Ο φεμινισμός όχι απλά μισεί τους άντρες, αλλά απαιτεί από τους άντρες να είναι εργαλεία των γυναικών. Το μεγαλύτερο ψέμα του φεμινισμού είναι η υποτιθέμενη προσπάθεια του να ανατρέψει τα στερεότυπα ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες. Την ίδια ακριβώς στιγμή που στηρίζεται σε παραδοσιακά χαρακτηριστικά και στερεότυπα του άντρα. Τον οποίο περιμένει να την υπερασπιστεί, να την σώσει, ακόμα και να θυσιάσει την ζωή του για τις γυναίκες.
Λίγους μήνες πριν μια Αμερικανο-αιγύπτια φεμινίστρια η Mina Eltahawy δήλωσε σε μια συνέντευξη της πως “πέρασαν οι εποχές που είμασταν πολιτισμένες, ειρηνικές και ευγενικές”. Φυσικά οι περισσότεροι γνωρίζουμε πως οι εποχές αυτές έχουν περάσει εδώ και δεκαετίες. Όπως και να έχει όμως η Eltahawy δήλωσε επίσης πως οι γυναίκες και τα κορίτσια έχουν το δικαίωμα της -όπως την αποκάλεσε- “δίκαιης βίας”.
Μέσα σε ένα χαιρέκακο ύφος περιέγραψε -σε δημόσιο βήμα- ένα πιθανό σενάριο. “Φανταστείτε ένα σενάριο στο οποίο σκοτώνουμε έναν συγκεκριμένο αριθμό αντρών κάθε εβδομάδα. Πόσους άντρες πρέπει να σκοτώσουμε μέχρι η πατριαρχία να σταθεί απέναντι μας και να μας πει ‘οκ σταματήστε, τι πρέπει να κάνουμε ώστε να σταματήσει το μακελειό”;
Έναν μήνα αργότερα σε ένα δημοτικό συμβούλιο η πολιτικός Susan Buchanan εξηγεί στους άντρες που αμφισβήτησαν την θεωρεία της πατριαρχίας ότι “δεν μπορούν να μιλούν”, και πως ακόμα και ο αραβικής καταγωγής δήμαρχος που ήταν παρών στο συμβούλιο δεν είχε δικαίωμα άποψης επειδή “το δέρμα του ήταν αρκετά λευκό”. Οι λευκοί άντρες -ακόμα και όσοι είναι απλά “αρκετά λευκοί” για την Buchanan- δεν έχουν δικαίωμα άποψης μιας και δεν έχουν βιώσει καμία μορφή καταπίεσης.
Και οι δυο αυτές γυναίκες ήταν εξαιρετικά προκλητικές, προσβλητικές και απαξιωτικές ως προς το αντρικό φύλο.
Και όχι μόνο. Με περίσσια ευκολία δήλωσαν από δημόσιο βήμα πως οι άντρες θα έπρεπε να δολοφονούνται για αυτό που είναι. Και πως δεν πρέπει να έχουν δικαίωμα έκφρασης. Με λίγα λόγια εξέφρασαν δυο από τα βασικά χαρακτηριστικά ενός τυραννικού και φασιστικού καθεστώτος. Έτσι απλά.
Το εντυπωσιακό δεν είναι ότι αυτές όπως και οι περισσότερες εξάλλου φεμινίστριες που θεωρούν τις ανοησίες, τα κουτσομπολιά και την αφόρητη γκρίνια τους πολιτική ατζέντα, θεωρούν πως μπορούν να εκφράζουν άνετα την μισανδρική τους ατζέντα. Το εντυπωσιακό δεν είναι πως πιστεύουν πως έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν τέτοιου είδους ρητορικής μίσους ανεμπόδιστα. Χωρίς να τις διακόπτουν, χωρίς να δέχονται αντίλογο στις φαντασιώσεις και εμμονές τους. Και χωρίς φυσικά να αισθάνονται πως θα υπάρχει αντίκτυπο για αυτή τους την πρακτική. Το εντυπωσιακό είναι πως εμείς τους δίνουμε αυτό το δικαίωμα. Με λίγα λόγια η φεμινίστρια μπορεί να λέει ότι γουστάρει και να ασκεί λεκτική και σωματική βία. Επειδή βασίζεται στην αυτοσυγκράτηση του άντρα να μην ανταποδώσει την βία που αυτή του ασκεί.
Τα περιστατικά βίας φεμινιστριών απέναντι σε άντρες ή και γυναίκες ακόμα που αντιτίθενται στην μαζική παράνοια του δόγματος τους έχουν αρχίσει και πληθαίνουν σε όλους τους χώρους. Ακόμα και τον αναρχικό. Πληθώρα περιστατικών όπου φεμινίστριες βρίζουν, προκαλούν και χειροδικούν χωρίς να φοβούνται αντίποινα, επειδή απλά είναι γυναίκες. Οποιαδήποτε αντίδραση στην χειροδικία τους θα στραφεί προς όφελος τους αποδεικνύοντας έτσι δήθεν μου την πατριαρχική καταπίεση που βιώνουν. Εάν δώσεις σφαλιάρα στην φεμινίστρια που σου έδωσε σφαλιάρα είσαι πατριάρχης δυνάστης. Όταν η φεμινίστρια σου δίνει σφαλιάρα είναι πολεμίστρια του φωτός.
Το δόγμα του φεμινισμού αιτιολογεί και ξεπλένει την βία που τα μέλη της ασκούν.
Με την κλασική μεθοδολογία που όλα τα ιδεολογήματα έκαναν από πάντα ανάμεσα τους και τα θρησκευτικά. Εφόσον η πατριαρχία είναι δεδομένη και η πλευρά του κακού, τότε η αντίδραση σου σε οτιδήποτε βαφτίζεις πατριαρχικό είναι δικαιολογημένη και με την πλευρά του καλού. Οι φεμινίστριες όχι μόνο έχουν συνηθίσει να την σκαπουλάρουν με την βία που ασκούν βασιζόμενες στα κλασικά στερεότυπα που υποτιθέμενα μισούν όπως “την γυναίκα δεν την χτυπάς ούτε με ένα λουλούδι”, αλλά να εκθειάζονται για αυτήν. Η γυναίκα που χτυπά έναν άντρα γνωρίζοντας ότι ο άντρας δεν θα ανταποδώσει το χτύπημα θεωρείται ηρωίδα.
Όταν η Suzanna Walters έγραψε άλλο ένα μανιφέστο παράνοιας στην Washington Post με τον τίτλο “γιατί δεν μπορούμε να μισούμε τους άντρες;”, μας εξήγησε πως “όλοι οι άντρες, όχι κάποιοι άντρες, πρέπει να μισούνται”. Την ίδια στιγμή που στο ίδιο άρθρο της εξηγεί πως οι ίδιοι άντρες που πρέπει οι γυναίκες να μισούν, “πρέπει να θυσιάζουν τις ζωές τους για το συμφέρον των γυναικών”. Οι ίδιοι άντρες να γίνονται εργαλεία των γυναικών.
Οι φεμινίστριες έχουν καταλάβει πολύ καλά τις τελευταίες δεκαετίες πως έχουν την δυνατότητα αυτής της συμπεριφοράς. Μιας και η έλλειψη αντίδρασης από τις κοινωνίες, έχουν οδηγήσει σε λογιών είδους φασιστικές πολιτικές σε πολλά κράτη. Ακόμα και στο Ελληνικό. Φυσικά σε όλη αυτήν την αναπροσαρμογή των σχέσεων ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες, η ισότητα και η δικαιοσύνη δεν έχουν καμία αξία πέρα από το να λειτουργούν ως δούρειοι ίπποι στα παραληρήματα υστερίας τα οποία σιγά σιγά βλέπουμε να παίρνουν την οργουελιανή φυσική τους υπόσταση. Η απαίτηση του φεμινισμού είναι πως τα πράγματα πρέπει να δίνονται απλά στην γυναίκα. Η δουλειά, το δικαίωμα, η επιλογή, η δικαιοσύνη, ο λόγος, η έκφραση, η γονεικότητα.
Την ίδια ακριβώς στιγμή που ακριβώς με τον ίδιο αυθαίρετο τρόπο πρέπει να αφαιρούνται από τους άντρες.
Οι γυναίκες πρέπει να έχουν ελεύθερη και ισότιμη πρόσβαση σε όποιον τομέα επιθυμούν να εισβάλλουν. Λέξη κλειδί είναι εδώ το “επιθυμούν”. Για παράδειγμα όταν οι γυναίκες επιθυμούν να εισβάλλουν στον χώρο των επιστημών, να γίνουν πυροσβέστες, αστυνομικοί και γιατροί η κοινωνία αυτόματα πρέπει να τους παραχωρήσει τις θέσεις αυτές ώστε να μην υπάρχει “σεξισμός”. Φυσικά υπάρχουν πληθώρα από χώρους στους οποίους η γυναίκα “δεν επιθυμεί” να εισβάλει. Κυρίως αυτοί των επικίνδυνων ή σκληρών επαγγελμάτων όπως αυτόν της οικοδομής. Η οικοδομή δεν είναι ποτέ σεξιστική σαν χώρος. Επειδή ο άντρας συνεχίζει να έχει τον παραδοσιακό ρόλο που του δόθηκε από παλιά. Αυτόν του προστάτη, πολεμιστή και χτίστη. Την ίδια στιγμή που η γυναίκα λοιπόν απαιτεί από τον άντρα να την προστατεύει, να πολεμάει και να χτίζει για αυτήν, επιλέγει οτιδήποτε ρόλο γουστάρει αυτή να έχει στην ζωή της. Μόνο αυτή όμως. Οι άντρες είναι απλά εργαλεία των γυναικών.
Οι άντρες οφείλουν να αναγνωρίζουν τα επιτεύγματα των γυναικών και οι περισσότεροι το κάνουν. Οι άντρες καλούνται να βοηθήσουν τις γυναίκες σε αυτούς τους πολέμους τους για υποτιθέμενη ισότητα. Πληθώρες άρθρων για λευκούς ιππότες μας βομβαρδίζουν με το πως πρέπει να το βουλώνουμε, να δίνουμε χώρο, να κατανοούμε, να πιστεύουμε χωρίς στοιχεία, να υπερασπιζόμαστε και να δίνουμε την θέση μας στην γυναίκα. Να θυσιαστούμε, ακόμα και να πεθάνουμε για τις γυναίκες. Ακόμα και όταν αυτή μας βρίζει ή μας χτυπά. Χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Πρώτα τα γυναικόπαιδα.
Ο μισογυνισμός αφήνεται στην ελεύθερη μετάφραση της εκάστοτε χαζής και γίνεται πλέον επίσημα έγκλημα την στιγμή που ο μισανδρισμός χειροκροτείται ως κατόρθωμα. Αντιθέτως οι γυναίκες δεν οφείλουν να αναγνωρίζουν τα επιτεύγματα των αντρών τα οποία μεταφράζουν μέσα από μυωπικά δόγματα, και φυσικά δεν οφείλουν να τους βοηθούν για να τα πετύχουν. Για την ακρίβεια οφείλουν να κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Οι γυναίκες δεν οφείλουν να θυσιάζουν τις καριέρες και τις ζωές τους για τους άντρες. Δεν οφείλουν να παρέχουν συναισθηματική ή οικονομική υποστήριξη στους άντρες. Ακόμα και η αυτονόητη καλοσύνη, ευγνωμοσύνη και ενσυναίσθηση προς το μαρτύριο του άντρα δεν είναι κάτι που οι γυναίκες οφείλουν να δείχνουν προς το αντρικό φύλο. Οποιαδήποτε προσφορά του άντρα στις κοινωνίες μας περνάει πλέον απαρατήρητη.
Είναι η δική μας στάση που βοηθά το δόγμα του φεμινισμού να αλλάζει την ιστορία και το παρών μέρα με την μέρα. Η δική μας προδιάθεση να υποκριθούμε πως όλα αυτά δεν συμβαίνουν. Και να εμμένουμε στο να αποδεχόμαστε την παράνοια του φεμινισμού ως μάχη για ισότητα. Άντρες ξυλοκοπούνται πλέον σε δημόσια θέα, σε συνελεύσεις από φεμινίστριες. Οι οποίες χτυπούν, βρίζουν, λοιδορούν και φτύνουν αθώους γνωρίζοντας πολύ καλά πως αυτοί δεν θα ανταποδώσουν την βία. Εμείς οι ίδιοι τους συμβουλεύουμε να μην ανταποδώσουν την βία. Επειδή είναι άντρες. Και τι άλλο είναι οι άντρες παρά εργαλεία των γυναικών;
Τους συμβουλεύουμε να είναι άντρες. Να αντέχουν. Όπως εξάλλου κάνουμε για χιλιάδες τώρα χρόνια. Την ίδια στιγμή που τους συμβουλεύουμε πως πρέπει να αλλάξουν.
