Προσπερνάει η μισανδρία τους άντρες ήρωες; Πριν από έναν χρόνο όταν πυρκαγιές είχαν ρημάξει το μεγαλύτερο μέρος της Αυστραλίας, χιλιάδες ήρωες πυροσβέστες είχαν διακινδυνεύσει τις ζωές τους για να τις πολεμήσουν. Εφτά από αυτούς σκοτώθηκαν. Θα νόμιζε κανείς ότι αν μη τι άλλο οι ήρωες θα έπαιρναν απαλλαγή για λίγο καιρό από την μηχανή μισανδρίας του φεμινισμού. Μέγα λάθος.
Κατά την διάρκεια αυτής της εθνικής τραγωδίας, μια φεμινίστρια και ακτιβίστρια κατά της ενδοοικογενειακής βίας, η Sherele Moody, ανακοίνωσε σε μια συνέντευξη τύπου του κόμματος των οικολόγων της Αυστραλίας, ότι οι πυροσβέστες οι οποίοι γυρνούν σπίτι από την καταπολέμηση της φωτιάς κακοποιούν τις συντρόφους τους. Και πως αυτό ήταν γνωστό από μελέτες και ομολογίες γυναικών σε μια άλλη μεγάλη πυρκαγιά που είχε γίνει δέκα χρόνια πριν, οι οποίες υποθετικά έδειξαν πως οι γυναίκες υπήρξαν θύματα μεγάλης έκρηξης βίας από τους πυροσβέστες συντρόφους τους εκείνη την εποχή. Με λίγα λόγια ακόμα και όταν οι άντρες θυσιάζουν τις ζωές τους στα επικίνδυνα επαγγέλματα που σχεδόν αποκλειστικά κάνουν μόνο αυτοί, συνεχίζουν να παραμένουν κακοί και επικίνδυνοι και οι γυναίκες που κάθονται στα σπίτια τους τα θύματα. Και αυτή είναι η επίσημη θέση μιας υποτιθέμενα ειδικής στον χώρο της ενδοοικογενειακής βίας, φεμινίστριας και μέλος κόμματος.
Που αποφασίζει για τις πολιτικές της χώρας της.
Με περίσσια μισανδρία προς τους ήρωες.
Η υποτιθέμενη έρευνα (θα δούμε παρακάτω γιατί υποτιθέμενη) χρησιμοποιήθηκε από την “ειδική” φεμινίστρια για να προωθήσει από μεγάλο δημόσιο βήμα την τρομολαγνική ατζέντα του φεμινισμού κατά των αντρών. Ακόμα και αυτών που ρισκάρουν τις ζωές τους. Η αρχηγός του κόμματος που στο βίντεο είδαμε να κουνάει καταφατικά το κεφάλι της καθώς η “ειδική” στον χώρο της ενδοοικογενειακής βίας ξέρναγε την προπαγάνδα με μισανδρία, μετά από κοινωνική κατακραυγή πήρε επίσημη θέση και είπε πως η άποψη αυτή (εντέλει) δεν εκφράζει το κόμμα της. Την άποψη όμως αυτή συμμερίστηκαν και άλλα φεμινιστικά προσκείμενες ιστοσελίδες νέων σκορπώντας έτσι για πολλοστή φορά μισανδρία με πρόφαση την ενδοοικογενειακή βία.
Η συγκεκριμένη “Ακαδημαϊκή” σελίδα παραθέτει δυο πηγές για να υποστηρίξει την θέση της Sherele. Η πρώτη είναι μια έρευνα για την υγεία των γυναίκών, την κλιματική αλλαγή και “εμπειρίες” βίας. Η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις πυρκαγιές. Η άλλη είναι ένα εγχειρίδιο που δίνεται σε κοινωνικούς λειτουργούς για τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας που αυξάνεται μετά από φυσικές καταστροφές. Είναι σημαντικό να σημειωθεί εδώ πως αυτό το εγχειρίδιο βασίζει τους ισχυρισμούς του στην έρευνα που επικαλέστηκε η Sherele Moody τα ευρήματα της οποίας δημιούργησαν κρατικές πολιτικές -επιπλέον- υποστήριξης των γυναικών. Εν όψη δηλαδή μιας καταστροφής όπου αυτοί που είναι στην πρώτη γραμμή είναι άντρες και αυτοί που σκοτώνονται για να την αντιμετωπίσουν είναι άντρες, ο φεμινισμός κατάφερε να εκβιάσει περισσότερες κρατικές παροχές για τις γυναίκες και η κοινωνία απλά το δέχτηκε.
Γιατί πολύ απλά οι άντρες είναι αναλώσιμοι.
Φυσικά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να εξετάσει την υποτιθέμενη έρευνα την οποία επικαλέστηκε η Sherele. Η έρευνα δημοσιεύθηκε το 2013 από μια -τι άλλο;- φεμινίστρια την Debra Parkinson. Η ίδια έκανε το phd της σε μια έκθεση που έγραψε για το ίδιο ακριβώς θέμα το 2017. Και τα δυο είναι το απόσταγμα της υποτιθέμενης έρευνας που οδηγείται από ιδεολογική προκατάληψη. Και όχι για την αναζήτηση της αλήθειας. Η έρευνα χρηματοδοτήθηκε φυσικά από μια οργάνωση για τα δικαιώματα των γυναικών. Εξετάζει την περίοδο των πυρκαγιών στην Αυστραλία το 2009. Σαν φεμινίστρια η Parkinson ασχολείται αποκλειστικά με την βία των αντρών κατά των γυναικών στην έρευνα της, όπως εξάλλου γίνεται στην συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ψευδοερευνών. Γεγονός που συμβάλλει στην κοινωνική μισανδρία.
Κάνει αυθαίρετες ιδεολογικές συνδέσεις όπως πχ ότι η βία των γυναικών κατά των αντρών είναι αμελητέα, επικλήσεις στην θεωρία της πατριαρχίας και τέλος ως βία αναφέρεται και σε κομμάτια εκτός της σωματικής όπως φωνές, καυγάδες και οικονομική εξάρτηση από τον σύζυγο.
Όπως κάνει συνήθως ο φεμινισμός, η Parkinson ξεκινά με προκαθορισμένα μεροληπτικά και ιδεολογικά μοντέλα στο μυαλό της.
Τα οποία μετά απλά προσπαθεί να αποδείξει στην έρευνα της.
Μερικά εκ των οποίων είναι πως οι άντρες είναι βίαιοι εξαιτίας του προνομίου τους. Ότι η τοξική αρρενωπότητα δεν αφήνει τους άντρες να αντιμετωπίσουν το τραύμα που βίωσαν στις πυρκαγιές. Και πως για αυτό οι γυναίκες είναι ευάλωτες σε βία από αυτούς. Η μισανδρία της ξεχειλίζει. Φυσικά μας υπενθυμίζεται στην έρευνα πως οι ανάγκες των γυναικών σε μια περίοδο που οι άντρες θυσιάζονται για να τις σώσουν είναι αυξημένες. Και πως δεν πρέπει να τις ξεχνάμε και να ασχολούμαστε με το αντρικό τραύμα το οποίο (φυσικά) είναι ανύπαρκτο. “Ο αντρικός ηρωισμός επιτρέπει στους άντρες να κακοποιούν τις γυναίκες ανεξέλεγκτα” μας ενημερώνει από το φεμινιστικό της κοντρόλ.
Τα συμπεράσματα της έρευνας της δείχνουν πως χρειαζόμαστε να κάνουμε περισσότερα για τις γυναίκες. Να δημιουργήσουμε ένα πλάνο προστασίας τους σε περίοδο καταστροφών (όπως το εγχειρίδιο που ανέφερα πριν). Να αναθρέφουμε τα αγόρια διαφορετικά και προπάντων και βασικότερο από όλα να τιμωρούμε τους άντρες αυτούς παραδειγματικά. Και να μην τους δίνουμε ελαφρυντικά εξαιτίας του “υποτιθέμενου τραύματος τους”. Λανθασμένα συμπεράσματα που καλλιεργούν μισανδρία.
Το πιο σοκαριστικό από όλα είναι πως η ίδια η Parkinson αναφέρει μέσα στην ίδια την έρευνα της πως “καμία βάσιμη στατιστική δεν υπάρχει που να μας δείχνει τα αποτελέσματα των καταστροφών στον χώρο της ενδοοικογενειακής βίας. Ούτε υπάρχουν σχετικά στοιχεία στις υπηρεσίες κοινωνικών λειτουργών και στα αρχεία αστυνομίας”. Ας σταθούμε λίγο με το στόμα ανοιχτό:
Καμία βάσιμη στατιστική.
Δεν υπάρχουν σχετικά στοιχεία. Απλά μισανδρία. Η Parkinson μας εξηγεί από την αρχή κιόλας πως η έρευνα της δεν βασίζεται σε επιστημονικά δεδομένα. Οπότε πια είναι η βάση της έρευνας; Η Parkinson αναφέρει πως μετά τις πυρκαγιές υπήρχαν “υποθέσεις για αύξηση της βίας”. Η έρευνα της λοιπόν κατασκευάστηκε για να πιστοποιήσει αυτές τις υποθέσεις. Και βασίστηκε στις εμπειρίες ενός πολύ περιορισμένου γκρουπ 30 γυναικών τις οποίες βρήκε μέσα από αγγελίες. 30 γυναίκες δεν είναι ένας αντιπροσωπευτικός αριθμός για μια τέτοια γεωγραφική περιοχή. Η ίδια η Parksinson το αναγνωρίζει αυτό αλλά το δικαιολογεί με περισσότερη φεμινιστική μισανδρία εξηγώντας μας πως οι γυναίκες διστάζουν να μιλήσουν για την βία που τους ασκείται.
Η έρευνα απλά καταγράφει ως βία εμπειρίες των γυναικών οι οποίες μπορεί απλά να περιλαμβάνουν καυγάδες, φωνές και συναισθηματική ένταση. Και την αποξένωση του άντρα που μετά από το τραύμα του άρχισε να πίνει περισσότερο. Δηλαδή το τραύμα του άντρα λειτουργεί αυτόματα ως καταγραφή βίας επειδή “αδιαφορεί” για το πως νιώθει η γυναίκα του. Μόνο μέσα από την άρρωστη φεμινιστική ματιά θα μπορούσε κάτι τέτοιο να στηριχθεί χωρίς ντροπή σε μια επίσημη έρευνα. Που χρησιμοποιήθηκε αργότερα για να δημιουργήσει κρατικές πολιτικές. Καμία μέτρηση δεν γίνεται και φυσικά τίποτα από όλο αυτό το πανηγύρι δεν αποδεικνύει την “αύξηση” βίας μετά από πυρκαγιές. Και φυσικά όπως όλες οι φεμινιστικές ψευδοέρευνες δεν αναφέρεται πουθενά και σε κανένα σημείο στο εάν οι γυναίκες ήταν βίαιες ή συναισθηματικά κακοποιητικές προς τους άντρες συντρόφους τους.
Πουθενα.
Η Sharlene Moody ορθώς έκανε αναφορά στην έρευνα αυτή μιας και μέσα αναφέρεται πως “κάποιες γυναίκες είχαν συντρόφους πυροσβέστες. Άντρες που η εκπαίδευση τους δεν είναι αρκετή για να αντιμετωπίσουν το τραύμα τους αλλιώς πέρα από βία”. Μια ακόμα λοιπόν φεμινιστική υπόθεση (και τίποτε παραπάνω) στην έκθεση ήταν το έναυσμα της μισανδρικής προαγάνδας που έπρεπε να υποστούν άντρες σαν ευχαριστώ της κοινωνίας την οποία πεθαίνουν για να προστατέψουν. Η Parkinson και κατά επέκταση η Moody δεν έχουν κάτι καλό να πουν για τους άντρες αυτούς. Δεν τους ενδιαφέρουν. Για την ακρίβεια και οι δυο τους θεωρούν ασύλληπτο το να δικαιολογήσουμε την κάθε είδους βία (ακόμα και την συναισθηματική) που μπορεί να επέλθει από έναν άντρα που σε μια τέτοια θέση και περίοδο μπορεί να βίωσε εξαιρετικά τραυματικές εμπειρίες.
Ζητούν να μην χαλαρώνει η κοινωνία από τους “υποτιθέμενους ήρωες”. Και να τους φυλακίζει σε περίπτωση που υψώσουν ακόμα και την φωνή τους στην σύντροφο τους. Συγκεκριμένα η Parksinson αναφέρει “είναι άκρως σημαντικό να μην δικαιολογούμε την ενδοοικογενιακή βία μετά τις καταστροφές, ακόμα και όταν ήταν μόνο ένα περιστατικό ή επειδή ο θύτης διαγνώσθηκε με μετατραυματικό στρες”. Την ίδια στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών κακοποιητών και δολοφόνων αποδεδειγμένα επικαλούνται το μετατραυματικό στρες. Για να έχουν επιεικέστερη αντιμετώπιση από την δικαιοσύνη. Αυτή λοιπόν η υποτιθέμενη έρευνα χρησιμοποιήθηκε για χρόνια για να εξαπλώσει την τρομολαγνική και μισανδρική προπαγάνδα του φεμινισμού όπως και για την δημιουργία πολιτικών. Πολλές εφημερίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης την αναπαρήγαγαν, κάνοντας τον Γκαίμπελς να τρίβει τα χέρια του στον τάφο του, ως αλήθεια και επιστημονικό πόνημα.
Για χρόνια.
Η εφημερίδα The Age μάλιστα είχε αποκλειστική συνέντευξη με μία από τις 30 γυναίκες που η Parkinson μίλησε για την υποτιθέμενη έρευνα της. Η Kate μας μιλάει για την βία που δέχτηκε από τον άντρα της όταν αυτός επέστρεψε από την καταπολέμηση πυρκαγιάς. “Είδα τον άντρα μου να καταρρέει ψυχολογικά. Στην ουσία είμαι ήδη χήρα επειδή ο άντρας που γνώριζα πέθανε εκείνη την ημέρα. Ένας ξένος γύρισε στο σπίτι μας που έμοιαζε με τον άντρα μου αλλά δεν ήταν αυτός”. Ο άντρας της άρχισε να πίνει πολύ και στο τέλος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. Όλο αυτό καταγράφεται στην έρευνα της Parkinson, στην εφημερίδα αλλά και στην συλλογική μας συνείδηση ως κακοποίηση κατά της γυναίκας. Χωρίς καμία συμπάθεια για το μαρτύριο του άντρα ο φεμινισμός έχει πλέον καταστήσει τον άντρα ως βίαιο κακοποιητή. Ακόμα και όταν απλά αυτός υποφέρει.
“Ο επίλογος της πυρκαγιάς είναι μια καλή ευκαιρία να καταλάβουμε πόσο βαθιά εντυπωμένο είναι το αντρικό προνόμιο στις κοινωνίες μας. Και πόσο εύθραυστη είναι η προσπάθεια μας να ποινικοποιήσουμε την ενδοοικογενιακή βία”. Αυτός είναι ο επίλογος της έρευνας της Parkinson. Ένας ύμνος στην μισανδρία. Ακόμα και όταν οι άντρες πεθαίνουν συνεχίζουν να διατηρούν προνόμιο και καμίας προσοχής δεν είναι άξιοι πέρα από το πόσο επικίνδυνοι μπορεί να γίνουν για τις γυναίκες. Η πλήρης αποκτήνωση του άντρα αποδείχτηκε. Ακόμα και όταν αυτός διακινδυνεύει ή θυσιάζει την ζωή του.
