Η θετική διάκριση στην Ελλάδα και τα ποσοστά γυναικών στα πανεπιστήμια

Ζούμε πλέον σε κοινωνίες όπου η “θετική διάκριση” για τις γυναίκες και η δημόσια μισανδρία είναι αποδεκτά φαινόμενα. Μια καθημερινότητα, που καλλιεργείται μεθοδικά από τον φεμινισμό και αυξάνεται γεωμετρικά εξαιτίας της έλλειψης ουσιαστικής αντίστασης σε αυτά τα φαινόμενα. Πολύ απλά οι άντρες δεν ασχολούνται καθώς το φύλο τους υποβιβάζεται συνεχώς δημόσια, νομικά, οικονομικά και κοινωνικά. Πολλοί μάλιστα είναι υπέρμαχοι αυτών των πρακτικών και είναι πρόθυμοι να επιδοθούν σε πρακτικές διάκρισης και ντροπιασμού απέναντι στο ίδιο τους το φύλο.

Τα πράγματα όμως έχουν αρχίσει να αλλάζουν. Το 2018 γράφτηκε ένα άρθρο με τίτλο “γιατί δεν μπορούμε να μισούμε τους άντρες;” από την Suzanna Danuta Walters. Με το άρθρο αυτό είχα ασχοληθεί σε ένα από τα δικά μου. Η Suzanna Danuta Walters περιγράφει στο άρθρο αυτό όλους τους λόγους για τους οποίους θεωρεί φυσιολογικό και αποδεκτό να υπάρχει μίσος απέναντι στους λευκούς ετεροφυλόφιλους άντρες. Και ήταν ο προάγγελος του βιβλίου “Μισώ τους άντρες” που έκανε ακριβώς το ίδιο.Ένας άντρας όμως αποφάσισε να κάνει κάτι για αυτό.

Βλέπετε η Suzanna Danuta Walters είναι καθηγήτρια σε πανεπιστήμιο, και ο Μark Perry, καθηγητής οικονομικών έκανε καταγγελία για ρητορική μίσους. Ο Perry επικαλέστηκε τους κανονισμούς του πανεπιστημίου που απαγορεύουν διακρίσεις λόγω φύλου. Και εξέφρασε ανησυχία για το πως θα κρίνονται οι άντρες φοιτητές από την Walters, εφόσον οι ίδια παραδέχεται ότι τους μισεί. Πρόσθεσε επίσης πως το τμήμα της δεν θα είναι ένα δίκαιο μέρος για τους άντρες φοιτητές και εργαζόμενους.

Ας σημειωθεί πως στο παρελθόν πολλοί άντρες έχουν χάσει την θέση τους για μικρότερα πταίσματα.

Ο Alessandro Strumia, επιστήμονας, απολύθηκε από την δουλειά του στο Cern επειδή είπε ότι “η φυσική εφευρέθηκε και αναπτύχθηκε από τους άντρες”. Κάτι το οποίο είναι αλήθεια. Ή την περίπτωση του Tim Hunt. Που έχει κερδίσει το βραβείο νόμπελ για την έρευνα του που έπαιξε τεράστιο ρόλο στην έρευνα για τον καρκίνο. Και που έχασε την θέση του στο πανεπιστήμιο που εργάζονταν και αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την Βρετανική Επιστημονική Κοινότητα, μετά από έναν συκοφαντικό πόλεμο που ξεκίνησε εναντίον του με ένα twitter μια φεμινίστρια. Επειδή είπε ένα ανέκδοτο.

Ο Mark Perry λοιπόν είναι βετεράνος των δικαιωμάτων των αντρών στην Αμερική. Και έχει πετύχει αρκετές νίκες στις προσπάθειες του να καταπολεμήσει τις διακρίσεις που βιώνουν οι άντρες στα πανεπιστήμια. Για παράδειγμα έκανε καταγγελία για μια καφετέρια “μόνο για γυναίκες” σε πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο σύντομα σταμάτησε την διάκριση. Το 2020 κατάφερε να αλλάξει 8 προγράμματα υποτροφιών που απευθύνονταν αποκλειστικά σε γυναίκες, ώστε να συμπεριλαμβάνουν και άντρες. Η απάντηση του πανεπιστημίου ήταν πως τα προγράμματα υποτροφιών για γυναίκες έγιναν με βάση την “θετική διάκριση”. Όμως στο τέλος αποφασίστηκε ότι απλά έκαναν διάκριση βάση φύλου. Ο Perry έχει κάνει πάνω από 100 τέτοιες καταγγελίες για υποτροφίες και προγράμματα “θετικής διάκρισης”. Ένας όρος που όπως ισχυρίζεται είναι προσβολή για τις γυναίκες. Που εδώ και δεκαετίες όχι μόνο έχουν διακριθεί στους χώρους εκπαίδευσης αλλά και που πλέον αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό αποφοίτων.

Και δεν είναι ο μόνος.

O Kursat Pekgoz ένας φοιτητής στο πανεπιστήμιο του Yale έκανε καταγγελία στο πανεπιστήμιο του Yale για διακρίσεις λόγω του φύλου του σε προγράμματα υποτροφιών. Έγραψε μάλιστα έναν πρακτικό οδηγό για το πως να καταπολεμηθούν αυτές οι διακρίσεις των αντρών στα πανεπιστήμια. Η Margaret Valois, μια δικηγόρος, κατήγγειλε το πανεπιστήμιο Tulane για συστηματικές διακρίσεις απέναντι στους άντρες φοιτητές του. Αναγκάζοντας το πανεπιστήμιο να ανακαλέσει όλα τα προγράμματα υποτροφίας “θετικής διάκρισης” υπέρ των γυναικών.

Τι γίνεται όμως στην Ελλάδα;

Σύμφωνα με τα στοιχεία η πλειοψηφία των συνολικών φοιτητών στην Ελλάδα είναι γυναίκες. Το 88,08% των φοιτητών στα παιδαγωγικά τμήματα είναι γυναίκες. Την πλειοψηφία αποτελούν οι γυναίκες και στη Νομική, την Αρχιτεκτονική, τη Βιολογία, τη Χημεία, τη Φαρμακευτική, τη Οδοντιατρική και την Ιατρική. Αυτό είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Παρά το γεγονός λοιπόν ότι στην Ελλάδα έχουμε περισσότερες γυναίκες φοιτήτριες από ότι άντρες, υπάρχουν κυριολεκτικά εκατοντάδες προγράμματα, σεμινάρια και υποτροφίες που δίδονται αποκλειστικά σε αυτές λόγω του φύλου τους. Με το γραμματόσημο της “θετικής διάκρισης”. Πως γίνεται μια χώρα να υποστηρίζει πως πολεμά τις διακρίσεις βάση φύλου την στιγμή που υπάρχουν κρατικά και μη προγράμματα που απευθύνονται αποκλειστικά σε γυναίκες; Πως μπορούμε να συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε πως χρειάζεται “θετική διάκριση” στον χώρο της εκπαίδευσης της χώρας μας την στιγμή που η πλειοψηφία των φοιτητών είναι γυναίκες;

Από τους 47 κλάδους οι 31 στα ΕΚΠΑ, ΕΜΠ και ΟΠΑ αποτελούνται στην πλειοψηφία τους από γυναίκες. Συχνά με τεράστιες διαφορές έναντι των αντρών.

Και παρόλα αυτά οι φεμινίστριες συνεχίζουν να ζητούν ακόμα περισσότερες “θετικές διακρίσεις” στους κλάδους που οι άντρες υπερτερούν. Διακρίσεις για παράδειγμα που συνεχώς βλέπουμε σε προγράμματα πληροφορικής και μηχανικής. Έρευνες έχουν δείξει πως είναι δυο φορές πιο πιθανό να προσληφθεί μια γυναίκα σε θέση επιστημονικού κλάδου, από ότι ένας άντρας.  Οι κλάδοι της εκπαίδευσης, των κοινωνικών επιστημών, των νομικών επιστημών, και της ψυχολογίας είναι πλέον με μεγάλη διαφορά γυναικοκρατούμενοι. Και αξίζει να σημειωθεί πως όλοι αυτοί είναι κλάδοι που συμμερίζονται την φεμινιστική ατζέντα προωθώντας μύθους περί “έμφυλης” βίας, “τοξικής αρρενωπότητας”, και σκληρότερες τιμωρητικές πολιτικές για τους άντρες.

Τίποτα από όλα αυτά δεν θυμίζουν στο παραμικρό ισότητα.

Δυστυχώς όμως ο γυναικοκεντρισμός των Δυτικών κοινωνιών είναι τόσο δυνατός που όλα αυτά δεν αναγνωρίζονται καν ως ανισότητα. Και οποιαδήποτε προσπάθεια να υποδειχτεί κάτι τέτοιο φαντάζει ως μισογυνισμός. Η προσπάθεια να υπάρχει ισότητα στις ευκαιρίες για υποτροφίες και άλλα προγράμματα στους άντρες και τις γυναίκες, στιγματίζεται ως μισογυνιστική. Και είναι εντελώς φυσιολογικό. Όταν οι φεμινίστριες πλέον μεγαλώνουν με τεράστια προνόμια εις βάρος των αντρών, είναι φυσικό οποιαδήποτε προσπάθεια για ουσιαστική ισότητα ανάμεσα στα φύλα να καταδικάζεται από αυτές. Το μοναδικό “επιχείρημα” απέναντι στην καταπολέμηση των διακρίσεων αυτών που επιβάλλονται μεθοδικά στους άντρες, είναι το υποτιθέμενο γυναικείο ιστορικό τραύμα. Μια πλάνη που ακόμα και να ίσχυε δεν μπορεί να δικαιολογήσει αυτές τις διακρίσεις στην σύγχρονη εποχή. Όπου οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ισότιμα από τις Δυτικές κοινωνίες. Πόσο μάλλον όταν πλέον αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό στα πανεπιστήμια μας.

Και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ πότε οι Έλληνες άντρες φοιτητές θα αρχίσουν να κατανοούν τις συστημικές διακρίσεις που γίνονται εις βάρος τους; Και πάνω από όλα πότε θα αρχίσουν να χρησιμοποιούν όλα τα νόμιμα μέσα που έχουν στην διάθεση τους για να τις διορθώσουν;