Ο φόβος είναι άμεσα συνδεδεμένος με ένα τεράστιο κομμάτι της ευφυίας. Όλοι οι άνθρωποι που με τον λόγο, το έργο ή την σκέψη τους άλλαξαν τον κόσμο έπρεπε πρώτα να έρθουν αντιμέτωποι με αυτόν. Έπρεπε να ρισκάρουν τα πάντα, οικογένεια, φίλους, αποδοχή, δουλειά και υστεροφημία, ακόμα και την ίδια τους την ζωή για να αλλάξουν τα ως τότε δεδομένα. Το “και όμως γυρίζει” του Γαλιλαίου δεν ήταν μια αναφώνηση εξυπνάδας. Ήταν η ύστατη μορφή θάρρους. Που πήγαζε από την αλήθεια, την μελέτη και την εμπιστοσύνη στην αναλυτική και κριτική σκέψη του ατόμου. Και που στέκονταν απέναντι στις προσχεδιασμένες, δογματικές προκαταλήψεις ενός υστερικού όχλου. Σίγουρα κάποιοι από τους φόβους μας είναι μηχανισμοί προστασίας.
Αλλά υπάρχει κάτι που πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου.
Δυο Σουηδοί αποφάσισαν να φτιάξουν ένα ντοκιμαντέρ για ανθρώπους που αντιμετωπίζουν μια δύσκολη κατάσταση. Βρήκαν 67 εθελοντές οι οποίοι δεν είχαν βρεθεί ποτέ σε εξέδρα κατάδυσης. Και τους πλήρωσαν για να ανέβουν σε ένα ύψος πάνω από 9 μέτρα, να κοιτάξουν κάτω. Και μετά να αποφασίσουν εάν θα πηδήξουν στο νερό ή όχι. Οι δημιουργοί μετά άνοιξαν τις κάμερες και άρχισαν να παρατηρούν. Είναι εντυπωσιακό το πόσο σχετικές είναι οι αντιδράσεις που παρατηρούμε σε αυτή την ταινία με τις τόσες πολλές επιλογές που έχουμε στην ζωή μας.
“Να ζητήσω να βγούμε ή όχι”;
“Να πάω στην συνέντευξη για αυτή την δουλειά ή δεν έχω τα κατάλληλα προσόντα”;
“Να βγω στην σκηνή ή θα παγώσω από το άγχος”;
“Να πω αυτά που πιστεύω”;
“Να εκφέρω δημόσια μια άποψη που δεν είναι αποδεκτή από την μάζα“;
“Πρέπει να αναλάβω με ευθύνη τις συνέπειες των πράξεων μου;”.
Είτε όταν απλά πηδάς είτε όταν γυρνάς πίσω και επιλέγεις κάτι διαφορετικό, σε κάθε περίπτωση είναι το διάστημα ανάμεσα σε αυτές τις επιλογές που είναι το πιο δύσκολο.
Ο φόβος είναι το πιο δύσκολο.
Δεν υπάρχει χειρότερο βασανιστήριο από την ματιά που ρίχνουμε στην άκρη του γκρεμού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο άγχος από το παγωμένο χέρι του άγνωστου. Και κάποιοι περνούν όλη τους την ζωή σε μια κατάσταση αδράνειας, παραλυμένοι από τον φόβο. Ο αυτοεξορισμός μας σε αυτό το κενό της αδράνειας είναι άμεσα συνδεδεμένος με ένα τεράστιο κομμάτι του πόνου και του άγχους που βιώνουμε στις ζωές μας. Και για κάποιο ανόητο λόγο, μας παίρνει πάρα πολύ καιρό να συνειδητοποιήσουμε πως υπάρχει μόνο ένα αντίδοτο για τον φόβο που τόσο πολύ ορίζει τις ζωές μας: Δράση.
