Τι γίνεται όταν οι γυναίκες δολοφονούν; Όταν ένας άντρας δολοφονεί, τα ΜΜΕ και φυσικά η κοινωνική αντίληψη, αναφέρονται στα κίνητρα του μόνο όσον αφορά το φεμινιστικό ιδεολόγημα. Είναι δηλαδή απλά μισογύνης που σκοτώνει γυναίκες απλά επειδή μπορεί. Τα άρθρα εστιάζουν συνήθως στους γείτονες που δεν είχαν καταλάβει τίποτα και που δεν έβλεπαν έναν προβληματικό άντρα, επικυρώνοντας έτσι το διήγημα της πατριαρχικής κοινωνίας. Συγκεκριμένα όσον αφορά τους άντρες κατά συρροή δολοφόνους η διήγηση εστιάζει στο πόσο βίαιοι είναι, και πόσο μισούν τις γυναίκες. Ακόμα και όταν αυτοί σκοτώνουν ανθρώπους ανεξαρτήτους φύλου, τα μέσα εστιάζουν στις γυναίκες θύματα. Το γεγονός του ότι για παράδειγμα μπορεί να μισούν τους άντρες όσο και τις γυναίκες, όπως και το να μισούν τον ίδιο τους τον εαυτό είναι άνευ σημασίας. Όπως εξάλλου και ο λόγος που σκοτώνουν.
Η κοινωνία και η δικαιοσύνη δεν εστιάζει ποτέ στον άντρα θύτη, στα θέματα του ή τους λόγους που σκοτώνει. Επειδή το αφήγημα πρέπει να ταιριάζει πάντα με την φεμινιστική εξιστόρηση.
Στην περίπτωση του Alek Minassian που οδήγησε ένα φορτηγό και σκότωσε 10 άντρες και γυναίκες πριν μερικούς μήνες στον Καναδά, τα άρθρα κάνουν μικρές αναφορές στα ψυχολογικά προβλήματα του δράστη, την κοινωνική περιφρόνηση του από τις γυναίκες, το γεγονός του ότι έπασχε από άσπενγκερ και το ότι παρακολουθούσε μαθήματα για άτομα με ειδικές ανάγκες. Αντιθέτως εστιάζουν μόνο στις γυναίκες θύματα. Και στον οργισμένο άντρα που δεν έπαιρνε αυτό που ήθελε από τις γυναίκες και άρα τις σκότωσε. Το παρελθόν του που είναι γεμάτο από γυναικεία και γενικά κοινωνική απόρριψη δεν έχει καμία σημασία. Απλά χρωματίστηκε ως ένας άντρας που πρέπει να μισούμε και να μην νιώθουμε καθόλου συμπόνια για αυτόν.
Όταν οι γυναίκες δολοφονούν όμως έχουμε μια εντελώς διαφορετική κοινωνική προσέγγιση.
Όταν η Aileen Wuornos συνελήφθη για τους φόνους 7 αντρών τα ΜΜΕ την χαρακτήριζαν ως “την πρώτη κατά συρροή γυναίκα δολοφόνο” αν και η Patricia Pearson έχει καταγράψει τουλάχιστον 10 γυναίκες κατά συρροή δολοφόνους που συνελήφθησαν την προηγούμενη χρονιά από αυτή της σύλληψης της Wuornos. Πολλές φεμινιστικές ηγετικές φιγούρες και οργανώσεις αρνούνται ακόμα και σήμερα να ονομάσουν την Wuornos κατά συρροή δολοφόνο, έναν τίτλο που κρατάνε αποκλειστικά για τους άντρες. Υποστηρίζουν πως η Wuornos ήταν σε αυτοάμυνα. Και τις εφτά φορές που σκότωσε. Όταν μια γυναίκα σκοτώνει η κοινωνία αυτόματα ψάχνει για στοιχεία της θυματοποίησης της. Κακοποιημένη γυναίκα, τραυματική παιδική ηλικία, σεξουαλικά κακοποιημένη, ή απλά μια γυναίκα που δεν άντεξε άλλο την πατριαρχική κοινωνία και αντέδρασε. Στοιχεία τα οποία φυσικά κανέναν δεν ενδιαφέρουν όταν ο θύτης είναι άντρας.
Ποτέ δεν εξετάζουμε την περίπτωση της κακοποίησης ενός άντρα στο σπίτι του επειδή αυτό μας φαίνεται ασύλληπτο. Ούτε μας αφορά το παρελθόν του επειδή απλά μας ενδιαφέρει να δούμε το αντρικό τέρας της ιστορίας του φεμινισμού. Η φεμινίστρια συγγραφέας Phyllis Chesler έχει μιλήσει και γράψει πολλές φορές για την Aileen Wuornos. Κάποιες φορές την παρουσιάζει ως μια εικονική ηρωίδα που πολέμησε κατά της πατριαρχικής βίας. Άλλες σαν ένα κακοποιημένο θύμα που οδηγήθηκε στα όρια της τρέλας. Σε μια συλλογή αλληλογραφίας της Wuornos που εκδόθηκε το 2012 η Chesler γράφει στον πρόλογο: “Κοριτσάρα μου, είχες πιάσει το νόημα από την αρχή. Ότι κάποιες γυναίκες τις μεταχειρίζονται σαν σκουπίδια, είτε είναι ζωντανές είτε νεκρές”. Φυσικά η Chesler θεωρεί αδιανόητο το να μεταχειρίζονται κάποιες τους άντρες σαν σκουπίδια.
Όταν επισκέφτηκε την Wuornos την ημέρα της εκτέλεσης της έγραψε “Γνώριζε πως είχε μεγάλη αξιοπρέπεια”.
Είναι απλά αδιανόητο το σενάριο του να φανταστούμε μια οποιαδήποτε δημόσια φιγούρα, ακαδημαϊκό, συγγραφέα ή δημοσιογράφο να αναφέρεται σε έναν άντρα δολοφόνο ως αντράκο ή για την μεγάλη του αξιοπρέπεια και να την σκαπουλάρει. Στην κουλτούρα μας δεν δικαιολογούμε απλά τις γυναίκες όταν σκοτώνουν. Τις θαυμάζουμε και εξυμνούμε τα κατορθώματα τους ως χτυπήματα στην πατριαρχία.
Στην περίπτωση φυσικά της Valerie Solanas είναι αρκετά δύσκολο να κάνουμε έκκληση θυματοποίησης. Και αυτό επειδή είχε μόνη της γράψει ένα ολόκληρο μανιφέστο για τους πολιτικούς λόγους που οι άντρες πρέπει να δολοφονούνται. To SCUM manifesto εκδώθηκε το 1968 και από την πρώτη κιόλας σελίδα του αναφέρεται στους άντρες ως υπάνθρωπους και καλεί τις γυναίκες να τερματίσουν το είδος τους. Στο μανιφέστο της αναφέρεται πως “η εξολόθρευση των αντρών είναι μια σωστή και δίκαιη πράξη, που ωφελεί τις γυναίκες”.
Την επόμενη χρονιά η Solanas αποπειράθηκε να σκοτώσει τον Andy Warhol. Τον πυροβολησε τρεις φορές επειδή όπως είπε “δεν της έδωσε αρκετή σημασία”, όπως και άλλους δυο άντρες. Φυσικά ούτε το μανιφέστο της που εξυμνούσε και προωθούσε την δολοφονία αντρών, ούτε η απόπειρα της να σκοτώσει τρεις άντρες δεν την στιγμάτισαν ως δολοφόνο. Η περίπτωση της Solanas ψυχιατρικοποιήθηκε και έκτισε τρία χρόνια σε ψυχιατρική κλινική αντί να εκτίσει φυλακή. Και φυσικά ακόμα και σήμερα υπάρχουν στρατιές φεμινιστριών που έχουν αγιοποιήσει αυτή, τις πράξεις και το μανιφέστο της. Στην δίκη της το 1969 η Παγκόσμια Ένωση Γυναικών στάθηκε στο πλευρό της Solanas.
ΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΗΡΩΙΔΑ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΦΥΛΟΥ.
To Scum Manifesto διδάχτηκε για δεκαετίες σε Πανεπιστήμια. Ανατυπώθηκε με έναν τεράστιο πρόλογο από την καθηγήτρια Πανεπιστημίου Avita Ronel. Ανάμεσα στην ωδή που έπλεξε η Ronel για την Solanas αναφέρει πως είχε μια “οξυδερκής αίσθηση της δικαιοσύνης”. Το βιβλίο μάζεψε θετικές κριτικές από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ που το βρήκαν “ακριβές” και “σχετικό με την εποχή μας” όπως και υπέροχο και εύστοχο.
Το 2014 η Breanne Fahs, φεμινίστρια, έγραψε μια βιογραφία της Solanas την οποία παρουσιάζει ως θύμα και αντιστασιακή αγνή πολεμίστρια. Το Scum Maifesto προτάθηκε πέρυσι κιόλας σαν το “τέλειο καλοκαιρινό ανάγνωσμα” από την φεμινίστρια Julie Bindel σε μια μεγάλη φεμινιστική σελίδα, όπου αναφέρεται πως “η μισανδρία πρέπει να φοριέται με περηφάνια στα πλαίσια του φεμινισμού”.
Είναι φυσικά αδιανόητο να σκεφτούμε το μανιφέστο κάποιου άντρα κατά συρροή δολοφόνου, που εξηγεί τους πολιτικούς λόγους για τους οποίους οι άντρες πρέπει να δολοφονούν γυναίκες να διαβάζεται με στόμφο, νοσταλγία και γλυκύτητα μέσα σε αίθουσες Πανεπιστημίων. Με προλόγους από διάσημους Ακαδημαϊκούς μέσα στα πλαίσια δικαιωμάτων των αντρών. Ή να προτείνεται ως ελαφρύ, διασκεδαστικό αλλά και σχετικό με το σήμερα καλοκαιρινό ανάγνωσμα. Στην αυτοβιογραφία του ο Elliot Rodger έγραψε “Το μόνο που ήθελα ήταν να αγαπήσω μια γυναίκα και αυτή να μου ανταποδώσει την αγάπη αυτή”. Εάν αυτή η δήλωση είχε γραφτεί από γυναίκα ροή από ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, ακαδημαϊκούς και φεμινιστριών θα έγραφαν τεράστια δοκίμια για την ανάγκη της γυναίκας να αγαπηθεί αλλά και για μια κοινωνία που στιγματίζει τις γυναίκες με αυτή την ανάγκη ως αδύναμες.
Εάν επιθυμούμε να αντικρίσουμε την βία για αυτό που πραγματικά είναι πρέπει να απομακρυνθούμε από αυτές τις μονόπλευρες, μεροληπτικές αντιλήψεις. Η κοινωνία πρέπει να αρχίσει να δείχνει ενδιαφέρον για τα κίνητρα και τον πόνο των αντρών εγκληματιών εκτός από γυναικών. Το υπόλοιπο είναι ιδεολογική προπαγάνδα και αποδεδειγμένα δεν δουλεύει.
