλίκου, κατηγορούν τα 13χρονα αγόρια θύματα τους για βιασμό. Κάνοντας επίκληση στα κοινωνικά αντανακλαστικά που θέλουν την γυναίκα αποκλειστικά θύμα σεξουαλικής κακοποίησης και τον άντρα -ή ανήλικο αγόρι στην προκειμένη- πάντα θύτη.
Οι γυναίκες βιάζουν και κακοποιούν σεξουαλικά τους άντρες ελεύθερα, ατιμώρητα και με τις ευλογίες της δυτικής κοινωνίας εδώ και έναν αιώνα. Την ίδια στιγμή που οι δικοί τους βιασμοί λαμβάνουν της σοβαρότητας και προσοχής που τους αξίζει. Οι βιασμένες γυναίκες έχουν ποικίλα δίχτυα προστασίας και υποστήριξης. Ούτε ένα δεν υπάρχει για τους άντρες. Ούτε ένα. Η νομοθεσία στην συντριπτική πλειοψηφία των χωρών της δύσης δεν καλύπτει τον βιασμό άντρα από γυναίκα. Ο άντρας θεωρείται ότι δεν μπορεί καν να βιαστεί από γυναίκα νομικά. Και όταν δηλώνει κάτι τέτοιο αντιμετωπίζεται με κοινωνικό περίγελο. Και την άμεση βία του φεμινισμού που του εξηγεί πως ο βιασμός του από γυναίκα είναι κάτι αδύνατο.
Ναι υπάρχει κουλτούρα βιασμού. Απλά δεν είναι αυτή που νομίζαμε.
