Στα πλαίσια της ιστορικής αναδρομής που κάνουμε για τις γυναίκες, τους άντρες και την δύναμη δεν θα μπορούσα να παραλείψω μια ανάλυση για τις πρώτες ημέρες του Αμερικανικού Έθνους. Εκεί εξάλλου γεννήθηκε ο φεμινισμός γιατί όπως πολλοί πιστεύουν, οι άντρες είχαν όλη την δύναμη και οι γυναίκες καταπιέζονταν. Οι φεμινίστριες παρουσιάζουν την γέννηση του φεμινισμού ως την απεγνωσμένη προσπάθεια της γυναίκας να απαιτήσει ισότητα από τον άντρα που εκείνη την εποχή την καταπίεζε.
Φυσικά αυτό είναι ένα ακόμα ψέμα του φεμινισμού. Η Jamestown ήταν η πρώτη βρετανική αποικία που δημιουργήθηκε στην Βόρειο Αμερική το 1607 και κυριολεκτικά οποιονδήποτε τομέα ερευνήσει κάποιος για εκείνη την εποχή θα δει πως το μαρτύριο των αντρών ήταν πολύ μεγαλύτερο από ότι βολικά μας παρουσιάζει η ανιστόρητη έκδοση του φεμινισμού. Για να μην μακρηγορούμε: οι γυναίκες αποφάσισαν πως θέλουν να μοιραστούν την δύναμη που υποθετικά τους στρερούνταν τόσα χρόνια, αφότου οι δυσκολίες ξεπεράστηκαν και το θανατικό είχε τελειώσει. Όταν πλέον οι κοινωνίες χτίστηκαν, στρώθηκαν και έγιναν ασφαλείς πάνω στα νεκρά σώματα χιλιάδων αντρών. Όταν οι δρόμοι και οι γέφυρες χτίστηκαν από άντρες, όταν τα σπίτια χτίστηκαν από άντρες. Όταν τα μαγαζιά χτίστηκαν από άντρες και γέμισαν με φαγητό και ρούχα από μετάξι. Τότε και μόνο οι γυναίκες αποφάσισαν ότι καταπιέζονταν.
Ας το δούμε όμως πιο αναλυτικά.
Για αρχή δεν υπήρχαν καθόλου γυναίκες στα πρώτα τρία πλοία που έφτασαν στο σημείο που αργότερα θα χτίζονταν η Jamestown. Υπήρχαν μόνο άντρες και αγόρια. Το σημείο επιλέχτηκε επειδή ήταν απόμακρο από ιθαγενείς αλλά ήταν πολύ εχθρικό. “Το σημείο δεν είχε κατοίκους επειδή οι αρχηγοί των κοντινών φυλών το θεωρούσαν πολύ φτωχό και πολύ απόμακρο για να καλλιεργηθεί. Το μέρος ήταν απομονωμένο και γεμάτο βάλτους. Πρόσφερε ελάχιστο χώρο, ήταν γεμάτο με κουνούπια που μετέφεραν ασθένειες και το μόνο νερό που υπήρχε ήταν θαλασσινό”.
Είναι σχεδόν αδιανόητο να κατανοήσουμε με τα σημερινά δεδομένα τις θανατηφόρες συνθήκες που έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι άντρες εκείνη την εποχή στο μέρος αυτό. Το 80% των πρώτων αντρών που κατέφθασαν στην Jamestown πέθαναν τους πρώτους κιόλας μήνες από πείνα και αρρώστιες. Το 80%. Περισσότεροι άποικοι, πάλι αποκλειστικά άντρες, κατέφθασαν τα επόμενα χρόνια και τα πράγματα πήγαν από το κακό στο χειρότερο σε μια περίοδο που είναι γνωστή ως “οι καιροί της πείνας”. Οι περιγραφές είναι γλαφυρές. Παντού άντρες πέθαιναν από ασιτία αφότου πρώτα έμπαιναν σε ένα στάδιο κατατονίας και ψυχολογικής παραίτησης.
Ένα πλοίο το “Sea Venture” που είχε σταλθεί με προμήθειες προσάραξε στο τρίγωνο των Βερμούδων λόγο του καιρού. Με αποτέλεσμα το 90% των εναπομείνοντων αντρών να πεθάνουν από ασιτία. Κάποιοι είχαν είχαν φτάσει στο σημείο του να γίνουν κανίβαλοι. “Έσκαβαν τους τάφους και έβγαζαν τα πτώματα για να τα φάνε και μερικοί έγλειφαν ακόμα και το αίμα που έτρεχε από τις πληγές των συντρόφων τους” μας περιγράφει ο αρχηγός της αποικίας George Percy. Αυτά ήταν τα υποτιθέμενα “προνόμια” των αντρών εκείνης της εποχής.
Αξίζει να το επαναλάβουμε.
Από τους πρώτους άντρες που έφτασαν στην Jamestown για να χτίσουν την πρώτη αποικία εκεί, το 80% πέθανε από τις αντίξοες συνθήκες. Και από αυτούς μαζί με όσους κατέφθασαν πιο μετά, το 90% πέθανε από ασιτία. Μιλάμε για άντρες αποκλειστικά σε μια περίοδο υποτιθέμενης καταπίεσης της γυναίκας. Όταν οι προμήθειες έφτασαν επιτέλους στην Jamestown στις 23 Μαΐου του 1610, μόνο 60 άντρες ήταν ζωντανοί. Εκτός από τις αντίξοες και θανατηφόρες συνθήκες οι άποικοι είχαν αποκλειστεί από τους ιθαγενείς στην γη των οποίων είχαν εισβάλει. Ο William Strachey λόγιος της εποχής που έφτασε εκείνη την ημέρα στην Jamestown περιγράφει: “Κοιτάζοντας το φρούριο, είδαμε τα πάντα καμμένα, τα λιμάνια ανοιχτά, τις πύλες γκρεμισμένες και τα σπίτια άδεια και καμμένα. Οι κάτοικοι έκαιγαν τα σπίτια τους για να ζεσταθούν. Επειδή όταν έβγαιναν από τις πύλες για να μαζέψουν ξυλεία τους σκότωναν οι ιθαγενείς”.
Μέχρι εδώ δεν υπάρχει πουθενά καμία γυναίκα. Ούτε μία. Οι γυναίκες βρίσκονται ακόμα στην ασφάλεια των κοινωνιών. Που πάλι οι άντρες έχουν χτίσει, πάλι με τα δικά τους σώματα ως θυσίες.
Πολλοί από τους άντρες αυτούς όπως και αγόρια είχαν μεταφερθεί χωρίς την θέληση τους στην αποικία υπό την πρώτη μορφή δουλείας την “συμβολαιογραφική υπηρεσία”. Πολλοί από τους πρώτους αυτούς κατοίκους είχαν σταλθεί παρά την θέληση τους ως κατάδικοι που είχαν καταδικαστεί επειδή ήταν ζητιάνοι, για απλή κλοπή, χρωστούσαν λεφτά ή απλά ήταν ορφανά αγόρια. Με λίγα λόγια το αγγλικό στέμμα έστελνε εξαναγκαστικά σε σίγουρο θάνατο, άντρες και αγόρια που είτε ήταν ορφανά είτε είχαν καταδικαστεί για ασήμαντα εγκλήματα. Μια πρακτική που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα με το μεγαλύτερο ποσοστό των αντρών που δουλεύουν στην πυρόσβεση της Αμερικής να είναι άντρες κατάδικοι.
Οι ζωές των αντρών ήταν από πάντα αναλώσιμες.
Η συμβολαιογραφική υπηρεσία θα γινόταν κατά κόρον εθελοντική μετά το 1620 και συμπεριλάμβανε ένα συμβόλαιο κάποιων ετών, συνήθως 7. Το συμβόλαιο ανάγκαζε τους ανθρώπους σε μια μορφή υπηρεσίας με ελάχιστα δικαιώματα, λίγο καλύτερης από την δουλεία. Τα ποσοστά αυτών που έμπαιναν εθελοντικά σε συμβολαιογραφική υπηρεσία ήταν 6 άντρες προς 1 γυναίκα. Ποτέ όμως δεν στάλθηκαν στις πρώτες αποικίες γυναίκες παρά την θέληση τους όπως έγινε με τους άντρες και τα νεαρά αγόρια. Και ακόμα και όταν η συμβολαιογραφική υπηρεσία έγινε αργότερα εθελοντική, ελάχιστες γυναίκες έμπαιναν σε υπηρεσία κάτω από αυτό το καθεστώς.
Ακόμα όμως και εάν ήταν έγκλημα εκείνη την εποχή να απαγάγεις κάποιον για να τον στείλεις εξαναγκαστικά στην Αμερική υπό το καθεστώς της συμβολαιογραφικής υπήρεσίας, αυτό ήταν ένα συχνό φαινόμενο. Στο οποίο οι αρχές έκαναν τα στραβά μάτια δικαιολογώντας το ως ένα “απαραίτητο” κακό για την εξέλιξη του πολιτισμού. Όταν φυσικά τα θύματα ήταν άντρες. Για παράδειγμα το 1615 ο Βασιλιάς James απάντησε θετικά στις απαιτήσεις του Κυβερνήτη της Virginia για περισσότερους αποίκους στέλνοντας του παραπάνω από 100 άντρες που είχαν φυλακιστεί. Και σύντομα μετά από αυτό του έστειλε τον ίδιο αριθμό ορφανών αγοριών που απήγαγε από τους δρόμους. Εκτός αυτού πολλοί άρχισαν να απαγάγουν άντρες και να τους στέλνουν στις αποικίες για καθαρό κέρδος. Χιλιάδες άντρες απήχθησαν κατά αυτόν τον τρόπο, υπάρχουν καταγραφές για κάποιον που είχε απαγάγει περισσότερους από 6000.
Μόνο άντρες.
Όταν το 1618 Owen Evans, προσπάθησε να απαγάγει γυναίκες για να τις στείλει στην Αμερική, συνελήφθη χωρίς δεύτερη σκέψη, καταδικάστηκε σε θάνατο και οι γυναίκες ελευθερώθηκαν. Κάτι που δεν θα γίνονταν ποτέ εάν είχε απαγάγει άντρες μιας και αυτή ήταν όπως είπαμε μια κοινή τότε πρακτική. Με λίγα λόγια άντρες και νεαρά αγόρια απαγάγονταν από τους δρόμους. Και θυσίαζαν τα σώματα και τις ζωές τους για να χτίσουν τις πρώτες αποικίες στην Αμερική. Και αυτό ήταν κοινωνικά αποδεκτό στην πατριαρχική κοινωνία. Αντιθέτως όταν κάποιος τόλμησε να απαγάγει γυναίκες η τιμωρία του ήταν γρήγορη και παραδειγματική. Μιας και ο νόμος προστάτευε τις γυναίκες ενώ όχι τους άντρες.
Κάτι που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα καθώς ακούμε πως ενώ οι άντρες είναι αυτοί που πεθαίνουν στην εργασία και από τον covid, είναι οι γυναίκες που κινδυνεύουν και που πρέπει να προστατευτούν. Ή όταν για παράδειγμα παραπάνω από 12.000 αγόρια έχουν απαχθεί από την Ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση Boko Haram, και η διεθνής κατακραυγή και κοινητοποίηση ήρθε μόνο όταν η ίδια οργάνωση απήγαγε 276 κορίτσια.
Και όλα αυτά σε μια ιστορική περίοδο που υποτιθέμενα οι γυναίκες ήταν αυτές που καταπιέζονταν. Και που δήθεν μου οι άντρες ξημεροβραδιάζονταν σε πατριαρχικά πάρτι προνομίων. Οι γυναίκες λοιπόν δεν θυσίασαν τα σώματα τους για να χτιστούν οι πρώτες αποικίες και δεν εξαναγκάστηκαν να μεταναστεύουν σε αυτές. Σε αντίθεση με τους άντρες που πέθαιναν σε τραγικούς αριθμούς και απαγάγονταν για να χτίσουν τον Νέο Κόσμο.
Κάποια στιγμή όμως η ανάγκη για οικογένειες στις αποικίες άρχισε να γίνεται έντονη.
Οι γυναίκες αρνούνταν να μεταναστεύσουν σε ένα τόσο αφιλόξενο περιβάλλον όπως είδαμε πιο πάνω. Προσοχή στην λέξη αρνούνταν. Ενώ οι άντρες απαγάγονταν από τους δρόμους, οι γυναίκες είχαν την επιλογή και αρνούνταν να μεταναστεύσουν. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε το πρόγραμμα της Νύφης κατά Παραγγελίας. Προσφέρθηκαν στις γυναίκες πολλά σημαντικά οικονομικά κίνητρα για να μεταναστεύσουν στην Αμερική. Τα κίνητρα ήταν γη και η διασφάλιση πως θα κληρονομήσουν τον άντρα τους σε περίπτωση που αυτός πεθάνει. Κάτι που στις συνθήκες εκείνης της εποχής όπως είπαμε ήταν πολύ συχνό. “Οι χήρες που είχαν παντρευτεί στις αποικίες δεν είχαν πλέον κάποια οικονομική ανάγκη να ξαναπαντρευτούν όταν πέθαινε ο άντρας τους και πολλές από αυτές επέλεγαν να μην ξαναπαντρευτούν”.
Παρατηρήστε το εύρος των επιλογών που είχαν δοθεί σε αυτές τις υποτιθέμενα καταπιεσμένες γυναίκες. Την ίδια στιγμή που καμία από αυτές δεν δίνονταν στους άντρες. Οι οποίοι θεωρούνταν αυτονόητο πως δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να θυσιάσουν τα σώματα τους για το χτίσιμο των αποικιών. Στις πρώτες κιόλας αποικίες της Αμερικής οι γυναίκες μπορούσαν να κατέχουν γη, χωρίς να έχουν θυσιάσει τα σώματα τους. Ή έστω δουλέψει για αυτήν. Και είχαν με το μέρος τους νόμους διαζυγίων που τους έδιναν τεράστιο έλεγχο στις αποφάσεις που παίρνονταν μέσα στον γάμο.
Μπορείτε υποθέτω να φανταστείτε την καταπίεση.
Οι γυναίκες που κατέφτασαν στις αποικίες μέσω του προγράμματος της Νύφης κατά Παραγγελίας δεν ήταν καν αναγκασμένες να παντρευτούν τον άντρα που είχαν αρχικά συμφωνήσει να παντρευτούν. Μπορούσαν να αλλάξουν την γνώμη τους όταν τον γνώριζαν από κοντά. Για την ακρίβεια πολλές γυναίκες παντρευόντουσαν άλλους άντρες από αυτούς που είχαν πληρώσει τα έξοδα της μετακίνησης τους στην Αμερική. Οι γυναίκες λοιπόν, ακόμα και σε αυτή την αρχική περίοδο της Αμερικής όπου ο θάνατος θέριζε τους άντρες, είχαν πληθώρα προνομίων. Και ήταν συχνά ακόμα και υπεράνω του νόμου.
Όταν ζητήθηκε από την Sarah Harrison να “υπακούει” τον άντρα της στην τελετή του γάμου αυτή είπε “όχι”. Όταν η ερώτηση επαναλήφθηκε αυτή απάντησε πάλι αρνητικά. Παρά και την τρίτη άρνηση της ο γάμος συνεχίστηκε κανονικά. Η Harrison μάλιστα είχε υπογράψει συμβόλαιο γάμου για κάποιον άλλον άντρα αρχικά, αλλά παρόλα αυτά άλλαξε την γνώμη της και καμία τιμωρία δεν δέχτηκε για την παραβίαση του συμβολαίου γάμου που είχε κάνει.
Προσπαθείστε λίγο να συνειδητοποιήσετε τι σήμαινε αυτό για εκείνη την εποχή. Παραπάνω από 400 χρόνια πριν, μια γυναίκα χαμηλής τάξης, χωρίς κανέναν τίτλο ευγένειας ή περιουσία είχε στα χέρια της την δύναμη να παραβιάζει συμβόλαια. Χωρίς καμία απολύτως τιμωρία. Μια δύναμη που εκείνη την εποχή είχαν μόνο βασιλιάδες και βασίλισσες. Απλά επειδή ήταν γυναίκα. Ακόμα και το πρωτόκολλο της εποχής όπως το να σηκώνεται κάποιος όρθιος όταν μια γυναίκα έμπαινε στο δωμάτιο, ήταν μια αναγνώριση του κοινωνικού κύρους που είχαν οι γυναίκες. Σήμερα για παράδειγμα την τιμή αυτή την αποδίδουμε μόνο στους Δικαστές και σε βασιλικές οικογένειες.
Για άλλη μια φορά λοιπόν συναντάμε ιστορικά δυο επαναλαμβανόμενα μοτίβα.
Οι γυναίκες είναι συχνά υπεράνω του νόμου, και παίρνουν λιγότερο εως καθόλου ρίσκο για την δύναμη που πολλές φορές δυσαναλογικά κατέχουν. Οι γυναίκες στις πρώτες αποικίες της Αμερικής σε αντίθεση με τους άντρες, δεν διακινδύνεψαν τις ζωές τους για να τις χτίσουν. Δεν πέθαναν για αυτές, δεν απήχθησαν αλλά προσκλήθηκαν. Κληρονόμησαν τεράστιες περιουσίες αντρών που το προσδόκιμο της ζωής τους σε εκείνες τις σκληρές συνθήκες ήταν πολύ μικρό. Και αδιαφορούσαν για τον νόμο και τις κοινωνικές φόρμες όταν αυτά δεν τους ταίριαζαν. Η καταπίεση ήταν προφανώς αφόρητη. Η συμβολική κεφαλή του σπιτιού μπορεί όντως να ήταν ο άντρας. Αλλά είναι ψέμα να πιστεύουμε ότι η δύναμη του δεν μοιράζονταν με την γυναίκα του.
Η συμβίωση με κάποιον άλλον άνθρωπο ήταν από πάντα και παραμένει ακόμα μια συνεχής διαπραγμάτευση ορίων. Που στην ουσία συμπεριλαμβάνει και την μοιρασιά της δύναμης που υπάρχει σε ένα σπιτικό ή μια κοινωνία. Αυτή ήταν πάντα η συνταγή της επιτυχίας στην ιδιωτική και δημόσια σφαίρα. Μια φεμινίστρια που διαβάζει αυτό το κείμενο θα αρχίσει αμέσως να φέρνει παραδείγματα άνευ πραγματικής ουσίας για το πως οι κοινωνίες συμπεριφέρονταν στις γυναίκες ως κάτι λιγότερο από τις Θεϊκές Παρουσίες που τις ανύψωσε ο Μεσαίωνας. Και αναμφισβήτητα τα παραδείγματα αυτά θα είναι πολλά και αρκετά από αυτά θα είναι και αναμφισβήτητες αλήθειες. Όπως όμως και να εξετάσει κάποιος εκείνη την εποχή όπως και τις προηγούμενες, οι άντρες ήταν αυτοί που υπόφεραν πάντα περισσότερο. Οι άντρες πέθαιναν σε αριθμούς εντελώς σοκαριστικούς για τα σημερινά δεδομένα. Και με τρόπους τόσο φρικιαστικούς που δεν μπορούμε καν να τους φανταστούμε.
Για παράδειγμα ο Ρωμαίος στρατηγός Μάρκος Λικίνιος Κράσσος σταύρωσε 6.000 άντρες κατά μήκος της Αππίας οδού απλά για να στείλει ένα μήνυμα στους εχθρούς του.
Αυτή είναι η πραγματικότητα της ιστορίας.
Η πραγματικότητα της ιστορίας μας δείχνει πως οι γυναίκες απαλλάσσονταν από αυτές τις μορφές τιμωρίας και σκληρής συμπεριφοράς. Που οι άντρες υποβάλλονταν συνεχώς. Και πως συχνά τους χαρίζονταν δύναμη και προνόμια που δεν κέρδιζαν. Απλά επειδή ήταν γυναίκες. Πράγματα που βλέπουμε πως ιστορικά επαναλαμβάνονται ακόμα και σήμερα. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πλέον πως η μυωπική ματιά της ιστορίας που έχει επιβάλλει ο φεμινισμός στον κόσμο, έχει διαστρεβλώσει όχι μόνο το μέγεθος των προνομίων που είχαν οι γυναίκες εις βάρος των αντρών ιστορικά, αλλά και τους εκατομμύρια φρικιαστικούς θανάτους των αντρών και αγοριών που κυριολεκτικά θυσίαζαν τα σώματα τους, για να χτίσουν και να προστατέψουν τις κοινωνίες, τις οποίες απολαμβάνουμε σήμερα στην Δύση.
Σε αυτές τις πρώτες αποικίες της Αμερικής οι άντρες πέθαιναν σε αμέτρητους αριθμούς. Απαγάγονταν και εξαναγκάζονταν σε δουλειά που σήμαινε σίγουρο θάνατο. Στις ίδιες αποικίες που οι γυναίκες δεν διακινδύνεψαν τίποτα. Σίγουρα όχι τις ζωές τους. Προσκλήθηκαν, τους δόθηκε δωρεάν γη, πλούτος και προνόμια που δεν κέρδισαν και που δεν είχαν οι άντρες. Ήταν σε αυτές τις αποικίες που γεννήθηκε ο φεμινισμός. Όμως για αυτό θα μιλήσουμε την επόμενη φορά.
