Και εκεί που πιστεύεις πως ο φεμινισμός δεν μπορεί να γίνει πιο ξεδιάντροπος, σου εξηγεί πως ο αντρικός ακρωτηριασμός δικαιολογείται. Το Lorena είναι ένα ντοκιμαντέρ, μας εξηγεί την ιστορία της περιβόητης υπόθεσης του 1993 της Lorena Bobbitt. Μιας γυναίκας που έκοψε με ένα μαχαίρι το πέος του άντρα της την ώρα που κοιμόταν. Και που μετά το πέταξε σε ένα λιβάδι. Στην δίκη της υποστήριξε ότι πάσχει από μετατραυματικό σεξ, κάτι που υποστηρίζει εξάλλου η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών που εγκληματούν, υποστήριξε ότι ο άντρας της την κακοποιούσε και την είχε βιάσει την νύχτα του εγκλήματος, κατηγορίες για τις οποίες δεν υπήρχε κανένα αποδεικτικό στοιχείο, και πως το να του κόψει το πέος του ήταν μια πράξη “επιβίωσης”.
Η υπεράσπιση της ήταν -φυσικά- επιτυχημένη. Παρά τον συντριπτικό αριθμό των στοιχείων εναντίων της, όπως εξάλλου και πως το κίνητρο της ήταν η ζήλια επειδή ο άντρας της την είχε απατήσει, δεν φυλακίστηκε. Καταδικάστηκε απλά σε 45 ημέρες παρακολούθησης σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Όταν βγήκε αό αυτό συνέχισε κανονικά την ζωή της κάνοντας -προς τραγική ειρωνεία- καριέρα στον χώρο της ενδοοικογενιακής βίας. Καριέρα που -φυσικά- δεν στιγματίστηκε ούτε από το έγκλημα που διέπραξε, ούτε όταν τρία χρόνια μετά πλάκωσε την ίδια της την μητέρα στο ξύλο. Ο πρώην άντρας της John Bobbitt αρνήθηκε τις κατηγορίες και κατέθεσε ότι η Lorena ήταν συνεχώς θυμωμένη μαζί του επειδή δεν μπορούσε να της προσφέρει την πλούσια ζωή που αυτή ήθελε, και επειδή την είχε απατήσει.
Φυσικά το μαρτύριο ενός άντρα που η γυναίκα του τον ακρωτηρίασε δεν είχε καμία σημασία.
Το amazon λοιπόν αποφάσισε να φτιάξει ένα ντοκιμαντέρ, το οποίο απεικονίζει την Lorena ως το αθώο θύμα αντρικής βίας. Η περιγραφή του ντοκιμαντέρ μας λέει πως “Τα αντικρουόμενα διηγήματα του John και της Lorena Bobbitt εκρηγνύονται σε έναν κύκλο νέων, αναπυρώνοντας τον πόλεμο των δυο φύλων. Η Lorena έγινε θέμα ανέκδοτων, το μαρτύριο της αγνοήθηκε από τον πατριαρχικό τύπο. Αλλά καθώς ο John κατρακύλησε προς τα κάτω, η Lorena βρήκε δύναμη μέσα από τα τραύματα του μαρτυρίου της”. Σχεδόν ξεχνάς πως μιλάει για μια γυναίκα που ακρωτηρίασε τον άντρα τη. Και που δεν τιμωρήθηκε ποτέ για αυτό. Ενώ αντίστοιχα το θύμα χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο αναγκάστηκε να ζει την υπόλοιπη ζωή του με την ρετσινιά του βιαστή και του κακοποιητή. Μόνο μέσα από την ματιά του φεμινιστικού δόγματος θα μπορούσε κάποιος να τολμήσει να περιγράψει την θύτη έτσι.
Η ιστορία λέγεται από “την πλευρά της” παίζοντας συνεχώς με την προπαγάνδα της γυναικείας θυματοποίησης και της πατριαρχικής καταπίεσης. Σε μια πρόσφατη συνέντευξη της είπε. “Αντί να κάνουμε σοβαρή συζήτηση για την ενδοοικογενειακή βία και σεξουαλική κακοποίηση, όλοι ασχολούνταν με το μόριο του άντρα μου”. Επειδή στο ναρκισσιστικό φεμινιστικό μυαλό της ο ακρωτηριασμός του άντρα δεν είναι ενδοοικογενιακή βία και σεξουαλική κακοποίηση. Και δεν πρέπει να χαίρονται ιδιαίτερης προσοχής. Αντιθέτως ο άντρας της μετά την δίκη έγινε αλκοολικός. Και έκανε πολλές δουλειές ανάμεσα του και ταινίες πορνό για να πληρώσει τους ιατρικούς λογαριασμούς της επανασύνδεσης του μορίου του.
Αλλά φυσικά ποιος νοιάζεται;
Ακόμα και τότε τα κοινωνικά αντανακλαστικά ήταν πανέτοιμα να δικαιολογήσουν και να ξεπλύνουν το έγκλημα της. Πολλά ανέκδοτα είχαν τότε κυκλοφορήσει για να περιγελάσουν το ακρωτηριασμένο θύμα. Ακόμα και τότε η κοινωνία ήταν έτοιμη να σταθεί δίπλα στην γυναίκα, και να γελάσει με τον άντρα που ακρωτηρίασε. Φυσικά ο ακρωτηριασμός του αντρικού μορίου από γυναίκα σύντροφο δεν είναι και τόσο σπάνιες, και τα κοινωνικά μας αντανακλαστικά δεν διαφέρουν ούτε σε αυτές.
Το 2011 η Sharon Osborne η οικοδεσπότης ενός talk show, δεν μπορούσε να κρατήσει τα γέλια της καθώς περιέγραφε στο κοινό της πόσο πλάκα είχε που μια καλιφορνέζα ακρωτηρίασε το πέος του άντρα της και το πέταξε στον καταστροφέα απορριμάτων επειδή αυτός της ζήτησε διαζύγιο. Σε αυτή την περίπτωση δεν είχαμε εικασίες για σεξουαλική και σωματική βία. Η εκδίκηση έγινε αποδεκτή ως ένα κίνητρο αρκετό για να προκαλέσει την απαξίωση και την δημόσια χλεύη του ακρωτηριασμένου θύματος. Απλά επειδή ήταν άντρας ο ακρωτηριασμός του άξιξε χλέυη και όχι συμπόνια.
Λίγα χρόνια πριν στην Κίνα όταν μια γυναίκα ανακάλυψε ότι ο άντρας της την απατά, του έκοψε το πέος. Όχι μία αλλά δυο φορές, όταν αυτός το επανακόλλησε χειρουργικά. Μια άλλη γυναίκα στην Ρουμανία κάρφωσε τον άντρα της στα γεννητικά όργανα την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας. Επειδή δεν της έφερε λουλούδια. Και πολλές ακόμα περιπτώσεις όπου δεν αναφέρονται πολύ αλλά έχουν πάντα αυτό τον “αστείο” τόνο που η κοινωνία μας προσδίδει σε όσους άντρες τυγχάνει να ακρωτηριαστούν τα μόρια τους ή τους τα ακρωτηριάζουν θυμωμένες γυναίκες.
Ο ακρωτηριασμός των αντρών διασκεδάζει τις μισανδρικές μας κοινωνίες.
Για παράδειγμα αυτό το άρθρο του vice το οποίο μέσα σε προφανή πρόσχαρο και κωμικό τόνο μας περιγράφει πως τα χρόνια που ακολούθησαν την υπόθεση Bobbitt πολλές γυναίκες ακολούθησαν το παράδειγμα της Lorena και ακρωτηρίασαν τα πέη των συντρόφων τους. Περίπου 100. Επειδή φυσικά η κοινωνία τους έδειξε πως μπορούν να γίνουν ηρωίδες και να κάνουν καριέρα. Και φυσικά το πολύ πολύ να τιμωρηθούν με 45 ημέρες ψυχιατρικής παρακολούθησης σε περίπτωση που τις συλλάβουν.
Δεν χρειάζεται καν να μπούμε στην διαδικασία του να αντιμετωπίσουμε την αποκρουστική εφαρμογή δυο μέτρων και σταθμών στις υποθέσεις αυτές. Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε τα κοινωνικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας εάν κάποιος άντρας ακρωτηρίαζε το στήθος ή τα γεννητικά όργανα μιας γυναίκας επειδή τον απάτησε. Θα υπήρχε ένα γεμάτο κατανόηση ντοκιμαντέρ για αυτόν, το “τραύμα του μαρτυρίου” του και την υποτιθέμενη κακοποίηση του από το θύμα; Θα υπήρχαν αστειευόμενα αρθράκια που να περιγράφουν μέσα σε χάχανα την “μόδα” του γυναικείου ακρωτηριασμού;
Ο θαυμασμός μας για τις γυναίκες που πράττουν φρικιαστικά εγκλήματα κατά των αντρών, όπως και η σοσιοπαθής έλλειψη κατανόησης του μαρτυρίου των αντρών θυμάτων είναι βαθιά εντυπωμένη στο κοινωνικό μας DNA. To Lorena δεν είναι ένα ντοκιμαντέρ που θέλει να δείξει την “άλλη πλευρά”. Είναι απλά μια ακόμα απενεργοποιημένη μισανδρική προπαγάνδα.
