Οι γυναίκες βιάστριες καταφέρνουν να την σκαπουλάρουν από την Δικαιοσύνη εδώ και δεκαετίες. Η υπόθεση της μικρής Μαρκέλλας είναι σημαντική. Επειδή είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που μια γυναίκα στην Ελλάδα κατηγορείται για βιασμό. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως οι γυναίκες βιάστριες αντρών και γυναικών είναι υποθέσεις σπάνιες. Απλά μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία οι γυναίκες ιστορικά χαίρονταν άλλο ένα εκ των πολλών προνομίων που τους πρόσφερε η κοινωνία. Και αυτό είναι το προνόμιο του να βιάζουν χωρίς αυτό να θεωρείται κάτι κακό.
Μια μελέτη που έγινε σε μεγάλο βάθος χρόνου στην Αμερική και που διαστραυρώθηκε με όλους τους επίσημους φορείς για την σεξουαλική βία έδειξε πως οι άντρες δεν αντιλαμβανόντουσαν τον βιασμό τους από τις γυναίκες επειδή έχουν συνδυάσει εξαιτίας της φεμινιστικής προπαγάνδας τον βιασμό με την διείσδυση. Όταν οι μελετητές άλλαξαν την ορολογία από βιασμό σε “αναγκάστηκαν να διεισδύσουν” τότε τα νούμερα έγιναν σχεδόν ισόποσα.
Tα αποτελέσματα ήταν τρομακτικά. 46% των αντρών θυμάτων ανέφεραν γυναίκα ως θύτη. Σε σχολεία οι περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης ανέφεραν 89% αγόρια ως θύματα να αναφέρουν κακοποίηση από γυναίκες εργαζόμενες σε ποσοστό 95%. Ο αριθμός των γυναικών που βιάστηκαν (1.270.000) είναι σχεδόν ίδιος με τον αριθμό τον αντρών που “εξαναγκάστηκαν να διεισδύσουν” (1.267.000). Και οι γυναίκες και οι άντρες βίωσαν μη επιθυμητή σεξουαλική επαφή με τις γυναικείες αναφορές των περιστατικών να είναι πιο συχνές από ότι των αντρών. Με λίγα λόγια είναι πολύ πιο σπάνιο για τους άντρες να κάνουν αναφορά για τον βιασμό τους από γυναίκες από όσο γυναίκες για άντρες.
Κάτι που ερευνήθηκε εις βάθος δυο χρόνια μετά.
Από τότε οι αρχές στην Αμερική δίνουν μεγαλύτερη βάση στις γυναίκες βιαστές. Με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να συλλαμβάνονται δεκάδες από αυτές. Οι οποίες βιάζουν κυρίως ανήλικα αγόρια. Εδώ μια λίστα από 25 γυναίκες βιάστριες που συνελήφθησαν το 2019, όλες τους δασκάλες. Φυσικά χαιρονται προνομιακής μεταχείρισης από το δικαστικό σύστημα. Με κάποιες από αυτές να μην μπαίνουν καν φυλακή ή να τιμωρούνται με μερικές εβδομάδες κοινοτικής εργασίας.
Για παράδειγμα σε αυτήν την υπόθεση που εξελίχθηκε λίγες ημέρες πριν, ο δικαστής αρνήθηκε να αποδώσει κατηγορίες βιασμού στην γυναίκα που βίασε και βιντεοσκοπούσε πληθώρα ανήλικων αγοριών, εξηγώντας πως τα αγόρια δεν “κακοποιήθηκαν σωματικά”. Με λίγα λόγια δεν υπέστησαν διείσδυση.
Ο γυναικείος βιασμός έχει κανονικοποιηθεί στις κοινωνίες μας εξαιτίας της φεμινιστικής προπαγάνδας.
Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας είναι πάντα χαλαρά. Εχθές η Κα Ακρίτα μας ενημέρωνε πως πρέπει να δείξουμε μια άλλη διαφορετική συμπεριφορά στην γυναίκα βιαστή της μικρής Μαρκέλας. Για χάρη του ίδιου του θύματος αλλά και των παιδιών της 33χρονης. Ζητά δηλαδή όπως εξάλλου όλες οι φεμινίστριες μια διαφορετική αντιμετώπιση απέναντι στην 33χρονη απλά επειδή είναι μητέρα και γυναίκα. Και το κάνει χρησιμοποιώντας ξεδιάντροπα το ίδιο το θύμα σαν δικαιολογία. “Αρκετά υπέφερε μέχρι εδώ το παιδί” μας εξηγεί για να μας πείσει να μην ασχοληθούμε άλλο με την γυναίκα βιαστή.
Μόνο όταν ο άντρας είναι ο βιαστής οι φεμινίστριες ξαφνικά ξεχνάνε εάν είναι πατέρας παιδιών και αδιαφορούν εντελώς για το θύμα. Ζητώντας μας την δημοσιοποίηση των στοιχείων του δράστη. Όχι ειδική μεταχείριση στην υπόθεση του. Και επιπλέον ζητούν την μέγιστη των ποινών ή και τον θάνατο του και τον βιασμό του στις φυλακές. Μάλιστα η Κα Άκριτα ειχε ζητήσει σε άλλη της ανάρτηση να χρησιμοποιούνται οι βιαστές παιδιων ως πειραματόζωα.
Μόνο οι άντρες βιαστές όμως.
Οι γυναίκες «απαγωγείς» (και όχι οι γυναίκες βιάστριες) πρέπει να έχουν ειδική μεταχείριση επειδή είναι γυναίκες. Δυο χρόνια διαβάζουμε για την υπόθεση της Τοπαλούδη εκατοντάδες άρθρα. Δυο χρόνια. Και το αφήγημα είναι πως πρέπει να αναδειχτεί το θέμα, τα πρόσωπα και τα ονόματα των δραστών. Ώστε “να μην επαναληφθεί ξανά”. Αλλά όταν ξαφνικά ο δράστης είναι γυναίκα τότε οι φεμινίστριες μας εξηγούν πως το θέμα δεν πρέπει να αναδειχτεί για χάρη του ίδιου του θύματος αλλά και για χάρη των παιδιών της δράστιδας.
Καθόλου για παράδειγμα δεν σκέφτηκαν οι φεμινίστριες την αθώα γυναίκα και τα παιδιά του δολοφόνου της Σούζαν Ίτον στην Κρήτη. Αντιθέτως έκαναν επιθέσεις στην γυναίκα και τα παιδιά του. Εφόσον το πρόσωπο και τα στοιχεία του δράστη κρεμάστηκαν στα μανταλάκια την επόμενη κιόλας ημέρα. Σε αντίθεση με την 33χρονη δράστιδα που μια χαρά χαίρεται το δικαίωμα της ανωνυμίας της απλά επειδή είναι γυναίκα. Αντιθέτως ο δολοφόνος της Ίτον δικάστηκε συνοπτικά σε μια ημέρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα οποία έκριναν την ενοχή του. Μήνες μετά τα εγκληματολογικά στοιχεία δείχνουν πως εντέλει δεν βίασε την Ίτον και οι αρχές υποπτεύονται την ανάμειξη τρίτου στην υπόθεση.
Πράγμα φυσικά που ποτέ δεν απασχόλησε την κοινή γνώμη ή τις φεμινίστριες, που στην πραγματικότητα δεν τους ενδιαφέρει η δικαιοσύνη και το τι πραγματικά συνέβη αλλά τα επικοινωνιακά τρικ και η εργαλειοποίηση των τραγωδιών.
Αντιθέτως όταν η Σούζαν Ίτον δολοφονήθηκε η Κα Ακρίτα σε ολόκληρο άρθρο που έγραψε για το περιστατικό, εστίασε αποκλειστικά στην φεμινιστική προπαγάνδα. Μας έκανε ξεκάθαρο πως μιλάμε για βιαστή και όχι για “απαγωγέα” όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην 33χρονη. Και πουθενά σε όλο αυτό το άρθρο της δεν θυμήθηκε να μας ενημερώσει να δείξουμε κατανόηση για τα “παιδάκια του δράστη”.
Παιδάκια τα οποία υπέφεραν από την διάσταση που πήρε το θέμα.
Αυτό που ζητάνε οι φεμινίστριες είναι για άλλη μια φορά να μην έχει η κοινή γνώμη ένα γυναικείο πρόσωπο στο μυαλό του όταν μιλά για δράστιδα βιασμού ή δολοφονίας. Την στιγμή που όταν ο δράστης είναι άντρας το πρόσωπο του κυκλοφορεί ανενόχλητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Με ευφάνταστους τίτλους, πριν καν την καταδίκη του. Αυτό βοηθάει επικοινωνιακά τον φεμινισμό μιας και η κοινή γνώμη αποκτηνώνει τον πολύ πραγματικό άντρα που βλέπει μπροστά της και η βία έχει πρόσωπο (αντρικό πάντα), ενώ αντίθετα όταν η δράστιδα είναι γυναίκα τότε το πρόσωπο της δεν γίνεται φανερό με αποτέλεσμα η βία να μην συνδέεται ποτέ με την γυναίκα.
Η Ελλάδα είναι μια από τις λίγες χώρες στην Δύση που στο νομικό της σύστημα συμπεριλαμβάνει τις γυναίκες ως βιάστριες. Ο νόμος περί βιασμού άλλαξε το 1984. Και κάνει αναφορά σε άτομο και όχι σε άντρα συγκεκριμένα όπως γίνεται στην συντριπτική πλειοψηφία του δυτικού κόσμου. Αυτό είναι κάτι που τώρα, με την περίπτωση της μικρής Μαρκέλας, θα δείξει στην Ελληνική κοινωνία το πως ο φεμινισμός δεν θα ανεχτεί την υπόνοια πως οι γυναίκες μπορούν να βιάσουν. Και δεν θα το δεχτούν.
Όπως είδαμε με την δημόσια στάση της Κας Ακρίτα που κάνει επίκληση να αποσιωπηθεί το θέμα “για χάρη των παιδιών”. Έτσι και θα προσπαθήσουν να κάνουν. Φυσικά καμία φεμινίστρια με πανό δεν θα δείτε έξω από τις αίθουσες δικαστηρίων όταν θα δικάζεται η 33χρονηβ βιάστρια. Και θα υπάρχει επικοινωνιακή γραμμή που θα προσπαθήσει να αποπροσανατολίζει την δημόσια γνώμη από το πραγματικό γεγονός. Που είναι πως μια γυναίκα βίασε ένα ανήλικο κορίτσι.
Αυτό εξάλλου έχει επαναληφθεί στο παρελθόν.
Το 2010 η αστυνομία του Ισραήλ κατέγραψε δεκάδες περιστατικά βιασμών μικρών αγοριών από γυναίκες, κυρίως τις μητέρες ή δασκάλες τους. Επειδή όμως ο νόμος για βιασμό στο Ισραήλ, όπως εξάλλου και στις περισσότερες χώρες, δεν αφορά τις γυναίκες η αστυνομία αναγκάζονταν να καταγράφουν αυτά τα περιστατικά απλά ως σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Ζήτησαν από το κράτος να αλλάξει λοιπόν τον νόμο. Ώστε οι γυναίκες να μπορούν πλέον και αυτές να κατηγορούνται ως βιαστές. Οι φεμινίστριες όμως δεν το επέτρεψαν. Βγήκαν στους δρόμους και διαδήλωναν ρητά πως μόνο οι άντρες βιάζουν και ποτέ οι γυναίκες.
Οι επόμενες μέρες θα είναι κρίσιμες για τον φεμινισμό που θα προσπαθήσει μεθοδικά να συγκαλύψει τον βιασμό της μικρής Μαρκέλας ως κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά ήταν. Και να τον αποδώσει σε αόρατους θύτες, άντρες πάντα, απομακρύνοντας την ματιά και την σκέψη της κοινής γνώμης από την πραγματική θύτη. Είναι στο χέρι όλων μας να μην αφήσουμε αυτή την προπαγάνδα να επιτρέψει σε άλλο ένα φάσμα του γυναικείου εγκλήματος να μείνει ατιμώρητο και αόρατο. Είναι στο χέρι μας να αναδειχτούν τα δυο μέτρα και σταθμά με τα οποία αντιμετωπίζει τα πάντα το άρρωστο φεμινιστικό ιδεολόγημα. Ακόμα και τους βιασμούς ανήλικων παιδιών.
