Οι 16 δολοφονίες γυναικών ως εργαλείο κατάλυσης του Συντάγματος

Σε μια Δημοκρατική χώρα Δικαίου όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο. Στο άρθρο 4 του Ελληνικού Συντάγματος αναφέρεται “οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου”. Με λίγα λόγια στην χώρα μας, όπως και στις υπόλοιπες Δυτικές κοινωνίες ο νόμος αντιμετωπίζει ισότιμα τους πολίτες. Ανεξαρτήτως του φύλου τους, του σεξουαλικού τους προσανατολισμού, της καταγωγής τους, γενετήσιων χαρακτηριστικών τους, του θρησκεύματος τους ή των πολιτικών πεποιθήσεων τους. Δεν υπάρχει νόμος που να τιμωρεί περισσότερο ή λιγότερο ανθρώπους βάση αυτών τους των χαρακτηριστικών. Ή που να θεωρεί πως κάποια από αυτές τις ομάδες είναι περισσότερο ή λιγότερο επιρρεπής στο έγκλημα. Εν ολίγοις όταν ένας άνθρωπος μπαίνει για να κριθεί για τις πράξεις του σε ένα Δικαστήριο όλα αυτά του τα χαρακτηριστικά είναι αόρατα απέναντι στον νόμο που καλείται μέσω των εκπροσώπων του να τον τιμωρήσει βάση των πράξεων του και όχι αυτών του των χαρακτηριστικών.

Και αυτή την ίση μεταχείριση των Ελλήνων πολιτών απέναντι στον νόμο είναι που προσπαθεί να αλλάξει ο όρος “γυναικοκτονία”.

Ο όρος “γυναικοκτονία” θεωρεί πως οποιαδήποτε δολοφονία γυναίκας από άντρα στο οικογενειακό πλαίσιο (και πολλές φορές ούτε καν σε αυτό), είναι ένα έγκλημα μίσους. Ένα έγκλημα δηλαδή που πηγάζει από μίσος απέναντι στο φύλο των γυναικών και όχι από άλλα κίνητρα, για παράδειγμα ζήλια ή οικονομικούς λόγους. Και που ποτέ δεν πράττεται εν βρασμό ψυχής αλλά από μια υποτιθέμενα μεθοδευμένη “πατριαρχική” κουλτούρα που μαθαίνει στους άντρες να θεωρούν τις γυναίκες και την ζωή τους κατώτερες. Είναι ένας όρος λοιπόν που πηγάζει ξεκάθαρα από μια φεμινιστική θεωρία που δεν έχει καμία απολύτως επιστημονική βάση και που είναι στον πυρήνα της μισανδρική εφόσον προϋποθέτει ότι όλοι οι άντρες μισούν τις γυναίκες και άρα όταν τις σκοτώνουν ο μόνος λόγος είναι αυτό τους το μίσος.

Χρησιμοποιώντας  λοιπόν αυτή την φεμινιστική θεώρηση του κόσμου, οι φεμινίστριες προσπαθούν εδώ και καιρό με όπλο τους συγκεκριμένους αριθμούς να αλλάξει το Σύνταγμα και την Ελληνική Νομοθεσία, ώστε αυτά να αποδεχτούν την πατριαρχική θεωρία των φεμινιστριών, και να ισοπεδώσουν έτσι το Κράτος Δικαίου. Και αυτό γιατί απαιτούν μεροληπτική αντιμετώπιση των αντρών απέναντι στον νόμο με διάκριση που αφορά το φύλο τους. Όλοι οι άντρες μισούν τις γυναίκες βάση της φεμινιστικής θεωρίας και άρα όλοι οι άντρες θα πρέπει να καταδικάζονται πιο αυστηρά, με την βούλα του εγκλήματος μίσους, από τον νόμο. Όλα τα υπόλοιπα κίνητρα ή οι λόγοι που μπορεί να οδήγησαν έναν άντρα σε αυτό το έγκλημα αυτόματα παραγράφονται.

Εν ολίγοις ο φεμινισμός απαιτεί να μην είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι απέναντι στον νόμο σε μια Δημοκρατική χώρα Δικαίου.

Και αυτό επειδή εισάγουν μια “έμφυλη” διάσταση στην δολοφονία η οποία δεν αγγίζει τις γυναίκες. Οι γυναίκες δηλαδή που δολοφονούν μέσα στο οικογενειακό πλαίσιο συνεχίζουν να απολαμβάνουν δίκαιης μεταχείρισης από τον νόμο. Συνεχίζουν να μπορούν να επικαλεστούν αυτοάμυνα, μετατραυματικό στρες, κακοποίηση, οικονομικούς λόγους ως κίνητρα.

Ως παράδειγμα μπορούμε να δούμε την δήλωση που έκανε ο Δικηγόρος της κατηγορούμενης για την επίθεση με βιτριόλι. “Δεν λέω ενοχή της, λέω εμπλοκή της κατά κάποιο τρόπο. Οπότε η καλύτερη υπεράσπιση είναι η αλήθεια. Αν το έπραξε να πει γιατί το έπραξε, ποια ήταν τα κίνητρά της ώστε να μπορέσω κι εγώ να αναδείξω αυτά τα κίνητρα και να τη βοηθήσω με τις συμβουλές μου”. Εν ολίγοις τα κίνητρα της κατηγορούμενης δεν είναι προκαθορισμένα από την νομική διαδικασία αλλά ρευστά. Ο Δικηγόρος της προσπαθεί δηλαδή να την υπερασπιστεί βασιζόμενος στα εργαλεία που του έχει δώσει ο Νόμος και που έχουν φτιαχτεί έτσι ώστε να συμπεριλαμβάνουν ποικίλες περιπτώσεων, ώστε να κριθεί δίκαια από τον νόμο.

Η απαίτηση αυτή των φεμινιστριών για την καθιέρωση της “γυναικοκτονίας” ως ορισμού που υποδηλώνει έγκλημα μίσους γίνεται ουσιαστικά μέσα από συγκεκριμένους αριθμούς. Στην προκειμένη τον αριθμό των γυναικών που δολοφονήθηκαν στην Ελλάδα το 2021. “16 γυναίκες δολοφονήθηκαν” είναι το σύνθημα τους που απαιτεί την αλλαγή της Νομοθεσίας βάση των απαιτήσεων τους, κάτι που όπως είδαμε είναι αντισυνταγματικό. Η μεθοδολογία τους αυτή φυσικά δεν λαμβάνει κανέναν άλλον παράγοντα υπόψιν της πέρα από αυτόν του φύλου. Το 16 όμως είναι ένας αριθμός που απλά προβάλλεται ως πειστήριο της πατριαρχικής θεώρησης. Και αυτό επειδή εστιάζει αποκλειστικά σε αυτό τον αριθμό και αρνείται να συζητήσει τις υπόλοιπες διαστάσεις του θέματος.

Ας δούμε ποιες είναι αυτές.

Α) Ο αριθμός 16 εξετάζει βραχυπρόθεσμα και όχι μακροπρόθεσμα ένα φαινόμενο. Αυτό της ενδοοικογενειακής βίας. Εάν κοιτάξουμε τις στατιστικές για τις δολοφονίες μέσα στο οικογενειακό πλαίσιο των ετών 2015-2020 βάση των επίσημων στοιχείων της Ελληνικής Αστυνομίας βλέπουμε ότι έχουν δολοφονηθεί 57 γυναίκες από άντρες στο οικογενειακό πλαίσιο και 28 άντρες και 5 παιδιά από γυναίκες στο οικογενειακό πλαίσιο. Στα ποσοστά αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται οι δολοφονίες αντρών οι οποίες έγιναν από άντρα που η σύντροφος του θύματος έβαλε να κάνει να δολοφονήσει τον σύντροφο της.

Επίσης βλέπουμε ότι γυναίκες είναι αυτές που δολοφονούν αποκλειστικά τα παιδιά αυτή την πενταετία. Είναι και αυτός ο αριθμός ενδεικτικός ώστε να νομοθετήσει η χώρα νόμους που να τιμωρούν περισσότερο τις γυναίκες που δολοφονούν τα παιδιά τους; Ή είναι ο αριθμός αυτός ενδεικτικός ώστε να θεωρηθεί η παιδοκτονία έγκλημα μίσους όταν την πράττει γυναίκα; Φυσικά και όχι.

Αντιθέτως ο νόμος λαμβάνει υπόψιν του βιολογικούς παράγοντες, όπως αυτόν της επιλόχειου κατάθλιψης. Δίνοντας έτσι ελαφρυντικά στις γυναίκες που έπασχαν από αυτή κατά την διάρκεια του εγκλήματος. Εν ολίγοις ο νόμος επειδή επιθυμεί να είναι δίκαιος και όχι εκδικητικός έχει αναγνωρίσει πως η βιολογία της γυναίκας μπορεί να την ωθήσει στο συγκεκριμένο απεχθές έγκλημα και της αναγνωρίζει ελαφρυντικά που οδηγούν σε ελάχιστη ποινή. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι οι μελέτες δείχνουν πως παγκοσμίως οι γυναίκες λαμβάνουν επιεικότερες ποινές από τους άντρες έως και 63% ενώ είναι 58% λιγότερο πιθανό να φυλακιστεί μια γυναίκα από έναν άντρα. Για τα ίδια ακριβώς εγκλήματα.

Ανάλογα ελαφρυντικά αναγνωρίζονται και σε γυναίκες που δολοφονούν τους συντρόφους τους.

Για παράδειγμα είδαμε πρόσφατα ότι μια γυναίκα καταδικάστηκε με ποινή 4 ετών με αναστολή για την δολοφονία του συντρόφου της επειδή της αναγνωρίστηκαν ελαφρυντικά. Αν και ο σύντροφος της ήταν Νιγηριανός η δολοφονία του δεν αναγνωρίστηκε ως έγκλημα μίσους. Εν ολίγοις ο Νόμος αποφάσισε πως δεν τον σκότωσε επειδή ήταν Νιγηριανός αλλά για άλλους λόγους. Και για αυτό τιμωρήθηκε ανάλογα. Και αυτό επειδή η Νομοθεσία δεν αναγνωρίζει μια δολοφονία μαύρου από λευκή ως έγκλημα μίσους οικουμενικά αλλά κρίνει βάση των περιστάσεων και των κίνητρων.

Ας δούμε όμως αναλυτικά τις 16 δολοφονίες γυναικών που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα το τελευταίο έτος. Όπως είδαμε πιο πάνω οι φεμινίστριες εργαλειοποιούν αποκλειστικά τον αριθμό 16 με μόνο παράγοντα το φύλο. Και απαιτούν την αλλαγή του νόμου (και άρα την καταπάτηση του Συντάγματος). Ώστε τα εγκλήματα αυτά να τιμωρούνται αυστηρότερα αδιαφορώντας για την ίση αντιμετώπιση του νόμου προς όλους τους ανθρώπους.

Καταλύοντας έτσι κάθε αίσθηση Δικαιοσύνης σε μια Δημοκρατική χώρα.

Β) 1) Αλεξανδρούπολη. Ο δράστης ήταν Μουσουλμάνος.
2) Πολίχνη Θεσσαλονίκης. Ο δράστης ήταν Αρμένιος και έπασχε από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.
3) Μαρτίου Θεσσαλονίκης. Ο δράστης ήταν Γεωργιανός, αλκοολικός και αυτοκτόνησε στο κρατητήριο.
4) Λάρισα. Ο δράστης  υποστήριξε ότι την σκότωσε επειδή τον απατούσε.
5) Μακρινίτσα. Ο δράστης έπασχε από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Επιπλέον σκότωσε και τον αδερφό της πρώην συντρόφου του.
6) Αργολίδα. Ο δράστης σκότωσε την ηλικιωμένη γυναίκα του που έπασχε από Αλτσχάιμερ και στην συνέχεια αυτοκτόνησε.
7) Λακωνία. Ο δράστης ήταν Αλβανός και υποστήριξε ότι το θύμα τον απατούσε.
8) Κυπαρισσία. Ο δράστης ήταν Ρουμάνος. Αυτοκτόνησε.

9) Αγία Βαρβάρα. Ο δράστης και το θύμα είχαν έντονες οικονομικές διαφορές.
10) Γλυκά Νερά. Ο δράστης κακοποιούνταν σε τακτά χρονικά διαστήματα σύμφωνα με το ημερολόγιο του θύματος.
11) Δάφνη Αττικής. Ο δράστης ήταν Αλβανός και είχε αποδεικτικό υλικό ότι το θύμα τον απατούσε ακόμα και στο δωμάτιο του παιδιού τους.
12) Ιεράπετρα. Ο δράστης έπασχε από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και είχε νοσηλευθεί σε ψυχιατρική κλινική. Αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει.
13) Ρέθυμνο. Ο δράστης αυτοκτόνησε.
14) Χανιά. Ο δράστης ήταν Νορβηγός και κάτω από την επήρεια αλκοόλ.
15) Ρόδος. Ο δράστης έπασχε από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Αυτοκτόνησε.
16) Φολέγανδρος. Ο δράστης έπασχε από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και είχε διακόψει την αγωγή του.

Οι φεμινίστριες λοιπόν λαμβάνουν υπόψιν τους μόνο έναν παράγοντα από τους πολλούς όσον αφορά τις δολοφονίες των γυναικών. Το φύλο.

Υποστηρίζουν δηλαδή πως ο μόνος λόγος που οι γυναίκες δολοφονούνται είναι ότι οι δράστες ήταν άντρες. Και πως οι δολοφονίες αυτές ήταν εγκλήματα μίσους. Κάτι τέτοιο όμως δεν υφίσταται στην Ελληνική νομοθεσία. Και αυτό επειδή η πρακτική αυτή οδηγεί σε επικίνδυνα μεροληπτικά μονοπάτια. Για παράδειγμα 7 από τους 16 δράστες σε αυτές τις δολοφονίες ήταν αλλοδαποί. Μπορεί αυτό να χρησιμοποιηθεί ως κριτήριο για αυστηρότερες ποινές σε αυτούς; Μπορεί κάποιος να απαιτήσει πολιτικά να τιμωρούνται αυστηρότερα οι αλλοδαποί επειδή αναλογικά με τον αριθμό τους στην χώρα μας είναι υπεύθυνοι για σχεδόν τις μισές δολοφονίες γυναικών στο οικογενειακό πλαίσιο; Φυσικά και όχι. Και αυτό επειδή ο νόμος αντιμετωπίζει ισότιμα τους πολίτες ανεξάρτητα ανάμεσα σε άλλα και από την εθνικότητα τους και το φύλο τους.

Βλέπουμε επίσης πως μεγάλος αριθμός των δραστών έπασχε από ψυχολογικά προβλήματα, πως κάποιοι είχαν προβλήματα αλκοολισμού και ότι πολλοί αυτοκτόνησαν. Μερικές περιπτώσεις μάλιστα χρήζουν ιδιαίτερης σημασίας. Για παράδειγμα στην περίπτωση της Μακρινίτσας ο δράστης δολοφόνησε όχι μόνο γυναίκα αλλά και άντρα. Στην Αργολίδα ο δράστης έπραξε κάτι που σε άλλες χώρες ονομάζεται ευθανασία και είναι νόμιμη εφόσον γίνεται με συγκεκριμένη διαδικασία που δεν υπάρχει στην χώρα μας. Στην περίπτωση των Γλυκών Νερών ο δράστης κακοποιούνταν συχνά από το θύμα σύμφωνα με τα στοιχεία. Η συχνή κακοποίηση ήταν και ο λόγος εξάλλου που η γυναίκα που δολοφόνησε τον Νιγηριανό σύντροφο της καταδικάστηκε σε 4 έτη με αναστολή. Και όχι για έγκλημα μίσους.

Όπως λοιπόν ακριβώς η Ελληνική Νομοθεσία δεν λαμβάνει υπόψιν της για παράδειγμα την εθνικότητα του δράστη έτσι δεν μπορεί να λαμβάνει υπόψιν της και το φύλο του όταν καλείται να εφαρμόσει τον Νόμο.

Ιδίως όταν η φεμινιστική θεωρία προτείνει ότι όλοι σύσσωμα οι άντρες δολοφονούν γυναίκες επειδή απλά τις μισούν. Και φυσικά δεν μπορεί να λαμβάνει υπόψιν της τις επιλεκτικές στατιστικές των φεμινιστριών που προσδιορίζονται αποκλειστικά από έναν και μόνο παράγοντα. Αυτό του φύλου. Γιατί όχι μόνο δεν βοηθά να εξυγιανθεί το πρόβλημα αλλά το εντείνει. Παραβλέποντας σημαντικούς παράγοντες που συχνά οδηγούν στο έγκλημα. Παράγοντες που όχι μόνο δεν παραβλέπονται όταν μια γυναίκα εγκληματεί αλλά είναι και κοινωνικά αποδεκτοί. Όπως για παράδειγμα βλέπουμε συχνά στις βρεφοκτονίες ή ακόμα και στις δολοφονίες αντρών από τις συντρόφους τους. Είδαμε για παράδειγμα την έντονη κοινωνική αποδοχή της γυναίκας που πυροβόλησε τον πρώην σύντροφο της πρόσφατα επειδή πήρε την κηδεμονία του παιδιού τους. Όπως εξάλλου είδαμε μέχρι και παζάρια υποστήριξης για μια γυναίκα που δολοφόνησε έναν άντρα επειδή “φοβήθηκε”.

Με λίγα λόγια το φεμινιστικό κίνημα απαιτεί όλα τα ελαφρυντικά που η Νομοθεσία της Ελλάδος έχει προβλέψει για όλους τους πολίτες της ισότιμα, να αφορούν αποκλειστικά τις γυναίκες και ποτέ τους άντρες μιας και αυτοί θα κατηγοριοποιούνται ανεξαρτήτως των υπόλοιπων στοιχείων ως εγκληματίες εγκλημάτων μίσους κατά των γυναικών. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου πως παγκοσμίως η φεμινιστική γραμμή στις Δυτικές χώρες είναι πλέον οι γυναίκες να μην φυλακίζονται ποτέ και για κανένα έγκλημα, βάση αυτής της “πατριαρχικής” θεωρίας. Που θέλει τον παραπάνω από τον μισό πληθυσμό του πλανήτη, τις γυναίκες, να είναι ευπαθής ομάδα απέναντι στην οποία καλλιεργείται μεθοδικά μίσος.

Την ίδια θεωρία που μεθοδικά στρέφει την προσοχή της κοινωνίας μας αποκλειστικά στο πρόβλημα των δολοφονιών γυναικών στο οικογενειακό πλαίσιο. Και ποτέ σε αυτές των αντρών ή των παιδιών, λες και αυτές έχουν μικρότερη σημασία.

Δ) Τέλος δεν μπορούμε να ξεχνάμε πως η χώρα μας είναι μια από τις ασφαλέστερες χώρες στην ΕΕ για τις γυναίκες. Οι δολοφονίες γυναικών στην χώρα μας από τους συντρόφους τους λιγότερες στατιστικά από όλες τις υπόλοιπες χώρες λαμβάνοντας υπόψιν και τον αριθμό πληθυσμού. Και πως οποιαδήποτε προπαγάνδα που εικάζει πως η Ελληνική Νομοθεσία πρέπει να αλλάξει ώστε να μην κρίνει ισότιμα τους πολίτες είναι οπορτουνιστική και στοχεύει στην οικουμενική αποδοχή του μισανδρικού φεμινιστικού αφηγήματος που υποβιβάζει όλο το αντρικό φύλο ως “εν δυνάμει” δολοφόνους γυναικών. Αλίμονο εάν οι νόμοι σε μια χώρα άλλαζαν κάθε φορά που μια οργάνωση έφερε ως “στοιχεία” αριθμούς που αφορούν συγκεκριμένες ομάδες.

Αλίμονο για παράδειγμα εάν κάποιες οργανώσεις προφασίζονταν πως σε ένα συγκεκριμένο έτος η τάδε ομάδα από την τάδε χώρα είναι υπεύθυνη για τους περισσότερους βιασμούς στατιστικά στην χώρα μας. Ή για τις κλοπές. Ή για δολοφονίες. Και αλίμονο εάν απαιτούσε να αναγνωρίσουμε την οικουμενική επικινδυνότητα αυτής της πληθυσμιακής ομάδας. Όπως και την αυστηροποίηση των ποινών απέναντι σε αυτήν. Βρισκόμαστε σε ένα τέτοιο σταυροδρόμι. Η ισότητα των πολιτών απέναντι στον νόμο είναι μια από τις θεμελιώδης αρχές της Δημοκρατίας. Για αυτό εξάλλου συμπεριλαμβάνεται και στο Σύνταγμα. Οποιαδήποτε προσπάθεια να αντιμετωπίζονται οι πολίτες διαφορετικά από τον Νόμο βάση γενετήσιων χαρακτηριστικών τους υπό την καθοδηγία ενός ιδεολογήματος αποτελεί τεράστια απειλή για την Δημοκρατία και τα θεμέλια της. Επειδή εκτός της μεροληπτικής αντιμετώπισης των αντρών από τον Νόμο, ανοίγει τον δρόμο για παρόμοιες πρακτικές στην Ελληνική Νομοθεσία.